Ik was er klaar mee

 

Mijn strijd, een strijd die ik heel dichtbij me hield zodat niemand het zou zien. Het voelde ontzettend eenzaam, maar voor mijn gevoel zou niemand het begrijpen. Dat deed ik immers zelf ook niet. Hoe kon ik om hulp vragen als ik niet goed wist wat ik nodig had? Maar hoe kon ik hulp vragen terwijl ik ook niet wist of ik er klaar voor was om het los te laten?

Vanaf kleins af aan legde ik de lat erg hoog voor mezelf. Ik vroeg het uiterste van mezelf. Waarschijnlijk deed ik dit uit zelfbescherming. Doordat ik het uiterste van mezelf vroeg en het ook waar kon maken, zou niemand mijn zwaktes kunnen zien. Niemand leek door te hebben hoe het in elkaar stak en hoe onzeker ik eigenlijk was. Ik had het soms ook niet eens door, totdat ik niet meer kon voldoen aan de lat die ik mezelf oplegde...

verloren

Ik werd alsmaar onzekerder toen het me niet meer lukte vol te houden en ging houvast zoeken in andere dingen. Eten en gewicht...  Ik kreeg echter maar geen grip op het eten. Ik kon er niet meer van genieten, het was te veel of te weinig, het was gewoon nooit goed. Ik vond houvast in mijn gewicht en het werd een doel om naar toe te werken. Ik stelde een doel voor mezelf op, maar het was nergens op gebaseerd. Het was slechts voor mijn gevoel acceptabel. Het voelde goed om niet meer boven het gewicht te komen wat ik voor mezelf had bepaald. Dit kon ik, dit lukte me wel. Toch lukte het me niet om het daarbij te houden. Ook daarin zocht ik veiligheid door er verder van af te zitten, zodat het gewicht niet plots te hoog zou zijn. Hierdoor ging het juist verkeerd. Ik zocht veiligheid in iets wat mij kapot maakte.

In iets waar ik houvast zocht, vond ik nog meer onzekerheid en eenzaamheid. Ik was continu moe en regelmatig ziek. Mijn lichaam was aan het protesteren. Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan, maar het was nooit in me op gekomen om hulp te vragen. Waarom? Ik wist niet of een ander kon begrijpen wat ik niet begreep. Hoe moest ik zoiets uitleggen? Zouden ze het kunnen begrijpen? Daarnaast wist ik ook niet goed of ik dit wilde loslaten. Wat hielp het me door hier aan vast te houden? Ik was verre van gelukkig en ik wilde alleen maar rust.

Op school ging het niet goed en de opleiding die ik voor ogen had was inmiddels ver buiten handbereik. Ik hield een schijn op naar de mensen om me heen en hield me groot. In het echt was ik hier kapot van en wachtte totdat het voorbij was. Op een gegeven moment was ik het wachten zat. Dit kon niet langer zo. Ik was hier echt klaar mee, ik wilde dit alles helemaal niet. Ik wilde niet onzeker zijn, ik wilde niet ongelukkig zijn, ik wilde meer voor mezelf. Ik vond het heel moeilijk om mensen toe te laten, zodat ik steun kon vinden. Ik dacht dat ze er niet waren. In deze tijd heb ik echter gemerkt dat er echt wel steun te vinden is als je erom durft te vragen. Ik vond steun bij de juiste mensen om me heen en zij wisten me de steun en het vertrouwen te bieden die ik zo nodig had. Ik was niet alleen.

goed

Er ging een knop om en stap voor stap kwam ik weer dichterbij mezelf. Wat mij ontzettend heeft geholpen is de ruimte die ik kreeg. Er werd mij niet gezegd wat ik moest eten, maar in plaats daarvan kreeg ik de kans om mee te eten. Ik leerde weer genieten van het eten. Het eten was niet meer mijn vijand, maar het werd een vriend. In deze tijd vond ik ook plezier in het koken en dat is iets wat me sindsdien is bijgebleven. 

Daarnaast was ik ontzettend boos. Boos op die nare gedachtes en regeltjes die ik mezelf op legde. Ik was boos omdat ik er juist zo ongelukkig van werd. Ik was boos op wat het met mijn lichaam deed. Ik was boos dat ik onder andere daardoor niet meer de opleiding kon doen die ik wilde. Ik was boos omdat ik door dit alles mezelf afsloot van iedereen om me heen. Deze boosheid was zeker mijn drijfveer geweest om door te zetten en deze boosheid heeft me geholpen afstand te nemen van een levensstijl die me zoveel heeft gekost. 

Het heeft me wat jaren gekost, maar ik ben er. Dat betekent niet dat ik nooit onzeker ben of dat ik geen momenten heb die ik lastig vind. Het leven gaat nog steeds met vallen en opstaan, maar ik ben nu weer sterk genoeg om na elke val weer op te staan. 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Merel - Donderdag 8 maart 2018 17:34
Mooie blog, bedankt!
Anoniem - Donderdag 8 maart 2018 20:45
Wat een mooie blog. Ik wist alleen niet dat jij ook met eten hebt geworsteld. Wat naar voor je!