Seksueel misbruik is één van de meest grensoverschrijdende dingen die je kan overkomen in je leven. Of je nou twintig, dertig, achttien of twaalf jaar bent op het moment dat het seksueel misbruik plaatsvindt, of het nou een eenmalige gebeurtenis is geweest of stelselmatig voor is gekomen, de sporen die seksueel misbruik achterlaat zijn gigantisch. Op sociaal vlak, op psychisch vlak maar ook zeker op emotioneel vlak is de schade vaak amper te overzien.

Seksueel misbruik is een zeer schokkende gebeurtenis met ingrijpende gevolgen; Eetstoornissen, dwangklachten, angststoornissen (waaronder PTSS), flashbacks, herbelevingen, nachtmerries, persoonlijkheidsproblematiek, negatief zelfbeeld, schuldgevoelens, schaamte, depressie, verdriet, automutilatie, dissociatie, zelfmoordneigingen, buikpijn, hoofdpijn en andere psychische en lichamelijke klachten kunnen voortkomen uit seksueel misbruik.

Paniekaanvallen zijn aan de orde van de dag, vertrouwen hebben in mensen gaat je bijzonder moeilijk af en het innerlijke evenwicht is zwaar verstoord. Los van het feit dat de gebeurtenis van het seksueel misbruik an sich een gigantische impact heeft op het slachtoffer, is het praten over het seksueel misbruik vele malen moeilijker. Het roept een gevoel van intense schaamte, afschuw en schuld op. Van binnen word je verscheurd door emoties van verdriet, angst, onmacht en woede. Ook ben je bang voor de reacties van anderen. Je bent bang dat anderen denken dat het jouw eigen schuld was, dat je aandacht zoekt, ze je niet geloven of vinden dat het niet zo erg was als dat jij doet voorkomen en dat je je aanstelt. 

Juist door deze gedachten blijf je zwijgen en zeg je maar niets. Tegen niemand. Je wilt wel praten, maar het lukt je niet. Er zijn geen woorden die kunnen omschrijven wat voor traumatische ervaring(en) jij hebt meegemaakt en wat voor impact dit op je heeft.

Je kunt niet beschrijven hoe hoog de angst oploopt op het moment dat je vast zit in een herbeleving, dat het plotseling lijkt dat je voor je gevoel en beleving opnieuw seksueel misbruikt wordt. Hoe overweldigend de paniek is die je voelt, je lichaam die hierop reageert en je opnieuw alle emoties en pijn van toen laat voelen; de angst, machteloosheid en afschuw.  Vastzitten in het cirkeltje van jezelf niet kunnen verweren, wel weg willen maar niet weg kunnen,  hoe het lijkt en voelt alsof je wederom de touwtjes niet in handen hebt, niet zelf aan het roer staat en hoe het lijkt alsof de grond onder je voeten vandaan wordt geslagen.

Je kunt niet uitleggen wat er gebeurd op het moment dat je iets ruikt wat je doet herinneren aan het seksueel misbruik, hoe alle alarmbellen telkens hysterisch afgaan met een constant onveilig gevoel tot gevolg. Hoe je hyperalert bent en overal van schrikt.

Hoe leg je uit dat je vastzit in een aanrakingparadox; Je wil wel aangeraakt worden, liefde, warmte en genegenheid voelen en ontvangen, maar zodra er een aanraking komt je lichaam compleet verkrampt, blokkeert en verstijft en er een  gevoel van agressie, onmacht, angst en paniek bij je opkomt.

Hoe vertel je dat je ‘s nachts badend in het zweet wakker wordt van de nachtmerries die je hebt. Hoe door en door intens verraden en in de steek gelaten je je voelt door je eigen lichaam omdat je niet in staat was om op te staan en weg te lopen. Omdat je lichaam seksueel reageerde op de aanrakingen van de dader, terwijl je dit helemaal niet wilde en hoe zo’n diepgewortelde afschuw, zelfhaat en enorme walging dit met zich meebrengt.

