Op het forum steunen we dagelijks heel veel jonge vrouwen en mannen die vechten tegen een eetstoornis en/of andere problematiek. Dit is heel zwaar en we weten bijna allemaal uit ervaring dat dit niet vanzelf gaat. Een eetstoornis, depressie of andere stoornis komt niet uit de lucht vallen, veelal gaat daar een hele geschiedenis aan vooraf met veel narigheid en moeilijkheden. Als je als kind heftige dingen meemaakt of opgroeit in een instabiele thuissituatie, dan is de kans groot dat je daar op latere leeftijd veel last van krijgt en dat het een hoop tijd en moeite kost om dit te kunnen verwerken en een plekje te geven.

Bron

Dat dat veel tijd kost, zullen we niet ontkennen. Ik heb jaren intensieve therapie gehad om te staan waar ik nu sta en nog denk ik weleens terug uit nare periodes uit mijn leven. Als je jaren in therapie bent, dan raak je er bijna aan gewend om over je problemen te praten. Zelfs zodanig, dat het bijna normaal wordt en het gek zou zijn als je deze problemen niet meer hebt. Het kan dan ook eng zijn om bijvoorbeeld een therapie af te gaan ronden of stappen te zetten, uit angst voor wat er gaat komen. Je bent immers zo verweven met je problemen dat die problemen als het ware jouw identiteit zijn geworden. 

Hier kom je als het ware op een rotonde waarbij je ervoor kunt kiezen om af te slaan en een nieuwe weg in te gaan zonder al je problemen. Je hebt immers veel therapie gehad en je weet hoe het allemaal in elkaar zit: je moet het alleen in de praktijk gaan brengen en dat kan heel spannend zijn. Je kunt ook rondjes blijven rijden op de rotonde wat betekent dat je in therapie blijft en over je problemen blijft praten, alles blijft analyseren tot je een ons weegt maar uiteindelijk niet verder komt: je blijt immers op die rotonde.

Dit laatste is iets wat veel mensen helemaal niet bewust doen. Je maakt niet bewust een keuze om lekker in je problemen te blijven zitten omdat dat nu eenmaal zo leuk en gezellig is. Het is vooral heel veilig omdat je niet beter weet dan dat. Zo dacht ik na vele opnames als ik me rot voelde geregeld dat ik graag weer opgenomen wilde worden. Pas later besefte ik me dat het niet ging om een opname zelf, maar dat ik op zoek was naar troost en veiligheid, iets wat ik enkel had ervaren tijdens een opname.

Blijven hangen in je problemen en daar constant over praten kan je het gevoel geven dat je er mag zijn en dat je iemand bent, hoe gek dat ook klinkt. Als je problemen hebt, krijg je immers aandacht, iets waar ieder mens van nature behoefte aan heeft. Bovendien kun je als je problemen hebt, ontsnappen aan je verantwoordelijkheid en krijg je bevestiging van anderen. Dit kan heel fijn zijn als je eigenlijk bang bent voor het leven of het eng vindt om volwassen te worden.

Bron

Tegelijkertijd is het niet oke om je problemen maar in te blijven zetten om aan het echte leven te ontkomen. Dat je nare dingen hebt meegemaakt is vreselijk en er is tijd nodig om hiermee om te leren gaan, maar er is ook een tijd om je eigen identiteit te gaan ontwikkelen, los van die problemen en te gaan kijken wie jij nu eigenlijk echt bent. Dit betekent niet dat je nooit meer verdrietig mag zijn of nooit meer over iets vervelends mag praten, maar het betekent wel dat je op een bepaald moment verantwoordelijkheid moet gaan nemen.

De wereld van de GGz is een veilige wereld waar je, als je er eenmaal in zit, in principe de rest van je leven in zou kunnen blijven zitten. Er valt immers altijd wel iets te bespreken in therapie. Ook voor 'gezonde' mensen zou een therapiesessie op z'n tijd weleens fijn zijn, om gewoon even met een onafhankelijk persoon te kunnen praten, maar de bedoeling van het echte leven is juist om te leren dat je problemen uiteindelijk ook zelf kunt oplossen, met de handvatten die je eerder hebt gekregen en met hulp van mensen in je omgeving.

Buiten de GGz is er immers een hele andere wereld waar van alles gebeurt en dat loop je allemaal mis door continu bezig te zijn met vroeger, met eten of met andere problemen. Als deze problemen je leven beheersen en je hierdoor niet kunt functioneren, is het goed om hier aan te werken en energie in te steken. Vraag jezelf op een bepaalde punt echter wel af in hoeverre dit nog echt de hoofdproblemen zijn, of in hoeverre je je problemen gebruikt als middel om niet echt te hoeven leven. Als dat laatste het geval is, dan zul je die problemen toch echt eens keer moeten laten varen en die afslag moeten nemen, tenzij je voor altijd op een rotonde wilt rijden.