Ik ben Astrid, een meisje van 18 jaar. Als je me ziet zou je zeggen dat ik een heel gewoon iemand ben die vrolijk in het leven staat. Maar van binnen ben ik dat niet. Heel mijn secundaire school moest ik 's ochtends vertrekken en mijn sterk, stevig ‘masker' opzetten om te dag door te kunnen komen. Het gevoel dat ik had is afschuwelijk, ik ben iemand die leeft in angst en heb vaak het gevoel dat ik mezelf helemaal ben verloren. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die daarmee te kampen heeft.

Op de lagere school werd ik al vaak geconfronteerd met ruzies en pesten, maar ik had wel nog vrienden waar ik kan op rekenen. Het is allemaal begonnen toen ik naar de middelbare school ging. Ik was van jongs af aan een mollig meisje en werd daar vaak op aangesproken. Ik begon mij ook meer te vergelijken met anderen en wilde net zoals die anderen zijn, mooi en mager, dus wilde ik afvallen. Ik verzon allerlei smoesjes om niet te moeten eten en maaltijden te kunnen skippen. Na school ging ik een extra ommetje maken met mijn fiets om meer kcal te kunnen verbranden en ging ook nog gaan lopen. Ik stond zelfs middernacht op, trok mijn loopkleren aan en ging een rondje lopen. De kilo's gingen er geleidelijk aan af, maar dat was voor mij niet snel genoeg. Ik begon nog meer te sporten en nog selectiever te eten en ja ik begon meer resultaat te krijgen. Wat voelde ik me toch goed...

Ik die vroeger altijd mollig was had nu een normaal gewicht! Dat gaf me een enorme kick om er nog verder in door te gaan. Ik begon minder met vriendinnen af te spreken want ik had wel betere dingen te doen dan dat en de gedachte dat ik bij hen ging moeten eten vond ik ook helemaal niet fijn! Ik wilde niet meer zoveel eten, want dan zou ik terug de mollige worden zoals voordien en dat wilde ik helemaal niet! Iedere dag werd het erger en erger. Ik trok me terug, ik at niet meer en sportte heel veel. Het resultaat was er op de weegschaal maar ik was nog niet tevreden. Ik begon op pro-ana sites te kijken en las daar over braken en laxeren. Ik probeerde dit eens uit en de kilo's gingen eraf. Mijn streefgewicht werd steeds lager en lager. Ik vond me steeds nog niet mooi genoeg als ik naar mezelf keek in de spiegel. Ik walgde van mezelf!

Het kostte mij allemaal zoveel energie en doordat ik weinig tot niets at was ik doodmoe. Na een bepaalde tijd was het me niet meer om een ommetje met de fiets te doen naar huis en daarna nog te gaan sporten. Vaak ging ik gewoon op mijn bed liggen om te slapen omdat ik uitgeput was. Ik loog tegen mijn ouders en zei dat ik me niet lekker voelde. Ze zagen me dagelijks en het viel hen ook dus niet echt op dat ik was ‘afgevallen'. Ze hadden niet door dat ik zo weinig at doordat ik mezelf verstopte in wijde kleren en dachten dat ik sporten heel leuk begon te vinden. Ik wist natuurlijk beter. Mijn sociale leven was kapot, ik was al enkele maanden niet ongesteld geweest, ik had het altijd koud, ik had haaruitval en kreeg een droge huid...

Op een gegeven moment werd ik gek, helemaal gek! Van alle kcal die ik altijd telde en de constante drang om af te vallen. Ik had mij opgesloten op mijn kamer en riep dat ik het allemaal wilde opgeven en dat ik niet meer wilde! Mama had de huisdokter gebeld en ik moest gelijk binnen via spoed waar ik op een crisisafdeling terechtkwam. Ik verbleef daar enkele dagen en deed me veel sterker voor dan ik was en mijn woorden die ik zei waren krachtig genoeg om naar huis te mogen, mits een aantal afspraken, dat ik andere hulp ging gaan zoeken en dat ik thuis weer ging beginnen eten. Ik wilde hulp zoeken maar ik schaamde me er zo hard voor.

Ik wou zo graag eten maar ik was zo bang om dik te worden, bang om de controle te moeten loslaten. In 2014 had in mijn eerste opname voor mijn eetstoornis en tot nu zit ik nog steeds in opname voor mijn eetproblematiek en het onderliggende. Ik heb al veel vordering gemaakt in die periode dat ik in opname ben, maar het is voor mij nog iedere dag een gevecht. Ik heb het nog steeds heel moeilijk met eten. Soms word ik helemaal gek van alles in mijn hoofd en kan ik mezelf niet meer onder bedwang houden. Gelukkig heb ik al veel dingen geleerd hoe ik daarmee kan omgaan. Ik ben echt blij dat ik na lang twijfelen heb besloten om hulp te zoeken en die te aanvaarden want waar ik nu al sta ging ik alleen niet hebben gekund.

Daarom wil ik tegen iedereen zeggen dat hij of zij mooi is op zijn manier, en eigenlijk niet bang hoort te zijn zoals ik. We hebben allemaal angsten, maar ik gun het niemand om door hetzelfde te gaan als ik nu doe. Om je angsten te overwinnen moet je ze aangaan en er mee in contact komen! Zo kun je er pas van af geraken! Veel oefenen biedt succes!