Langdurige eetstoornis en LES groep
Een LES-groep is een groep voor mensen met een langdurige eetstoornis (minimaal 8 jaar). De mensen in deze groep hebben al therapie gehad en het ziet er niet naar uit dat ze (volledig) van hun eetstoornis af zullen komen. Het doel van de groep is dan ook niet de genezing, maar meer het leren leven met de eetstoornis. Het is namelijk mogelijk om ondanks de eetstoornis tóch te kunnen genieten van het leven.
Deelnemers aan deze groep willen nog wel kleine stapjes zetten, maar stuikelden in het verleden te vaak over de hoge verwachtingen van zichzelf of anderen. Deze vorm zorgt er juist voor dat er niet zozeer met een doel wordt gewerkt als wel dat je leert om te gaan met wat er is. Het wordt bewust geen therapie genoemd, want dan zou er ook een einddoel worden gesteld. Daardoor ontstaan er vaak weer verwachtingen en dat maakt dat sommige mensen weer blokkeren.
Het samen met anderen kijken naar oplossingen, elkaar steunen en tips uitwisselen is een belangrijke factor in deze groep. Je bepaalt zelf in welk tempo je werkt aan je plannen en bepaalt ook zelf wat jij wilt bereiken. Je leert als het ware een evenwicht te vinden tussen je dromen en wensen aan de ene kant en je eetstoornis aan de andere kant.
Vragen die aan bod komen tijdens de bijeenkomsten zijn gericht op specifieke problemen. Denk bijvoorbeeld aan op welke vlakken verbetering mogelijk is (bijvoorbeeld op sociaalvlak of op gebied van werk), hoe ga je om met de gevolgen van een jarenlange eetstoornis (bijvoorbeeld dwangmatig gedrag of lichamelijke klachten), hoe ga je met jezelf om en met de reactie van je omgeving.
Je kan als groep ook beslissen om bepaalde praktijksituaties met elkaar te oefenen als een soort rollenspel. Dit geeft je de kans om in een vertrouwde omgeving ervaring met elkaar op te doen die je goed kan gebruiken in je dagelijks leven.
De LES-groepen worden door verschillende instellingen aangeboden:
- Rintveld (Zeist)
- Ursula (Leidschendam)
- Ziezo (Zutphen)
- Emergis (Zeeland)
Bovenstaand aanbod is min of meer gelijk, maar er kunnen verschillen zijn in bijvoorbeeld hoe vaak de groep samenkomt, kosten en de manier waarop de groep zelf sturing kan geven aan de te behandelen onderwerpen. Voor meer informatie kun je bovenstaande links aanklikken en zelf bepalen wat je het meeste aanspreekt en wat qua bereikbaarheid haalbaar is.
Als jij jezelf herkent in de behoefte om te leren leven met je eetstoornis en je bent hiervoor al wel in behandeling geweest, meldt je dan aan bij een van de bovenstaande centra. Voorkomen is beter dan genezen zeggen ze wel eens. En genezen is prachtig, maar als dat niet helemaal gaat lukken is een mooi leven hebben nog steeds mogelijk.... of niet?
Laat je trouwens nooit te snel door een instantie een "langdurige eetstoornis" of LES groep aanpraten als jij je wél van je eetstoornis wilt afkomen! Voor jet het weet heb je een etiketje....
Wist jij van het bestaan van deze LES groepen en zou je hiervoor aanmelden?
Lees hier een interview over LES
foto:weheartit.com
Gerelateerde blogposts
Reacties
Sorry voor de misschien wat hardere reactie!
x
dat beeld had ik zelf eerst ook een maakte mezelf enorm veel verwijten, maar ik kan het nu wel enigszins accepteren...en dat ik dat accepteer wil niet zeggen dat ik niet alsnog probeer vooruit te komen. stapje voor stapje een betere kwaliteit van leven, ja, wel met eetstoornis.
ik ben een keer aangemeld voor de LES bij rintveld, maar ik durfde toen niet en nu valt het niet echt te combineren met therapie die ik nu volg.
vind ik wel jammer, want denk dat er best wat uit te halen valt. al hoor ik daar dubbele verhalen over
Die 8 jaar klopt op zich wel, daarom schreven we ook deze zin erbij:
Laat je trouwens nooit te snel door een instantie een "langdurige eetstoornis" of LES groep aanpraten als jij je wél van je eetstoornis wilt afkomen! Voor jet het weet heb je een etiketje....
