Jij bent de anorexia

 

anorexiaJe vraagt me te laten zien wat ik al die tijd verborgen heb gehouden. Je vraagt me op papier te zetten, wat ik niet eens kan uitspreken. Ik zal het proberen.....

Mijn dromen, mijn verlangens, mijn gedachtes streefden naar één ding: dun zijn. En nee, niet zomaar dun, niet dun zoals de meeste filmsterren, of mary kate olsen's figuur. Nee, ik wilde mager zijn. Ik wilde dat je mijn ribben kon tellen, dat mijn sleutelbeenderen water konden opvangen, dat mijn heupbotten pijn deden bij het slapen, dat ik mijn ruggengraat voelde wanneer ik tegen een leuning zat.

ziek. ziek was ik.
Misschien dat een klein deel in mij nog steeds ernaar verlangt. 

Ik weet nog, dat ik het ziekenhuis binnen kwam. Zoals ieder mens wachtte ik rustig tot mijn arts me kwam halen voor mijn zoveelste lichamelijk onderzoek. Ze keek me aan, ik keek naar de grond om haar niet in de ogen aan te hoeven kijken. Ik ging op de weegschaal staan, ik was verslechterd, mijn streefgewicht was immers ziek en haast onmogelijk.

Opnieuw keek ze me aan, terwijl ik me aankleedde keek ze goed naar mijn lichaam.

'Weet je maaike'.. zei ze, 'jij hebt geen eetstoornis meer.'

Ik keek haar raar aan, aangezien ik alleen maar verslechterd was en er geen reden was om mijn eetstoornis te de-diagnotiseren. Ik vroeg '.. wat bedoelt u?' Ze keek naar de grond en toen ze me uiteindelijk aankeek zei ze

'jij bént de anorexia'

Ik snapte het niet, want ik kon geen ziekte zijn, een ziekte of stoornis heb je, dat kán je niet zijn. Dus dat zei ik tegen haar. Ze keek me met een leeg gezicht aan, geen emotie, echt leeg. Ik kon er niet uit opmaken of ze boos of verdrietig was.

'je bent jezelf verloren'.. zei ze

'je hebt totaal geen controle meer over jezelf, jouw eetstoornis heeft alles overgenomen' 'jij hébt geen eetstoornis meer, want wat je hebt, kan je opzij zetten. jij bént het.'


Deze woorden zijn gelukkig niet nutteloos geweest, want ze hebben dagen, maandenlang in mijn hoofd rondgespookt.

Ik besloot er iets mee te doen. uiteindelijk schreef ik alles op papier, al mijn verlangens en zieke gedachtes. Ik schreef:

schreeuw, terwijl ik je dwing om te stoppen
en als je gestopt bent, ben ik bang
fluister, als mijn woorden harder zijn
en ik nooit meer verder kan

dwing me, terwijl ik zal smeken om weg te gaan
maar beloof me toch nooit te vertrekken
en wanneer ik mijn controle uit handen geef
zou jij mijn rug dan willen dekken?

mijn dromen bestaan uit mijn grootste angst
de angst om zonder jou door te moeten
mijn gedachten bestaan maar uit één ding
ik sta op de grond met beide voeten.

samen hand in hand, zoals belooft
en toch is de verleiding zo groot
dus neem ik kleine stappen en traag,
zal ik lopen richting de dood.

Ik realiseerde me dat ik mijn eigen graf aan het graven was, want met een gewicht dat voor een meisje van 2 jaar jonger dan mij nog te laag was kon ik niet lang verder. Ik realiseerde me dat ik mijn hoofd als het ware had weggegeven... of in ieder geval mijn bovenkamer. Het was niet meer van mij. Ik had totaal geen controle over wat ik wilde, of wat ik deed.

Dat iedereen om mij heen, met name mijn familie, zich zorgen maakte, had ik niet door. Ik was immers egoïstisch en ging door met het enige wat mij bezig hield; afvallen,  of eigenlijk was het geen afvallen meer, het was, dood gaan. Want het meisje waar ik naar streefde was ik al lang geworden, was ik er blij mee?

nee.

...want mijn lichaam was nog steeds te dik in mijn ogen. maar de lichamelijke problemen die het met zich meebracht die waren niét en ik herhaal, niét te negeren.

anorexia Ik sliep inmiddels met de verwarming op 24 graden, + 3 dekens..  dat mijn haar uitviel, ach.. ik had toch dik haar,...dat mijn huid nog bleker was dan normaal viel toch niemand op, ik was altijd al bleek. Die donshaartjes op mijn gezicht waren minder makkelijk mee te dealen, dat was het enige waar ik echt moeite mee had.

Mijn hart sloeg af en toe een paar slagen over, maar ik was nog niet dood.

Gelukkig kan ik nu zeggen dat ik verder ben dan dit, dat ik gezonder ben. Ik ga niet met volle overtuiging zeggen dat ik 'volledig' genezen ben, maar van mijn eetstoornis ben ik af. Mijn onzekerheden zullen blijven, of een hoop minder worden, maar ze zullen er altijd zijn.

Na vele therapieën en steun van verschillende vrienden kan ik nu met volle overtuiging zeggen dat ik gelukkig ben.  Iedereen heeft zijn ups and downs en dat moet ook mogelijk zijn, maar de mijne zijn
een stuk minder geworden.

