Nu ik loskom van mijn ouders...

 

Dag pap, dag mam… Iets meer dan twee maanden geleden, ging ik voor het eerst op mezelf wonen. Maandenlang naar uitgekeken, hard gewerkt om het tot mijn eigen smaak te maken en dan eindelijk is het moment daar, mijn plekje is gereed! Het proces om te wennen ging enorm snel. Binnen no time voelde het als mijn paradijsje en kon ik er mijn draai helemaal vinden. Nu een paar maanden verder ontdek ik dat ik misschien wel heel snel mijn draai had gevonden. Is dit oké en waar komen opeens al mijn sterke gevoelens vandaan? Ik ben veranderd en verander elke dag een beetje meer. Ben ik dit echt? Valt nu mijn masker dan echt een keer af?

Verleden

Mijn kinder- en puberjaren zijn niet de meest standaard jaren geweest. Mijn moeder was, en is nog altijd depressief en toont daarnaast andere psychische klachten. Zelf ben ik ook niet de makkelijkste dochter geweest. Vanaf mijn elfde heb ik een eetstoornis ontwikkeld die voor meerdere opnames heeft gezorgd en tussentijds ook veel aandacht en energie van mij vroeg. Daarnaast heb ik een chronische ziekte die veel onzekerheid met zich meebracht en waarvoor ik vaak ziekenhuizen vanbinnen heb gezien. Een gezin met een behoorlijk verhaal dus, maar jammergenoeg is dat dit verhaal nooit thuis is besproken. Ieder had zijn eigen verhaal gecreëerd en leefde in z’n eigen wereld.

loskomen ouders op jezelf wonen

De psychische ziektes binnen ons gezin werden onder tafel geschoven en zelf was ik als de dood om naast mijn eetstoornis, nog over mijn angststoornis te beginnen. Mijn ouders zagen mijn lichaam letterlijk wegteren, maar er werd gezwegen als het graf. Opmerkelijk was wel dat mijn moeder altijd de controle over mij wilde hebben. Waar ben je vandaag? Zo laat thuis zijn hé. Een vriendje…, nee dat is niets voor jou. Deze controle is sinds een paar maanden onmogelijk voor haar. Hoe graag ze het ook zou willen, ik sta nu echt op mijn eigen benen. En deze stap heeft ook mijn leven veranderd. Ben ik nu echt mezelf aan het worden…?

Heden

Wow, wat zie je er goed uit! Je ogen staan veel zachter en er schijnt minder paniek doorheen. Een zin die ik bijna vanuit elke kant de afgelopen tijd heb gehoord. Vrienden, familie, maar ook mijn artsen maakten deze opmerking. Ik kijk in de spiegel en het is nog de waarheid ook. Langzaam rolt er een traan over mijn wang. Was mijn thuissituatie dan echt zo ongezond? Werd ik altijd te beklemmend gehouden en ben ik nu op weg naar mijn vrijheid? En niet alleen mijn gedachten veranderen, maar ook mijn gevoelens slaan op hol. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel behoefte gehad aan liefde, een knuffel, een arm om mij heen en iemand die naar mij luistert. En elke keer wanneer deze gevoelens in mij opborrelen, denk ik: doe normaal. Je bent 24 jaar, je lijkt wel een klein kind.

loskomen ouders op jezelf wonen meisje eten

Misschien zijn dit ook wel kinderlijke gevoelens, wie zal het zeggen. Gevoelens mogen er zijn, een zin die je op Proud vaak leest. Bij deze zin sluit ik mezelf ook helemaal aan, maar toch plaats ik deze blog anoniem. Schaamte, een gevoel van falen, kinderachtigheid…. En naast deze verlangens naar liefde van een meer ouder persoon, een soort moeder, sta ik nu ook opeens open om meer op zoek te gaan naar een partner. Voordat ik het huis uit ging, durfde ik amper met een jongen om te gaan. Ogen werden naar mij gericht, vragen werden gesteld en uiteindelijk zou ik toch geen relatie in stand kunnen houden door al mijn problemen. Nu merk ik dat ik wel behoefte heb aan een partner, een maatje in mijn leven met wie ik straks alles kan delen. Mijn gevoelens slaan op hol en ik weet er soms geen raad meer mee… Wat moet ik doen…?

