Het is 6 uur. Tijd voor het avondeten. Heen en weer bewegend met je voet worstel je je door het hoopje spaghetti heen wat op je bord ligt. Al etend begin je steeds harder met je voet heen en weer te bewegen. De spanning stijgt, al die calorieën die je binnen hebt gekregen moeten er weer af! En het liefst zo snel mogelijk, dus beweeg je ook nog even extra mee met de rest van je lijf..

In je hoofd plan je alweer de uren die je vanavond moet gaan sporten. Enkel om alles er af te krijgen wat je net naar binnen hebt gewerkt. En het liefst nog wat meer, zodat je zeker weet dat je weer bent afgevallen de volgende morgen..

Door ‘de hel' wat voor jou avondeten heet heb je je heen geworsteld. Snel schiet je in je joggingpak om te gaan hardlopen. Dat het regent maakt de weerstand om te bewegen nog groter. Je wil helemaal niet, bent kapot door het weinige eten en hebt al dagen last van spierpijn. Maar je moet. Je moet bewegen, moet rennen, moet sporten, moet verbranden. De spierpijn negeer je, net als de weerstand die je voelt. Je gaat, hoe dan ook. Het is maar goed dat je je moeder hebt wijsgemaakt dat je hardlopen in de regen het meest fijn vindt, anders had ze je zeker niet laten gaan..

Puffend en steunend werk je je door je beweeg uren heen. Je voelt jezelf verzwakken, maar het mag niet. In plaats van te luisteren naar de pijn die je voelt zet je net nog weer even een tandje bij. Je rent nog wat harder. Je rent je standaard rondje sneller dan normaal. Die 5 minuten die je nu minder hebt bewogen haal je in door nog een extra rondje te lopen. En dat extra rondje blijft erin voor de volgende keer, aangezien je weet dat je het kan... Bewegen, bewegen, bewegen. Meer en meer. Sneller en sneller. Alles om dat eten maar weer te verbranden wat je net hebt binnengekregen. En toch is het nooit genoeg, hoeveel je ook beweegt..

's Avonds in bed blijf je bewegen met je voet terwijl je nog wat leest, doe je nog even een flink aantal buikspieroefeningen en blijf je zo lang mogelijk wakker. Vermoeidheid voel je niet meer, dat gevoel heb je al zolang genegeerd dat je gewoon niet meer weet hoe dat voelt. Als je überhaupt al vermoeidheid van jezelf mag voelen...

....En dan kom je op het punt dat je moet stoppen met bewegen. Door een opname in de kliniek, door de psycholoog die je dat vertelt, of doordat je zelf weet dat je moet stoppen. Maar hoe stop je? Hoe ga je in tegen een bewegingsdrang die niet te stoppen valt? Alleen de gedachte al om te moeten minderen met sporten maakt je helemaal gek in je hoofd...

Ik moest stoppen met bewegen, tegelijkertijd wilde ik ook niets liever. Maar de strijd die alleen al in mijn hoofd losbarstte bij het idee dat ik minder zou gaan sporten maakte dat ik altijd door bleef bewegen. Ik kwam in een kliniek terecht en moest opeens stoppen met elke vorm van beweging. Waar ik eerst minimaal x uur per dag sportte, zo moest ik nu verplicht op de bank liggen, zat ik in een rustprogramma en moest ik met de rolstoel naar buiten. Wandelen was er niet meer bij, op elke voetbeweging die ik extra maakte werd ik aangesproken.

Het rusten en alleen met m'n gedachten zijn maakte me gek. Ik moest sporten, maar mocht het niet. Alleen met m'n gedachten zag ik voor me hoe ik verschrikkelijk aankwam van al dat eten. Ik moest compenseren en compenseerde door. Toch nam uiteindelijk ik de beslissing om te minderen. Dit kon zo niet doorgaan. Met veel steun en hulp minderde ik met bewegen. Aangesproken worden op het feit dat je wéér met je voet beweegt is een hel en maakt je boos, maar het hielp me uiteindelijk wel vooruit. Net als de afspraken omtrent bewegen.Maximaal een half uurtje per dag.

De bewegingsdrang bleef, de angst om aan te komen was verschrikkelijk aanwezig.. praten sleepte me er doorheen. Ik kon niets anders dan de angst er te laten zijn, dus was dat wat ik deed. Doorzetten, volhouden en proberen zoveel mogelijk uit je hoofd te blijven. En na lang knokken, nog steeds nachtenlang op m'n kamer stiekem doorsporten, zette ik stapjes vooruit om tegen de bewegingsdrang in te gaan. Ik gebruikte het kleine beetje wil wat ik had om dit te laten stoppen om er daadwerkelijk tegen te gaan vechten. Ik maakte afspraken over de beweging, sliep met iemand op de kamer zodat ik 's nachts niet kon gaan bewegen en praatte als mijn hoofd weer eens overuren ging draaien.

Naast een enorme chaos in mijn hoofd, zorgde het ook voor rust. Ik ‘moest' niet meer. En waar ik eerst het plezier in sporten verloren had, zo hervond ik het weer. Omdat ik niet meer moest, maar enkel mocht en hoefde te sporten wanneer ik zin had..

Blijf niet alleen zitten met je gedachten, maak je lichaam niet kapot door door je pijn heen te rennen. Je houdt jezelf gevangen in je gedachten, in het ‘moeten'. Sporten hoort leuk te zijn, je hoort er van te kunnen genieten. Het hoort je hoofd leeg te maken, in plaats van dat het je hoofd nog voller maakt. Trek aan de bel, geef het aan en stop met overmatig sporten. Voordat je straks echt je lichaam de vernieling in hebt geholpen.. that's not worth it.

Door: Marjon
foto 1: flickr.com/photos/88981012@N00/
foto 2: flickr.com/photos/47152453@N07/