Ik kijk met een heel ander beeld naar mezelf, als ik nu naar mezelf kijk zie ik een gezond meisje, een blij meisje, niet altijd even blij met haar lichaam, maar dat gaat nog wel komen.

Ik ben trots op mezelf, dat ik hier nog sta. Voor iedereen die wíl genezen maar denkt dat het niet kan: probeer het, ga er 100% voor, ik meen het. Het is het waard. Er is zoveel meer dan een leven met een eetstoornis..

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Daanz - Dinsdag 30 augustus 2011 12:44
Knap dat je het hier deelt en dat je ergens toch die knop hebt kunnen omzetten om te gaan vechten tegen je eetstoornis. En weet je, door de jaren heen ga je steeds meer afscheid nemen van je es. Het duurt heel erg lang maar op een dag zul je zien dat het niets meer met je realiteit te maken heeft en je echt genezen bent. Maar iets dat zo diep in je gezeten heeft raak je niet zomaar kwijt. Dat duurt gewoon heel lang.
Maar super dat je nu al zo ver bent!
Groetjes
Daanz
Yorien - Dinsdag 30 augustus 2011 13:20
Je gedicht blew me away. Erg mooi geschreven; ik kan de pijn hier voelen. Het einde is zo inspirerend!

Dankjewel.
Ashana - Dinsdag 30 augustus 2011 13:27
Wauw! Wat een power girl! En wat een heftig verhaal.
Het einde is zo inspirerend.
Je bent ččn en al top!
Geloof in jezelf. Ook als het een keer wat minder gaat. Geef dan niet op. Want wat jij hebt bereikt is echt super.

Liefs Ashana
Esther - Dinsdag 30 augustus 2011 13:41
Allerliefste Maaike,

Je hebt me echt aan het denken gezegd met je verhaal. Het is zo heftig. Ook toen wij het er eerst een keer samen over hadden..

Meis, jij hebt zo keihard gevochten. Ik weet zeker dat jij er echt gaat komen!

Ook al zien we elkaar vet weinig, je bent een van me belangrijkste vriendinnen, omdat ik door jou weer motivatie krijg. Omdat je echt een top meid bent!

Ik hou van je lieve maaike.
-angel - Dinsdag 30 augustus 2011 14:55
wauw, wat ben jij sterk zeg,
topper !
CJ - Dinsdag 30 augustus 2011 15:14
Hey Maaike,

ik heb respect voor je openheid en je enorme dapperheid. Super goed van je dat je je hieruit hebt weten te vechten!

Liefs, CJ.
lizzy - Dinsdag 30 augustus 2011 16:15
heel mooi geschreven meid.
en ook erg dapper dat je het hier zo neerzet.
geloof in jezelf en blijf vechten meid je kan het!
w- - Dinsdag 30 augustus 2011 18:09
Wauw. Het enige wat ik kan zeggen. Dankjewel voor dit. Eyeopener. Het kan, als je doorzet. Ik wil dit ook. Ik ga ervoor, want ik wil niks liever. Dankjewel.
GLM1993 - Dinsdag 30 augustus 2011 18:47
Wauw! Knap van je hoe je je er al voor het grootste deel doorheen hebt geslagen!
Mar - Dinsdag 30 augustus 2011 21:39
Super mooi en goed geschreven!
Vond je gedicht ook echt prachtig!
Cylu - Woensdag 31 augustus 2011 15:46
Mooi verhaal, goed beschreven!
Anne - Woensdag 31 augustus 2011 22:21
Schat, ik ben nog nooit zo trots op je geweest dan dat ik nu ben, dat je zo'n mooi verhaal hebt kunnen schrijven en het nu gewoon een stuk beter met je gaat !
toen ik je leerde kennen was je inderdaad zo als je het omschrijft hier boven
en hoe ik je nu ken, je bent zo veel opgeknapt en ik ben zo trots dat het je is gelukt !
je bent een topper en een vechter
een vechter die ik heel erg lief hebt !

en tuurlijk kies je weer zo'n lekkere foto van ons uit, maar het weerspiegelt wel het meisje wat je nu bent !
ik hou van je lieverd, vergeet dat nooit
Miek - Vrijdag 2 september 2011 15:42
Stoer, respect.
Anke - Zaterdag 24 september 2011 22:28
Jij bent zo'n vreselijk stoer meisje.
amy - Zondag 1 juli 2012 21:13
heee dat is anne op de foto xD
Maaike. - Maandag 2 juli 2012 19:59
haha ja dat klopt.
een moeder - Maandag 30 juli 2012 11:33
mijn dochter heeft anorexia, 14 jaar.
ik ben mijn dochter kwijt.
zij die zo gewenst was; ik ben haar kwijt.
mijn tranen zijn op.

IK BEN MIJN DOCHTER KWIJT
ook een moeder - Donderdag 2 augustus 2012 20:24
geef de moed niet op,want als je dat als moeder doet,op wie kan ze dan terug vallen.
Blijf altijd hoop houden,ook voor je dochter.
Romy - Zondag 2 december 2012 17:08
wauuuw super mooi verhaal !
tess - Vrijdag 6 juni 2014 15:23
bedankt voor je bemoedigende verhaal!
Ag!rl - Woensdag 6 augustus 2014 13:15
Heel mooi geschreven, ook je gedicht is echt super mooi