Wanneer mijn eetstoornis begonnen is weet ik niet precies. Vanaf een jonge leeftijd was ik al bezig met eten of niet eten. Ik herinner me nog dat ik toen ik 11 was ik van mijn zakgeld een hoop snoep, koek en gebak kocht en dat vervolgens in mijn eentje op at.

Daarna was ik altijd bang dat ik dik zou worden. In die tijd werd ik ook gepest op school met mijn uiterlijk. Ik ben nooit te zwaar geweest, maar wel erg bang om dat te worden, aangezien vrijwel alle vrouwelijke familieleden te zwaar zijn.

Toen ik eenmaal 12 was en naar de middelbare school ging, groeide ik en viel ik af doordat ik elke dag zo'n 30 km moest fietsen. In die tijd begon ik ook periodes te krijgen waarin ik zo weinig mogelijk had, dit hield ik echter maar een paar weken vol en dan kwamen er weer periodes waarin ik heel veel at, daardoor schommelde mijn gewicht heel erg. Heel af en toe braakte ik eten uit.

Ik ben altijd erg onzeker geweest, en zeker als het gaat over mijn lichaam. Ik vind mezelf te dik. Ook ben ik erg perfectionistisch. Nooit is iets goed genoeg van of aan mezelf, het moet altijd beter, mooier enz. Omdat ik mijn gevoelens moeilijk kon uiten moest ik op mijn 14e in creatieve therapie. Ik ging er elke week trouw heen, maar het hielp niets. Uiteindelijk heb ik na een halfjaar tegen de therapeut gezegd dat ik zelf vond dat ik wel genezen was, en ik mocht direct stoppen. Niemand wist toen van mijn eetprobleem.

De periodes van veel eten en weinig eten bleven en werden steeds erger. De periodes van weinig eten werden strenger, ik mocht nauwelijks iets eten van mezelf en moest veel sporten. Daarnaast werden de periodes van veel eten ook steeds erger, want juist de dingen die ik mezelf verbood te eten waren heel verleidelijk.

Na een aantal jaar zo door te gaan besloot ik dat het echt genoeg geweest was, en beloofde ik mezelf heilig om nu echt goed af te gaan vallen (ondanks dat ik een gezond gewicht had) Dat ging erg moeizaam, ondanks dat ik heel weinig at en dat ik vier dagen per week 1 ½ uur ging hardlopen viel ik maar 7 kilo af en uiteindelijk viel ik helemaal niets meer af. Ik hield het niet vol, ik was zo gefocust op eten en ik had soms zo'n honger dat ik eetbuien kreeg.

Toen besloot ik dat ik het ook anders kon doen, ik kon wat ik at gewoon uitkotsen, dan zou ik alles kunnen eten zonder dik te worden! Het leek de ultieme oplossing! Het begon met een halve bak ijs, die ik op at en vervolgens uitbraakte. Toen ik samen ging wonen met mijn vriend werd het erger, omdat ik vaak alleen thuis was, doordat ik niet zo veel naar school moest en mijn vriend overdag werkte.

Al snel werden het steeds grotere hoeveelheden voedsel en deed ik het steeds vaker. Ik at binnen een half uur meerdere bakken ijs, pakken koekjes en chocola op. Op een gegeven moment kon ik zelfs niet zonder en had ik elke dag minstens een of meerdere vreetbuien om vervolgens te compenseren met braken of laxeermiddelen en te sporten. Naast de eetbuien at ik weinig of nauwelijks, ook als ik een dag geen eetbuien heb eet ik zo min mogelijk, omdat ik onwijs bang ben dat ik dik wordt. Ik hield alles geheim voor de buitenwereld. Ik ging bij verschillende supermarkten mijn eetbui voedsel kopen omdat ik bang was dat mensen me zouden herkennen, of over me zouden praten. Ook verstopte ik mijn laxeerpillen en dieetpillen.

Helaas bleek dat braken niet echt de ultieme oplossing was. Ik kreeg veel lichamelijke klachten zoals spierkrampen en pijn in mijn benen, wat komt door een kalium tekort. Kalium tekort is gevaarlijk want uiteindelijk kun je daar een hartstilstand van krijgen. Ook valt mijn haar uit, heb ik een hele droge huid en heb ik constant pijn in mijn kaken. De klieren die bij je kaken zitten zwellen namelijk op en dat kan erg zeer doen.

In maart ben ik voor het eerst hulp gaan zoeken voor mijn eetstoornis. Ik kon me namelijk steeds slechter concentreren op school, voelde me de hele dag geïrriteerd en ellendig en isoleerde me steeds meer van de buitenwereld. Al meteen werd er geconstateerd dat ik een eetstoornis had en dat ik vier daagse deeltijdbehandeling moest gaan volgen, in een groep met meiden met anorexia en boulimia (dat houdt in dat je 4 of 5 dagen in de week therapie hebt, maar je wel thuis slaapt). Ik kreeg de diagnose boulimia.

Inmiddels is het alweer eind juli en ben ik nog steeds bezig met de intakes en het wachten op een plekje voor de behandeling. Voordat ik aan de deeltijdbehandeling mag beginnen moet ik naar de pre-groep. Dit is 1x in de week en is bedoeld om de eetbuien en het braken af te bouwen (dat mag nog maar maximaal 3x per week) en om meer te gaan eten en aan te komen. Behaal ik in de pre-groep deze doelen niet dan moet ik waarschijnlijk voor een tijdje naar een kliniek. Zodra ik ze wel behaald heb mag ik starten in de deeltijdgroep.

De laatste maanden is er veel veranderd. Het lukte me niet meer om op mezelf te wonen, en het gaf zoveel spanning tussen mijn vriend en mij dat we uit elkaar zijn en ik weer bij mijn ouders ben gaan wonen. Bovendien moest ik stoppen met mijn studie, omdat ik naast de deeltijdbehandeling geen schoolwerk meer kan doen. Daar baalde ik ontzettend van want ik wil echt heel graag mijn studie volgen en ik had een super goede stageplek die ik op heb moeten geven.

Wat ik het meest vervelend vind is het onbegrip voor boulimia. Nu ik bezig ben met het vertellen over mijn eetstoornis aan mijn omgeving krijg ik soms vervelende reacties omdat mensen het niet begrijpen. Opmerkingen als: ‘Oh, maar je bent niet extreem mager' of  ‘Mensen met boulimia zijn toch juist heel dik'. Veel mensen denken dat je een of andere lekkerbek bent die van eten houdt, of dat je jezelf niet kan beheersen. Ik heb zelfs met hulpverleners te maken gehad die zo'n reactie gaven.

Boulimia is als het ware het zusje van anorexia. Het is bijna dezelfde stoornis, maar dan een andere uitingsvorm. Ook ik wil graag mijn extreem lage streefgewicht halen, heb een verkeerd lichaamsbeeld, en eet het liefst zo min mogelijk. De eetbuien vind ik ook helemaal niet lekker, ik proef het eten niet eens en wil het zo snel mogelijk weer uit mijn lichaam hebben.

Ik vind het jammer dat er weinig aandacht voor boulimia is in de media, terwijl dat er wel is voor anorexia. Beide stoornissen zijn extreem gevaarlijk voor je gezondheid en zelfs dodelijk. Boulimia kan jaren lang geheim worden gehouden, veel mensen lijden in stilte aan deze ziekte. Ik hoop dat er meer aandacht voor deze stoornis komt en vooral meer begrip.

Door Annemieke