Ik vind het vervelend om te horen dat er al "weinig kan op genezing" word gezien bij iemand die "pas" 5 jaar een eetstoornis heeft.
Een eetstoornis duurt gemiddeld 5 - 7 jaar!
Het is wat Suus zegt ook vaak geen kwestie van willen, zelf heb ik ook meerdere problemen en na meerdere keren geprobeerd te hebben wel voor beterschap te gaan merk ik dat dat gewoon niet werkt. Ben dan te depressief. En als je dusdanig depressief bent dat je uberhaupt niet wilt leven dan maakt het voor jezelf op dat moment heel weinig uit of je nou ook nog een eetstoornis hebt. Die had ik op dat moment zelfs liever wel, als overlevingsstrategie.
Ik vind trouwens wél dat je op z'n minst moet gaan voor een enigszins leefbaar gewicht/eetpatroon. Ik zie ook veel mensen jarenlang van opname naar opname gaan omdat ze anders ieder moment kunnen neervallen, dat vind ik sowieso iets wat je altijd moet proberen te verbeteren.
Maar wel onder de voorwaarde dat je het zelf en 100% wilt maar ook 100% durft.
Dat je alle vertrouwens in degene durft te leggen die hulp bied.
Zelf kan ik dat nog niet, en zolang ik dat niet kan zal ik niet genezen.
Maar ik probeer het wel zo leefbaar en dragelijk mogelijk te houden.
Ik vind die LES groepen een hele goede optie.
Waar ik nog meer voor ben zijn behandel mogelijkheden voor mensen die meerdere problemen tegelijk hebben.
Bijv. de combinatie es, Borderline, Depresie e.d. komt best vaak voor.
Daar zouden ze een behandeling voor moeten maken !
Terwijl zij er ook de moeite in kunnen steken om met elkaar gemotiveerd te worden en de knop uiteindelijk om te zetten. LES vind ik een goed idee, als er een ander motief achter zit. Bijv. een andere behandelmethode omdat de ES toch al een groot deel van je leven inneemt. Dat merk ik zelf ook, een hardnekkige ziekte waardoor de jaren erbij insluipen. Ik kan me dus niet vinden in de visie van LES.
Ik heb maar 2 of 3 bijeenkomsten van de LES-groep gevolgd. Het voelde voor mij niet goed. In de LES groep werd er van uitgegaan dat de eetstoornis zoals die op dat moment was leefbaar was.... en mijn eetstoornis was op dat moment verre van leefbaar. Elke dag meerdere eetbuien, ondergewicht, bijna niks eten overdag... zo zou ik niet verder kunnen leven, en dit wist ik onbewust ook wel. Dus leren leven met wat ik had? Dat was voor mij geen optie...
In de LES groep zaten voornamelijk mensen die al veel stappen hadden gezet in hun eetstoornis, maar er nog niet helemaal waren. Voor wie het dus wel leefbaar was... Die gewoon konden werken of studeren, maar daarnaast nog wel een eetstoornis hadden. Fulltime werk of studie was voor mij nog écht niet mogelijk... Ik paste dus ook niet in die groep.
Eerst vond ik een groep zoals deze ook maar onzin. Later besefte ik me dat er veel mensen zijn die wél baat zouden hebben bij een groep zoals deze. Die al grote stappen hadden gezet in hun proces, maar die het laatste stukje eetstoornis niet los konden of wilden laten. En juist voor die mensen is het belangrijk dat er een vorm van therapie is die ze helpt om daarmee om te gaan. Zodat ze wel een normaal leven op kunnen bouwen... En misschien júist door er wekelijks over te praten de stap durven te zetten om het laatste stukje eetstoornis ook los te laten.
