Ik verlang naar een opname

 

In de afgelopen paar jaar ben ik meerdere keren opgenomen geweest in een kliniek. Een aantal keer een crisisopname, maar ook een keer voor een intensieve klinische behandeling. Ik weet nog hoe ik op die momenten weleens verlangde om gewoon even thuis te zijn zonder al dat ge-therapie en die mensen om me heen. Eenmaal thuis miste ik de kliniek echter al snel en wist ik niet hoe snel ik weer terug moest. Soms is dat verlangen om weer opgenomen te zijn er nog steeds. Hoe komt dat toch?

Hoewel ik de kliniek in het begin echt geen fijne plek vond, veranderde dit door de tijd heen en werd het bijna mijn tweede thuis. Het voelde er heel veilig, iets wat ik thuis nooit had ervaren en op dat moment ook niet vond in mijn studentenhuis. Ik mocht zijn wie ik was, hoe slecht ik me ook voelde, hoe depressief ik ook was. Het was de eerste plek waar ik hardop durfde te zeggen dat ik dood wilde zonder dat dat veroordeeld werd. De verpleging was er altijd en had begrip voor bijna alles.

meisje
bron foto

Elke dag werd wel een paar keer oprecht gevraagd hoe het met me ging, door behandelaren maar ook door groepsgenoten. Mensen uit de groep droegen vaak ook bij aan het gevoel van veiligheid en geborgenheid. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje en hadden daarom aan twee woorden genoeg. De herkenning was zo fijn, dat had en heb ik thuis niet.

Tot slot gaf een kliniek ook structuur door de dagplanning die er was. Ik wist precies wat er die dag zou gaan gebeuren en kreeg daardoor een gevoel van controle. Ik werd eindelijk niet meer 's ochtends wakker met de vraag hoe ik de dag weer moest overleven, dat stond immers al vast.
Vreemd eigenlijk dat ik toen dacht controle te hebben, want in feite had ik nergens controle over. Alles werd bepaald: hoe laat ik op moest staan, hoe laat ik de huiskamer moest zitten, hoe laat de eerste therapie begon, waar ik zat aan tafel en op welke stoel, hoe laat ik ging eten en wat ik ging eten. Dat is alles behalve controle.

quote

Als ik nu thuis ben en weer eens terug denk aan veilige plek in de kliniek, dan probeer ik te bedenken dat de kliniek een hele fijne en omgeving kán lijken, maar het eigenlijk niet echt is. Er zitten behoorlijk wat nadelen aan het opgenomen zijn in een kliniek. Zo wordt je verantwoordelijkheid grotendeels uit handen genomen doordat alles bepaald wordt door de regels van de kliniek. Even kan dat fijn zijn, maar uiteindelijk geeft het je een minderwaardig gevoel als jouw enige verantwoordelijkheid planten water geven is.

Die groepsgenoten zijn echt wel fijn, maar kunnen soms ook mega irritant zijn met al hun problemen. Doordat je allemaal met hetzelfde zit, gaat het alleen maar over ziek zijn en therapie in plaats van over de normale dingen in het leven. Daarnaast ben je nooit echt alleen, behalve op je saaie kamertje met harde bed. Het eten is vaak niet lekker en werkelijk óveral wordt een punt van gemaakt. Als je op een dag besluit zonder bijzondere reden een keer vroeg naar bed te gaan, dan moet dit de volgende dag direct besproken worden tijdens de groepstherapie, want dan zal er wel iets met je zijn. Kortom, alles wordt vertherapeutiseerd. Idealiseer het fijne leventje in de kliniek dus vooral niet, maar kijk ook wat de nadelen ervan zijn.

warm

De realiteit is wel dat een kliniek echt veel veiligheid en een gevoel van geborgenheid kan geven wat je mist als je eenmaal weer thuis bent. Die overgang kan heel moeilijk zijn. Besef je dan vooral dat je wellicht niet zozeer behoefte hebt aan een opname, maar vooral aan die verschillende aspecten daarvan zoals veiligheid, structuur, een luisterend oor, je begrepen voelen etc. Kijk hoe je dit in je leven thuis kunt voegen zodat je je ook in je eigen omgeving steeds prettiger gaat voelen.

