Een schreeuw om hulp

 

Als je een gebroken been hebt of een blinde darm ontsteking kan dit eenvoudig worden aangetoond met allerlei medische apparatuur. Als je heel ongelukkig bent en wanhopig bent kan het zijn dat niemand dit ziet. Bovendien is er geen medische apparatuur waarmee dit ook kan worden bewezen. De enige die kan aangeven en bewijzen dat het niet goed met je gaat ben je zelf. Wanneer je dit niet kan bewijzen of niet durft misschien omdat je het idee hebt dat je toch niet serieus genomen zal worden, kan je op een wanhopig moment overgaan tot een zogenaamde 'schreeuw om hulp'. 

lost

Een schreeuw om hulp in de vorm van een destructieve actie zoals jezelf net wat te diep snijden of een zelfmoordpoging doen wordt niet altijd met evenveel begrip bekeken. (natuurlijk wil ik hiermee niet zeggen dat iedere destructieve actie een schreeuw om hulp is!) Het kan negatief worden betiteld als 'schreeuw om aandacht' of als 'gewoon een beetje triest'. Je was al bang om niet serieus genomen te worden en dat word je na deze wanhoopsactie ook daadwerkelijk niet. Pijnlijk.

"Ook binnen hulpinstanties kan met 'Een schreeuw om hulp' niet altijd even serieus worden omgegaan. Ik weet nog dat een groepsgenootje van mij zichzelf pijn had gedaan. Ze had dit nog nooit eerder zo ernstig gedaan, maar was simpelweg radeloos. Hetgeen ze gedaan had werd door de medewerkers deels genegeerd, ze moest de volgende dag enkel praten over hoe dit in de toekomst te voorkomen. Voor de rest werd het een beetje doodgezwegen."

Door de toenemende communicatie via social media zie je dit soort 'schreeuwen om hulp' ook online langskomen. Mensen zijn hier soms extreem open over hun gevoelens. Er worden bijvoorbeeld verkapte zelfmoord aankondigingen geplaatst of foto's waarop mensen er extreem ongezond uitzien. Dit soort updates kunnen veel zorg opwekken, maar tegelijkertijd ook veel irritatie. Wanneer dit vaker gebeurt kan het zelfs zo zijn dat de betreffende persoon helemaal niet meer serieus genomen wordt, iets wat hij/zij juist zo graag wil en nodig heeft. Lees ook de blog: problemen publiceren.

screaming

Is het negatief oordelen over een schreeuw om hulp terecht of is dat meer iets wat past binnen onze huidige harde maatschappij? Iemand speelt niet voor de lol met zijn leven. Iemand is wellicht op zoek naar aandacht, maar niet omdat die zo graag in de spotlights staat, maar enkel omdat die ongelooflijk veel pijn lijdt.

Dit laatste wordt wellicht nogal eens onderschat. Mensen kunnen niet door het negatieve gedrag heenkijken, maar baseren hun mening op dat wat ze zien en vergeten dat de persoon over wie ze oordelen aan haar of zijn leven lijdt en gewoonweg wanhopig is. Omstanders doen dit niet met opzet. Het is nu eenmaal lastig om door een negatief masker heen te breken en naar de kwetsbare achterzijde ervan te kijken. Bovendien kan het goed zijn dat de persoon die schreeuwt om hulp ook nauwelijks meer bij zijn eigen kwetsbare kant kan komen. Het is, zeker voor mensen die weinig verstand hebben van psychische problemen, dan erg lastig om daar wel te komen.

Ook ik vind het soms lastig om op social media door het destructieve gedrag heen te kijken. Iedere dag zie ik wel een indirecte schreeuw om hulp langskomen. Wat doe je daarmee? Reageer je erop of bekrachtig je daarmee het gedrag? Reageer je op het gedrag of negeer je dat en geef je aandacht aan de problemen die erachter zitten? Persoonlijk denk ik dat wanneer het gaat om social media het 't beste is om de betreffende persoon (wanneer dit echt een vriend(in) van je is) even een privébericht te sturen met een reactie op de update. Je kunt wel openbaar reageren, maar voor je het weet onstaat er een discussie over die persoon. Bovendien, waarom zou je zulke persoonlijke dingen openbaar bespreken? Als het gaat om een schreeuw om hulp, dan is het goed om te kijken naar het daadwerkelijke probleem. Waar wil de persoon aandacht voor, hulp voor? De daadwerkelijke schreeuw om hulp kan je kort aandacht geven, maar uiteindelijk zou ikzelf meer aandacht geven aan hetgeen erachter zit.

