Ik moest naar de startgroep

 

Na jaren rommelen met eten kwam ik rond mijn 22ste terecht bij een GGZ instantie gespecialiseerd in eetstoornissen. Ik kreeg een uitgebreide intake waar veel aandacht voor mij en mijn problematiek was. Dat voelde goed, ik voelde me serieus genomen en had het idee dat er hier echt naar mij als persoon gekeken werd. Er werd familie bij betrokken en na twee uitgebreide dagen van onderzoeken kreeg ik op de derde dag te horen wat er met me aan de hand was en wat voor behandeling mij kon worden geboden. Ik was enorm zenuwachtig, maar vertrouwde erop dat er naar mij geluisterd werd.

Ik had tijdens mijn intake duidelijk gemeld dat ik niet opnieuw in groepsbehandeling wilde. Ik had hier voldoende ervaring mee en wilde op dit vlak graag een individuele behandeling. Het hoofd van de afdeling kwam binnenlopen en raadde me na een uitleg van zo'n 20 minuten om de twee weken een afspraak met de diëtist aan. Als ik dit niet voldoende vond, moest ik naar de startgroep gaan. Daar moest ik het mee doen...

jonge vrouw

Eens in de twee weken een gesprek met de diëtist en anders naar een startgroep? Ik begreep er helemaal niets van. Het leek wel of de mensen die ik had gesproken tijdens mijn intake ineens totaal anders waren dan de mensen die ik nu sprak, terwijl het dezelfde personen waren. Hoewel ik me tijdens de intakeprocedure nog zo serieus genomen voelde, voelde dit advies als een grapje. De dame had me net haarfijn op een flip-over duidelijk gemaakt dat ik Anorexia Nervosa had, het restrictieve type en meer dan gesprekken met een dietïst wilde ze me niet aanbieden. Wat was hier aan de hand?

Ik had zelf al weleens eerder in de buurt een paar gesprekken met een diëtist gehad. Dat had me niet geholpen, want het eten zelf was mijn probleem niet, dat lag veel dieper. Ik wist prima wat wel en niet gezond was en hoeveel eten normaal was. Ik wilde graag gesprekken met een psychotherapeut die ervaring had met eetstoornissen o.a. om over de achterliggende problemen te praten, maar dat ging zomaar niet...

Al snel werd me duidelijk dat er enkel tijdens de intake echt individueel naar me gekeken werd, maar dat ik me hierna aan het stramien van de instantie moest houden. Akkoord, ik zou dan wel mijn best gaan doen in de startgroep, in de hoop hiermee verder te komen. Ik was me in die tijd al goed bewust van mijn eetstoornis en wilde er graag aan werken. Een paar weken laten startte de startgroep. Deze duurde 1,5 uur en vond ééns per week plaats. In de groep zaten in totaal 7 mensen.

Al snel werd me duidelijk dat van die 7 mensen er meer dan de helft nauwelijks wist wat een eetstoornis was en nog weinig motivatie had om eraan te werken. Eén van de dames gaf duidelijk aan hier enkel te zitten omdat ze "gechanteerd was door haar vrienden". De startgroep was bedoeld als voorbereiding op de échte therapie. Hier leerde je wat een eetstoornis was, wat de voordelen en nadelen waren, je leerde wat de eetstoornis jou wel en niet opleverde en je stelde kleine doelen voor jezelf op het gebied van eten. Ik voelde me er niet op mijn plek.

De dames die de groep begeleidden deden wat belerend. Ik wist al lang wat de voor- en nadelen waren, ik was gemotiveerd om aan mijn eetstoornis te werken en stelde reeds kleine doelen voor mijzelf op. Ik wilde gewoon graag werken aan de problematiek erachter en wilde samen met een therapeut de strijd tegen de eetstoornis aangaan. Dat was in deze startgroep niet mogelijk, deze was inderdaad duidelijk enkel en alleen als voorbereiding op therapie.

jonge vrouw zonsondergang

Aan het einde van de tweede bijeenkomst maakte ik mijn ongenoegen met de groep duidelijk. "Als ik het er niet mee eens was, moest ik maar naar de manager gaan!" werd direct aan me medegedeeld. De hiërarchie manager --> psycholoog --> sociotherapeut --> ---> patiënt binnen deze instantie was me duidelijk. Prima, dat zou ik wel doen dan. Een paar weken later had ik een gesprek met de manager. Het was allemaal vrij ingewikkeld, maar na lang wikken en wegen werd dan uiteindelijk ingestemd met eens in de twee weken een gesprek met een psychotherapeut. Ze kon echter maar 6 gesprekken beloven, hierna zouden ze verder kijken. Hè ja, dat gaf me echt het vertrouwen en het gevoel van veiligheid dat ik nodig had om het gevecht met mijn eetstoornis aan te gaan. Over 6 weken kon ik weer buiten de deur staan en alleen verder moeten strijden...

