Bang om gelukkig te zijn

 

Een tijdje terug voelde ik een knobbel in mijn borst. Ook al ben ik nog erg jong. Ik schrok ontzettend. Ik was ontzettend bang dat ik een van de verhalen zou worden waarbij het wél erg was. Ik zocht op internet en daar stond dat ik minstens een menstruatie moest wachten. Een paar weken later zat het er nog steeds en ging ik naar de huisarts, die me doorstuurde naar het ziekenhuis voor een echo.

Sinds ik kan me herinneren, ben ik me erg bewust van mijn lichaam en ook van wat er gebeurt in mijn lichaam. Ik wist precies wanneer er iets opgezet was of wanneer ik een bultje had. Ik maakte me er nooit echt druk om; als iets lang anders bleef, ging ik even naar de huisarts. Tijdens mijn eetstoornis, maar ook tijdens mijn angststoornis nam dit minder onschuldige vormen aan.

Bij elke verandering die ik voelde, was ik bang dat het iets ernstigs was. Ik was ontzettend bang dat ik kanker zou krijgen. Hoe ouder ik word, hoe meer ik in mijn omgeving hoor dat leeftijdgenoten dat krijgen. Ik zat in de knoop met mijzelf. Ik kon niet gelukkig zijn, want gelukkig voelen stond voor mij maar voor een ding: het kan daarna alleen maar slechter gaan. Na regen komt zonneschijn, maar na zonneschijn komt ook regen.

Ik durfde mijzelf niet gelukkig te laten zijn. Ik was bang voor wat er dan zou gebeuren. Ik deed dat op allerlei manieren. Ik ontwikkelde een eetstoornis, werd depressief en werd bang voor alles. Ik was ook ontzettend bang voor de dood en vooral de weg naar de dood. Elke bultje dat ik had en elke griep die ik kreeg was in mijn ogen dodelijk. 

Tijdens mijn angststoornis was ik ontzettend bang voor een hersentumor. Ik vond dat ik raar praatte en ik had hoofdpijn. Dat was voor mij genoeg reden om er maandenlang van overtuigd te zijn dat ik dood zou gaan aan een hersentumor. Wekenlang was ik in mijn hoofd bezig met de dood. Het was de perfecte afleiding om niet aan het leven te denken. Ik kon uren lang op de bank voor me uit staren en in mijn gedachtes verdwijnen. Ik vond dat ik zo zielig was dat ik niks hoefde te doen.

Ik kwam terecht in dezelfde vicieuze cirkel die ik ook had tijdens mijn eetstoornis. Alleen dacht ik toen alleen maar aan eten en vooral niet eten. Op een gegeven moment merkte ik dat er niet zo veel veranderde aan mijn ‘klachten’. Ze werden eerder minder dan meer. Dankzij die realisatie en vele gesprekken bij de psycholoog begon ik er minder in te geloven en zag ik in dat dit net zoals mijn eetstoornis een excuus was om niet te genieten van het leven en geen verantwoordelijkheid te nemen.

Mijn therapie kwam toen in het teken te staan van durven genieten en al mijn angsten een voor een aanpakken; mjn angst om afgewezen te worden, ziek te worden, aan te komen, te falen en vooral dood te gaan. Met veel therapie ging het steeds een stukje beter. Totdat ik enkele weken nadat mijn therapie eindigde een bultje ontdekte in mijn nek.

Ik was meteen weer terug in de gedachtes waar ik zo hard tegen gevochten had. Ik zat weer huilend op te bank en was dagenlang bang voor de dood. Ik ging naar de huisarts die mij niet serieus nam. Hij heeft het bultje niet een keer gevoeld. Ik zag geen weg meer om uit al deze gevoelens te komen, dus ik besloot weer terug te gaan in therapie.

Samen met mijn therapeut ging ik al mijn angsten opnieuw aan, maar dit keer stond ik er anders in. De vorige keer hoopte ik dat het minder werd, maar dit keer was ik vastberaden om er nu voor eens en altijd mee af te rekenen. Ik heb honderden g-schema’s gemaakt en het ging steeds beter. Na mijn therapie had ik het idee dat ik ook echt iets bereikt had. 

Toen ik vorige maand de knobbel in mijn borst voelde, was in ontzettend bang dat al die gedachtes weer terug zouden komen. Het is normaal om een beetje ongerust te zijn, maar niet om daar heel de dag mee bezig te zijn. Tot mijn verbazing maakte ik me er eigenlijk geen zorgen over. Ik ging naar de huisarts en die stuurde mij door.

Een week later had ik een echo. De radioloog vond bij mij een goedaardige tumor. Ik schrok wel toen ik ineens een zwarte vlek op het apparaat zag, maar daarna was het al snel weg. De radioloog legde uit dat het er goed uitzag en dat ik over een half jaar terug moet komen om het even te controleren. Tot mijn verbazing bleef ik erg rustig. Dit was mijn eerste test na therapie, ook al was het jaren geleden, en ik kon het gewoon.