cry for help

Het is naar dat voor sommige mensen een schreeuw om hulp soms als noodzakelijk voelt, als enige manier om serieus genomen te worden, hulp te krijgen. Het zou zoveel fijner zijn als je 'gewoon' aan kan geven wat er aan de hand is en hiervoor ook de hulp en steun krijgt die je zo hard nodig hebt. Neem een schreeuw om hulp altijd serieus, wees dankbaar voor het feit dat je nu in ieder geval nog iets kan betekenen voor die persoon.

Hoe ga jij om met 'een schreeuw om hulp'?
Of heb jijzelf ervaring met 'schreeuwen om hulp'?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Marielle - Dinsdag 25 maart 2014 12:54
Mijn idee hoor, misschien denken jullie er wel anders over, maar is het tot uiting komen van de ziekte anorexia niet ook een grote scheeuw om hulp? Of boulimia/BED? Al gebeurd het misschien nog zo geheim?
? - Dinsdag 25 maart 2014 12:54
Goeie blog! Ik merk zelf wat betreft de hulpverlening dat het wek veranderd is. Toen ik dik 10jaar geleden een opname had werd hier niks mee gedaan ook geen hulp kwa stoppen. Heel jammer.
Het stukje kwa social media vind ik een beetje tja.. Weet het niet. Ik snap sowieso niet dat je zulke persoonlijke dingen plaatst. Daarbij roept het inderdaad vaak negatieve reacties op. Ik reageer zelf nooit op zulke dingen maar eerlijk gezegd vind ik het wat irritant.. Als zulke dingen voorbij komen.
Liadan - Dinsdag 25 maart 2014 13:05
Mooie blog, iets waar ik zelf de laatste tijd ook veel over nadenk. Ik denk dat heel veel mensen heel erg eenzaam zijn en niet weten hoe ze hun gevoelens moeten delen met elkaar, en dat er daarom op social media ook steeds meer van dat soort dingen geplaatst worden. Het is haast alsof men alleen nog maar op social media zichzelf durft te zijn, en dat vind ik heel erg triest.
De meeste mensen die 'schreeuwen' om aandacht, hebben gewoon een beetje liefde nodig.
Jimmy - Dinsdag 25 maart 2014 13:09
Ik vind het vaak moeilijk om te reageren op zo'n iemand. Mensen zijn zo lastig te begrijpen, wat kun je er nou op zeggen? Toch kan het al helpen om een luisterend oor te bieden. Dan voelt iemand zich tenminste serieus genomen. Weet ik uit ervaring.

En als hij/zij boos of agressief gaat doen, dan ga ik gewoon weg. Na een tijdje check ik dan wel weer hoe het gaat.
Jimmy - Dinsdag 25 maart 2014 13:15
Nog één ding: ik vraag me af waarom mensen geirriteerd raken als ze een schreeuw om hulp zien op social media. Ik voel dan zelf ook irritatie, maar ik snap eigenlijk niet zo goed waarom. Ik vind het 'aanstellerij', maar dat is raar want ik kan niet weten of dat zo is.
Ingrid - Dinsdag 25 maart 2014 13:24
Mooi geschreven weer Scarlet! My compliments.
Ik denk hier ook heel veel over na. Zowiezo ervaarde ik destructieve manieren om om hulp te vragen als pure machteloosheid en je heel onbegrepen voelen. Wat me op valt is dat er ondanks alle aandacht voor psychische problemen en/ of eetstoornissen, kijk bijvoorbeeld naar deze week, de week van de psychiatrie, er toch nog veel vooroordelen en/of hardheid zijn. Er blijft op de een of andere manier toch een soort taboe op rusten. Toen het een periode heel erg slecht met me ging werd er via via wel gevraagd hoe of wat en zelfs wel over gepraat, mensen gingen me een beetje mijden, ik weet dat dat was omdat ze geen houding aan wisten te nemen. Ook ik hield toch afstand en een soort masker op, daardoorheen prikken is moeilijk voor mensen terwijl ik wel hoopte op een uitgestoken hand.
Gelukkig gaat het nu goed met mij en weet ik door mijn eigen ervaringen wel een beetje om te gaan met anderen die het moeilijk hebben. Dat is wat ik er mee heb gewonnen voor mezelf. Hele fijne week lieve allemaal! I love Proud!
Scorpiors - Dinsdag 25 maart 2014 13:46
Heel herkenbaar!!!
Ik schreeuw nu ook om hulp omdat ik radeloos ben!
Maar ik denk ook dat dat niet echt gaat helpen.
Blijven aangeven dat het niet goed gaat met je, in plaats je zelf iets aan willen doen heeft denk ik meer zin! Ik wil namelijk ook niet zielig overkomen, of onder gewaardeerd worden, of dat men denk dat ik me aanstel, dat laatste denk ik meestal wel.
Maar dat wil niemand.