Voor mij was de LES groep dus niet geschikt. Ik zat nog veel te diep in mijn eetstoornis. Maar ik denk dat er wel degelijk mensen zijn die iets aan een groep als deze kunnen hebben.
Zelf heb ik al ruim 13 jaar een eetstoornis en heb ik sinds 2003 hulp voor mijn eetstoornis. Ik ging altijd voor beter worden, nooit was het genoeg. Onder andere het perfectionisme is dus iets wat mij erg op breekt. Evenals nog wat diagnoses ernaast. De afgelopen jaren heb ik veel bereikt, ik kan redelijk mijn structuur aanhouden, ik ga uiteten met vrienden en vind het dan ook echt gezellig, ik praat veel meer en kom meer voor mijzelf op, werk inmiddels etc. Echter is mijn individuele behandeling gericht op acceptatie. Niet in een les groep, omdat ik mij daar heel erg tegen heb verzet, ook omdat in de les groep toch wel veel mensen met ondergewicht zitten en ik altijd op gezond gewicht heb gezeten.
Dus bewandel ik deze weg. Het is iets waar ik allang mee bezig ben. Waar ik voor nu op hoop is dat het stukje acceptatie mij wat rust geeft. Hiervoor werd ik elke keer weer geconfronteerd met dat ik het elke keer net niet goed deed. De behandeling is gericht om te kijken wat ik wel heb ipv wat ik niet heb of nog niet kan.
De weegschaal is sinds 2 maanden ook het huis uit, dus er worden zeker wel stapjes gezet.
En dat is het hem juist bij mij ik moet stapjes zetten, maar ik ben altijd gefocust op stappen. Waardoor het dus elke keer mis gaat.
Dus om nou te zeggen dat je het opgeeft als les daar geloof ik niet in, want is het niet zo als je op zou geven dat je dan helemaal geen behandeling doet?
Wij zouden, juist om een beter beeld te krijgen, graag jullie verhaal plaatsen op proud2Bme (kan ook anoniem). Wil je hier aan meewerken? (kan ook in interviewvorm) mails ons dan even: info@proud2bme.nl
Liefs,
Team Proud2Bme
respect voor de mensen die er 'nog niet naar uitzien' naar een leven zonder ES..
Voorlopig ik ook niet, het is mijn comfort zone..
Sommige mensen kunnen leren leven met hun eetstoornis zonder dat ze opzicht nu weer in een 'les' kadertje gestoken moeten worden..
pff, moet er een labeltje op alles geplakt worden??
Ik zat zelf te denken dat het misschien ook wel goed zou zijn als er een opvanghuis komt voor mensen met een langdurige eetstoornis. Zo kun je elkaar echt goed steunen, herkenning vinden, samen proberen stappen te zetten en het wat meer draaglijk maken voor jezelf en je omgeving.
Op mijn 16e was ik opgenomen voor controledwang, en kwam een half jaar later uit deze kliniek zonder de controlehandelingen waarmee ik erin kwam, maar met een eetstoornis. (ook iets van controledwang natuurlijk).
Ik ben inmiddels 51, en jaren lange therapie en opvang verder, en leef nu met het gegven dat ik een soort lidtekens meedraag van de controlehandelingen en de eetstoornis. deze spelen op als mijn leven uit balans is, en ik heb verschillende handvaten geleerd(vooral open zijn en me kwetsbaar naar m'n omgeving durven opstellen; hulp vragen) om mijn leven leefbaar te maken. "genezen"kun je dit denk ik niet noemen. of dat voor anderen kan weet ik niet maar bepaal je denk ik zelf. een leefbaar leven is denk ik het belangrijkst om na te streven.ongeacht hoe je dat noemt.