Onrust na het eten

 

Met de nodige moeite heb je jezelf er weer toe gezet om een goede lunch voor jezelf te maken. Nee, niet maar één boterhammetje, ookal heeft die eetstoornis 100 zogenaamde goede redenen om er wel maar één te nemen. Je hebt meerdere boterhammen gegeten, goed belegd en daarbij ook nog een glas sap gedronken. Het mag niet van de eetstoornis, maar stiekem geniet je ook gewoon enorm van het eten. Je had zo'n honger. Of dit nou fysiek of psychisch is weet je eigenlijk niet eens meer. Er is in ieder geval een leegte en die vult zich bij het eten van de lunch. Tot het moment waarop het einde nadert. Dan ontstaat de O N R U S T, de paniek, de spijt en boosheid.

De eetstoornis draait op volle toeren in je hoofd. Wat heb je gedaan? Hoe kon je dat allemaal eten?

"Dikzak! Veelvraat! Ongedisciplineerde mislukkeling. Je hebt gefaald. Je hebt de controle losgelaten en nu zal je blijven aankomen in gewicht. Ha! ...en dat noemt zich een eetstoornis patiënt. Zelfs daar ben je te zwak voor. Je kon je weer niet inhouden."

Niet alleen deze gedachtes razen door je hoofd, het gevoel krijgt ook vorm in je lichaam. Fysiek. Iedere spier staat gespannen en je hele lijf voelt onrustig. Alsof je ieder moment kan ontploffen of door een raak heen kan springen. Het gevoel van irritatie bereikt onnavolgbare hoogtes. Het maakt niet uit wat iemand nu zegt of welk geluid je nu hoort. Het is irritant, fout, verkeerd. Rot op, ga weg. Alles is I R R I T A N T.

Onrust na het eten

Hoe krijg je dit nare gevoel weg? Alles wat je nu wilt is C O M P E N S E R E N. Met hele grote letters en zo snel mogelijk. Hoe dan? De rest van de dag niets meer eten? Overgeven? Laxeren? Een reeks aan ideeen ratelt door je hoofd, maar alles valt af. Behalve jij. Je wilt niet meer compenseren. Je hebt met jezelf afgesproken en nu écht voor te gaan. Je moet door doorleven, doorstaan, maar hoe dan?! Dit gevoel is met geen toetsenbord te beschrijven. Het is zo onaangenaam, zo vreselijk onvrij. Gevangen.

Adem in, adem uit. Over een uur is het vast beter. Wat kan je nou gebeuren? De aarde zal niet vergaan en je leven zal niet ineens ophouden. En toch geeft dit gevoel je het idee alsof dit het einde van de wereld is. T H E. E N D. Nee, dit is niet het einde. Dit is pas het begin. Je moet hier doorheen en dat kan je.

Ja, dat kan je. Ik kan het en jij kan het ook. Ik weet dat je nu denkt "ja maar bij mij is het anders...". Dat dacht ik ook. Ik dacht de uitzondering op de regel te zijn. Eén van de weinigen die het niet kon verdragen. Dat is niet zo. Dat ben ik niet. Dat ben jij niet. Het gevoel van onrust is vreselijk. Onwerkelijk en nagenoeg nergens mee te vergelijken. Toch weet ik dat je het kunt dragen. Deels alleen, deels met iemand die met je mee wil tillen.

Geef dat deeltje ook uit handen. Durf dat stukje gewicht ook los te laten en aan een ander toe te vertrouwen. Juist die steun is zo belangrijk, zo noodzakelijk. Die onrust is niet na één keer uitzitten weg, maar zal wel met de dag minder intens worden. Tot het moment dat je bijna vergeten bent hoe die onrust voelde en waarom die er eigenlijk was. Het aangaan van de onrust zorgt voor bevrijding. Dat lijkt nauwelijks te doen, maar dat is het wel.

onrust

T H E. B E G I N N I N G. Dit is het begin van de verandering. Hier moet je doorheen wil je jezelf vrij vechten van die vreselijk vervelende gevoelens. Hoe dan? Door te delen, te uiten, uit te zitten en afleiding te zoeken. Aanvankelijk eenvoudig, maar ook ongelooflijk ingewikkeld. Benoem de onrust, deel al die eetgestoorde gedachtes, praat de paniek eruit en huil over de hopeloosheid. Dat dempt en geeft lucht. Maak samen met iemand een kleine wandeling en zoek naar rationele relativering.

Er is geen eenvoudigere oplossing. Geen makkelijke manier om dit te doorstaan. Het is gewoon K L O T E. Maar het is wat het is. Acceptatie geeft rust. Rust die terug zal keren, steeds ietsje sneller. In begin pas na een uur of meer. Uiteindelijk is het er gewoon. In rust en vrijheid genieten van eten. Het kán. Het is mogelijk. Samen.