Ik vind dit een hele goed geschreven blog!
Liefs. xx
Kim - Dinsdag 25 maart 2014 14:06
Best herkenbaar voor mij...
Het is "makkelijker" dan te zeggen: Hey het gaat slecht met me wil je me helpen.
Maar ik weet dat ik er mensen pijn mee doe en laat schrikken.
Toch zou ik het nooit openbaar op social media doen, dat zou toch een iets te grote "schreeuw" zijn voor mij.

Echt een hele mooie blog

xxx
m - Dinsdag 25 maart 2014 14:33
Het is erg dat in de deze maatschappij het zo erg moet komen dat mensen een schreeuw om hulp moeten doen uiteindelijk: het zegt niet wat over die mensen die het doen, die houden 'ons' en spiegel voor: het zegt vooral wat over de mentaliteit dat iedereen vooral zijn eigen hachie maar moet redden, dat is ook ons systeem en in dat systeem zijn er winnaars en verliezers. Who cares about the loosers? Als ze echt zo hard schreeuwen, tja, dan kun je er niet meer onderuit toch? maar dan nog wordt het kennelijk gebagatelliseerd als aandachttrekkerij. Wat is er btw mis met aandacht geven anyway. Erger me aan deze blog. Het legt een taboe op onnodig aandacht vragen, ik vind het een verkeerde insteek. Al vraag je onnodig aandacht, so what, we zijn mensen.
Liadan - Dinsdag 25 maart 2014 15:06
@m: ik denk dat je de blog een beetje verkeerd geïnterpreteerd hebt. Scarlet geeft aan dat men schreeuwen om aandacht serieus moet nemen, en dat, als je hulp nodig hebt, het beter is om het aan te geven dan om wanhopige acties te ondernemen.
Sheila - Dinsdag 25 maart 2014 15:44
Super mooi geschreven!
Ik hoop dat mensen zo zien dat dingen als eetstoornissen en/of jezelf pijn doen dus geen 'aandacht trekken' is, maar uitdrukt hoe zwaar je met iets zit. I'm gonna let some people read this blog, haha! :)
m - Dinsdag 25 maart 2014 16:22
@Liadan, mensen hebben het vaak echt wel aangegeven voor ze echt gaan schreeuw in nood doen, maar vaak wordt het dan bij voorbaat al afgedaan, als stel je niet aan etc. dus op een gegeven moment kunnen mensen niet anders omdat ze kennelijk niet op een geloofwaardige 'normale' manier kunnen aangeven of overbrengen dat het echt niet gaat. Soms ligt dat aan die persoon zelf, maar ook heel vaak aan de omgeving, bv. ouders waarmee je denkt op één lijn te zitten en je dus zouden kunnen begrijpen, maar die dat dus totaal niet doen. Als het dan keer op keer gebeurd, zelfs in de hulpverlening, ga je een keer schreeuwen van gekkigheid, want je weet niet hoe je het dan duidelijk moet maken. soms moet de omgeving ook meer hun best doen, vind ik. Niet alles op de persoon leggen die in nood schreeuwt, dat is al erg genoeg voor die persoon zelf.
m - Dinsdag 25 maart 2014 17:11
Als haar ziekte op zijn ergst was en zij radeloos was van wanhoop, leek het wel alsof dit bij de buitenwereld extra minachting opwekte. Politieagenten die haar moesten laten opnemen, treiterden haar urenlang. Als ze in de isoleercel zat, mocht geen van de verplegers met haar praten. En als ze zich ergens tegen verzette, stortten meteen vier verpleegkundigen zich bovenop het ernstig verzwakte meisje, alsof ze een levensgevaarlijk mon-ster was. Tot L.'s geluk kwam zij op een gegeven moment artsen en verplegers tegen die haar als een mens zagen die ondanks alles tot iets in staat was. Zij behandelden haar zonder overbodige vernederingen of dwang en met een beetje respect. En ze leerden haar wat de emoties waren die achter de .. schuilgingen. Samen met deze verzorgers en haar familie, wist ze een uitweg te vinden. Stapje voor stapje, en met heel veel stappen achteruit, klauterde ze uit haar dal.

