Een vriendin met een eetstoornis

 

Nu mijn eetstoornis voorbij is voel ik mij nog steeds erg schuldig tegenover mijn omgeving. Wat heb ik mijn ouders en mijn vriendinnen wel niet aangedaan en wat moesten zij wel niet van mij denken? Iedereen die mij bleef steunen ben ik enorm dankbaar. Keer op keer gesprekken, helpen met het eten en vriendinnen die mij probeerden op te vrolijken.

Hoe moet dat wel niet voor hun geweest zijn? Hoe naar is het om te zien dat iemand uit jouw omgeving zich uithongert, eetbuien heeft of compenseert? Het lijkt mij heel moeilijk om te zien dat iemand vaak tegen je zit te liegen of zich afzondert. Je ziet iemand totaal veranderen. Van binnen en misschien ook van buiten.

Om erachter te komen hoe het voor een buitenstaander is om iemand in je omgeving te hebben die een eetstoornis heeft hebben we een interview gehouden met Simone. Zij heeft een vriendin (Roxanne) die anorexia heeft gehad...

Een vriendin met een eetstoornisHeb jij zien aankomen dat Roxanne een eetstoornis ontwikkelde?
Het klinkt misschien raar, maar ik zag het helemaal niet aankomen. Ik was 15 jaar toen Roxanne ziek werd en was helemaal niet bezig met dat soort dingen. Het komt dan ook helemaal niet in je op dat zoiets als een eetstoornis ook in jouw omgeving kan voorkomen. Ik zag natuurlijk wel dat Roxanne steeds minder at, of de hele pauze over een koekje deed, maar daar dacht ik verder helemaal niet over na. Omdat we elkaar toen nog elke dag op school zagen had ik ook niet meteen door dat ze enorm aan het afvallen was. Pas toen anderen uit mijn omgeving begonnen te vragen waarom Roxanne zo dun werd kwam ik erachter dat er misschien wel iets aan de hand was.

Wat was jouw reactie toen je hoorde dat Roxanne een eetstoornis had?
Ik ben daar heel erg van geschrokken. Ik had inmiddels wel door dat ze meer moest eten, maar een eetstoornis? Ik kon niet geloven dat ze zichzelf zoiets aan deed. Roxanne was daar helemaal het type niet voor, dacht ik! Verhalen over eetstoornissen las je wel eens in tijdschriften of boeken, maar ineens kwam het wel heel erg dichtbij. Er ontstaan dan ineens heel veel vragen, maar ik geloof dat ik die in het begin wel voor me heb gehouden. Ik wilde haar graag steunen, en hoopte dat er snel hulp zou komen.

Een vriendin met een eetstoornisVaak hebben mensen met een eetstoornis het idee dat ze hun omgeving niet willen belasten met hun problemen en willen er daardoor niet over praten. Heb jij het idee dat Roxanne jou belastte met haar verhaal?
Nee, helemaal niet. Vanaf het moment dat duidelijk werd dat Roxanne een eetstoornis had hebben we er heel veel over gepraat. Daar ben ik erg blij mee. Ik denk dat het twee kanten op werkt: voor haar was het fijn dat ze haar verhaal kwijt kon, en voor mij was het fijn om te weten wat er gaande was. Helemaal begrijpen kun je het niet als je zelf geen eetstoornis hebt, maar door erover te praten kon ik mij wel wat beter inleven in haar keuzes.


Merkte je dat Roxanne zich anders ging gedragen toen zij haar eetstoornis ontwikkelde?

Voordat ze ziek werd deden we altijd hele spontane dingen. Dan gingen we bijvoorbeeld spontaan pannenkoeken eten, of besloten we ineens bij elkaar te slapen. In de tijd dat Roxanne ziek was had ze daar helemaal geen zin meer in. Ineens vond ze de dingen die we altijd deden niet meer leuk, of de dingen die we aten niet meer lekker. Daar ben ik heel erg van geschrokken. Ze was ineens een totaal ander persoon, die nergens zin in had. Toen het steeds beter met haar ging zag ik dat gelukkig weer terug komen. Nu het weer goed met haar gaat doen we weer leuke en spontane dingen! Dat is zo fijn!

Maakte jij je veel zorgen om Roxanne? En hoe uitte zich dat?
Ik heb me heel veel zorgen gemaakt om haar. In de periode dat het heel slecht ging was ik er vrijwel voortdurend mee bezig. Het ergste is dat je zo machteloos staat. Je wilt heel graag helpen, maar dat gaat niet. Toch heb ik daar niet veel van laten merken tegenover Roxanne. Zij had het al moeilijk genoeg, en ik wilde haar niet het gevoel geven dat ze het ons daarmee ook heel moeilijk maakte. Ik was bang dat ze zich daardoor nog slechter zou gaan voelen. Ik heb in die periode vooral veel geluisterd naar haar, en geprobeerd zoveel mogelijk leuke dingen met haar te doen!