Maak van je huis een gezellig en warm plekje waar je graag naartoe gaat en kijk of er mensen in je omgeving zijn bij wie je je verhaal kwijt kan. Misschien zijn dat zelfs wel oude groepsgenoten uit de kliniek die je dan kunt ontmoeten in een veel ‘'gezondere'' setting. Bouw een netwerk om je heen van mensen bij je terecht kunt en kijk wat er voor jou nodig is om thuis ook tot een echt thuis te maken, waardoor het leven in een kliniek steeds minder aantrekkelijk zal worden. Vrijheid, onafhankelijkheid, een zelfstandig mens zijn met verantwoordelijkheden, dat zijn zaken die écht veiligheid bieden.

Hoe heb jij de tijd in de kliniek ervaren?

Bron foto 1

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

susiQ - Woensdag 2 oktober 2013 13:20
Mijn tijd in de kliniek heeft ook verschillende aspecten gehad.
In eerste instantie vond ik het verschrikkelijk. Je overal over moeten verantwoorden, alle regeltjes, dat alles voor je bepaald werd. Heel irritant, als je gewend bent altijd alles zelf te doen, zonder bemoeienis van anderen.
Op den duur leerde ik hier wel op een andere manier naar kijken en kwam ik erachter wat de gedachten erachter waren en dat gaf inderdaad een veilig gevoel, wat juist maakte dat het ergens ook fijn werd om opgenomen te zijn. De gezellige momenten met groepsgenoten, altijd mensen om je heen, altijd je verhaal kwijt kunnen en vooral ook het er mogen zijn, goed zijn zoals je bent.
De drukte om je heen, wat een voordeel en een nadeel tegelijkertijd is, altijd omringd zijn met mensen kan namelijk ook erg vermoeiend zijn. Daarnaast miste ik het ook heel erg om mijn eigen ding te kunnen doen, spontaan ergens heen te kunnen, of even lekker lang opblijven en gezellig voor de tv kruipen tot diep in de nacht, in plaats van om 11 uur de huiskamer uitgestuurd te worden. Ook vond ik het heel naar om zo uit de maatschappij getrokken te worden. Het leven buiten de kliniek gaat door, terwijl voor jouw gevoel de wereld om je heen stilstaat.
Kortom: Het heeft voor mij zeker geholpen, ik heb weer geleerd wat structuur is, ik heb inzichten gekregen in mijn doen en denken en handvatten gekregen om het ook zelf te doen.
En toch, als het niet nodig is, zou ik vooral proberen het vanuit je eigen omgeving te doen. Een opname is geen walhalla en kan ook ontzettend zwaar zijn.
... - Woensdag 2 oktober 2013 13:54
Heel erg herkenbaar stuk.
Ik ben ook meerdere keren opgenomen geweest.
Ziekenhuisopname, paar keer flexopname voor mn eetstoornis, 4 keer opname voor een week op de crisis voor mn depressie en ben een keer een maand in het buitenland geweest voor therapie.
Ik vond het alle keren vervelend om weer naar huis te gaan.
laatst ging het beter, was blij dat ik nu sinds september weer een studie volg, maar nu het weer slechter gaat en ik steeds depressiever word, verlang ik er naar terug om opgenomen te worden. Het verlangen naar dat je het allemaal even niet meer zelf hoeft te doen en alles even van je wordt overgenomen..
Rosa_Hope - Woensdag 2 oktober 2013 14:14
Ik miste mijn opname, vooral de tweede keer dat ik opgenomen was omdat ik een hele lieve kamergenote had. Toen ik thuis was kon ik eerst maar weer lastig wennen, maar uiteindelijk is het goed gekomen en nu ben ik echt veel liever thuis dan opgenomen en zo hoort het ook.
H - Woensdag 2 oktober 2013 14:40
ik ben opgenomen geweest op de paaz. dus mensen depressie, maar andere oorzaken. Toen was mijn eetprobleem nog niet zo op de voorgrond voor anderen (voor mij allang!!!), al wel bekend. het leek daar altijd veilig en prettig, achteraf hoorde ik dat veel verpleegkundigen mij niet begrepen en dat is niet fijn om te weten. Soms verlang ik ook naar opname omdat ik gewoon niet weet hoe ik verder moet, maar als ik dan denk aan al die dingen van de opname dan blijf ik liever thuis in mijn eigen vertrouwde omgeving zonder al die mensen om me heen. Waar ik dus nu vooral naar verlang is even de controle helemaal uit handen geven en uitrusten, want ik ben moe! heb gelukkig veel vrienden om me heen die me snappen, net nog met een vriendin boodschappen gedaan in de supermarkt: echt fijn dat ze mee was en we hebben heerlijk even kunnen kletsen. Ik mis dus wel opname, maar niet de plek waar ik opgenomen ben geweest.
