Je kijkt in de spiegel en je ziet, dat wat ooit jij was. Ogen met een leegte. Een droge huid die te ruim over je wangen valt. Plooien. Een hap uit je wangen alsof iemand een hap uit een appel heeft genomen. Ingevallen. Sprieterige haren die hun best doen nog iets van volume te tonen, maar eigenlijk de moed allang hebben opgegeven. Harde hoeken in iets wat ooit rond en zacht was. Je probeert er zelf nog iets van te maken door een vriendelijke glimlach op te zetten, maar iedere poging die je hiertoe onderneemt oogt onzeker en ongemakkelijk. Jouw lach past niet meer bij de rest, alsware een soort stijlbreuk in een theaterstuk. Er is geen masker meer dat je kan redden om de schijn op te houden. Ze dachten dat je het deed omdat je dunner en mooier wilde zijn, maar dat is een drogreden. Anorexia gaat niet over schoonheid. Anorexia gaat niet over mooi dun of de knapste willen zijn. Daar is het allang te laat voor...

Er is niets dat nog jouw schoonheid toont van die je ooit had. Jouw vrolijke lach is verdwenen achter een bevroren blik van wanhoop die niet meer weet waar ze het zoeken moet. De vonk in jouw ogen in gedoofd door de vele verloren tranen. Verdriet. De volwassen vrouw die je was, heeft plaats moeten maken voor een kwetsbaar kind dat geen kind meer is. Kou straal je uit, terwijl alles wat je nu nodig hebt warmte is. Dit alles heeft niets te maken met uiterljk of schoonheid. Je vond jezelf al tijden niet meer mooi of aantrekkelijk, maar dat interesseert je nauwelijks meer. Het was nooit jouw doel om hiermee miss world te worden. Was het maar zo eenvoudig, dan kon je er ook weer eenvoudig mee stoppen op het moment dat je erachter kwam dat je dit niet knapper ging maken. Nee, je ziet prima dat dit je niet mooi maakt, maar de werkelijke ernst ervan zie je niet.

De anorexia heeft de macht over je en alles en iedereen moet hiervoor wijken. Je doet nog een poging er beter uit te zien door mooie kleding voor jezelf te kopen. Tevergeefs, want letterlijk en figuurlijk verdwijn je hierin. Je valt gewoonweg door de mand. Er valt niets meer te verhullen. Dit is wat het is en het is lelijk. Gewoonweg lelijk, omdat dat is wat anorexia is. Het is mager, kil, eenzaam, pijnlijk, streng en één grote oorlog. Een oorlog van binnen, constant in je hoofd. Een oorlog om alles en niets is goed genoeg. Niets wat jij doet voldoet aan de eisen die zich in je hoofd worden gevormd. Jouw hoofd, dat allang niet meer als van jou voelt. 

Jouw hoofd lijkt meer op een kraakpand, gebarricadeerd door iets wat ondoordringbaar is. Een soort junk heeft zich erin gevestigd die er niet thuishoort, maar die ook geen enkele plannen maakt om te vertrekken. Het zorgt voor rommel in je hoofd en geen ruimte meer voor jouzelf. Voortdurend doe je je best om een plekje terug te winnen, maar die junk gaat geen millimeter opzij. Sterker nog, hij neemt steeds meer ruimte in. Je kent jezelf hierdoor soms niet meer en begrijpt niet waarom je bepaalde dingen doet. Je zou jezelf nog nét niet ontoerekeningsvatbaar willen noemen, maar ergens voelt het soms wel zo.

Anorexia heeft zo weinig met het uiterlijk te maken en zo veel met het innerlijk. De strijd die je vanbinnen voert is hard en rauw. Exact hetgeen je aan de buitenkant ziet. Een hard en rauw lijf op zoek van zachtheid, warmte en redding. Je kijkt in de spiegel, maar je kijkt niet meer écht. Je kan jezelf toch niet meer terugvinden in de persoon die je daar ziet. Wat zou je haar graag terugzien. De vrijheid proeven van dat wat je eerder had. De vorm omarmen waaruit je bestond. Eigenlijk was die best prima, veel beter dan wat nu van je geworden is. Uitgemergeld geraamte. Het leven is bijna uit je weggestroomd en toch is het niet goed genoeg. Tóch moet je nog verder. Verder die leegte en kilte in, alsof er een bodem is in deze donkere put die anorexia heet.

Ja, de bodem is letterlijk de bodem van de grond. Hoe dieper je gaat, hoe groter de kans dat je diep ónder de grond zal eindigen. Dat klinkt hard en naar, maar dat is wat het is: hard en naar. Leven of dood, dat is uiteindelijk waar het eindigt. Nee, het gaat niet over een slanke lijn, maatje XS of een knapper gezicht hebben. Het gaat over niet durven voelen, niet kúnnen leven. Het gaat over niet kunnen voelen, omdat het te naar voelt om te voelen. Het gaat over innerlijke pijn, die na tijden van uithongering en verdriet, uiterlijk te zien is, zonder dat dit per se je wens is. 

Je zat niet te wachten op die blikken. Die blikken van mensen die keken, maar niets zeiden. De blikken van mensen die dachten en oordeelden. Ze vormden hun mening, zonder te vragen, zonder een antwoord af te wachten. Blikken van schrik, van minachting of van negatieve bevestiging. Je zat niet te wachten op vragen van vreemden of bezorgdheid van mensen waarmee je helemaal niets had.

Je wilde niet dat jouw familie en vrienden je zo zagen. Je zou je het liefst bij iedere ontmoeting willen verschuilen achter een foto van vroeger. Niets aan de hand, alles komt goed. De angst in hun ogen, de boosheid en onuitgesproken verwijten dat je jezelf dit aandoet, de indirecte druk om te veranderen priemt uit hun pupillen. Was dat uiterlijk er maar niet, was je maar onzichtbaar. Was alles maar gewoon weer normaal.

Normaal. Wat was dat eigenlijk? Je kan het je nauwelijks meer voorstellen. Een leven zonder deze ongoing oorlog in je hoofd. Vrede. Rust. Daar verlang je naar. Dat heeft niets met schoonheid te maken. Even heb je je angsten en negatieve emoties kunnen dempen door dagen, weken, maanden te verspillen met bewegen, afvallen, calorieën tellen en wegen. Het voelde krachtig, machtig, maar nu heeft het jou in zijn macht. Je voelt je verloren, losgeslagen van alles en iedereen. Alsof je ergens naast de realiteit zweeft. Je wilt terug. Terug naar een normaal leven, een toekomst, een écht leven.

Anorexia gaat over een vreselijke strijd in je hoofd die stilletjes de macht over jouw hele zijn heeft gekregen. Anorexia gaat niet over schoonheid.

Fotografie: Fokeev