Ik verlang naar een opname
In de afgelopen paar jaar ben ik meerdere keren opgenomen geweest in een kliniek. Een aantal keer een crisisopname, maar ook een keer voor een intensieve klinische behandeling. Ik weet nog hoe ik op die momenten weleens verlangde om gewoon even thuis te zijn zonder al dat ge-therapie en die mensen om me heen. Eenmaal thuis miste ik de kliniek echter al snel en wist ik niet hoe snel ik weer terug moest. Soms is dat verlangen om weer opgenomen te zijn er nog steeds. Hoe komt dat toch?
Hoewel ik de kliniek in het begin echt geen fijne plek vond, veranderde dit door de tijd heen en werd het bijna mijn tweede thuis. Het voelde er heel veilig, iets wat ik thuis nooit had ervaren en op dat moment ook niet vond in mijn studentenhuis. Ik mocht zijn wie ik was, hoe slecht ik me ook voelde, hoe depressief ik ook was. Het was de eerste plek waar ik hardop durfde te zeggen dat ik dood wilde zonder dat dat veroordeeld werd. De verpleging was er altijd en had begrip voor bijna alles.
Elke dag werd wel een paar keer oprecht gevraagd hoe het met me ging, door behandelaren maar ook door groepsgenoten. Mensen uit de groep droegen vaak ook bij aan het gevoel van veiligheid en geborgenheid. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje en hadden daarom aan twee woorden genoeg. De herkenning was zo fijn, dat had en heb ik thuis niet.
Tot slot gaf een kliniek ook structuur door de dagplanning die er was. Ik wist precies wat er die dag zou gaan gebeuren en kreeg daardoor een gevoel van controle. Ik werd eindelijk niet meer 's ochtends wakker met de vraag hoe ik de dag weer moest overleven, dat stond immers al vast.
Vreemd eigenlijk dat ik toen dacht controle te hebben, want in feite had ik nergens controle over. Alles werd bepaald: hoe laat ik op moest staan, hoe laat ik de huiskamer moest zitten, hoe laat de eerste therapie begon, waar ik zat aan tafel en op welke stoel, hoe laat ik ging eten en wat ik ging eten. Dat is alles behalve controle.
Als ik nu thuis ben en weer eens terug denk aan veilige plek in de kliniek, dan probeer ik te bedenken dat de kliniek een hele fijne en omgeving kán lijken, maar het eigenlijk niet echt is. Er zitten behoorlijk wat nadelen aan het opgenomen zijn in een kliniek. Zo wordt je verantwoordelijkheid grotendeels uit handen genomen doordat alles bepaald wordt door de regels van de kliniek. Even kan dat fijn zijn, maar uiteindelijk geeft het je een minderwaardig gevoel als jouw enige verantwoordelijkheid planten water geven is.
Die groepsgenoten zijn echt wel fijn, maar kunnen soms ook mega irritant zijn met al hun problemen. Doordat je allemaal met hetzelfde zit, gaat het alleen maar over ziek zijn en therapie in plaats van over de normale dingen in het leven. Daarnaast ben je nooit echt alleen, behalve op je saaie kamertje met harde bed. Het eten is vaak niet lekker en werkelijk óveral wordt een punt van gemaakt. Als je op een dag besluit zonder bijzondere reden een keer vroeg naar bed te gaan, dan moet dit de volgende dag direct besproken worden tijdens de groepstherapie, want dan zal er wel iets met je zijn. Kortom, alles wordt vertherapeutiseerd. Idealiseer het fijne leventje in de kliniek dus vooral niet, maar kijk ook wat de nadelen ervan zijn.
De realiteit is wel dat een kliniek echt veel veiligheid en een gevoel van geborgenheid kan geven wat je mist als je eenmaal weer thuis bent. Die overgang kan heel moeilijk zijn. Besef je dan vooral dat je wellicht niet zozeer behoefte hebt aan een opname, maar vooral aan die verschillende aspecten daarvan zoals veiligheid, structuur, een luisterend oor, je begrepen voelen etc. Kijk hoe je dit in je leven thuis kunt voegen zodat je je ook in je eigen omgeving steeds prettiger gaat voelen.
Maak van je huis een gezellig en warm plekje waar je graag naartoe gaat en kijk of er mensen in je omgeving zijn bij wie je je verhaal kwijt kan. Misschien zijn dat zelfs wel oude groepsgenoten uit de kliniek die je dan kunt ontmoeten in een veel ‘'gezondere'' setting. Bouw een netwerk om je heen van mensen bij je terecht kunt en kijk wat er voor jou nodig is om thuis ook tot een echt thuis te maken, waardoor het leven in een kliniek steeds minder aantrekkelijk zal worden. Vrijheid, onafhankelijkheid, een zelfstandig mens zijn met verantwoordelijkheden, dat zijn zaken die écht veiligheid bieden.
Hoe heb jij de tijd in de kliniek ervaren?
Gerelateerde blogposts
Reacties
In eerste instantie vond ik het verschrikkelijk. Je overal over moeten verantwoorden, alle regeltjes, dat alles voor je bepaald werd. Heel irritant, als je gewend bent altijd alles zelf te doen, zonder bemoeienis van anderen.
Op den duur leerde ik hier wel op een andere manier naar kijken en kwam ik erachter wat de gedachten erachter waren en dat gaf inderdaad een veilig gevoel, wat juist maakte dat het ergens ook fijn werd om opgenomen te zijn. De gezellige momenten met groepsgenoten, altijd mensen om je heen, altijd je verhaal kwijt kunnen en vooral ook het er mogen zijn, goed zijn zoals je bent.