JufM - Woensdag 2 oktober 2013 15:21
Heel herkenbaar! Vooral ook het stuk over controle; normaal wil ik over alles controle houden en tijdens mijn opnames had ik dat juist niet... en toch voelde het heel veilig!
Ik denk voornamelijk omdat ik zelf even niet hoefde te denken, beslissingen nemen etc. Ik hoefde alleen maar te 'doen'... en dat was op dat moment meer dan genoeg.
Toch zie ik achteraf, nu ik weer lekker in mijn eigen huisje ben, dat een opname iets is wat ik nooit meer wil (maar toen was het nodig en heel 'fijn').
Sophie - Woensdag 2 oktober 2013 15:57
Ik ben nooit opgenomen geweest, maar ik ben wel in groepstherapie geweest. En de andere groepsleden zijn inderdaad meestal mega irritant en het eten is inderdaad heeeeeeel vies.
Ingrid - Woensdag 2 oktober 2013 16:11
Ik heb een aantal opnames gehad voor mijn es en kijk er met gemengde gevoelens naar terug. De veiligheid en duidelijkheid, de structuur en heel veel aandacht en begrip. Even geen beslissingen nemen en "moeilijke" dagelijkse dingen aangaan. Maar ook het gemis naar thuis en vrijheid.........
Het geen wat me het meest bijstaat is dat ik samen met een paar meiden op mijn kamer naar muziek luisterde allemaal in ons huiskloffie en dikke grote sokken we zongen mee met het liedje van Fergie Big girls don't cry. Elke keer als ik dit liedje hoor zie ik ons weer voor me een groep meiden met veel problemen en struggles en vooral heel veel angst maar ook een hele hechte band tijdens die kliniekopname en we hebben naast vechten tegen de es ook heel veel mooie momenten gehad en veel gelachen want we konden echt heel erg gek doen als we ons verveelden. Op die momenten voelde het steeds even als leven ipv alleen overleven. Nee een opname wil ik niet meer want er kwam veel op me af en het was heel zwaar, gelukkig heb ik die keuze nu maar mijn goede herinneringen pakt niemand meer van me van me af!
Mona - Woensdag 2 oktober 2013 16:37
Ik ben nooit opgenomen geweest, maar ik merk wel dat ook het wekelijks naar een therapeut toe gaan zulke functies kan vervullen. Zo ben ik erachter gekomen dat het eigenlijk de enige plek is waar ik het gevoel heb dat iemand naar me wil luisteren en waar ik mijn verdriet zou kunnen laten zien. Stoppen met therapie betekent die 'veilige' plek kwijtraken. Nu is het dus zaak deze behoeftes in het dagelijks leven op een andere manier te kunnen vervullen.
wendiee_ - Woensdag 2 oktober 2013 17:26
zo herkenbaar! zelfs naar 3 jaar verlang ik nog te vaak terug naar een kliniek..
jessy - Woensdag 2 oktober 2013 17:29
Ik ben een aantal jaar geleden een paar maanden opgenomen geweest en ik weet nu nog hoe erg is het vond weer naar huis te gaan. Het voelde zo veilig daar. Een jaar daarna was er weer sprake van dat ik opgenomen zou worden, maar wilde ik het absoluut niet omdat ik niet weer opnieuw wilde wennen daar, en weer opnieuw de grote sprong naar huis moest maken. Ik ben nu blij dat ik de laatste keer voor ambulant heb gekozen.
EBlommetje - Woensdag 2 oktober 2013 17:51
Zo raar ... Stiekem zou ik best voor een tijdje opgekomen willen zijn. Uiteraard is het helemaal niet mooi als je het punt bereikt waarop opname nodig is maar precies wat hier wordt genoemd: de veiligheid, structuur, continu mensen om je heen die zich in je herkennen ... Ergens trekt me dat best wel.
Voelt heel stom tegenover mensen die opgenomen zijn, want die ervaren het wellicht als super fijn dat ik gewoon nog thuis woon.
xBente - Woensdag 2 oktober 2013 18:09
Herkenbaar. Ik ben net twee weken weer thuis na een crisisopname van een maand. En hoewel ik weet dat zo'n afdeling geen gezonde omgeving is en dat het verstandig is om daar niet langer te zitten, verlang ik er ergens wel naar terug. Gewoon omdat het veilig voelde daar, omdat je daar niet verantwoordelijk hoefde te zijn, omdat er nauwelijks iets van je verwacht werd en de groepsleiding altijd in de buurt was als dat nodig was.

