Ik was het dikste meisje van de klas
Toen ik 24 jaar geleden geboren werd was ik een flinke baby, ik woog rond de 3800 gram. Op zich niet abnormaal zwaar maar ik groeide flink en was echt een kindje met veel babyvet. Als ik de foto's terugzie dan moet ik er vooral om lachen, het ziet er ergens heel lief uit. Ik was niet dik omdat ik heel veel at of zo, vanaf jongs af aan was ik gewoon al wat zwaarder dan mijn leeftijdsgenootjes. Op de basisschool realiseerde ik me al vrij jong dat ik er anders uitzag dan mijn vriendinnetjes. Een van mijn beste vriendinnen was een dunne spriet en ten opzichte van haar was ik een stuk dikker.
Ook op de klassenfoto's viel het me vaak op dat ik breder was dan de andere kinderen. Toen ik wat bewuster werd van mezelf en mijn lichaam, probeerde ik me dan ook wat meer te verschuilen door achter een ander of schuin te staan, in de hoop dat het minder opviel. Ik schaamde me op hele jonge leeftijd al voor mijn lichaam. Ik herinner me nog goed dat ik een keer bij mijn beste vriendin was waar een andere moeder was die haar oppaskinderen op kwam halen. Die moeder zei toen uit het niets tegen mij dat ik wel wat minder mocht snoepen. Ik kende deze vrouw niet en had haar nog nooit eerder gezien, maar toch besloot ze dit tegen mij, een heel jong meisje, te zeggen.
Die opmerking maakte mij toen erg verdrietig. Ik werd zeker toen heel snel rood en kreeg na haar opmerking dan ook hele rode wangen, alsof ik iets verkeerds had gedaan. Ik schaamde me voor mezelf en voelde me teveel. Nog steeds raakt het me als ik terugdenk aan toen. Ik herinner me exact hoe de setting was en op welke toon ze het zei. Op jonge leeftijd maakt zoiets enorme indruk en ik weet dan ook nog goed dat ik me vanaf dat moment voornam om niet meer te snoepen, omdat dat blijkbaar moest.
Op de basisschool ging ik met een kinderfeestje van een goede vriendin eens naar museum de Heksenwaag in Oudewater. Ik weet nog dat ik hier erg tegenop zag en inmiddels kan ik me niets meer van het feestje herinneren, enkel dat je daar gewogen werd. Het ''leuke'' van de Waag was namelijk dat je op een weegschaal kon staan om te zien of je een heks was. Daarna zou je een certificaat meekrijgen waarop stond of je wel of geen heks was. Ik wilde niet op de weegschaal, want dan zou waarschijnlijk wel duidelijk worden dat ik zwaarder zou zijn dan de andere kinderen. Natuurlijk durfde ik hier niks over te zeggen en deed ik gewoon met alles mee. Ik was net als de andere kinderen geen heks, maar schaamde me ontzettend voor mijn gewicht, dat ook nog eens op het certificaat werd gezet.
Door de jaren heen groeide ik op en in de tweede klas van de middelbare school, moest ik naar de schooldokter. Iedereen in de klas moest hierheen en hier zou je ook gewogen worden. Ik zag daar erg tegenop, uit angst voor mijn gewicht. Ik had een redelijke groeispurt gehad en was niet meer dat hele stevige meisje van toen, maar slank was ik zeker niet. De schooldokter was een lieve vrouw maar zei wel dat ik een beetje op mijn gewicht moest letten. Ik had geen overgewicht, maar mijn groeicurve liet wel zien dat ik telkens net onder die lijn zat. Als het zou blijven zoals het was, dan zou het goed zijn.
Hoe vriendelijk ze dat ook zei, haar woorden waren opnieuw ontzettend pijnlijk. 'Op mijn gewicht letten' en 'net niet te zwaar' is niet iets wat je als jonge, onzekere tiener wil horen. Ik was eindelijk blij dat ik me niet meer dat dikke meisje van vroeger voelde en hoewel ik heus wel wist dat ik niet was zoals de hele dunne meisjes uit mijn klas, was ik ook zeker niet dik. Ik was nu eenmaal wat voller, wat duidelijk al vanaf mijn geboorte het geval was. Op mijn gewicht letten was moeilijk op een middelbare school waarbij mijn vriendinnen in tussenuren en pauzes naar de supermarkt gingen om van alles te kopen. Ik wilde dat niet omdat ik vond dat ik moest afvallen. Tegelijkertijd wilde ik er net als iedere tiener van die leeftijd bij horen. De strijd die ik hierdoor van binnen voelde maakte me somber en verdrietig. Ik was niet blij met mezelf en hoe jong als ik was, probeerde ik toen al mijn eten waar mogelijk te compenseren. Op school probeerde ik zelfs een aantal keer over te geven omdat ik dacht dat dat heel makkelijk zou gaan. Tegenover de buitenwereld deed ik alsof er niets aan de hand was en of het me niet zoveel kon schelen hoe ik eruit zag.
