Ik ben een jongeman van 38 jaar met een eetstoornis. Tot mijn 11e jaar vond ik mezelf best wel een leuke jongen die altijd vrolijk was. Ik was een normale jongen, dat werd altijd van mij gedacht op school. Wel een jongen met een leerachterstand, maar verder wel normaal. Achter mijn normale positieve uitstraling, schuilde enorm veel negativiteit. Doordat ik vaak werd gepest, omdat ik er anders uitzag dan een normale jongen van 12, vonden mensen om mij heen dat pesten blijkbaar normaal. Thuis werd het er ook niet beter op en werd ik altijd gezien als een probleem kind of een kind dat ik niks kon leren. Het was dan ook een vernedering en ze vonden dat ik mezelf maar niet moest aanstellen en dat het normaal was dat kinderen zo tegen mij deden op school.

Mijn zus was er dan ook niet echt voor me. Nee, zodra ik wat wilde vragen werd ik weggestuurt en kreeg ik op mijn kop, omdat ze dachten dat ik mijn zus aan het pesten was. Ik haatte mezelf zo erg in die tijd en dat werd nog eens versterkt doordat ik door mijn ouders dan om zulke dingen naar mijn kamer werd gestuurt zonder eten. Het enige waar ik mijn veilig in voelde. Uiteindelijk is die situatie een soort veiligheid geworden. Iets waar ik wel goed in was: niet eten en dun zijn.

Het was voor mij ook een stem die zei: Hee, als je af gaat vallen door niet te gaan eten, dan zien ze waar je wel goed in bent en zien ze je wel staan. Totdat mijn moeder mij vond in de badkamer toen ik was flauwgevallen. Ik was toen een jaar of 17. Ik ben toen met mijn ouders naar de huisarts gegaan en kreeg daar te horen dat ik anorexia zou hebben. Ik dacht toen dat alleen meisjes het kon hebben, dus riep ik vrolijk, "nee hoor dat heb ik niet". Door de schrik heen liet ik mijn familie zien dat ik gewoon kon eten, me gewicht bleef stabiel maar nog altijd te laag, ondanks mijn compesatiegedrag. Ik hield dit vol tot mijn 19e. Ik grooide uiteindelijk natuurlijk wat in de lengte en viel af tot een behoorlijk ondergewicht waar ik me veilig in voelde.

Door de jaren heen tot op dit moment, heb ik mijn eigen lichaam steeds meer als man gehaat. Ik was bang voor kritiek over hoe ik eruit zag. Had last van woede aanvallen en deed me zelf pijn. Ik heb al vanaf mijn twaalfde astma. Daarvoor werd ik zo nu en dan opgenomen in het ziekenhuis. Toen ik daar weer een keer opgenomen was, werd geconstateerd dat ik erg mager was door de verpleegkundige en werd het pas echt duidelijk dat ik eetstoornis had. Ik moest wat doen hiermee, want ik werd er steeds aan herinnerd. Toen ik eindelijk aan mijn eerste behandeling begon zei ik dat ik negatieve gevoelens had. "Deze gevoelens negatief? Nee joh, het is jouw eetstoornis". ik had nooit gedacht dat ik uiteindelijk in een kliniek vol met meiden die ook een eetstoornis hadden, terecht zou komen.

Tijdens mijn opnamens heb ik mezelf leren kennen in een compleet nieuwe wereld, een wereld waar ik me niet meer buitengesloten hoef te voelen of niet meer bang hoef te zijn waardoor ik mij achter mijn eetstoornis verschuil. Ik hoef geen muurtje meer om mezelf heen te bouwen: "kijk ik heb geen eetstoornis hoor". Ik kan steeds meer mezelf zijn.

Dit is niet mijn verhaal, maar een stuk uit mijn leven wat van mij is weggenomen. Ik wil mij graag weer veilig voelen tussen de mensen. Ik heb hierbij wel extra hulp bij nodig, want alleen lukt het mij niet. Doordat ik nu aan het herstellen ben, ga ik behoorlijk de strijd aan tegen mezelf. Een strijd tegen de angst om aan te komen. Een strijd tegen mezelf nog meer haten, mezelf pijn doen, compenseren en mezelf regels opleggen om maar niet te veel mogen eten om me eetsoornis blij te maken. Het zijn geen gestoorde gedachtes. Nee, dat is mijn eetstoornis waar ik niet meer van houd. Ik wil een Proud Member leren zijn!