Je hebt anorexia en dus ben je bang voor eten, heb je een hekel aan eten en heb je nooit zin in eten. Klopt dat? Nee, maar het kan best zijn dat verschillende mensen om je heen dit denken. Het klopt niet. Sterker nog, je hebt anorexia en je bent dol op eten. Je kunt vreselijk van eten genieten en zou het liefst de lekkerste en uitgebreide maaltijden voor jezelf klaar maken. Je zou willen eten in luxe restaurants en in all you can eat sushi tenten. Je zou pizza in bed willen eten en ijs in bad. Je zou iedere dag uitgebreid willen lunchen en de meest lekkere producten in de supermarkt kopen. Je hebt anorexia, je bent dol op eten en daar schaam je je enorm voor...

Je schaamt je om het feit dat je dol bent op eten, omdat je vindt dat dit niet hoort bij iemand die lijdt aan anorexia. Je hebt hierdoor het idee dat jij niet écht anorexia hebt. Je behoort niet te verlangen naar chips, pizza, ijs en luxe lunches. Je behoort niet te genieten van het eten dat je wel eet. Je behoort niet meer te willen als je ergens een paar hapjes van genomen hebt. Je behoort niet hele dagen aan lekker eten te denken, je te verlekkeren boven kleurrijke recepten en uren door de supermarkt te wandelen kijkend naar alle goed uitziende voedingsmiddelen. 

Jij houdt toch alleen van sla, droge crackers en magere kwark? Jij hebt toch bijna nooit honger, eet het liefst enkel een appel per dag en walgt van vet eten en producten vol suiker en caloriëen? Jij vindt een all you can eat restaurant toch een vreetschuur en hebt een hekel aan mensen die in bed lui pizza eten? Dát is toch wat jij voelt bij en denkt over eten? Iemand met anorexia houdt toch niet van eten? 

Een schande. Het voelt alsof je zondigt ten opzichte van je geloof. Alsof je keer op keer moet boete doen en de biecht moet doen als je voor jezelf wél bekend dol te zijn op eten. Je kunt toch geen anorexia hebben als je dol bent op eten of af en toe echt vreselijk geniet van eten? Dan ben je toch gewoon nep of niet trouw aan je ziekte?

Een bizarre denkwijze of misschien meer bizar gevoel, want wie heeft ooit bedacht dat iemand met anorexia niet dol kan zijn op eten? Waarom zou je niet écht anorexia kunnen hebben als je kunt genieten van dat wat je wel eet? Bij iedere andere psychische stoornis of lichamelijk ziekte hoef je ook niet te voldoen aan bepaalde eisen. Waarom leggen we die eisen ons bij anorexia wel op? Waarom denken we dat je bij anorexia moet voldoen aan deze eisen om een ware anorect te zijn? Sowieso is het natuurlijk gestoord dat een ziekte als anorexia soms gezien wordt als prestatie. Het is geen prestatie om je leven kapot te maken en in het extreme te vluchten voor de realiteit. Het is een prestatie om het leven aan te gaan, je angsten te overwinnen en de pijn die je aan wordt gedaan te verdragen. Dat is kracht.

Anorexia is een bizarre ziekte, eentje waarbij je het gevoel krijgt te moeten preseteren. Presteren in een ziekte. Hoe minder je eet, hoe beter je het doet. Hoe meer je afvalt, hoe beter je het doet. Hoe minder honger je hebt hoe sterker je bent. Heb je een sonde nodig, dan ben je wel heel krachtig bezig. Gestoord natuurlijk, maar helaas eigen aan de ziekte. Soms ben je je hier nauwelijks meer bewust van. Dan is het goed om heel krachtig dat verstand van jezelf, die hersenen die hun best doen om op dat kleine beetje voeding dat ze nog krijgen te functioneren, erbij te halen en nuchter na te denken. Waar ben je mee bezig? Is dit denkbeeld kloppend of volkomen gestoord en laat ik de eetstoornis nu enkel aan het woord?

Ik was en ben dol op eten. Toen ik leed aan anorexia was ik dagenlang aan een stuk door in mijn hoofd bezig met eten. Ik fantaseerde over wat allemaal vreselijk lekker was en wat ik allemaal weer wilde gaan eten als ik genezen was. Ik wandelde uren door supermarkten op zoek naar bijzondere producten. De chocolade en snoepschappen bekeek ik tot in detail en ik had op die momenten het liefst alles geproeft, gekocht en gegeten. Ik maakte graag de lekkerste maaltijden voor anderen klaar en kon ervan genieten om zo bezig te zijn met voeding. Ik had in die tijd wel een restaurant kunnen openen. Dat wat ik wel at, smaakte extra geweldig omdat ik zo weinig mocht eten van mezelf. Ik genoot van de momenten waarop ik wel mocht eten en leefde hier de hele dag naar toe.

Tegelijkertijd schaamde ik me er vreselijk voor dat ik wel at. Door mijn magere verschijning had ik het idee dat mensen dachten dat ik nog maar nauwelijks iets at. Een appel en een droge cracker ofzo. Dat was niet het geval. Ik at meerdere keren per dag wat, alleen mager en in niet te grote hoeveelheid. Ik bewoog veel en had de nodige stress en viel af. Ik had het idee dat ik niet echt anorexia had als mensen zouden weten dat ik met regelmaat wél at en hier ook nog eens van kon genieten. Ik zou dan door de mand vallen. Echte anorecten aten immers nauwelijks, hadden geen honger of hadden de discipline om nauwelijks iets te eten. Ik had dat allemaal niet en dat voelde heel slecht. Ik voelde me niet alleen als mens hierdoor een mislukking, maar ook als patiënt. Ik kon niet eens een echte eetstoornis hebben, zelfs daarin faalde ik...

Ook het weer normaal gaan eten voelde hierdoor heel slecht. Ik had het idee dat ik geen echte eetstoornis had gehad als ik koos voor herstel en weer normaal ging eten. Weer normaal gaan eten moest toch vreselijk naar zijn? Ik zou dan toch niet mogen genieten van het eten dat ik weer ging eten? Ik zou dan toch huilend boven een bord friet moeten hangen en elk frietje snikkend traag opeten? Ik deed dat allemaal niet. Ik vond het vreselijk lastig om te kiezen voor herstel en weer meer en gevarieerd te gaan eten, maar ik vond het stiekem ook heerlijk. Eindelijk kon ik weer patat eten, aan ijsjes likken en van chocolade genieten. Ik had daar zo lang naar verlangd en nu kon het ineens allemaal. 

Er is geen één manier waarop je anorexia hóórt te hebben. Het is geen gegeven dat als je lijdt aan anorexia dat je dan niet houdt van eten. Je hoeft niet te voldoen aan bepaalde gedragsregels of denkwijzen om anorexia te hebben. Je kan niet presteren in een psychische ziekte en je kunt er al helemaal niet in falen. Hoe eerder jij weer kunt genieten van eten zonder ziekte eetstoornis gedachtes, hoe sterker je bent, hoe fijner je leven zal zijn en hoe kansrijker je toekomst. Laat je niet voor de gek houden door die zieke eetstoornisgedachtes. JIJ weet wel beter!

Fotografie: Haley