De druk werd na een paar weken opgevoerd. Ik moest x kilo aankomen, anders zouden de gesprekken sowieso stoppen en zou ik de diagnose Langdurige Eetstoornis krijgen en mijn problematiek maar moeten accepteren en leefbaar maken. Ik begreep er niets van, ik had nog nooit eerder therapie gehad voor mijn eetstoornis. Na een aantal weken besloot ik voor mezelf dat deze methode me niet de veiligheid bood waar ik naar op zoek was. Ik kwam wat kilo's aan, maar vertrok erna alsnog op eigen initiatief. 

Bij een andere instantie, niet gespecialiseerd in eetstoornissen, zette ik de therapie voort middels één op één gesprekken met een psychotherapeut. Er werd hier niet gepraat over een x aantal gesprekken of over het moeten aankomen binnen een bepaalde termijn. Binnen afgesproken grenzen, waarover we het beiden eens waren, was alles vrij. Dat voelde goed, het gaf me de tijd, ruimte en bovenal het vertrouwen om te werken aan mijn eetstoornis en nog belangrijker, aan de problemen achter mijn eetstoornis.

jonge vrouw

Een startgroep heeft míj niet geholpen, maar ik ken daarentegen wel een flink aantal jonge vrouwen die deze groep juist wel als heel steunend hebben ervaren. Niet iedere startgroep is hetzelfde en zeker als je nog nooit eerder in een groep therapie hebt gehad, kan een startgroep een rustige voorbereiding hierop zijn. Ook als je je nog niet heel bewust bent van je eigen eetstoornis, kan een startgroep helpen bij het proces van bewustwording.

Tegelijkertijd is het belangrijk dat er per persoon wordt gekeken naar de fase waarin iemand zich bevindt. Het zoals hierboven iedereen maar in een startgroep zetten, is niet altijd helpend. 