Het liefst zou ik nu een behandelopname er achteraan doen, deels om nog even weg te zijn uit de 'grote boze buitenwereld'. Maar ik ga het nu eerst proberen met begeleid wonen en groepstherapie. En dan toch maar proberen om mijn leven weer een beetje op te pakken. Als dat allemaal ik de soep loopt, kan zo'n opname altijd nog.

Oké lang verhaal haha.
Vera - Woensdag 2 oktober 2013 18:21
Ik zit nu voor de eerste x opgenomen, alleen kan ik me het nu totaal niet voorstellen om te verlangen naar een opname. Maar wel ben ik bang weer naar huis te gaan en het hier te gaan missen.. dit vind ik een heel raar idee.
UnknownAngel - Woensdag 2 oktober 2013 19:54
Ik herken me hier zó in, voor mij een grote reden me niet op te laten nemen nu.
Tirza - Woensdag 2 oktober 2013 20:39
Heel herkenbaar, maar ook lastig punt dit. Ik heb drie lange opnames gehad van ruim 8 maanden, en soms verlang ik intens terug naar de zorg, veiligheid & gezelligheid in de kliniek. Het was echt heel fijn om altijd iemand te hebben met wie je kon praten en die jou echt begreep. En mijn groepsgenootjes waren vaak ook heel leuk.
Toch ben ik uiteindelijk veel liever thuis, waar ik kan doen wat ik wil en zelf over mijn dagen kan beslissen. En daar komt bij dat ik nóóit meer terug wil naar mijn dieptepunt. Wat inderdaad helpt is om de nadelen erbij te pakken, en te kijken waar ik nou echt naar verlang (en dat is vaak gewoon een goed gesprek en een beetje liefde).
Espoir - Woensdag 2 oktober 2013 20:42
Zo ontzettend herkenbaar ook.. Een opname van een jaar, eigenlijk veel te lang.. ik zou het ook echt niemand aanraden. Het was fijn, heel fijn.. op een gegeven moment mijn thuis, ik ging ook geen enkel weekend naar huis door een slechte thuissituatie en heb me helemaal vast geklampt aan 2 socio's .. en zij "jammer genoeg" ook aan mij.. want het afscheid was vreselijk.

