Het is gek om deze blog te schrijven. Het is namelijk een belangrijke blog waarin ik jullie wat wil vertellen, namelijk dat ik stop bij Proud2Bme. Het afgelopen jaar heb ik met veel plezier gewerkt voor deze website, maar ik merkte dat ik toe was aan een nieuwe uitdaging. Deze uitdaging heb ik ook gevonden. Ik ga aan de slag als groepsleider op een plek waar jongeren met gedragsproblemen, beperkingen en psychiatrische stoornissen opgenomen zitten. Dat betekent dus dat ik afscheid ga nemen van jullie.

Hoewel een klein jaartje niet bijzonder lang is, heb ik wel het gevoel dat ik veel heb gedaan het afgelopen jaar. Ik heb mezelf kwetsbaar opgesteld en mijn verleden met eetstoornissen met jullie gedeeld. Dit met de bedoeling om jullie te steunen, te helpen, te inspireren en te motiveren. Mijn doel was zoveel mogelijk te raken en te helpen en ik hoop dat dat is gelukt.

Ik vind het bijzonder dat jullie je zo open hebben gesteld naar mij toe en ik wil jullie bedanken voor alle mooie gesprekken. We kennen elkaar dan wel niet persoonlijk, maar toch heb ik het gevoel dat ik heel dichtbij jullie levens heb gestaan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het af en toe lastig vond dat ik slechts via het internet contact met jullie had, omdat ik me beperkt voelde in wat ik kon doen. Op sommige dagen zat het me niet lekker dat ik niet wist hoe het met jullie zou vergaan op het moment dat ik mijn laptop af zou sluiten. Ik hoopte dan altijd maar weer op een reactie de volgende dag. Het liefst had ik jullie in het echt willen zien en spreken. Ik wilde jullie zo graag de hulp en steun geven die jullie verdienen. Ik wilde jullie troosten en laten zien dat het ook echt anders kan en dat je niet voor altijd een eetstoornis hoeft te hebben. Ik heb mijn best gedaan om dit in ieder geval via het internet over te dragen.

Aan het begin vond ik het lastig dat ik me voor mijn gevoel zo moest bewijzen. Als je werkt in eetstoornisland terwijl je zelf een eetstoornis hebt gehad, zijn alle ogen op jou gericht. Alles wat je doet (en eet), wordt in de gaten gehouden. Daar heb ik wel steeds beter mee om leren gaan. Ook heb ik beter leren omgaan met heftige, kritische reacties onder blogs. Ik ben ook maar een mens. Boze en negatieve reacties deden dus ook iets met me, maar ik heb geleerd om het sneller naast me neer te leggen. Ik baalde dan dat niet iedereen wat aan mijn blogs of reacties had, maar ik besefte me dan ook wel weer dat mensen mogen verschillen dat ik niet de hele wereld kan helpen.

De pijn die jullie voelen, heb ik ook gevoeld en daarom begreep ik jullie zo goed. Dit is ook echt de kracht van Proud2Bme. Waar ik ooit ben begonnen als lid ben ik nu geëindigd als redactiemedewerker en ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik deze kans heb gekregen. Ik kijk ook met veel plezier terug op alle dingen die ik heb gedaan. Het schrijven van blogs, de ervaringsdeskundige chat, werken op het forum, video's opnemen, Insta Live... Het zijn allerlei manieren geweest waarmee wij er voor jullie wilden zijn en steun wilden bieden. Elke manier heeft zo een andere insteek gehad, maar ik denk dat alles even waardevol is. Er zullen ook nog wat blogs van mij online komen, omdat we ver vooruit werken. Het is nu echter tijd voor een nieuwe uitdaging waar ik onwijs veel zin in heb. Deze nieuwe baan past beter bij mijn opleiding en ik hoop dat ik nu een hoop mensen ook ‘in het echt’ kan gaan helpen.

Onthoud dat jullie allemaal goed genoeg zijn, precies zoals jullie zijn. Het leven kan soms flink tegenzitten, maar ik weet zeker dat het uiteindelijk allemaal goed komt. Blijf vechten voor een hoopvolle toekomst en ik beloof je dat er mooie dingen zullen gebeuren. Ik gun je het allerbeste en ik hoop dat er een dag voor je gaat komen waarop je kan zeggen dat je van jezelf houdt. Je mag er zijn.

Pas goed op jezelf!

Liefs Danique