Als je lijf je in de steek laat en je op allerlei plekken pijn krijgt, dan wéét je dat het niet goed is. Dan wéét je dat je in moet grijpen, dat je beter voor je lijf moet zorgen. Als je knieëen te veel pijn doen om nog lang te kunnen lopen en je menstruatie van gekkigheid niet meer weet wanneer die aan en uit moet blijven, dan weet je dat het foute boel is. Als de knokkels van je handen beschadigd zijn en er mensen bezorgd naar je gaan kijken, dan voel je dat het anders moet. Als je rug zeer doet en je huid gaat trekken, dan besef je dat het verkeerd is. Als het bad te hard is en het dekbed te koud, dan wil je het veranderen...

Je weet het, je voelt het, je ziet het, je wilt het, je bent je er bewust van, maar op de één of andere manier kán je het niet. Je kunt de anorexia, boulimia, eetstoornis nao of eetbuistoornis niet bevechten, ondanks dat je lijf je in de steek laat.... 

Je lichaam is kostbaar. Je hebt maar één lijf. Met dit lichaam moet je het je hele leven doen. Het zijn bekende uitspraken die misschien weleens tegen je gezegd zijn. Uitspraken waar je het mee eens bent en tóch komen ze niet volledig bij je binnen. Er staat zoveel op het spel, je gezondheid, je toekomst, eigenlijk je hele leven, maar voor jou staat enkel die eetstoornis op het spel. Misschien in dit verband wel even een verslaving te noemen. Jouw verslaving, je gewicht, het afvallen, het eten... het staat allemaal op het spel en jij weet niet hoe het los te laten. Nou ja, weten doe je het wel: Je moet 'gewoon' weer gezond en normaal gaan eten. 

Als je door een eetstoornis slecht voor je lichaam zorgt, kan dit op den duur grote gevolgen met zich meebrengen. Gevolgen die je in eerste instantie misschien nauwelijks merkte, maar plotseling voelbaar of zichtbaar worden. Je haar valt in grote hoeveelheden uit, je krijgt pijn aan je gewrichten, last van je huid, iedere stoel voelt hard aan en in bad liggen is plotseling geen optie meer. Je menstruatie is een chaos en je hebt bij de tandarts ineens een flink aantal gaatjes, je hebt pijn in je keel, pijn op je borst, je verzadigings systeem is naar de mallemoer of je hebt last van niet meer helende knokkels op je handen. Tenslotte ben je constant moe. Gewoon moe van alles. Moe van de stress, angst, het malen, de zorgen, de uitputting.

Het voelt alsof je lichaam je in de steek laat. Het is wel mooi geweest. "Als jij niet goed voor mij zorgt, ben ik het vechten ook wel zat" Begrijpelijk. Een lichaam dat je constant niet goed verzorgt, houdt het een keertje voor gezien. Het is niet onuitputtelijk, al denk je dat stiekem wellicht maar veel te vaak. Je dénkt dat het wel meevalt en dat het nog wel even zo verder kan, maar heel eerlijk, dat weet je helemaal niet. Ieder lichaam is anders en het feit dat het lichaam van dat ene meisje het met veel minder gewicht of veel meer eetbuien wél volhield zegt helemaal niets over jouw lichaam. 

"Dat gebeurt bij een ander, niet bij mij" denk je maar al te vaak. Gewoon omdat je niet verwacht, je niet kan voorstellen dat zoiets jou kan overkomen. Ik dacht ooit ook dat het overgeven vrij weinig effect zou hebben op mijn tanden, totdat ik twee jaar later bij de tandarts 6 gaatjes moest laten vullen. Wat het effect is geweest van het twee jaar lang uitblijven van mijn menstruatie op mijn kinderwens, zal ik nooit weten, maar het feit dat dit een nadelig effect kán hebben, vind ik nu vrij heftig. Je verwacht dat als je rommelt met eten en gewicht niet.

Je hebt het idee alles wel onder controle te hebben. Je stopt er wel op tijd mee, je grijpt wel op tijd in, je vraagt wel op tijd hulp, maar wie zegt hoe laat het is? Wie weet hoe laat het is? Misschien is het wel vijf voor twaalf en denk jij dat het pas half twaalf is en je nog wel even verder kan zonder blijvende schade te berokkenen. Jij weet niet hoe laat het is. Voor je het weet is het te laat en dan kan je de tijd niet meer terugdraaien. Als je eenmaal te ver bent, kan je niet meer even terug.  

De controle is zoek en je bent verloren in uitstelgedrag, goede voornemens zonder goed gedrag. Je bent jezelf verloren en vroeg of laat zal je ook je lijf verliezen... Vandaag is het nog niet te laat. Vandaag kan je nog stoppen. Vandaag kan je nog vragen, desnoods gillen, om hulp. Vandaag, want niemand weet hoe laat het morgen is. Grijp in nu het nog kan. Geef je lichaam die kans. Laat je lijf niet in de steek, anders laat het jou in de steek. Jullie zijn 'beiden' heel veel waard ♥

Fotografie: Haley