Een vriendin met een eetstoornisHeb je nu Roxanne beter is nog zorgen om haar, of ben je bang dat ze terug valt?
Ik merk dat ik er wel op let. Wanneer iemand anders een stukje taart laat staan merk je dat niet eens op, terwijl als zij het doet je je meteen zorgen gaat maken. Eigenlijk is dat heel stom, maar natuurlijk ook wel een logische reactie. Gelukkig kunnen we er heel goed over praten en weet ze me altijd wel weer gerust te stellen!

Wat zou zij kunnen doen om je zorgen weg te nemen?
Door eerlijk te zijn en te blijven. Op die manier kan ik erop vertrouwen dat ze het ook eerlijk zou zeggen als het even wat minder gaat en heb ik niet het gevoel op haar te moeten letten.

Heb je tips voor vrienden of mensen uit de omgeving van iemand met een eetstoornis?
Het klinkt heel cliché, maar luisteren is echt heel belangrijk. Geef diegene het gevoel dat je naar ze luistert, en dat je het ziek zijn niet veroordeelt. Laat hem of haar niet vallen, maar probeer juist de leuke dingen met elkaar te delen. Blijf positief, en motiveer diegene om te blijven vechten. Een goede vriend of vriendin is zó waardevol!

Door: Judith

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Erica - Donderdag 2 augustus 2012 15:34
Wauw, echt mooi om te lezen hoe er wel vriendinnen blijven vechten!
Echt, geweldig! Super veel respect voor jou Judith! Wat ben jij een geweldige meid!
Jammer genoeg is dit iets wat nog weinig voorkomt ..
Linde - Donderdag 2 augustus 2012 18:14
Wat Erica al eigenlijk al zegt: echt een heel mooi verhaal .. Echt bijzonder!
Maar ja, helaas mijn beste vriendin kan er niet mee omgaan .. en ik besef dat ik mijn lieve, allerbeste vriendin aan het kwijt raken ben ..
R. - Donderdag 2 augustus 2012 18:18
Wat een lief verhaal, echt knap dat je er zo mee om gaat!
Ik hoop dat mijn vrienden ook zo begripvol zullen zijn als ik uit de eetgestoorde kast kom. :')
L. - Maandag 22 oktober 2012 19:17
Mijn vriendin heeft ook anorexia. Ik had zelf al problemen met eten, maar niet echt erg. Samen hebben we elkaar in het begin geholpen, en nu help ik haar heel erg. Wees niet bang om het te zeggen. er zijn mensen die er slecht mee omgaan maar geloof me er zijn ook veel mensen die je alleen maar zullen helpen.
xxx
Anoniem - Vrijdag 25 oktober 2013 20:10
Wauw, wat een mooi maar ook jaloersmakend verhaal. Vriendinnen, neem hier een voorbeeld aan!
anoniem - Maandag 30 december 2013 20:35
Zo lief en inspirerend verhaal! Mijn beste vriendin heeft op dit moment anorexia en dat valt me eerlijk gezegd niet mee. Ze vecht zo hard en ik ben zo trots op haar. Maar het is zo vet moeilijk dat ze me op een afstand duwt. Als ik eerlijk bent kost het zo veel energie en tranen. Ik sta zo machteloos soms.. Dit verhaal geeft me weer inspiratie om door te gaan! Want ze is zo bijzondere, mooie en leuke vriendin!
Vera - Dinsdag 4 november 2014 16:30
Ik vind dit een heel mooi verhaal, want ik ben op deze site gekomen omdat mijn beste vriendin Anorexia heeft en geen hulp WIL zoeken. Ze denkt telkens dat ze niet goed genoeg is voor mij, en dat vind ik moeilijk. Ze is mijn wereld alles, Wat Dan Ook. Dus ik ben blij dat er mensen zijn die hiermee zegmaar een beetje laten zien wat zij doen zodat ik ze een beetje kan nabootsen ofzo :S
koen. - Zondag 12 juli 2015 14:26
ik kan me hier zo goed in vinden!! ben dan alleen een jongen en had voor dit alles niet heel veel contact maar wouw wat kan ik me hier goed in vinden! mooi interview!
Amber - Donderdag 31 december 2015 09:07
Mijn vriendin heeft ook anorexia maar ik voel me caak zo machteloos
Ik weet echt niet hoe ik haar kan helpen en ze wil nig steeds afvallen