Stigma: de buitenwereld en een eetstoornis
Maandenlang heb je het verborgen weten te houden. Het was jouw grote geheim: een haat-liefde verhouding met eten. Ergens weet je dat deze relatie niet helemaal klopt en normaal is. En juist dat maakt dat je het aan niemand durft te vertellen. Wat zou de buitenwereld wel niet denken? Wat zijn de gevolgen als ik ze vertel over mijn eetstoornis? En misschien wel het belangrijkste: Wat doet het oordeel van de buitenwereld met mij?
Eigenlijk maakt het niet uit wat voor een eetstoornis je hebt, als de buitenwereld hiervan op de hoogte is krijg je er ongetwijfeld mee te maken dat mensen anders naar je gaan kijken en je op een andere manier zullen beoordelen.
Met duidelijk zichtbaar over,- of ondergewicht ontspring je natuurlijk helemaal niet aan de dans. Zo herinner ik mij mijn dagelijkse confrontatie met de buitenwereld van zo'n twee jaar geleden nog maar al te goed.
Ik zie de mensen kijken hun blikken zeggen genoeg. Ik hoor gefluister achter me, zie mensen elkaar aanstoten, hun ogen branden op mijn lichaam, ik voel ze prikken. Ik doe maar net alsof ik het niet hoor of zie, alsof het me niets interesseert, maar het raakt me wel en op deze momenten wil ik het liefst aan de buitenwereld ontglippen en voor altijd verdwijnen.
Gelukkig wordt ik inmiddels minder aangegapen, maar toch blijft het etiketje ‘eetstoornis’ mij achtervolgen. Al probeer ik het nog zo hard van mezelf af te poetsen, het oordeel van de buitenwereld lijkt wel voor eeuwig in mijn geheugen geprent.
Ik weet nog goed hoe ik mezelf dagelijks probeerde te manoeuvreren om maar zo normaal mogelijk over te komen en niet als eetstoornis patient beoordeeld te worden. Gezellig uit eten, zat er hoe dan ook niet in. Was het niet de stem van mijn anorexia die dit verstoorde, dan hoorde ik wel de gedachten van mijn tafelgenoten die mij nauwlettend in de gaten hielden. Altijd en overal had ik het gevoel alsof ik mezelf moest bewijzen. Extra veel eten om maar niet die eetgestoorde te zijn. Urenlang mijn behoeftes om naar de wc te gaan inhouden, omdat anderen anders misschien wel zouden denken dat ik mijn eten er daar uit zou gooien of dat ik aan de laxeertabletten zat. Ik hield totaal geen rekening meer met mezelf, maar was alleen maar bezig met de blikken en oordelen van anderen. Als ik hier aan terugdenk krijg ik er nog kippenvel van. Wat een rottijd was dat, altijd dit wantrouwen en bezig zijn met anderen en wat zij wel niet van mij zouden vinden. Ze hoefde het niet eens meer uit te spreken, ik wist het allemaal vlekkeloos voor ze in te vullen.
Dit was voor mij een van mijn grootste valkuilen. Ik liet mijn leven sturen door wat ik dacht wat de omgeving van mij vond, in plaats van dat ik mezelf serieus nam en vertrouwde. Waarom heb ik het mezelf zo moeilijk gemaakt? Ik ben mezelf gaan zien als patient met alles erop en eraan. Ik vergat hierdoor mijn gezonde persoonlijkheid, gedachten en krachten. Ik heb nooit tabletten geslikt of ooit overgegeven, maar toch veroordeelde ik mezelf hierom. Op die manier ontnam ik mezelf nog meer, dan dat ik al verloren was.
Zie jezelf niet als patient, want jij bent zeker weten veel meer dan dat. Vertrouw op jezelf en neem jezelf ook serieus. Leer grenzen te stellen, want de lat ligt anders nooit hoog genoeg. Er zijn altijd excuses of oordelen te bedenken om jezelf het geluk te ontnemen.
Hoe ga jij om met stigma's?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik kan er alleen niet zijn vanavond, echt heel jammer gezien het thema.
Ik word is niet met dt.
Ik weet nog goed dat ik een vriendje of eigenlijk meer een scharrel had die op gegeven moment zei; jij hebt anorexia heh?! Ik heb het gehoord van vrienden, zei hij (hij wilde niet zeggen van wie) en dat terwijl ik zelf nog niet eens een diagnose had of ooit maar met iemand over mijn eetstoornis een woord had gerept.
Ik stond best wel perplex. Natuurlijk begreep ik dat het mensen opviel dat ik in korte tijd zo veel was afgevallen maar de manier waarop erover gepraat werd en conclusies werden getrokken vond ik verbazingwekkend. Inmiddels woon ik in een totaal ander deel van Nederland maar nog steeds vind ik het lastig om terug te gaan naar mijn oude woonomgeving. Ik voel ook dat mensen naar me kijken, me beoordelen. Ik ben nog steeds die "eetstoornispatiënt". Aan de andere kant denk ik ook; wat ik heb doorgemaakt en heb geleerd hiervan kan niemand me afnemen. Ik heb vriendschappen tijdens therapie opgebouwd die zo bijzonder zijn, niet iedereen maakt zoiets mee. Het is niet gezond op deze manier maar dat is denk ik toch het "mooie" van wat ik door de eetstoornis heb verkregen. Dan denk ik vaak F*ck you! Blijf maar lekker oppervlakkig denken, ik weet wel beter!
Wat betreft eten heb ik ook nog vaak het gevoel dat ik me moet bewijzen. Maar dan voornamelijk t.o.v. mijn ouders en familie. Je wilt niet te weinig eten want dan zullen ze wel wat denken maar ook niet teveel. En toiletbezoeken na het eten durf ik ook niet. Echt heel vervelend want ook al ben ik voor een groot deel van mijn es af dit maakt het altijd weer lastig en beladen. Ik ga dan ook vaak tijdens of na een verjaardag of familie- aangelegenheid de fout in. Spijtig dat het zo moet :(
Wat ik ook lastig vind is dat sommige vriendinnen van mij er nog niets over weten. :$
Vooral het feit dat sommige clichés niet op jouw van toepassing zijn, maar je er wel vanuit gaat dat anderen zo naar je kijken. En je het idee hebt dat je de hele tijd moet bewijzen dat je aan de betere hand bent.. verschrikkelijk, maar het is zeker waar, geloof in jezelf!
Ik ben ook zoveel bezig zijn met weer normaal doen, zodat anderen niets vermoeden. Niemand weet van mijn es, maar ik weet wel zeker dat ze het vermoeden. Omdat ik niet wil dat ze het weten, probeer ik altijd maar gewoon normaal te doen. Toch blijft dat lastig..
Als ik dan al de angst overwonnen heb om qua kcal een uitdaging aan te gaan verpest dit het vaak weer...