Bedankt voor de tisp enzo!
B. - Woensdag 2 oktober 2013 20:49
Heel herkenbaar dit. Op sommige momenten verlang ik er zo naar om gewoon weer even opgenomen te worden in het veilige wereldje..
l - Woensdag 2 oktober 2013 21:41
Ik heb dit zo lang gehad, maar ik heb er nu gelukkig geen last meer van. Na jaren wensen dat ik terug was in de kliniek (en daar wilde ik best weer voor gaan afvallen als ik dan terug mocht), ben ik nu blij met waar ik ben. Nu ik mijn leven steeds meer heb opgepakt, is het verlangen naar een opname langzaamaan verdwenen.
esmee - Woensdag 2 oktober 2013 22:30
story of my life.. :(
Evi - Woensdag 2 oktober 2013 22:53
Zo herkenbaar.....
Miku - Donderdag 3 oktober 2013 10:33
Heel herkenbaar; als je er bent, wil je er weg en als je er weg bent, wil je terug... Voor mij was het eerder een pingpong spelletje tussen huis en kliniek. Als ik het thuis niet meer uithield, viel ik wat af en bam; ik zat weer in een ziekenhuis of kliniek. Nu ik op gezond gewicht zit, is dit echter anders. Als ik me nu zo rot voel dat ik het liefst weer zou willen vluchten naar de veiligheid van een kliniek en het uit handen geven van de controle over wat ik eet, moet ik wel ff slikken; ik moet het nu toch echt zelf doen! Maar hoe langer het duurt, hoe meer ik het leven buiten de kliniek ook weer ben gaan waarderen en denk, dat als ik nu zou worden opgenomen, ik voor het eerst vreselijke heimwee zou krijgen.
Jet - Donderdag 3 oktober 2013 11:49
Ik vond mijn opname een hel en heb er 9 maanden door moeten brengen.
Het is juist mijn belangrijkste motivatie om voldoende te blijven eten! Ik wil daar nooit meer heen...Ik ben erg introvert en er werd alleen maar gezegd 'als je zo introvert blijft, moet je naar huis'! Nee, ik heb me er niet begrepen gevoeld. Thuis is het zo veel fijner (ondanks mijn worstelingen). Gelukkig heb ik een fijne therapeute nu, die mij wel het gevoel geeft begrepen te worden!
mimi - Vrijdag 4 oktober 2013 17:36
Ik heb veel opnames gehad,voor mijn es,depressie,persoonlijkheidsproblemen,crisis.
Maar opnamen voor mijn es,daar werd ik geconfronteerd met de concurrentie van andere meiden.
Andere opnames heb ik niet veel gehad met de mede cliënten,maar meer met begeleiders.
Ik voelde de veiligheid die ik nooit gekend had
Maar meer was ik graag daar in de kliniek,omdat ik dan geen verantwoordelijkheid had voor het leven of voor mezelf.
En daar verlang ik nu nog naar terug.
Ik verlang ook terug naar het ziek zijn.Dat mensen zich zorgen om je maken.
- - Vrijdag 4 oktober 2013 18:54
Voor nu vooral herkenbaar dat ik weg wil uit kliniek. De zieke omgeving, het overgetherapeutiseer. Vooral dat laatste.
Alles besproken, alles uitgesproken, alles een probleem van maken.

- - Vrijdag 4 oktober 2013 21:59
Ik heb nog niet in een kliniek gezeten, maar stiekem denk ik dat dat mij zo erg zou helpen. Thuis lukt het maar niet.
-- - Maandag 7 oktober 2013 10:43
Ik word misschien dit jaar voor het eerst opgenomen. Ik sta op de wachtlijst, maar ik durf nog geen definitieve 'ja' te zeggen. Ik voel dat het me redding kan zijn, maar ik durf mijn leven (studie) niet aan de kant te zetten. Ook durf ik het niet aan mijn omgeving te vertellen. Zou er een groepschat kunnen komen over dit soort dingen?
manja - Vrijdag 11 oktober 2013 21:31
Heb laatst een crisis-opname gehad. Mijn psychiater wilde echt niet langer omdat dat averechts zou werken mede door de dingen die hier boven genoemd zijn.
Ik begrijp het wel. Vond het de eerste dag ook helemaal geen pretje, maar nu ik thuis ben wil ik graag toch weer terug.
Maar ja, het is voor je eigen leven belangrijker om zelf zoveel mogelijk verantwoordelijk te zijn.
Alleen nu mis ik het nog even.
serena - Zondag 27 april 2014 08:42
Hoi meiden moet binnenkort ook opgenomen worden voor van alles en nog wat !! Ik ben heel zenuwachtig en vooral bang.. bang dat ik niet zal genezen. Bang voor geen oplossing ik heb zo veel angsten :( ik voel me zo slecht help me aub :( xxx
Eni - Vrijdag 24 juni 2016 19:59
Hey, ben benieuwd welke kliniek het was in het buitenland waar je heen ging? En voor de anderen ook waar precies hebben jullie gezeten?