Bron: Fotografie

Ik hoor graag wat jouw ervaring met een startgroep is

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Ronja - Maandag 27 november 2017 15:01
Ik heb geen ervaring met een startgroep maar ik herken zo, het moeten vechten om goede hulp te krijgen. Dat is echt een probleem erbij, naast die eetstoornis.
Ergens ben ik blij dat jij dat ook gehad hebt. Jij zit dichter bij het vuur om het bij de instanties duidelijk te maken misschien.
Floor - Maandag 27 november 2017 15:36
Dit had ik zelf kunnen schrijven, dit was echt exact mijn ervaring. Ik ben uiteindelijk gestopt omdat het mij alleen maar bang, onzeker en naar maakte dat het zo ontzettend voorwaardelijk was (ik kreeg 5 afspraken aangeboden en als er dan geen vooruitgang was konden ze me niet helpen; na een eetstoornis die er al 10 jaar was).
Dit is ook echt waarom ik me afvraag waarom er niet meer behandelingen zijn die echt goed ingaan op wat erachter zit.
D - Maandag 27 november 2017 17:51
De gemiddelde hulpverlener komt niet verder dan het niveau van de startgroep. Het gemiddelde niveau van een hulpverlener is ver onder de maat van het denkniveau van de gemiddelde persoon met een eetstoornis, maar oefent wel een overmacht uit op de persoon met een eetstoornis op het moment dat zijn of haar behandeling niet 'werkt', waar de cliënt of de patiënt vervolgens de dupe van is en dat vaak de reden is dat een eetstoornis (onnodig) overgaat in een langdurige eetstoornis.
D - Maandag 27 november 2017 17:54
Ik vind het geestelijke mishandeling wat hier heeft plaatsgevonden. Ik heb bijna niet anders meegemaakt dat ook dit soort 'toestanden'. Je eerst serieus nemen om je vervolgens in de praktijk keihard te laten vallen. Ondertussen vliegen de jaren voorbij en kom je dieper en dieper in de knel te zitten, ook doordat dit soort voorvallen diep in je mind en leven gegrift komen te staan en je verbitterd doen raken, het is te zot voor woorden dat er nog steeds zo gereageerd wordt op mensen met een eetstoornis.
Vliegjeveerle - Maandag 27 november 2017 18:41
Ik vraag me eerlijk gezegd voor wie zo'n artikel helpend is? Ja, het laat zien dat ervaringen met hulpverlening niet altijd top zijn. Maar het laat ook maar één kant zien, op een paar regeltjes onderaan na. Ik had het zelf (destijds, ik zit nu qua hulpverlening op een voor mij goede plek) helpender en fijner gevonden om dan als tegenwicht ook een positieve ervaring erbij te lezen.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb zelf echt ook wel mijn negatieve ervaringen met de GGZ instellingen en startgroepen. Maar daarom juist des te fijner om hier een genuanceerder beeld te kunnen lezen dan bevestigd worden in wat ik (destijds) al dacht? Als ik dit 4 jaar geleden gelezen had, was ik no way akkoord gegaan met starten in een startgroep terwijl ik daar nu achteraf positief op terugkijk.
Ok - Dinsdag 28 november 2017 12:43
Ja dat gevoel heb ik idd ook bij dit artikel. Goed punt.
Kim - Maandag 27 november 2017 20:22
Wat me voornamelijk opvalt, is weer de aandacht voor het symptoom en niet voor de persoon. Je wilt in therapie om afstand te nemen van de ziekte en niet om er juist de nadruk op te leggen.
Miku - Maandag 27 november 2017 20:31
Qua startgroep was mijn ervaring niet veel beter. Ik kwam na eerdere opnames en therapieën in een terugval terecht en om tijd te overbruggen tot er plek was in de kliniek, moest ik 2 keer een cyclus van een aantal weken in de startgroep. Ik wist dus al lang wat ik had en hoe het werkte, maar ze hadden niks anders te bieden op dat moment. Het moeten vechten om hulp te krijgen was bij mij niet aan de orde. Tot vervelends toe werd ik van hot naar her gestuurd voor therapie. Echter toen mijn anorexia omsloeg in boulimia en ik wel echt hulp wilde, was het wel moeilijk om hulp te krijgen. Het was niet meer aan me te zien en echt schandalig, maar vrijwel onmiddellijk sloeg alle hulpverlening om en werd ik naar huis gestuurd. Heb mijn eetstoornis nooit meer gevreesd dan in die tijd. Gelukkig kon ik uiteindelijk wel ergens terecht voor therapie, maar we duidelijk een stuk minder dan eerst. Ik hoop echt dat de hulpverlening ooit gaat verbeteren, maar ik denk dat daar nog een lange weg te gaan is die niet bepaald word geholpen, doordat hulpverlening steeds meer gaat kosten. Voor mij iig een reden om (nu) niet meer in therapie te gaan.
Sterregoesforit - Maandag 27 november 2017 20:50
Ik vind het een heel goed, open eerlijk en krachtig blog Scarlet. Het laat goed inzien dat de verantwoordelijkheid bij jezelf ligt en blijft en hoe je uiteindelijk ook kritisch mag en moet zijn op wat voor jou helpt en wat niet, als je maar je best blijft doen om te herstellen. Je moet wel een manier vinden die bij je past en ik vind het enorm goed hoe jij niet zomaar de eerste beste hulp zonder enige kritiek aannam. Sterk, realistisch blog. Ik heb zelf nooit een startgroep gedaan, maar mocht meteen in de Tweede Fase instromen, omdat ik al zoveel wist van eetstoornissen en al gemotiveerd was. Dat is voor mij denk ik heel goed geweest. En ik maak binnen deze groep nog steeds stapjes. In principe is het 24 weken, maar volgens mij staan ze ook open voor verlenging, zeker ook omdat ik de eerste fase heb overgeslagen. Tegelijk voel ik me ook nog steeds wel eens een nummer, en is het goed om kritisch te blijven en je niet minderwaardig te voelen en ook voor jezelf mag blijven opkomen. Een eetstoornis of niet, dat verandert niet de kennis en kracht van je gezonde kant zeg maar en daar mogen ze gewoon naar luisteren want die is krachtig en verdient het niet om onderaan de hierarchie te staan... Ik herken het dus erg om me minderwaardig behandeld te voelen, maar zie ook steeds meer in dat ik in werkelijkheid niet minderwaardig ben en dat er ook 'fouten' zijn in de hulpverlening. Nou ja, goed blog dus, dankjewel hiervoor :) ♥
D - Maandag 27 november 2017 22:20
Ik vraag me eerlijk gezegd voor wie zo'n artikel helpend is?

