Ruim een maand geleden kwam het boek "Een blik jodenkoeken' van Jessica Meijer uit. In haar boek schrijft ze over de dood van haar vader, Ischa Meijer, en over haar eetstoornis boulimia. Ze vertelt op heel eerlijke wijze hoe het is om te lijden aan deze ziekte. Eetbuien, overgeven, liegen, afvallen, haar zoektocht naar bevestiging, haar angsten en verdriet... alles komt aan bod. Als buitenstaander krijg je hierdoor een goed beeld van deze eetstoornis en van hoe boulimia iemands leven totaal beinvloedt. 'Een blik jodenkoeken' is eindelijk eens een boek dat gaat over een andere eetstoornis dan anorexia.

Van de uitgever Prometheus mag Proud2Bme 4 exemplaren van het boek weggeven. Wil je meedoen aan deze winactie, dan kan je een email sturen naar win@proud2Bme.nl met daarin je naam en adres.

Ook mocht Proud2Bme Jessica een aantal vragen stellen over haar eetstoornis:

Wat was het moment waarop jij je realiseerde dat je een eetstoornis had?
Toen ik zestien was zag ik een reportage op televisie over en meisje dat boulimia had. Ik realiseerde me meteen dat ik hetzelfde deed als zij. Ik had ook eetbuien en gaf daarna over. Alleen kon ik me niet met haar identificeren. In plaats van de woorden van het magere meisje op te vatten als een waarschuwing, luisterde ik naar tips om beter te kunnen overgeven. Ik dacht dat het nooit zo erg bij mij zou kunnen worden, maar dat bleek alles behalve waar. Zes jaar later was ik er net zo erg aan toe. De boulimia had toen mijn hele leven overgenomen.

Kan je wat vertellen over hoe jij het hebben van eetbuien hebt ervaren?
Als een obsessie. Ik kon op een gegeven moment aan niets anders denken dan eten en niet-eten. Toen ik last had van de eetstoornis, dacht ik dat de eetbuien mij rust gaven. Ik geloofde dat door het eten mijn gedachten tot rust kwamen en ik nieuwe energie opdeed. Nu, achteraf, weet ik dat ik juist onrustig werd door het continu bezig zijn met eten. Ik deed mezelf pijn door me steeds weer vol te proppen met eten. Dat gaf alles behalve energie.

Wat heeft ervoor gezorgd dat jouw eetbuien minder werden en uiteindelijk verdwenen?
Door te achterhalen wat er achter die eetbuien schuilging. Waarom was ik onrustig? Wat was er allemaal gebeurd? Terwijl ik steeds beter inzicht kreeg in wat er in mij omging, leerde ik ook om anders om te gaan met mijn emoties. Hierdoor hoefde ik niet steeds meer alles weg te eten. Tegelijkertijd leerde ik om te ontspannen en te genieten van het leven.

Je hebt en grote reis gemaakt. Kan je iets vertellen over het geheim houden van jouw problemen voor de vriendin met wie je de rondreis maakte?
Ik deed op alle mogelijke manieren mijn best om haar te misleiden. Ik loog, verstopte eten, kotste op rare plekken en vertelde niet wat er in mij omging. Achteraf vind ik het erg pijnlijk dat ik mijn beste vriendin toen niet in vertrouwen heb durven nemen. Ik dacht dat zij mij niet kon helpen en mij niet zou begrijpen. Lange tijd heeft zij niet geweten waar ik last van had. Hierdoor heb ik haar niet de mogelijk gegeven om mij te kunnen helpen. Daar heb ik spijt van. Vooral omdat ik nu weet dat echte vriendschap begint met het openen van jezelf.

Had je naast een eetstoornis last van ander destructief gedrag?
Ja, ik was continu op zoek naar bevestiging. Ik dacht dat ik te dik was en lelijk. Dat was voor mij een vertaling van de gedachte: ik ben niet goed genoeg. Ik zocht aandacht van mannen en experimenteerde al op jonge leeftijd met seks, drugs en alcohol. Op alle mogelijke manieren zocht ik de grens op, om me even iets beter te kunnen voelen. Maar mijn verlangen was onbevredigbaar. Doordat ik steeds behoefte had aan meer, kwam ik in ongezonde situaties terecht, waarin ik mijzelf nog meer pijn deed en me uiteindelijk nog slechter voelde over mezelf.

Je lijkt een warme relatie te hebben met je moeder. Hoe komt het dat je pas zo laat eerlijk tegen haar durfde te zijn over je problemen met eten?
Naast de warme en hechte band die mijn moeder en ik hebben, hebben we ook een lange tijd moeten zoeken naar een manier om met elkaar te praten. Toen ik last had van de eetstoornis voelde ik me vaak niet gehoord en niet begrepen. Ik wist niet hoe ik aan haar uit moest leggen wat er in mij omging.
Als kind heb ik me in bepaalde situaties (die ik in mijn boek heb beschreven) onveilig gevoeld. Aangezien ik toen - als twaalfjarige - niet wist hoe ik daarmee om moest gaan, ging ik op zoek naar een andere manier om mijzelf te uiten. Ik maakte me overmatig veel zorgen en probeerde op allerlei manieren controle te houden. Uiteindelijk leidde dit tot een obsessief letten op mezelf, waarbij ik mijn gewicht, het eten dat ik at en allerlei andere zaken in de gaten hield.

Hoe zie je jezelf en je lichaam nu?
Als ik in de spiegel kijk vind ik mezelf mooi. Ik ben tevreden, gelukkig en blij. Het rare van alles is, dat sinds ik geen last meer heb van de eetstoornis ik het lichaam heb dat ik vroeger wilde hebben.

Wat zou jij iemand die kampt met boulimia willen meegeven?
Het loslaten van de controle is een van de moeilijkste dingen die er is. Het is een houvast die je waarschijnlijk lange tijd ergens bij heeft geholpen. Maar het is tijd om de strenge en negatieve gedachten te laten gaan. Het leven zonder een eetstoornis is mooier, fijner en vooral echter. Wees niet bang en durf te vertrouwen op jezelf.

Wil je niet meedoen aan de winactie, maar het boek wel hebben, dan kan je het natuurlijk ook al zelf bestellen via BOL.COM. Je kunt op de website van Jessica Meijer ook een gesigneerd exemplaar bestellen.