Voordat ik begon aan ‘mijn verhaal' spookten er veel woorden en zinnen door mijn hoofd. Je kunt niet altijd aan mensen zien dat ze ziek zijn, maar er bestaat ook een ziekte waarbij de hele wereld ziet dat je ziek bent, behalve jij zelf.... Ik heb het over Anorexia.

Een klein woordje, met grote gevolgen die je hele leven doen veranderen. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik zat met mijn moeder aan de eettafel, ze had het al door, ze zag en merkte dat ik steeds minder at en zag dat ik bezig een eetstoornis te ontwikkelen.

Op het moment dat dat ook uitsprak, flipte ik:''Denk je nou echt dat ik Anorexia heb? Ik, Renske, Anorexia? Nee mam, never!!! Dat zie je echt verkeerd.'

Maar mijn moeder had het niet verkeerd, hoe hard het ook voor me was, mijn moeder sprak de waarheid. Eén van de ergste dingen die je kan overkomen
is dat je ‘jezelf kwijt raakt', dat je niet meer kunt beslissen over je eigen gevoel. Dat iets in je de overhand neemt van je gedachten.

Ik denk dat veel meiden, jongens het herkennen als ik zeg dat het de ‘controle' is waar je over beschikt. De controle die je mist op andere vlakken in je leven, vind je terug in eten. Ik werd ‘trots' op mezelf dat ik die dag wéér heel weinig had gegeten.

De volgende dag moest ik soms nog minder eten, want nee, dan zou ik mijn eigen regels overtreden en ik moest volhouden. Ik kon dit, want het is gisteren ook gelukt! Mijn controle over eten, waar niets of niemand iets over te zeggen had. Want als het een keer anders verliep dan de dagen ervoor, ging mijn gevoel steigeren en dacht ik de controle te verliezen.  

Ik had zelf niet door hoe erg het was, terwijl mijn moeder de hele tijd bleef volhouden dat ik hulp moest zoeken. Maar ik vond dat niet nodig. Ik zei steeds tegen haar: Ik heb geen hulp nodig, ik kan dit zelf wel oplossen. Maar later ben ik erachter gekomen dat je deze ziekte niet alleen kunt behandelen, hoe sterk je ook bent. Ik had hulp nodig van buitenaf en heel veel steun van buitenstaanders.

Maar op een dag ging het verkeerd, en goed verkeerd ook. Ik was zo ondervoed geraakt dat ik gelijk moest worden opgenomen in het ziekenhuis. In het ziekenhuis veranderde alles voor me. Ik gaf me over, ik liet het allemaal maar gebeuren ik zei tegen mezelf dat het goed zo was, dat ze me maar moesten helpen, want alleen kon ik dit gevecht niet meer aan.

Dat ik zweefde tussen leven en dood, daarvan had ik op dat moment geen flauw benul. In het ziekenhuis en zelfs nu nog vraag ik me vaak af hoe het heeft kunnen gebeuren, hoe heb ik dit kunnen krijgen? Hoe heeft dit zich bij mij ontwikkelt?

Op een paar dingen na, had ik alles prima voor elkaar. Een lieve familie, leuke, lieve vriendinnen, een schat van een vriend. Ik behaalde mijn VMBO diploma, deed vijf weken vakantiewerk op een vakantiepark, de zomertijd brak aan, wat ging er mis?!

Er zijn nog zoveel vragen, waar ik nog steeds geen antwoord op heb. In het ziekenhuis heb ik veel na kunnen denken. Ik heb vaak gedacht ''Er zijn zoveel mensen die strijden voor hun leven, die er alles, maar dan ook alles voor zouden geven om in leven te blijven, maar die toch overlijden of ziek worden. En ik zit hier een beetje mijn eigen ''graf te graven''.

Ik vraag me vaak af, waarom wou ik zo zijn zoals ik nu ben? Ik wilde dun zijn, het liefst heel dun omdat ik niet tevreden was met mijn eigen lichaam. Ik kon niet trots zijn op mezelf, omdat ik mezelf niet mooi vond. Ik dacht dat ik op deze manier lekker in mijn vel zou zitten, het aller gelukkigste meisje op aarde zou worden met een prachtig lichaam! Maar het tegendeel heeft zich bewezen. Van al die dingen die ik dacht dat ik op dit moment zou zijn, is niet terecht gekomen. Ik voel me helemaal niet gelukkig over hoe ik nu ben, ik doe alsof ik blij ben, maar echt blij heb ik al een hele tijd niet meer kunnen zijn.

Als ik mezelf bekijk in de spiegel, zie ik het nog steeds niet. Ik zie mezelf niet zoals anderen mij zien. Ik zeg wel een tegen mijn ouders; ''Zie je dat meisje daar? Je kan zo zien dat zij Anorexia heeft.'' Mijn moeder zegt dan vaak; ''Maar Renske, dat kun je bij jou ook zien hoor.'' Maar dat kleine zinnetje, die kleine woorden die kan ik nog niet begrijpen.

