Een behoorlijk aantal jaren terug was ik op een feestje van een vriendinnetje. Ik weet het moment nog als de dag van gisteren. Ik had boulimia. We hadden het over kleding en keken op het internet naar jurkjes. Één van mijn vriendinnetjes vond dat ze zo'n jurkje absoluut niet kon hebben. Ik vond dat allemaal wel meevallen en probeerde haar daarvan te overtuigen. "Maar jij bent zo mooi dun!" Riep ze. "Jou staat echt alles." Elk ander mens zou het fijn gevonden hebben dit te horen, maar voor mij voelde het raar. Die ene zin had onwijs veel indruk op me gemaakt.

Ik was inderdaad dun, maar was ik mooi dun? Mijn periode van anorexia had ik hier al achter de rug. Ik kampte met eetbuien die ik compenseerde door te braken. Mijn gewicht schommelde, maar het was altijd mijn doel om weer wat dunner te worden. De eetbuien maakte het er echter niet makkelijk op, maar toch wist ik een vrij laag gewicht te behouden. Ik was inderdaad behoorlijk dun, zeker als ik het vergelijk met het gewicht dat ik nu heb en waarvan ik weet dat het goed bij me past, maar of het mooi was vind ik nu een heel ander verhaal. Waren de wallen onder mijn ogen mooi? Was mijn grauwe huid en futloos haar mooi? Waren mijn eetbuien mooi? Wat het overgeven mooi? Was ik van binnen mooi? Was mijn leven mooi? Nee, dat was het allemaal niet. Ik was dun, te dun en ook niet op een mooie manier.

Toch vond ik mezelf toen niet te dun, sterker nog, er mocht best wel iets af. Ik kon er wel mee leven hoor, dit gewicht, maar gewoon voor de zekerheid een paar kilo eraf zou niet slecht zijn naar mijn idee. Voor mijn gevoel had ik dan een buffertje voor als de eetbuien weer erger werden, want stel je voor dat ik boven 'dat magische getal' uit zou komen?! Ik was er heilig van overtuigd dat mijn leven verpest zou zijn als ik meer dan een bepaald gewicht zou wegen. Ik dacht dat meer wegen het gevolg zou hebben dat mensen me niet meer aardig zouden vinden, dat ik niet meer mooi zou zijn, niemand me iets zou gunnen en ik niets meer goed kon doen. Ik wilde goed gevonden worden en dacht dat dat gelijk stond aan dun gevonden worden.

Ik voelde me op dat feestje helemaal niet zo goed. Ik had juist weer een paar slechte dagen achter de rug en had mezelf met moeite naar dat feestje gesleept. Toch werd het ineens gezegd: "Jij bent zo mooi dun."  Mijn hoofd maakte overuren na het horen van deze opmerking. Ik voelde een soort blijdschap. Blijdschap dat iemand me mooi dun vond. Het was voor mij een bevestiging dat het inderdaad goed was om dun te zijn. Aan de andere kant was ik in de war, omdat ik het zelf niet zo kon voelen. Wat was het dan eigenlijk waard? Loog ze misschien wel tegen me? Mijn eetstoornis maakte me gek. De enige conclusie die ik uit welke gedachte dan ook wist te halen was dat dun zijn goed was en dat ik meer moest afvallen.

Wanneer je nog zo midden in je eetstoornis zit is het onwijs lastig als mensen iets over je uiterlijk zeggen. Het maakt dan nieteens uit of het als een compliment bedoeld was. Je eetstoornis zal elk woord verdraaien en het laten klinken alsof je nog niet goed genoeg bent. Alsof je nog een beetje meer moet afvallen en nog een beetje en nog een beetje. Helaas kun je niet altijd controleren wat mensen zeggen. Mijn vriendin flapte dit er toen ook uit en stond er helemaal niet zo bij stil dat ik nog worstelde met eten. Ik kon best eten in gezelschap en deed min of meer gezellig mee met het feestje. Wat dat betreft hoeft een eetstoornis helemaal niet zo zichtbaar te zijn. Wanneer jij er niks over zegt kan het gebeuren dat mensen het gewoon niet doorhebben.

Hierdoor kon ik weleens denken dat het dan vast niet zo erg zou zijn of dat het mensen gewoon niet interesseerde, maar zo is het niet. Toen ik wat verder was in mijn herstel en wel met vriendinnen hierover sprak zag ik hun geschrokken gezichten. "Maar ik heb het nooit doorgehad? Ja, oke, je zag er wel eens moe uit, maar ik had dit echt niet gedacht." Een eetstoornis is zo moeilijk te bevatten als je er zelf geen ervaring mee hebt. Het betekent echt niet dat het dan niet erg is of dat niemand het belangrijk vindt dat het goed met je gaat. Is het dan niet erg dat jij je zo slecht voelt vanwege dat getal op de weegschaal? Is het niet erg dat je jezelf niet recht aan kan kijken in de spiegel? Is het dan niet erg dat je 's avonds huilend in je bed ligt? Is het dan niet erg dat je je lichaam van binnen stuk maakt al zie je het van buiten niet? Is het dan niet erg dat jij jezelf nooit goed genoeg vind? Dit is wel erg. Het heeft me veel tijd gekost om te leren relativeren en er op te vertrouwen dat ik helemaal niet heel dun hoefde te zijn voordat mensen me aardig konden vinden. Hoe ik dat heb geleerd vraag je? Door het te ondervinden. 

Ik voelde me echt niet meer gelukkig en ondervond te veel nadelen van mijn eetstoornis. De gevolgen van boulimia werden me te groot en ik leefde mijn leven niet zoals ik het wilde. Het was kiezen of delen. Dun zijn of gelukkig zijn. Ik besloot de ongelofelijk enge, maar achteraf enige juiste weg te bewandelen en met vallen en opstaan bereikte ik een eetpatroon en gewicht wat beter bij mij pastte. Ik leerde te relativeren wanneer de stem van de eetstoornis soms luid begon te spreken. Ik leerde mijn talenten en interesses te ontdekken en ontwikkelen en merkte dat mijn steeds positiever wordende energie andere mensen blij maakte en zelfs kon helpen. Ik leerde dat negatieve gevoelens mochten bestaan en dat het leven niet altijd makkelijk is, maar dat een eetstoornis daar geen oplossing voor zou zijn. Oké, ik ben nu een paar kilo zwaarder dan ik dacht te moeten zijn om echt gelukkig te kunnen zijn en wat blijkt? Ik ben gelukkiger dan ooit tevoren. Dun zijn bepaald niet je geluk. Vrij zijn van een eetstoornis wel. 

Dus de volgende keer dat iemand tegen jou zegt: "Wat ben je mooi dun." Sta er dan bij stil of het echt mooi is? Of de aanwezigheid van je eetstoornis het hele plaatje niet lelijk maakt. Of de prijs die je ervoor betaalt het echt waard is. Ik ben niet dik, maar ook niet mager. Ik vind mezelf prima zoals ik ben en mijn gewicht valt binnen de grenzen van een gezond BMI. Als je me toen op dat feestje had verteld dat mijn leven er zo uit kon zien op dit gewicht had ik je nooit geloofd, maar nu kan ik in de spiegel kijken en met alle eerlijkheid zeggen: Wat ben je mooi zonder eetstoornis. 

♥ Liefs,
Irene

 Fotografie: Sholeh