Y O U . C A N. D O. I T.

Fotografie: pexels

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

proud2bmelissa - Donderdag 25 januari 2018 13:07
Mooie blog Scarlet♥️
Vienna - Donderdag 25 januari 2018 13:53
Mooi ♡
Sterregoesforit - Donderdag 25 januari 2018 14:41
Wauw ♥ Herkenbaar, rakend en supermooi. Thanks hiervoor :)
Justme - Donderdag 25 januari 2018 16:19
Heel erg herkenbaar. Thanks, komt precies op et juiste moment.
Honeychild - Donderdag 25 januari 2018 17:31
Verschrikkelijk herkenbaar. Die verschrikkelijke onrust, en geen enkele manier hebben om 't te verlichten. Het is zo moeilijk uit te leggen hoe het voelt, maar ik weet precies wat je bedoelt en hoe verschrikkelijk het is om er doorheen te moeten.
Jacky - Donderdag 25 januari 2018 17:56
Eetgestoorde gedachten. Dat komt binnen. Treffend verwoord..
Noa - Donderdag 25 januari 2018 19:22
Wat een fijne blog.. dankjewel Scarlet ❤️
Irene - Donderdag 25 januari 2018 20:50
Thnx Scarlet, zo goed omschreven hoe het voelt en ook hoe het werkt. Niet mooi of makkelijk te maken, nee gewoon KLOTE. Maar ik er ervaar al dat het een béétje minder word, dus ik zet door, SAMEN, met mijn hulpverleners en met mijn naasten. Én met behulp een blog als deze, met jullie lieve schatten bij Proud2bme en alle lieve jongens en meiden die de strijd met me aangaan ❤️❤️❤️
Chantal - Donderdag 25 januari 2018 23:50
precies een blog wat op het moment op mij heel erg van toepassing is.. goede blog, bedankt!
kokosnootje - Vrijdag 26 januari 2018 09:13
Beste Scarlet,

Ik ben geraakt door jouw prachtige en krachtige blog.
Telkens voel ik zo'n bewondering voor jou voor hoe goed en treffend jij de zaken rondom eetproblematiek kan verwoorden. Ik vind je een ontzettende kanjer en je bent mijn nr. 1 inspiratiebron. Dank je wel daarvoor.
Leonie - Vrijdag 26 januari 2018 14:04
Wauww, helaas zo herkenbaar en zo vreselijk.
Ik heb dit gelijk aan mijn naasten laten lezen, omdat ik het zelf zo lastig vind om dit onder woorden te brengen.
Thanks Scarlet! Ik heb aan jouw blogs echt wat!
Corinne - Vrijdag 26 januari 2018 14:43
Wauw, mooi geschreven Scarlet!
Lunatiek - Vrijdag 26 januari 2018 16:39
Net wat ik nodig had :)
Saarki - Vrijdag 26 januari 2018 21:17
D A N K J E W E L voor deze prachtige, terug volledig herkenbare en o-zo toepasselijke blog ... Je schrijft zo klaar en duidelijk, ik herken alles zo ... en daardoor, moet ik 1 dingetje in je blog tegenspreken: bij mij kwam de gedachte "ja maar bij mij is het anders" helemaal niet zo spontaan opzetten. Dankzij jou, jouw gevecht en de eerlijkheid waarmee je alles deelt, durf ik net meer te geloven dat ik het óók kan, omdat ik me zo in jou(w verhaal) herken. Dat geeft me moed, moed en hoop. Nu nog de kracht vinden om het te dóén.

Dankjewel Scarlet. Be Proud, je bent een zeer waardevol, kostbaar mens.
eliesx - Zondag 28 januari 2018 14:08
Wauw..prachtig geschreven! ♥
F - Zondag 28 januari 2018 22:37
Alsof je hem voor mij hebt geschreven. Het is zo moeilijk, maar ik ga er nog steeds voor. Dank Scarlet ...
M. - Vrijdag 20 april 2018 13:19
Ik dacht dus even bij de lunch mezelf te verwennen met goed belegde boterhammen met kaas. Na de eerste hap voelde ik me meteen schuldig, maar toch doorgezet omdat ik het wel lekker vind. En jawel hoor daar is hij, onrust, paniek, schaamte omdat ik een nep-eetstoornis heb, de neiging om 30 rondjes te gaan rennen en vooral mijn tussendoortje NIET te eten om het zo te compenseren... kon ik mijn hoofd maar even uitzetten en gewoon durven te genieten. heel herkenbaar deze blog..