Een ziekenhuisopname voorkomen

 

Als het ambulancepersoneel weg is, zit de schrik er goed in. We hebben een dubbel gevoel. Aan de ene kant zijn we erg blij dat Aafke niet opgenomen hoeft te worden. Aan de andere kant twijfelen we eraan of ze het thuis in ons ziekenhuisje thuis gaat redden. Voor nu zetten we alles op alles om haar thuis te kunnen houden, en een ziekenhuisopname te voorkomen.

Ons leven is van de ene op de andere dag erg ingewikkeld worden. Maar ik heb wel de hoop en ik dat we hier uiteindelijk goed gaan uitkomen. Ik leer snel en realiseer mij steeds meer dat anorexia een ernstige psychische aandoening is. In het hoofd van Aafke voeren irrationele gedachten en destructieve oplossingen (niet meer eten) helaas steeds meer de boventoon. Aafke kan er gelukkig zelf goed over praten, zolang ze niet hoeft te eten. Met het eten gaat het nog steeds mis; dan is het alsof er iemand anders haar hersenen en emoties overneemt. Dat vraagt om heel veel geduld, liefde, begrip maar ook vasthoudendheid van onze kant, zodat ze niet onder een kritische grens van haar gewicht komt.

meisje schrik
bron foto

Eigenlijk weten we niet eens wat dat kritisch gewicht is, maar het begrip hangt als het zwaard van Damocles boven ons hoofd: Dan moet ze namelijk opgenomen worden. We hebben gehoord dat er dan mogelijk sprake is van eten onder dwang. We hopen met heel ons hart dat het niet zover komt.

Sinds de komst van de ambulance is alles in een stroomversnelling geraakt. We worden fantastisch begeleid door onze huisarts en voelen ons met veel warmte omringd door familie en vrienden. De huisarts lijkt alles uit de kast te trekken, en is zeer betrokken. Ze belt regelmatig op om te vragen hoe het gaat. De uitslag van bloedtesten zijn gelukkig goed. Daar zijn we heel blij mee. Tegelijkertijd realiseren we ons heel goed dat zo'n uitslag maar een momentopname is.

meisje voor een muur
bron foto

Waar we heel erg op moeten letten is, dat we nog een lief zusje hebben lopen, die ineens "haar grote zus kwijt is" en die ook alle aandacht nodig heeft in de hectiek waar we in terechtgekomen zijn, en waar ze niet om heeft gevraagd. Haar grote zus is ineens niet die grote zus meer waar ze op kon leunen.

We zijn blij met de oprechte belangstelling van iedereen. We voelen ons schuldig omdat we in de drukte te weinig aandacht hebben voor anderen. We moeten niet zelf vergeten aan familie en vrienden de vraag te stellen: Hoe is het met jullie? Onze wereld is in een paar weken erg klein geworden. Elke dag verloopt anders dan we gepland hebben; voor zover er überhaupt nog iets te plannen is.

Praktische vragen als "Hoe moet het binnenkort met de verjaardag van Aafke?" dringen zich langzaam aan ons op. Voorlopig doen we alsof alles gewoon door kan gaan. Maar door mijn hoofd blijft de hoofdvraag spoken: Kunnen wij wel een ziekenhuisopname voorkomen?

Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.

Volgende keer: Leuke dingen afzeggen!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

angstig meisje. - Zaterdag 3 augustus 2013 19:32
mooie blog weer!
Elina94 - Zaterdag 3 augustus 2013 20:29
agree met angstig meisje
Rozie--x - Zaterdag 3 augustus 2013 20:36
Weeral heel herkenbaar. Ik vind het heel 'fijn' om eens de gevoelens van ouders te lezen. Ik kon en kan me moeilijk verplaatsen in hoe mijn ouders zich hebben gevoeld.
Net zoals u (en uw vrouw) hebben mijn ouders ook geprobeerd me zo lang mogelijk thuis te houden. Op een gegeven moment was ik met sonde en al thuis. Ik was net hetzelfde als Aafke, echt enkel bezig met mijn eetstoornis. Ik zat er te diep in. Die sondevoeding belandde in de vuilbak. Toen zagen mijn ouders 'dit kunnen wij niet'. Ik hoop dat u dat ook snel hierna heeft ingezien? Maar dat komt wellicht in de volgende blog. Vanaf toen kreeg ik goede hulp. Als je zo diep zit, als ik zat, als Aafke zit, dan kan je het niet alleen.

