Niet minder zelfmoord op gesloten afdeling
Op een bepaald moment in mijn leven leek alles uitzichtloos. Ik had geen baan meer, deed geen opleiding en de hulpverlening die ik in mijn leven toe had gelaten had mij uitgekotst. Ik voelde me vreselijk eenzaam en waardeloos. Alles leek mislukt te zijn in mijn leven en de hoop die ik had was door een flinke afwijzing van de hulpverlening totaal verdwenen. Ik was niet goed genoeg om te functioneren binnen de maatschappij en zélfs niet goed genoeg om te functioneren binnen de hulpverlening. Ik was radeloos en depressief. Zo depressief dat ik het leven niet meer zag zitten en iedere dag nadacht over een einde maken aan mijn leven. Uit recent onderzoek blijkt dat het risico op zelfmoord op een gesloten afdeling niet minder is als op een open afdeling.
Een Duits onderzoek binnen 21 Duitse klinieken toont aan dat de kans op weglopen of zelfmoord op een gesloten afdeling te vergelijken is met die op een open afdeling. In de afgelopen jaren zijn er om mij heen een aantal mensen overleden als gevolg van zelfmoord. Twee van hen waren op dat moment opgenomen op een gesloten afdeling. Ik weet nog hoe verbaasd ik was toen ik hoorde dat deze jonge vrouwen nota bene op een gesloten afdeling zichzelf van het leven hadden beroofd. Ik kon dat nauwelijks begrijpen. Je zou toch denken dat een opname op een gesloten afdeling dit zou moeten verhinderen? Of gebeurt het tóch wel als iemand het écht wil?
Bij ernstige suïcidaliteit of zelfbeschadigend gedrag kan iemand uit zelfbescherming worden opgenomen op een gesloten afdeling. Dit kan in samenspraak maar ook tegen iemands wil in met behulp van een IBS of RM. Uit het Duitse onderzoek, waarbij data werden gebruikt met een tijdsbestek van 15 jaar, blijkt echter dat er geen sprake is van minder zelfbeschadigend gedrag binnen een gesloten opname. Twee op de duizend psychiatrische patiënten plegen zelfmoord, op open afdelingen gebeurt dat niet meer dan op gesloten afdelingen. Voor het onderzoek werd gekeken naar zelfmoord, poging tot zelfmoord, weglopen en terugkomen en weglopen en wegblijven.
"Tijdens een crisisopname op een open afdeling leerde ik een lieve vrouw kennen waar ik goed mee kon praten. We zaten in een groep waar negen mensen in konden, maar we waren maar met vijf, dus het was er rustig. We waren allebei erg depressief en zaten veel buiten, het was midden in de zomer. Op een dag zat ze niet aan het ontbijt. De verpleegkundige vertelde bij de dagopening dat ze over was geplaatst naar de gesloten afdeling, ergens anders op het terrein, omdat het 's nachts niet goed met haar ging. Ik maakte me zorgen en ging 's middags even langs. Door de bomen zag ik haar in de tuin zitten die hoorde bij de gesloten afdeling. We konden niet echt praten maar ze vertelde kort dat ze snel weer terug zou komen. Ik vond het allemaal naar maar was opgelucht te zien dat ze in goede handen was daar. Twee dagen later werd bij de dagsluiting verteld dat ze was overleden. Ik dacht dat ze veilig was... " Merel
"Het effect van een gesloten-deurenbeleid wordt overschat. Het opgesloten zijn verbetert niet de patiëntveiligheid en in sommige gevallen verhindert het zelfs de preventie op zelfmoord", aldus één van de onderzoekers.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Daarnaast moet je denk ik niet vergeten dat op een gesloten afdeling over het algemeen mensen zitten met nog heftigere acuut gevaarlijke problematiek dan op een open afdeling.
Maar ik vind het wel heel erg dat dat de situatie is, maar dit kan je niet voorkomen. De verpleegkundigen hier doen alles om te helpen, steunen en te voorkomen dat het mis gaat. Ze werken keihard, maar 24 uurs 'hand-in-hand' zorg is gewoon niet haalbaar. Ondanks dat het een gesloten afdeling is heeft de patient zelf ook een verantwoordelijkheid daarin vind ik persoonlijk. Openheid geven over gedachtes en gevoelens is heel belangrijk, want dan kunnen ze daar ook op inspelen of extra afspraken maken bijvoorbeeld in het zicht blijven of moeten zeggen als je naar je kamer gaat en voor hoelang dan.
Tuurlijk kun je op een gesloten afdeling gewoon zelfmoord plegen. Ze zitten niet de hele dag bij je en mensen kunnen de gekste dingen doen om een eind aan hun leven te maken. Niemand kun je daarin tegenhouden.
Het meest lastige is nog om dit uit te leggen aan de omgeving. Ik werk zelf in de ggz en bij vrijwel elke suïcide op een opname afdeling maar ook bij reguliere behandeling volgt er wel een klacht vanuit de omgeving die idd dachten dat iemand veilig was..
Het zou een stuk beter gecommuniceerd moeten worden zodat deze valse verwachtingen niet geschept worden. Dat veroorzaakt veel onrust naar mijn idee.
Gesloten afdelingen of isoleercellen kunnen dan juist alles erger maken, omdat je daar zo veel geconfronteerd wordt met je eigen gedachten, je hebt nauwelijks afleiding en bent voor een groot deel van de dag met jezelf bezig. Dan kan alles in je hoofd juist nog erger gaan broeden.
Maar wat helpt dan wel?
Want ik weet zeker dat als je nu mensen die op een gesloten afdeling zitten zou overplaatsen naar een open afdeling, dat ze allemaal gelijk weg zijn. En als je mensen van de open afdeling naar de gesloten afdeling zou plaatsen, hun niet eens zullen proberen om weg te lopen.
Persoonlijk denk ik dat een gesloten deur in lang niet alle gevallen een oplossing bied.
Soms zal de gesloten deur de wanhoop en sucidegedachten zelfs doen toenemen, ben ik bang.
Zelf heb ik wel gemerkt dat mijn wanhoop en suicidegedachten zijn toegenomen gedurende mijn langdurige opname op gesloten afdelingen (inmiddels bijna 12 maanden), simpelweg omdat ik volledig uit het normale leven was weggehaald en weinig tot geen invulling heb hier in de kliniek, hierdoor pieker ik nog meer en voel ik me nog slechter dan voordat ik werd opgenomen.
Ook doet de onrustige omgeving van een gesloten afdeling mij meer kwaad dan goed.
Persoonlijk ben ik van mening dat een opname op een gesloten afdeling op zichzelf altijd een erg ingrijpende ervaring is, die iemand ook veel kost (naast dat het iemand wat kan opleveren), maar misschien is mijn mening teveel gekleurd door mijn eigen negatieve ervaringen.