Voor mij, dat WE niet alleen staan in alle vernederingen die we zoal meemaken in de GESPECIALISEERDE hulpverlening op het gebied van eetstoornissen. Wij, mensen met eetstoornissen, hebbende of 'gehad', die vaak zelf het uiterste van onszelf vragen of denken aan te moeten voldoen om te zien hoe anderen die zich voordoen als professionals of GESPECIALISEERD moeten aanzien en aanhoren, hoe een potje ze er van maken en daar nog geld voor durven te vragen ook nog.
Lala - Maandag 27 november 2017 22:41
Ik merk inderdaad dat ik me wel in de reactie van Vliegjeveerle kan vinden. Hoewel het natuurlijk heel rot is als behandeling niet past en iemand zich niet serieus genomen voelt, denk ik ook dat benadrukken wat wel kan helpen mogelijk meer empowering was geweest. Bijvoorbeeld stil staan bij het belang van vragen waarom een bepaalde behandeling wel of niet wordt geadviseerd (bv die startgroep om in een relatief veilige setting met eerder geleerde tools opnieuw te oefenen? Of omdat ze de expertise niet in huis hebben? Of omdat eerst het gewicht belangrijk is om goed te kunnen reflecteren?). En ik denk dat bij de grotere ggz instellingen de persoonlijke benadering moeilijker te realiseren is; de wachtlijsten zijn zo enorm, dat ik me kan voorstellen dat men teruggrijpt op groepen, zodat er meer mensen geholpen kunnen worden ook als dzt net minder optimaal is. Dus wellicht met name kijken welke doelen je wil bereiken en wat daarbij helpt (die grote sggz reus of een vrijgevestigde praktijk?): zelf meer vanuit samenwerking een behandeling zoeken, in plaats van afwachten wat er qua behandeladvies wordt aangereikt (want in de ggz werken ook maar mensen die fouten kunnen maken, en als het behandelen van eetstoornissen eenvoudig was geweest dan was het niet zo'n akelige rotziekte geweest waaraan zelfs regelmatig mensen overlijden).
D - Dinsdag 28 november 2017 09:52
'want in de ggz werken ook maar mensen die fouten kunnen maken.'

Ik denk dat we dit stadium een keer gepasseerd zouden moeten zijn. Al meer dan 20 jaar bestaan er nu eetklinieken gespecialiseerd in eetstoornissen. Men zou daar op de hoogte moeten zijn dat de meeste eetstoornissen gebaat zijn bij snelle, adequate hulp op moment van aanmelden, omdat bij nalaten van directe hulp, vrijwel iemand altijd met klachten blijft zitten en de eetstoornis in de meeste situaties (ernstig) verergert en behandeling alsnog, dan langer zal gaan duren. Dat wil je voorkomen om uitsluiting van maatschappelijk leven voor, of zelfs overlijden van 'cliënt' te voorkomen. Als ik een been breek en een arts zegt en concludeert dat het idd. gebroken is, maar vervolgens aan komt zetten met een stevig rekverband..kan ik die arts aanklagen, maar op het gebied van eetstoornissen behandeling, moet men maar uitwijken naar andere hulp waar je weer maanden voor moet wachten met geen garantie voor hulp, omdat je daar hetzelfde kan overkomen.
Dit soort 'rekverbanddingen' vinden nog met regelmaat plaats in centra voor eetstoornissenSPECIALISATIE, maar ik vind dat het maar eens afgelopen moet zijn met dit soort praktijken bij hulpverleningsinstanties op het gebied van eetstoornissen. Het 'kinderziektestadium' op het gebied van eetstoornissenbehandeling zouden we na meer dan 20 jaar expertise een keer voorbij moeten zijn.
Vliegjeveerle - Dinsdag 28 november 2017 10:16
Alsnog heeft de cliënt met een eetstoornis óók een eigen verantwoordelijkheid. Voor het stadium van aanklagen zit nog aanspreken, second opinion etc. Soms is het ook even zoeken naar de behandeling die past: als je een topsporter bent en snel weer na een gebroken been wil kunnen sporten, kan een behandeling er ook anders uit zien dan wanneer je een kantoorbaan hebt.

Het is heel rot voor je dat jij zulke negatieve ervaringen hebt met hulpverlening, maar om daarmee alle behandelingen en behandelaars over één kam te scheren vind ik persoonlijk wat ver gaan. Ik hoop dat je verder dan je eigen frustratie durft te kijken en daarnaast hier ook over in gesprek gaat of bent gegaan met de betreffende instelling.