Zoals de meesten inmiddels wel zullen wetenn ontwikkelde ik door de jaren heen boulimia. Hoewel dit soort nare ervaringen daar wel mee te maken gehad zullen hebben, was het zeker niet de oorzaak van mijn eetstoornis. Die had natuurlijk met mijn negatieve zelfbeeld en afvallen te maken, maar kwam met name ook voort uit andere problematiek. Toch hebben deze negatieve ervaringen rondom mijn gewicht me wel gevormd. Het zorgde ervoor dat ik als jong meisje me extra bewust werd van mezelf. Ik voelde me altijd teveel en schaamde me voor mezelf en mijn lichaam. Ik had het gevoel dat ik niet goed genoeg was en iets verkeerd deed. Dit was mijn bouw, maar toch was het niet goed, ik was niet goed.
Terwijl ik deze blog schrijf, prikken de tranen zelfs achter in mijn ogen. Ik vind het ontzettend verdrietig dat ik op zo'n jonge leeftijd al zo negatief dacht over mezelf en mijn lichaam. Dat is niemands schuld, maar ik vind het wel heel naar dat ik daar al die tijd alleen mee heb gelopen. Ik heb nooit aan iemand verteld dat ik onzeker was over mezelf. Ik heb nooit tegen iemand gezegd wat die opmerking van die ene moeder met mij deed en ik heb nooit gezegd dat ik eigenlijk niet naar dat kinderfeestje wilde vanwege die weegschaal. Ik weet niet of het iets had uitgemaakt, maar ik weet wel dat je je heel slecht gaat voelen als je alles maar binnenhoudt, zeker als je nog zo jong bent.
De afgelopen jaren in therapie heb ik vooral geleerd hoe belangrijk het is om te praten over wat je dwars zit, hoe moeilijk dat ook is en hoe erg je je er ook voor schaamt. Ik ben niet meer het dikste meisje van de klas maar ik voel me vaak nog wel zo en dat zorgt voor een eenzaam gevoel. Als jij je ook zo voelt, dan gun ik je dat je daar niet in je eentje doorheen hoeft te gaan. Kijk om je heen wie je vertrouwt, of wie je in ieder geval zou durven te vertrouwen om hier iets over te delen. Je bent veel te jong om zo verdrietig en onzeker te zijn.
Fotografie: Demi-Brooke
Gerelateerde blogposts
Reacties
Fijn dat je jouw inspirerende verhaal wilde delen!
Btw die wangetjes OMG happen in die appeltjes , echt een dotje :p. Xxx
Ik weet dat dit tegen mij ooit 1x gezecht werd toen ik 4 jaar was. Ik had toen alleen een hele dikke winterjas aan met zoon heerlijke dikke zelfgemaakte trui. Ik voelde me zo stom toen. Ben het nog steeds niet vergeten het was Door een jongen van een paar groepen hoger die ik niet eens kende!
Nu heb ik zelf een dochter en met haar 14 maanden kreeg ik de reactie van de ggd dat zij 2 kilo te zwaar is. Ik vond dit zo erg ben huilend thuis gekomen omdat t nog niet zo lang geleden was dat ik zelf hersteld ben van mijn eetstoornis.
Gelukkig is iedereen in mn omgeving t eens dat mijn dohter echt absoluut niet te dik is. Wou er wel een beetje na handelen maar gelukkig sta ik er boven en wil dat mn dochtertje ook gewoon mag en kan genieten! En totaal niet op der gewicht hoeft te Letten etc. Ik weet dat ze voldoende eet zoals t moet niet te veel niet te weinig en daar hou ik me aan vast! :)
Ik hoop dat volwassenen ook kunnen leren dat ze dit soort opmerkingen, ook al is het goed bedoeld, of floept het er zo uit, niet moeten maken. En al helemaal niet naar jonge meisjes toe.
Pas als het medisch gezien onverantwoord is om een bepaald gewicht te houden, dat een arts dan iets zegt, maar niemand anders. En dan wel op een hele verantwoorde wijze.
Ik bedoel niet dat iedereen op zijn tenen moet gaan lopen, maar wel dat men gewoon zijn mond moet houden waar niets over wordt gevraagd. En al helemaal naar een gevoelig iemand als een jong kind toe.
Je baby foto's zijn echt te lief, wat een poppetje!
Ik was ook een flinke baby en een stevige tiener, zoals anderen me beschreven.
Bedankt voor je verhaal en al je leuke blogs.