Toekomst

Hoe de toekomst zich zal uitwijzen, is voor iedereen een raadsel. Natuurlijk mag je dromen, plannen bedenken en moet je elke dag keuzes maken, maar helemaal 100% zeker weten doe je het niet. Toch wil ik stiekem meer open gaan staan voor mijn dromen en wil ik er zeker een paar werkelijkheid maken. Momenteel ben ik nog niet van al mijn angsten af, heb ik nog de nodige lichamelijke problemen, maar leer ik zeker mezelf beter kennen. Ik wil gaan voor een relatie, stap voor stap. Ik wil zoeken naar de baan die ik altijd voor ogen had en wil vooral gelukkig zijn met de lieve mensen om mij heen. Er zullen nog vele uitdagingen en valkuilen verborgen liggen, maar laat de toekomst maar komen!

Fotografie: Daria

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Renske - Donderdag 16 augustus 2018 11:23
Had je dit verwacht toen je nog thuis woonde?
Nicole - Donderdag 16 augustus 2018 11:43
Zo erg herkenbaar dit. Ik had al wel een hele tijd door dat de situatie bij ons thuis niet gezond was, maar pas toen ik op mezelf ging, merkte ik hoe hard dat allemaal invloed heeft gehad op mij. Hoe anders ik me gedroeg en voelde als ik niet thuis was. Zeker wanneer ik dan weer een weekend thuis was, voelde ik de omslag in mij als persoon heel erg. Nu ben ik drie jaar verder en heb ik me ontwikkeld tot een persoon die ik nooit had verwacht te kunnen zijn. Je wordt steeds beter in omgaan me de dingen die je tot nu toe nog niet hebt ervaren.
*** - Donderdag 16 augustus 2018 12:01
Hier word ik stil van. Zo herkenbaar. Zo jammer om te lezen dat jij hier ook mee worstelt. Maar ergens ook 'fijn' dat ik niet de enige ben die zo'n 'rare' dingen denkt en voelt.
(*) - Donderdag 16 augustus 2018 13:27
idem hier! Ik dacht altijd dat het aan mij lag...
Jo - Donderdag 16 augustus 2018 12:41
Mijn moeder is ook zo ze neemt alles persoonlijk op zij is degene die hulp nodig heeft maar draait alles om om mij pijn te doen
kokosnootje - Donderdag 16 augustus 2018 15:54
Whoa Lize,

Wat een prachtig geschreven blog! Je verwoordt het zo goed en treffend!
Ik herken me helemaal in je verhaal. Deze nieuwe wereld die je nu ontdekt kan soms echt overweldigend zijn qua gevoel en mogelijkheden.
Geweldig dat je jezelf en je toekomst nu zo aan het ontdekken bent.
Ik wens je alle geluk en gezondheid toe voor de toekomst en heb er alle vertrouwen in dat jij je dromen werkelijkheid gaat maken!

Liefs
D - Donderdag 16 augustus 2018 16:12
Wat 'sneu' en erg dat er geen werkelijk contact was met je moeder, maar je moeder heus wel ziet en zag, (dat je het moeilijk had en nog).Wat een drama dit soort dingen. Je moeder zit 'vast' en dat heeft jou ook weer vast gezet. Ik hoop dat je je steeds vrijer kunt gaan voelen van die druk en stress. Dat is best moeilijk, alles hoe het was kan zo blijven hangen, ik herken heel veel. Maar ik hoop dat je jouw ding kunt doen in wie je werkelijk bent of hoe je het werkelijk voelt en dat het dan uiteindelijk voelt als werkelijk jezelf of iig goed of zoveel beter en dat het je moed geeft om op die weg door te gaan. You rock want je bent heel eerlijk geweest in wat je schreef en draait er niet om heen, terwijl je moeder dat wel deed. Dat heb je in je eentje eigenlijk bereikt dan en dat vind ik heel knap.