Terwijl het buiten steeds eerder donker werd en het weer ook grijs en grauw was, werd het ook steeds donkerder in mijn hoofd. Ik merkte direct dat het herfst was en dat de winter voor de deur stond en het gekke is, dat ik best zin had in de herfst, kastanjes zoeken en wandelen in het bos terwijl de blaadjes van de bomen vallen. Ik keek uit naar het moment van thuiskomen na een flinke regenbui om vervolgens op de bank onder een dekentje tv te kijken met een kop warme chocolademelk. Toen eenmaal het seizoen aangebroken was en de zomer dan toch echt voorbij was, vond ik het helemaal niet zo leuk als dat ik me in eerste instantie had voorgesteld en waar ik me zelfs op verheugde. Niet alleen buiten was het koud en donker, maar ook in mijn hoofd...

Ik had mezelf voorgenomen het in huis gezellig te maken met kaarsjes en om mijn dekentjes weer uit de kast te halen en klaar te leggen bij de bank. Dit deed ik wel, maar eigenlijk kon het me niks meer schelen. Ik werd al verdrietig bij het zien van het weerbericht en nat regenen werd een van mijn grootste ergernissen. Ik begon mijn dagen daardoor al met een enorme achterstand en er was maar heel weinig nodig om er voor te zorgen dat ik nog chagrijniger werd en sneller op mijn teentjes getrapt was.

Bron

Ik weet niet of ik het een echte winterdepressie kan noemen, maar het is een feit dat ik me in de zomermaanden een stuk beter voel dan als het koud, donker en grauw is buiten. Als mijn wekker 's morgens vroeg gaat is het nog donker buiten en als ik terug kom na een hele dag colleges en werkgroepen, is het vaak ook alweer donker aan het worden. Het beeld wat ik had van de fijne herfst en winterdagen komt niet overheen met de werkelijkheid. Terwijl anderen hun dagen binnen doorbrengen en genieten van de gezelligheid, warmte bij de kachel, het doen van spelletjes en naar buiten gaan voor een lange wandeling en kunnen genieten van de natuur, zit ik binnen onder een dekentje zonder die fijne gevoelens en met een hoofd vol nare gedachten.

In mijn hoofd is het leeg, donker en het liefste zou ik in een hoekje wegkruipen. Ik kijk ook films, ik lees boeken en zit ook onder een dekentje op de bank, maar ik ervaar alleen maar leegte en somberheid. Voorgaande jaren merkte ik dat ik me steeds meer begon af te sluiten van de buitenwereld en dat ik afspraken steeds vaker niet door liet gaan. Mijn vriendinnen zochten me minder op omdat ik toch niets wilde en overal 'nee' op zei. Ik wist ergens wel dat mezelf opsluiten niet ging helpen en er alleen maar voor zou zorgen dat ik in een cirkel van ellende terecht zou komen, maar het lukte me niet om eruit te komen.

De ochtend was het ergste moment van de dag
Als ik terug denk aan de momenten waarop ik het het zwaarste had, dan zijn dat zonder twijfel de ochtenden geweest. Als mijn wekker ging, was het nog donker buiten. De kans was in die tijd groot dat ik slecht had geslapen, dus in de meeste gevallen was ik nog heel moe als ik moest opstaan. In de zomer ben ik echt een ochtend mens en in de wintermaanden moet ik mezelf echt dwingen uit bed te komen en te starten met de dagelijkse dingen. Terwijl ik luisterde naar de regen en wind buiten, probeerde ik nog even te genieten van de warme deken die ik om mij heen voelde. Dit zorgde er ook direct voor dat de stap om uit bed te komen nog groter werd. Terwijl ik onder de dekens lag, was ik mijn dag in gedachte aan het doornemen wat mijn motivatie om op te staan alleen maar nog meer naar beneden haalde. Ik moest naar school en daarvoor moest ik eerst uit bed, het noodweer trotseren in mijn regenpak en daaronder een winterjas en vervolgens zat ik daar dan; de hele dag luisteren naar de meest slaapverwekkende docenten die allerlei dingen vertellen die me niks interesseerden.