De drukte om je heen, wat een voordeel en een nadeel tegelijkertijd is, altijd omringd zijn met mensen kan namelijk ook erg vermoeiend zijn. Daarnaast miste ik het ook heel erg om mijn eigen ding te kunnen doen, spontaan ergens heen te kunnen, of even lekker lang opblijven en gezellig voor de tv kruipen tot diep in de nacht, in plaats van om 11 uur de huiskamer uitgestuurd te worden. Ook vond ik het heel naar om zo uit de maatschappij getrokken te worden. Het leven buiten de kliniek gaat door, terwijl voor jouw gevoel de wereld om je heen stilstaat.
Kortom: Het heeft voor mij zeker geholpen, ik heb weer geleerd wat structuur is, ik heb inzichten gekregen in mijn doen en denken en handvatten gekregen om het ook zelf te doen.
En toch, als het niet nodig is, zou ik vooral proberen het vanuit je eigen omgeving te doen. Een opname is geen walhalla en kan ook ontzettend zwaar zijn.
Ik ben ook meerdere keren opgenomen geweest.
Ziekenhuisopname, paar keer flexopname voor mn eetstoornis, 4 keer opname voor een week op de crisis voor mn depressie en ben een keer een maand in het buitenland geweest voor therapie.
Ik vond het alle keren vervelend om weer naar huis te gaan.
laatst ging het beter, was blij dat ik nu sinds september weer een studie volg, maar nu het weer slechter gaat en ik steeds depressiever word, verlang ik er naar terug om opgenomen te worden. Het verlangen naar dat je het allemaal even niet meer zelf hoeft te doen en alles even van je wordt overgenomen..
Ik denk voornamelijk omdat ik zelf even niet hoefde te denken, beslissingen nemen etc. Ik hoefde alleen maar te 'doen'... en dat was op dat moment meer dan genoeg.
Toch zie ik achteraf, nu ik weer lekker in mijn eigen huisje ben, dat een opname iets is wat ik nooit meer wil (maar toen was het nodig en heel 'fijn').
Het geen wat me het meest bijstaat is dat ik samen met een paar meiden op mijn kamer naar muziek luisterde allemaal in ons huiskloffie en dikke grote sokken we zongen mee met het liedje van Fergie Big girls don't cry. Elke keer als ik dit liedje hoor zie ik ons weer voor me een groep meiden met veel problemen en struggles en vooral heel veel angst maar ook een hele hechte band tijdens die kliniekopname en we hebben naast vechten tegen de es ook heel veel mooie momenten gehad en veel gelachen want we konden echt heel erg gek doen als we ons verveelden. Op die momenten voelde het steeds even als leven ipv alleen overleven. Nee een opname wil ik niet meer want er kwam veel op me af en het was heel zwaar, gelukkig heb ik die keuze nu maar mijn goede herinneringen pakt niemand meer van me van me af!
Voelt heel stom tegenover mensen die opgenomen zijn, want die ervaren het wellicht als super fijn dat ik gewoon nog thuis woon.
Het liefst zou ik nu een behandelopname er achteraan doen, deels om nog even weg te zijn uit de 'grote boze buitenwereld'. Maar ik ga het nu eerst proberen met begeleid wonen en groepstherapie. En dan toch maar proberen om mijn leven weer een beetje op te pakken. Als dat allemaal ik de soep loopt, kan zo'n opname altijd nog.
Oké lang verhaal haha.
Toch ben ik uiteindelijk veel liever thuis, waar ik kan doen wat ik wil en zelf over mijn dagen kan beslissen. En daar komt bij dat ik nóóit meer terug wil naar mijn dieptepunt. Wat inderdaad helpt is om de nadelen erbij te pakken, en te kijken waar ik nou echt naar verlang (en dat is vaak gewoon een goed gesprek en een beetje liefde).
Bedankt voor de tisp enzo!
Het is juist mijn belangrijkste motivatie om voldoende te blijven eten! Ik wil daar nooit meer heen...Ik ben erg introvert en er werd alleen maar gezegd 'als je zo introvert blijft, moet je naar huis'! Nee, ik heb me er niet begrepen gevoeld. Thuis is het zo veel fijner (ondanks mijn worstelingen). Gelukkig heb ik een fijne therapeute nu, die mij wel het gevoel geeft begrepen te worden!
Maar opnamen voor mijn es,daar werd ik geconfronteerd met de concurrentie van andere meiden.
Andere opnames heb ik niet veel gehad met de mede cliënten,maar meer met begeleiders.
Ik voelde de veiligheid die ik nooit gekend had
Maar meer was ik graag daar in de kliniek,omdat ik dan geen verantwoordelijkheid had voor het leven of voor mezelf.
En daar verlang ik nu nog naar terug.
Ik verlang ook terug naar het ziek zijn.Dat mensen zich zorgen om je maken.
Alles besproken, alles uitgesproken, alles een probleem van maken.
Ik begrijp het wel. Vond het de eerste dag ook helemaal geen pretje, maar nu ik thuis ben wil ik graag toch weer terug.
Maar ja, het is voor je eigen leven belangrijker om zelf zoveel mogelijk verantwoordelijk te zijn.
Alleen nu mis ik het nog even.