Toen ik zes jaar geleden op internet ging zoeken hoe ik nog meer af kon vallen en nog sneller, kwam ik al snel de term pro-ana tegen. In eerste instantie schrok ik van alle plaatjes die ik daar tegen kwam, toch was ik nieuwsgierig en bekeek de rest van de pagina. Ik kwam er meiden tegen net als ik. Waarom zouden zij het wel kunnen en ik niet?

Ik kwam erachter dat je eerst een hele voorstelprocedure moest doorstaan voor je daadwerkelijk werd toegelaten op het forum. Ik had met mezelf afgesproken dat ik er van af zou zien als ik niet werd toegelaten. Maar dat was niet het geval. Ergens gaf dit al het eerste positieve gevoel in tijden, ik was goed genoeg om op het forum te mogen.

Ik kwam al snel allerlei topics tegen met wedstrijden. Wedstrijden waarin mensen elkaar motiveerden om zoveel mogelijk dagen niet te eten, wedstrijden om zo weinig mogelijk calorieën te eten, en voor zoveel mogelijk beweging en oefeningen op een dag. Ondanks dat mijn eetpatroon nog lang niet zo dramatisch was al wat er op die pagina stond, ging er gelijk een knop bij me om. Zo moest ik het dus doen.

Dag na dag vond ik weer nieuwe dingen. Ik kwam foto's tegen van meiden die al zo dun waren maar nog veel dunner wilden worden. Er werd vermeld hoeveel ze al af waren gevallen en welk bmi hun doel was. En telkens weer verlegde ik mijn doel, en hoe absurd laag deze ook was, er waren zelden meiden die reageerden met; ‘dat is niet zo verstandig'. Hoe dichter ik bij mijn streef kwam, hoe meer complimenten ik kreeg, en dat terwijl ik zieker en zieker werd.

Er werd me aangeraden om allerlei pillen te gaan gebruiken en je stoelgang zelf een handje te helpen. En terug gekeken vraag ik me af waarom ik toen niet kon zien dat ik mijn lichaam kapot maakte met al die troep. Elke maand weer bracht ik bergen geld naar de drogist. Als ik wat had gegeten en me hier rot over voelde kreeg je als reactie; ‘je kan het nog uitbraken'. En ja hoor ook dat werd een dagelijks ding. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer ik me niet had aangemeld op deze sites ik al deze ‘tips/trucs' die zo slecht voor je lichaam zijn nooit had toegepast. Maar ik zag toen allang niet meer dat het niet normaal was wat je op die sites las en geadviseerd werd.

Mijn leven was een groot ‘geheim'. Als er ook maar iemand aan mijn laptop of mobiel kwam ontplofte ik. En niet omdat ik vond dat ik privacy had, maar om de angst om betrapt te worden. De angst dat ze me af zouden nemen wat op dat moment mijn leven was. Want ja, die pagina's waren mijn hele leven geworden. Ik stond er mee op, en ging er mee naar bed. Ik wou de deur niet meer uit, ik sprak niet meer af met mensen, want ik ‘sprak' immers genoeg mensen op internet. Mensen die voor mij belangrijk waren geworden, ze steunden me. Waren er elk moment van de dag. Niet door hebbend dat we elkaar alleen maar stimuleerden in zeer ongezond gevaarlijk gedrag.

Ik werd overladen met complimenten als mijn eetlijsten zo goed als leeg waren en als ik weer was afgevallen. Mensen zeiden dat ze wouden zijn zo als mij. Ik vond het fijn om te horen, maar zijn zoals mij? Ik had allang geen realistisch zelfbeeld meer.

In die tijd beschadigde ik mezelf ook, ook dit was iets wat ik op dit forum veelvuldig tegen kwam. Steeds vaker zag ik het voorbij komen als een soort van ‘straf' wanneer iemand ‘te veel' had gegeten. En ik ging dit zien als motivatie om niet te eten. Voldeed ik niet aan mijn eis, moest ik mezelf ‘straffen'.

Mijn gewicht bleef dalen, en zo nu en dan kreeg ik te horen; ga je niet te ver? Toch zaten er ook altijd mensen bij die reageerden met ‘jaloers' of zelfs 'er kan nog wel wat van af'. Tot het moment daar kwam dat mijn psycholoog (traumabehandeling) mijn behandeling stop zette omdat ik te veel ondergewicht had, en de behandeling dus niet meer effectief was. Ze maakte zich zorgen om mijn gezondheid en wilde de verantwoordelijkheid niet nemen.

Ik ben in behandeling gegaan voor mijn eetstoornis, maar dat werkte absoluut niet zolang ik nog op pro-ana zat. Ik moest aankomen, en ja mensen zeiden; knap dat je dat gaat doen. Maar verder hielden de complimenten ook op. En was het dus absoluut niet motiverend om ook echt tegen mijn eetstoornis in te gaan. Hoe vaak me ook gezegd werd dat ik echt van de sites afmoest, het lukte me niet. Het voelde voor mij als een ‘echte wereld' waarin mensen om me gaven, voor me klaar stonden en me waardeerden. Wanneer ik in het ziekenhuis lag en de week erna een bericht plaatste; ik ben weer terug en ga er weer voor, werd er gereageerd met 'je kunt het' in plaats van met; ‘wat levert deze manier van leven je op, zou je niet gaan vechten?' Heel langzaam liet ik de mensen in mijn echte wereld weer wat meer toe en ik ging ervaren dat ik daar de echte steun van kreeg, dat dat de mensen waren die echt van me hielden.

Het heeft best wat jaren geduurd voordat ik helemaal van de sites ben afgegaan. Maar hoe verder ik kwam met mijn behandeling hoe minder ik de behoefte had om daar nog wat van me te laten horen. En de interesse vanuit daar word dan ook snel minder als het opeens ‘goed' met je gaat.

Als ik terug kijk kan ik zeggen dat mijn eetstoornis nooit zo ver was gekomen als ik niet met pro-ana in aanraking was gekomen. Daarin heb ik het mezelf erg lastig gemaakt door me op zo'n site aan te melden. Ik heb me van te voren niet verdiept in wat zo'n site met je kan doen. En ben ontzettend blij dat er nu zoiets bestaat als Proud2Bme. En ik hoop dat de pro-ana sites ooit helemaal zullen verdwijnen van het internet, want het is niets anders dan elkaar motiveren in zeer destructief gedrag.