Tijdens mijn therapie, maar ook daarbuiten heb ik verschillende dingen geleerd die mij hielpen om met mijn angst voor ziektes om te gaan. Hieronder staan enkele tips die mij erg hielpen om dat soort irrationele gedachtes te bedwingen.

♥ Ga niet alles googlen
Wanneer je iets ontdekt wat in jouw ogen niet helemaal normaal is, kan het erg verleidelijk zijn om het te gaan googlen. Jammer genoeg vind je vooral horrorverhalen en de uitzonderingen. Nergens staan nuanceringen. Daarnaast is het als niet-arts heel lastig om jezelf te diagnosticeren. Als je ergens ongerust over bent, vraag het jouw huisarts, niet internet.

♥ Gebruik voor meer informatie betrouwbare sites
Als je te horen krijgt dat je iets hebt, kan het fijn zijn om meer informatie te zoeken op internet. Er zijn echter veel sites die niet betrouwbaar zijn. Als je meer informatie wilt, beperk je dan tot sites van ziekenhuizen en zorgverzekeraars. Andere goede alternatieven zijn dokterdokter en medicinfo.

♥ Gebruik NHG standaard voor je gemoedsrust
Ik heb zelf een tijdlang een huisarts gehad die mij niet serieus nam, omdat ik een angststoornis heb gehad. Ik vond het ontzettend vervelend. Het hielp voor mij om na het gesprek de nhg standaard er bij te pakken. Dat is eigenlijk een stappenplan die aangeeft wat een huisarts basaal moet doen bij een klacht. Ik zag toen in dat mijn arts erg slecht handelde. Ik ging naar een nieuwe arts en hij deed alles wel volgens die standaard. Het gaf mij een erg geruststellend gevoel om toch terug te lezen dat de huisarts had gedaan wat gebruikelijk was. Onthoud wel: als er iets anders gaat, heeft de arts er hoogstwaarschijnlijk een goede reden voor!

♥ Jij bent niet de uitzondering  
Ik was er vroeger van overtuigd dat ik die 1% was die iets kwaadaardigs zou hebben. Ik was er ook van overtuigd dat ik degene zou zijn die dood zou gaan aan de griep en het nieuws zou halen. Maar NEE dat ben ik niet, ik ben niet zo bijzonder en jij ook niet. Iedereen heeft een kans, maar als je gewoon gezond bent, is die voor iedereen even groot. 

Ik ben natuurlijk wel een beetje ongerust wat er uitkomt over 6 maanden, maar dat is niet iets waar ik mij nu druk over hoef te maken. Nu is er niks aan de hand en over 6 maanden hoogstwaarschijnlijk ook niet, maar als dat wel zo is, kan ik beter maar nu van mijn leven genieten. Ik ben van mijn klachten afgekomen met veel therapie. Jij kunt dat ook! Mocht jij je hier in herkennen, kan het verstandig zijn om er met iemand over te gaan praten!

Bron: Fokeev

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Odette - Vrijdag 11 augustus 2017 20:00
Wauw wat knap dat je zo ver bent gekomen, Jasmijn!
anoniem - Vrijdag 11 augustus 2017 20:03
Heel herkenbaar. Ik ben sinds het ontstaan van mijn eetstoornis ook extra gaan letten op vreemde plekken op mijn lichaam, omdat ik vroeger een hersentumor heb gehad en hiervoor ben behandeld is de kans hierop ook groter. Laatst is er nog een melanoom bij me weggehaald waarvan eerder werd gezegd dat het niets was. Ik ben hier erg van geschrokken en merk dat ik nu nog meer alert ben op afwijkingen. Ik ben zo bang dat de kanker terug komt, maar tegelijk heb ik een eetstoornis ontwikkeld waar ik eigenlijk meer angst voor moet hebben. Dit is dus eigenlijk heel dubbelzinnig.
Miekio - Vrijdag 11 augustus 2017 20:34
Ik was vroeger nooit zo bezig met pijntjes of lichamelijke klachten... maar helaas was ik wel die uitzondering. Nee geen kanker, maar wel een andere ernstige ziekte.
Sinddien let ik wel veel meer op dingen die ik voel. Soms lijkt het teveel omdat ik er ook wel moe van wordt, maar ook blijkt het wel nodig. Tegenstrijdig allemaal en heel vermoeienden
britneyangel - Zaterdag 12 augustus 2017 20:47
het klopt allemaal wat je schrijft en het niet gaan googlen op het internet daar word je helemaal niet vrolijk van, als ik iets voel in me nek bv dan schrik ik maar als ze vertellen wat het is en ook als het niks ergs is dan is de schrik al weg