Dat meisje was laatst heel verdrietig bij mij in de les, ze was wéér gepest dat ze te dik was.. Moeder vertelde dat ze al vanaf 2jaar diëtist in en uit was gesleurd, en dat ze er klaar mee was. Haar kind mocht zijn zoals ze was..
Ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat dit meisje ook durft te zijn wie ze is, bij mij in de les wel, dat zie ik; ze bloeit elke keer weer op. Maar oh wat gun ik het haar ook daarbuiten gewoon haar eigen ik te mogen zijn...
Bedankt voor deze mooie en oprechte blog Sandra. En je babyfoto's zijn echt heel lief!
Wederom weer een prachtige blog. Het raakt me heel erg, omdat ik eigenlijk alles herken. En omdat ik meteen heel veel medelijden krijg met jou als kleine meid, ik wou dat iedereen die hier zo jong al mee worstelde, het met elkaar had kunnen delen.
Ik geef nu zangles en pas op op kinderen en ik merk dat wanneer een kindje wat voller is, ik gelijk een soort klik voel en op een bepaalde manier "voorzichtiger" ben. Gewoon om te laten weten dat ik er ben, ook al spreek ik dat niet uit.
Je moet nooit tegen jonge kinderen zeggen dat ze moeten afvallen, tenzij het gewicht ECHT te hoog is.
Ik had een anorexia op jonge leeftijd o.a. door rotopmerkingen terwijl ik geen overgewicht had.
Wat raakt je blog mij... niet omdat ik het onderwerp direct herken, maar wel omdat ik voel hoe heel erg verdrietig en eenzaam jij (en met jouw vele andere kinderen die hetzelfde meema(a)k(t)en) was... Wat ik wel herken is het binnenhouden van emoties en dat is inderdaad vroeg of laat funest. Wat GOED van je dat je nu wel open en eerlijk jezelf kunt uiten.. belangrijk! Je kunt dat zelfs zó goed; dat je ons als lezers raakt.. we 'voelen' je gevoelens van toen! Compliment Sandra!
Bedankt voor het delen
Liefs
Ik vind het heel verdrietig om te lezen dat je als jong kindje je zo bewust was van je gewicht. En sorry hoor, wat een stom wijf van die opmerking van dat snoepen. Laat ze zich lekker met zichzelf bemoeien.
En ik vind je echt een drolletje op de foto's, zo lief!!
Ook de schooldokter vond ik vreselijk, toen we daar moesten wegen kregen we een papiertje mee wat we thuis moesten afgeven. Ik heb dit papiertje weggegooid en tegen mijn moeder zei ik een ander, veel lager gewicht, dan wat ik werkelijk woog. Puur uit schaamte.
En ik had een hele lieve oma vroeger, maar één ding deed ze niet zo handig.. Mijn broer en zus prijzen om alles wat ze goed konden en deden. Zo waren ze slimmer dan ik, hadden ze meer vriendjes dan ik, leken ze meer op haar kant van de familie, en hadden ze een doopnaam met haar naam er in (voor haar ontzettend belangrijk). Tegen mij zei ze dat ik wel wat minder moest snoepen omdat ik wel wat dik was, en op school kon ik er volgens haar ook niet veel aan doen dat ik niet zulke goede rapporten had. Ik deed vast wel mijn best.
Ik was zo onzeker dat ik iedere avond voor het slapen ging bidden, en daar één wens deed: Ik wensde om dun te zijn zodat anderen mij ook leuk zouden vinden. Uiteindelijk is die wens iets te serieus genomen.. ;)
Helaas doet dit meer slechte dingen met je lichaam dan goede dingen. Je valt af ja, maar als je ooit stopt met laxeren, omdat je bloed in je ontlasting hebt, dan zijn je darmen al verpest.
Nu ik al een aantal jaar niet meer laxeer, doen mijn darmen hun werk niet goed meer.
Mensen zouden eens beter moeten nadenken, eer ze hun grote mond opentrekken tegen kinderen en dan vooral tegen tieners over hun gewicht.
Mollige baby , stevige peuter, als kind altijd wat dikkig. Ook IK ken veel situaties waar ik gedetailleerde herinneringen heb aan schaamte voor m'n gewicht.
Generatie op generatie is gewicht bij sommige mensen een mega belangrijk thema.
Waarom? Het draait niet om gewicht in het leven maar om 'de mens'.
Ik wil je succes wensen. Groet
Ik wil graag reageren op je vraag.
Ik heb een behoorlijke blubberbuik.
En ik heb dezelfde ervaringen met rennen als hij.
Daarom heb ik een soort van corset laten maken.
En dat helpt enorm.
Groeten Petra 14 jaar.
Grtz Jeanique 13 jr
En Sandra... je bent prachtig. En altijd al geweest, als ik zo je foto's zie. Maar ik weet hoeveel pijn een opmerking kan doen.