If you judge a book by it's cover, you might miss out on an amazing story. Ik strijk met mijn vingers voorzichtig langs de kaft. Geen enkel boek is identiek, het lettertype even groot. Ieder mens op aarde heeft zijn persoonlijke boek van het leven.

Een boek waarin jouw verhaal staat geschreven. In slordige hanenpoten, in prachtige sierletters, spijkerschrift of aan de hand van tekeningen. Een teer exemplaar, nauwelijks beschermd door de cover. Onopvallend, een plekje achterin de boekenkast. Of een massieve kaft, ondoordringbaar voor de buitenwereld?

Voor me ligt een drietal boeken, opgestapeld op elkaar. Het onderste exemplaar bevat de verankerde herinneringen van mijn kindertijd. Stofdeeltjes verzamelen zich gaandeweg op de kaft. Dat boek heb ik gesloten. Geaccepteerd dat de bepalende de woorden één geheel vormen tot wat zich in het heden heeft gevormd.

Weloverwogen sla ik het tweede exemplaar open. De pagina's van enkele hoofdstukken zijn gehavend. De randjes gevouwen, het oude papier volgeschreven. Elke bundel heeft een begin, een middenstuk en een einde. Maar niet altijd in die volgorde.

Elk woord dat geschreven is -de ene keer zorgvuldig, de andere keer vluchtig neergekrabbeld- is een overwinning tegen één van de grootste gevechten die ik in het leven heb gevoerd. Soms lijkt het verleden het heden in te halen, alsof de hoofdstukken door elkaar gehusseld zijn. Bij tussenpozen stuit ik op een lege bladzijde. Woorden zijn niet altijd voorradig om te beschrijven wat er in het leven gaande is. Een stilte zegt genoeg.

Het bovenste exemplaar ligt opengeslagen. Nogmaals blader ik door het boek. Woorden vervagen. Het papier raakt versleten. Soms wil ik het exemplaar zachtjes terugleggen in de kast, om het niet meer open te slaan. Het in de vergetelheid doen raken.

Toch zijn er nog hoofdstukken aanwezig die ik nog moet uitlezen, moet aanpassen, de huidige tekst moet doorkrassen en het verhaal een andere wending laten geven. Passages die me achtervolgen, hoezeer ik het hoofdstuk ook wil sluiten. 

Ik voel koude handen op mijn huid en kijk op. Mijn dierbaren staan naast me. Ze glimlachen me bemoedigend toe. Een enkeling reikt naar mijn balpen. Vastberaden om me te helpen in mijn boek van het leven. Maar ik schud mijn hoofd.

Vraag niets. 
Lees. 
Luister. 
Zwijg.
Het blijft nu even stil. 

Dankbaar werp ik me op het forse hoofdstuk waar ik me nu in bevindt. Standvastig om de woorden te kunnen vinden om het hoofdstuk af te schrijven. Te voltooien. Om de pagina vervolgens om te slaan en een nieuw hoofdstuk te openen. Het lijkt een eeuwigheid te duren. Toch zullen alle hoofdstukken altijd bereikbaar blijven, de mogelijkheid om de passages te herlezen aanwezig.

Moeizaam moet ik me inhouden om enkele stukken bruut uit de omnibus te scheuren. Te laten verdwijnen in de open haard. Want het boek van het leven heeft nog elke dag invloed op de woorden die zich in het heden vormen op mijn bladzijde van het leven.

Het boek van het leven. Veelvuldige exemplaren lijken onbeschadigd. De buitenkant ongeschonden, de letters intact. Vlekkeloos. Ongekrenkt. Ruimschoots en goed geschreven. Maar wie tussen de regels doorleest, oog heeft voor de witte letters, ziet dat elk boek een afwisseling maakt van hoofdstukken gevuld met enerzijds hoop, liefde, geluk en gezondheid en anderzijds verdriet, eenzaamheid, angst en frustratie.

Een succesvol verhaal is oneindig, wordt gelezen door menig mens. 

Inspiratie.
Motivatie.
Hoop.

Sluit je ogen. Ga met je gedachten naar het boek dat zich bij jou in de kast bevindt. Hoe ziet jouw exemplaar eruit?

Het blijft nu even stil. Ik sla voorzichtig een bladzijde om. Leg mijn balpen aan de kant en luister. Luister naar de verhalen van de mensen om me heen. ♥