Ik wilde dit stukje als vb. geven hoe de buitenwereld soms, nog steeds, reageert op mensen die radeloos zijn.
Ag!rl - Dinsdag 25 maart 2014 19:32
Ik snap een 'schreeuw op hulp' op social media wel. Ik doe het zelf ook op Tumblr, maar wel anoniem. Ik vind het fijn om in deze vorm mijn gedachten te uiten zodat ze niet in mijn hoofd blijven rondhangen, zonder dat mensen die ik ken mee zitten te kijken. Het is inderdaad een makkelijkere manier dan om te praten, hoewel ik stiekem soms ook hoop dat mensen op mijn blog komen en mij persoonlijk zullen vragen hoe het nu eigenlijk gaat met me..
sneeuwvlokje - Dinsdag 25 maart 2014 20:01
Ik wilde even zeggen dat ik dit een heel goed artikel vind, respect!
o - Dinsdag 25 maart 2014 21:36
Ik vind het ook lastig met social media. Je moet het eigenlijk serieus nemen omdat er altijd wel iets achter zit, en niet oppervlakkig oordelen. Aan de andere kant is het ook best wel storend en kun je er weinig mee. Ik heb dit voornamelijk met instagram, triggerende foto's plaatsen met hoe zwaar het is, heel laag "lowest bmi" in de beschrijving etc. Toch snap ik het wel, de reacties die je krijgt geven voldoening. Maar dit is wel van korte duur, de leegte die ermee wordt opgevuld komt namelijk ergens anders vandaan.
Ik vind het dus voornamelijk erg dat kennelijk zo veel mensen die leegte voelen en dat ze even geen andere manier vinden om die op te vullen.
Roos_ - Woensdag 26 maart 2014 11:27
Wel ervaring mee ja :) maar zag het op dat moment zelf niet zo in. Het helpt gelukkig wel om in te zien waar je mee bezig bent, omdat die schreeuw om hulp vaak heel destructief werkt, en wanneer je zelf ziet waar je mee bezig bent misschien ook het besef komt dat je de hulp of aandacht die je nodig hebt 'gewoon' moet proberen te vragen.
Roos_ - Woensdag 26 maart 2014 11:38
Aanvulling op m'n vorige reactie ^ :
Met dank aan Proud dat ik nu ook inzie dat die 'schreeuw om hulp'-acties zonder daadwerkelijk hulp te vragen, destructief kunnen werken en dat je in plaats daarvan veel beter letterlijk hulp kan vragen aan de mensen om je heen/hulpverlening.
ce - Vrijdag 28 maart 2014 20:00
Ik heb vanuit mijn wanhoop veel (foute)/ rare dingen gedaan. Ik wou hulp, maar leek tegen muren te praten en op te botsen... Social media ( dmv schrijven, afbeeldingen en filmpjes), maar ook recht tegenover hulpverleners meerdere hulpkreten geslaakt.
Anoniem - Vrijdag 15 april 2016 21:00
Ik heb het in mijn opvoeding meegekregen; hulp vragen is zwak. Reacties als "Stel je niet aan." "Weet je dat nog steeds niet?!" En allerlei afwijzingen voor mijn hulpvragen.
Ik werd niet begrepen en niet serieus genomen. Nooit niet.
Als ik dan uiteindelijk zei wat er was werd ik bestraft; dingen verbieden en bagetallisering van mn gevoelens.

Het is zo fucking pijnlijk dat ik hier nu achter kom.
Ik heb een lief vriendje; ik durf niet eens om hulp te vragen als het mis is.
Ik schaam me zo erg voor mn gedrag :( :(
Ik wil normaal zijn :( :(