Sorry voor de hele uitleg, maar ik herkende me er deze week gewoon echt enorm hard in.
Rozie
AnaMan - Zaterdag 3 augustus 2013 20:46
"Simon", heel erg bedankt voor je verhaal zover! Je schrijft heel erg goed, en ik leef erg mee met jullie. Bij mij is het anders verlopen/verloopt het anders, maar dit helpt zeker veel mensen te beseffen hoe hun ouders zich kunnen voelen. En dat kan niet anders dan zeer waardevol zijn en veel goed doen! Sterkte!!!
Pauliene - Zaterdag 3 augustus 2013 21:41
Hey wil even reageren
Ik heb zelf gelukkig ook een ziekenhuis opname kunnen verkomen en had ook een ontzettend lieve huisarts die om de dag op huisbezoek kwam om te kijken of mijn organen nog deden aangezien toentertijd mijn nieren op het punt stonden om het elk moment te begeven. Dus herken veel in dit verhaal want had zelf ook vaak ambelance hier of moest naar de eerste hulp maar gelukkig nooit een opname
Inmiddels is me zelf gelukt zonder hulp om het gevecht aan te gaan met de anerexia wel met wat gesprekken van een psychater maar verder zonder enig hulp ben ik bezig de anerexia te overwinnen en ben al op de helft
Dus hou de moed erin
dollie - Zaterdag 3 augustus 2013 21:57
mooie blog Simon.
ik begin nu ook steeds meer begrip te krijgen tegen over mijn eigen ouders.
Helaas maken die het ook mee alleen bij mij is het niet zo als wat u met Aafke heeft.
Dit is een gemene strijd voor te strijden die niet 1,2,3 opgelost word.
Jammer genoeg word er meestal laat in gegrepen en daar bedoel ik de juiste hulp voor een persoon met anorexia.
ik kijk weer uit na u volgende blog uit
Anita - Zaterdag 3 augustus 2013 22:52
Ik heb diep respect voor alle familie en mensen die om iemand heen staan die lijden aan deze ziekte. Fijn dat je dit met ons deelt en het sterkt mij om nooit weer zover te hoeven komen. Nu word duidelijk hoe het impact heeft op iedereen en niet alleen de zieke. Gelukkig hed ik ook zulke lieve ouders als jullie zijn en dat is zo waardevol in deze moeilijke strijd. Ik ben er boven op gekomen en ik hoop met heel m'n hart dat jullie kleine meid ook zover mag komen. Hou vol en geef nooit op!!
greenbutterfly - Zaterdag 3 augustus 2013 23:57
Wat mooi geschreven, en respect voor u en uw vrouw. Ik vind het inderdaad ook 'fijn' maar ook heftig om te lezen hoe dit voor ouders is. Ook confronterend. Ik heb heb zelf ook 3 ziekenhuis opnames gehad, en inderdaad voelden mijn ouders zich ook hopeloos en probeerden te ziekenhuis opnames te voorkomen. Op dat moment was ik alleen maar bezig met afvallen en dacht ik niet eens na over hoe het voor mijn ouders was, heel egoïstisch, dat zegt denk ik wel hoe sterk de eetstoornis dan is. Ik kan me heel goed voorstellen dat u zich veel zorgen maakt(e) om Aafke, en ik hoop dat het de positieve kant op mag gaan.
Jelle - Zondag 4 augustus 2013 11:25
Ik vind dit best moeilijk om te lezen. Mijn ouders hebben niet eens geprobeerd om ziekenhuisopname te voorkomen. Ik werd naar het ziekenhuis gelokt met de smoes dat ik bloed moest prikken (wat ook wel zo was). Intussen was mijn koffer gepakt en kon ik daar blijven. Ze hebben mij niet eens de kans gegeven om het thuis te proberen.
Ik heb me eigenlijk nooit afgevraagd waarom niet, tot dit blog.

Vind het best naar en confronterend. Alsof mijn ouders zoiets hadden van :stop haar maar weg.
@jelle - Zondag 4 augustus 2013 12:03
Nu maak je jezelf heel erg een slachtoffer, terwijl je ouders dat waarschijnlijk met de beste bedoelingen hebben gedaan.
amanda - Zondag 4 augustus 2013 16:57
hele mooie blog,

lees elke week, wat een sterk gezin moeten jullie zijn, en wat een lieve mensen hebben jullie om jullie heen.

heel veel sterkte, jullie komen er door, zo veel kracht het moet lukken.

liefs amanda
One Desire - Maandag 5 augustus 2013 08:59
@ '@jelle': goede bedoelingen kunnen ook kwetsen. Mensen mogen de kans krijgen om zich te uiten over hun gevoel, vind ik. Dat hoeft niet direct met slachtofferschap te maken te hebben, terecht of onterecht.

@ Jelle: Respect voor jou. Wat moeilijk voor je dat het op die manier gegaan is. Dat is een kwalijke breuk op je vertrouwen. Wat zul je je verraden hebben gevoeld. Beste bedoelingen of niet, het heeft je pijn gedaan, en ik snap het best dat je je naar voelt als dat ineens tot je doordringt na het lezen van deze blog. Jelle, je bent waardevol en geliefd! Ook als je dat niet voelt. Sterkte, en een digitale knuffel.

Zegen en een lieve groet voor Simon en zijn familie, en voor iedereen hier op Proud2Bme. Bedankt allemaal, voor het delen. Fijn dat het kan op deze manier.

Prue - Woensdag 7 augustus 2013 11:54
Hoe gaat het met het lieve zusje?

In een gezin met anorexia heeft de ziekte inderdaad niet alleen invloed op degene die ziek is...