Hoe vertel je je familie, geliefde en vrienden dat je denkt aan zelfmoord. Dat de littekens op je arm komen van zelfbeschadiging omdat je je lichaam wilt straffen, jezelf wilt straffen en zelfbeschadiging de enige manier lijkt om weer in contact te komen met je eigen lichaam en je gevoel.. Hoe het een wanhopige manier is om je zelfbeschikkingsrecht terug te krijgen en je naast alcohol en drugs geen andere manier hebt om om te gaan met de extreme spanning die het seksueel misbruik met zich meebrengt.

Hoe maak je duidelijk dat de flashbacks die je hebt van het seksueel misbruik te goor, te naar en te allesoverheersend voor woorden zijn.  Dat er triggers zijn die dit alles uitlokken, je alles doet om die triggers te vermijden om maar geen flashbacks te krijgen en dat je het allerliefst gewoon het leven wil vermijden.

Hoe leg je uit dat je toch telkens weer terug bleef gaan naar de dader en hoe onwijs dom en schuldig je jezelf daarover voelt en hoe je jezelf niet kan vergeven of begrijpen dat je niet hebt ingegrepen? Hoe leg je uit dat je jezelf vervloekt, schuldig acht aan hetgeen dat je is overkomen? Hoe breng je onder woorden dat datgeen wat je absoluut niet wilde, toch stelselmatig opnieuw gebeurde?

Hoe moet je omschrijven aan je partner, dat elke keer als jullie seks hebben, het voelt alsof de dader van het seksueel misbruik opnieuw bovenop je ligt? Hoe moet je vertellen dat elke keer als je je ogen sluit de beelden van het seksueel misbruik zich constant als een film aan je op blijft dringen?

Je kunt niet beschrijven hoe emotioneel geblokkeerd je bent omdat je niet de emoties van toen wil voelen, je kunt niet duidelijk maken dat je niet selectief emoties kunt wegstoppen en hoe je vervolgens maar “gewoon” alle emoties diep hebt weggedrukt, omdat dat duizend keer makkelijker en hanteerbaarder is dan te moeten voelen wat voor impact het seksueel misbruik op je heeft.

Er worden allerhande copingmechanismen ontwikkeld, een eetstoornis is hier één van. 45% van de slachtoffers die seksueel zijn misbruikt ontwikkelen een eetstoornis. Emoties zijn namelijk prima te onderdrukken door te veel of  juist door te weinig te eten. In plaats van je te richten op de emoties die er zijn naar aanleiding van de traumatische gebeurtenis(sen) omtrent het seksueel misbruik, richt je alle aandacht op wat je wel of niet eet. Dat is namelijk iets waar je wel “controle” over kunt uitoefenen.

Door te blijven zwijgen blijf je er alleen voor staan. Alleen met je gedachten, ervaringen en emoties. Omdat je het niet durft te vertellen worden je gevoelens en je onmacht niet gehoord.

Zelf heb ik 15 jaar lang gezwegen en onlangs heb ik besloten dat zwijgen te doorbreken. 15 jaar lang heb ik niemand verteld over wat mij was overkomen. Ik had het diep weggestopt, zand erover gegooid en goed afgedekt. “Niet meer aan denken, dan is het ook niet gebeurd” was mijn motto. Uit ervaring kan ik je vertellen dat het helaas niet zo werkt. Hoe diep je ook iets weg stopt en hoe hard je ook je best doet om het bestaan te ontkennen, vroeg of laat komt barst het uit zijn voegen, komt alles naar boven en beginnen de dijken van je copingmechanismen scheuren te vertonen.

Ongeacht wat je is overkomen op seksueel gebied, of het eenmalig of meermaals is gebeurd, het is enorm belangrijk dat je hier niet alleen mee blijft rondlopen. Zoek hulp bij een therapeut, neem een vriend of vriendin in vertrouwen, praat erover met een coach of begeleider. Leer om te gaan met de lastige  tegenstrijdigheid van je gedachtens en gevoelens. Leer dat je controle kunt krijgen over het trauma, in plaats van dat het trauma de controle over jou heeft

Praat over wat je is aangedaan en leer dat wat er is gebeurd, nooit jouw schuld is geweest en je je hier nooit voor hoeft te schamen.

Fotografie: Lau Lau Chan