Ik vind het altijd maar lastig als de zomer weer begint en het naar mate de tijd verstrekt weer echt warm wordt. De tijd voor T-shirtjes, jurkjes en korte broeken is weer aangebroken en ergens vind ik dat vreselijk. Lopend over straat zie ik hoe mensen in korte mouwen rondlopen. Er begint dan ook een groot schuldgevoel in me op te komen. Waarom moest ik dit mezelf nou weer aan doen? Waarom kon ik niet normaal met mijn problemen omgaan?

Ik heb ook geen hekel aan de zomer, want ik hou ervan om alles weer mooi in bloei te zien staan en de zon weer te zien schijnen. Maar ik heb het gevoel dat mijn littekens mij belemmeren en tegenhouden om er volop van te genieten.

Ik durf niet in een bikini over het strand te rennen of zonder vest even snel de deur uit te gaan. Dat doe ik niet, de gedachte alleen al. Ik heb mijn littekens altijd moeten verstoppen en in de wintertijd gaat dat me makkelijk af. Dat is helemaal niet gek want het is te koud om in je korte broek buiten te gaan zitten. Verder heb ik altijd het idee dat ik mensen af zou schrikken als ze mijn littekens zien en dus weten wat ik onder een laag make-up en armbanden schuil houd. Ik wil mijn geheim niet delen met de hele wereld en ik wil voorkomen dat mensen me gaan veroordelen en misschien wel voor gek verklaren.

Het feit dat mensen de pijn, woede en wanhoop vanbuiten zien is iets wat mij er ook van weerhoud om het vestje in de kast te laten liggen. Vaak draag ik luchtige kleding of een panty onder een korte broek en zo kom ik vaak de zomer wel door. Maar ik baal er ontzettend van dat ik u niet eens meer een leuk jurkje aan kan doen. Ik wou gewoon dat ik dat zou kunnen bedenken als ik die drang überhaupt zou krijgen. En dan zou beslissen om het NIET te doen. Dat gevoel van belemmering komt vaak terug, ook als ik in een winkel sta en een leuk shirtje zie of iets waarbij ik denk: Eigenlijk kan ik het niet eens aan, want met een vest of jasje er op staat het vast voor geen meter. Dat haat ik. Ik voel me zeker al niet gemakkelijk in kleding en dit maakt het zeker erger.

Uren sta ik dan voor mijn kledingkast, in mijn hoofd kledingstukken te passen en denkend aan hoe ik alles dit keer ga verbergen. Het is lastig en hoe vaak ik ook over mijn angsten heen wil komen, dit is een angst die niet gemakkelijk is om te overwinnen. Of het een terechte angst is weet ik niet. Ik wil geen aandacht voor mijn littekens en er al zeker niet mee te koop lopen, daarom wil ik ze ook in de zomer verbergen.

Vaak zeggen mensen dan: "Waarom doe je niet lekker je vest uit, het is toch veel te warm om nu nog met een vest te lopen." Stel dat ze zouden weten waarom, zouden ze het dan beter begrijpen? Als mijn Littekens gewoon zouden vervagen en minder zichtbaar zouden zijn, dat niemand ooit zou denken. "Oh dat meisje snijdt zichzelf." , Dan zou ik het wel overwegen, maar die stap is nu onmogelijk. Ik voel me schuldig en zou willen dat ik er nooit aan begonnen was. Maar moet ik het dan accepteren? Ik denk dat ik dat pas kan als ik een andere manier heb gevonden om met mijn gevoelens en gedachten om te gaan. Dan pas kan ik mijn littekens accepteren, er mee leren omgaan.

Lees ook: Snijden om niet te hoeven voelen.

Herken jij het probleem?