Het is regelmatig voorgekomen dat ik besloot toch in mijn bed te blijven liggen en dat ik niet naar school zou gaan. Achteraf bleek het dan best leuk en nuttig geweest te zijn op school, maar dat kon me niet zoveel schelen. Ook dat ik mijn vriendinnen minder zag en zij leuke dingen met elkaar gingen doen, maakte me op gegeven moment niet zoveel meer uit. Dit benadrukte mijn gevoel van alleen, verdrietig en somber zijn nog veel meer, zonder dat ik het zelf in de gaten had.

Op momenten dat ik wel besloot mijn bed uit te komen, had ik daar al snel weer spijt van op het moment dat mijn voeten de koude vloer raakten. Douchen in de wintermaanden was al helemaal een hel voor mij omdat het in de badkamer tijdens het afdrogen dan zo ontzettend koud was. Dingen die bij het leven horen en waar iedereen last van had in de winter, waren voor mij enorm en konden mijn dag zelfs verpesten. Terwijl andere mensen er iets van maakten, want die koude maanden horen nou eenmaal bij het leven in Nederland, zat ik thuis in het donker, voelde ik me depressief en kon ik op sommige dagen alleen maar huilen. Het frustreerde me ook enorm, omdat ik ook leuke dingen wilde doen waar ik van kon genieten.

Bron

Er kwam vooruitgang..
Inmiddels gaat het een stuk beter met mij en lukt het mij zelfs om van kleine dingen wel te genieten. De herfst en wintermaanden zijn nog steeds niet mijn favoriete periodes van het jaar, maar ik voel me niet meer elke dag zo ellendig als een paar jaar geleden. Er zijn zeker dagen dat ik me zo slecht voel dat ik niks wil en mezelf opsluit, maar dat zijn er veel minder dan voorheen. Ik heb ingezien dat ieder seizoen z'n charmes heeft en dat ik soms met wat meer humor naar mezelf moet leren kijken. Soms neem ik mezelf te serieus en maak ik het daardoor nog moeilijker.

Mezelf serieus nemen, maar niet te veel..
Het hielp mij heel erg om mezelf kritische vragen te stellen. Bijvoorbeeld: "Is het dan echt zo'n drama om een beetje natgeregend te worden als ik onderweg naar huis ben?" en "Denk je dat niemand van die mensen buiten op straat het ook moeilijk vond om op te staan?" Ik heb geleerd om veel meer door te zetten en ook te bedenken dat ik niet de enige ben die zich rot voelt in de herfst maar dat dat niet direct betekent dat ik niet mijn dagelijkse verplichtingen hoef na te komen. Mezelf kritische vragen stellen hielp mij te relativeren en ook met wat meer humor naar mezelf te kijken en het helpt. Het geeft me net even wat meer motivatie op momenten dat ik dat laatste zetje in de goede richting nodig heb.

Daarnaast helpt het me enorm om wat meer structuur in mijn dag te hebben omdat ze anders eindeloos leken te duren en om vooral een fijn ochtend ritueel te hebben omdat dit voor mij het lastigste moment van de dag is in deze maanden. Ook heeft het geholpen om open te zijn naar wat familieleden en vrienden over dat deze periode extra moeilijk voor mij is omdat ik dan somberder ben en de neiging heb mezelf af te sluiten. Ze helpen mij door me mee op sleeptouw te nemen en ook er ook voor me te zijn als ik niet lekker in mijn vel zit en een dag binnen wil blijven. Ze zijn een luisterend oor maar als ik niet wil praten, wordt dat ook gerespecteerd. Ze geven mij wat ik nodig heb.

Ik zou er heel wat voor over hebben om me ook nu goed te voelen en nog meer te kunnen genieten van deze seizoenen, maar het gaat al een stuk beter. Mijn tip is om toch te doen wat je moet doen, ga naar buiten, spreek met mensen af, baal van het weer maar probeer het ook niet te zwaar te maken en probeer toch een beetje te genieten, al is het maar even en als jullie nog tips voor mij hebben dan hoor ik dat ook graag.

Wil je meer lezen over dit onderwerp? Lees dan deze en deze blog met tips tegen somberheid in het najaar, deze blog over een herfstdepressie en een blog over winterdagen met een eetstoornis.

Liefs, Rachel

Jouw herstel of therapie ervaring delen op Proud2Bme? Mail ons! redactie@proud2Bme.nl