Mijn naam is Merel Melchers en ik ben 17 jaar. Ik heb al bijna zeven jaar last van eetstoornissen en vier jaar van depressie en sociale angststoornis. Het begon in groep acht. Ik kon er niet goed mee omgaan dat ik naar de middelbare school zou moeten. Ik wilde niet dat dingen zouden veranderen. Ik kreeg eetbuien. In de eerste klas kreeg ik vaak opmerkingen dat ik te dik was. Ik begon met afvallen en kwam ik voor het eerst op een pro-ana website.

Anderhalf jaar later vertelde ik een leraar op school wat er aan de hand was en daarna kreeg ik snel hulp. Ik werd gediagnosticeerd met eetstoornis NAO. Ik begon me steeds slechter te voelen. Om mezelf te straffen als ik had gegeten, beschadigde ik mezelf. Dit zorgde ervoor dat ik me minder lang schuldig bleef voelen na een maaltijd, maar het liep al snel uit de hand. Ik merkte dat het beschadigen ook hielp als ik me gestrest of verdrietig voelde. Voor mijn eetproblemen had ik al twee psychologen gehad. Op school zagen m'n vriendinnen uiteindelijk mijn wonden. Hierna begon ik hier ook hulp bij te krijgen, maar het werkte niet zo goed.

Drie jaar later werd ik naar een psychiater doorverwezen en kreeg ik o.a. antidepressiva, maar die werkten niet. Toen ik ook nog maar halve dagen naar school kan dankzij mijn depressie, begon ik de hoop te verliezen. Ik dacht dat het nooit meer beter kon worden. Ik kreeg weer meer eetbuien en compenseerde hiervoor door te purgeren. Ik werd gediagnosticeerd met boulimia nervosa.

Ik schreef een boek over mijn eetstoornis en depressie. Het werd al snel uitgegeven en ik kreeg er fijne reacties op. Dit hielp me wel, maar dat goede gevoel bleef niet lang. Het was moeilijk om het als iets goeds te zien. Ik kon niet echt trots op mezelf zijn.

Een paar maanden later zag ik het helemaal niet meer zitten. Ik schreef een afscheidsbrief en maakte een plan om mijn leven te nemen. Iets in me wilde het toch nog een keer proberen. Ik vertelde mijn psycholoog over mijn plan en gaf alles uit handen. Daarna ging het heel snel. Hij bracht me met zijn auto naar mijn psychiater. Daar werd mijn moeder gebeld en anderhalf uur later hadden we een gesprek. Vanaf toen moest ik elke dag naar mijn psycholoog of psychiater en werd ik bij een andere psychiatrische instelling aangemeld die mij intensiever kon behandelen.

Ik krijg nu zeer intensieve therapie bij mij thuis. Dit is nu zo'n 3-4 keer per week. Ik heb hier wel weer wat hoop door gekregen, vooral omdat dit iets heel anders is dan de gesprekken die ik tot nu heb gehad. Ik wil me zeker inzetten voor dit nieuwe behandelplan en voel me optimistischer.

Mijn boek had ik bij een lokale boekenwinkel gelegd. Een paar dagen geleden kwam ik in een lokaal krantje met een interview over mijn boek. De dag na het uitkomen van dit krantje, kreeg ik een mailtje van de boekwinkel dat het boek uitverkocht was en of ik meer wilde brengen. Dit zorgt er wel voor dat ik me nu weer beter voel. Ik krijg dan toch het gevoel dat ik iets van betekenis doe.

Nu kijk ik vooral vooruit naar wat er allemaal wel nog mogelijk is en daar ga ik ook over in gesprek met mijn nieuwe begeleiders. Mijn boek ‘In de toren Leven met een depressie' is hier te koop en te bestellen in elke boekwinkel.