Ik heb een hele lange tijd niet durven zeggen dat ik Anorexia had. Ik zei altijd dat ik een ‘eetstoornis' had, want Anorexia vond ik een groot woord. Ik dacht altijd; ''Er zijn genoeg mensen die het veel erger hebben dan ik.'' Maar ook ik heb veel tegenslagen meegemaakt en er zijn dingen gebeurt die mij erg veel pijn hebben gedaan.

In het ziekenhuis werd gedacht dat ik dingen weggooide omdat ik niet aankwam of dat ik overgaf. Daar werd ik dan boos van, want ik deed juist heel hard mijn best. Het koste mij heel, heel veel moeite om alles op te eten, dat geef ik eerlijk toe, maar ik deed mijn best. Ik wilde beter worden. Ik wilde naar huis, lekker in eigen omgeving zijn. Als je op zo'n moment niet gelooft wordt door mensen, terwijl je er alles aan doet om jouw doel te bereiken, maar het gewoon nog niet lukt om aan tekomen, frustreerd dat enorm. Zij dachten dat ik dingen ‘wegmoffelde', maar dat was niet zo.

Op een gegeven moment zijn er een aantal kleine dingen in mijn gedachten verandert. Ik voelde en zag dingen die ik daarvoor niet zag. Er kwamen kleine positieve gedachtes in mij omhoog. Redenen waarom ik wel beter moest worden. Ik maak in mijn hoofd vaak lijstjes met allemaal leuke dingen waar ik naar uit kan kijken, dingen die mij eerder zo vrolijk maakte waar ik echt van kon genieten. Die dingen wil ik nu ook heel graag weer meemaken.

Op de momenten dat ik het heel moeilijk heb, ik zelf denk dat het me niet lukt, pak ik dat ‘lijstje' erbij en zeg ik die dingen tegen mijzelf. Op zo'n moment geeft mij dat een ‘boost' om toch verder te gaan, ervoor te vechten, om toch te moeten eten, omdat ik weet dat mijn lichaam eten nodig heeft. Het is de brandstof voor mijn lichaam Een auto kan ten slotte ook niet rijden zonder benzine en wij kunnen niet leven zonder eten. Op die kleine momentjes, ben ik toch even sterker dan de stem in mijn hoofd.

Maar het lastigste aan deze ziekte blijft dat als je zelf deze goede, heldere momenten gaat krijgen dat het een heel dubbel gevoel oproept. Het is een tweestrijd die je in jezelf voert, jij met je goeide verstand tegen het o zo slechte gevoel. Het is voor mij daarom nu nog steeds erg lastig om te moeten aankomen, want voor wie is het nou leuk om op de weegschaal te zien dat die cijfers omhoog springen? En bij meiden en jongens met anorexia komt dat gevoel wel 10 keer zo hard aan. Andere mensen die zijn dat kleine gevoel misschien al weer vergeten, maar bij mij gebeurt er op zo'n moment heel veel en begint de oorlog in mijn hoofd.

De angst rondom aankomen blijft nog een hele lange tijd, denk ik. Maar ik moet proberen te onthouden dat de getallen op de weegschaal mij niet beïnvloeden. Ik denk dan aan de dingen die ik wil bereiken en waarom ik beter wil worden en wil vechten om in leven te blijven! Ik denk dat dat mij zal sterken. Hoe moeilijk het nog voor me is. Hoe lang de weg ook nog gaat duren voordat ik op mijn minimale gezonde gewicht zit, met kleine stapjes klim ik naar de top!

Helaas gaat het niet vanzelf, moet ik er heel hard voor vechten en maak ik ook tegenslagen mee, maar ik zet door, probeer niet achterom te kijken en probeer te kijken naar de tijd die komen gaat.

Ik kijk er zo naar uit, om weer echt te kunnen lachen zonder moeite te hoeven doen om een glimlach op mijn gezicht te toveren, terwijl ik daar eigenlijk te moe voor ben. Ik kijk uit naar de momenten waarop mijn vrienden en familie weer echt met mij kunnen praten, niet tegen een levende zombie. Dat ik weer emotie kan tonen, en dat ik weer echt dingen kan VOELEN!

Ook kijk in er naar uit dat mensen die vragen hoe het met me gaat, ik kan zeggen; ''Het gaat goed met me, het gaat echt goed!'' En het allerbelangrijkste.; weer te kunnen stralen, zoals ik dat eerder ook altijd deed. Ik hoop dat ik de kracht krijg, de kracht vind om dit gevecht te kunnen winnen.

Mijn familie en alle mensen om me heen ben ik zo dankbaar voor alles wat ze voor me doen en alle steun die ze me geven, want vergeet niet; Je kunt dit niet alleen! Ik laat me niet terug trekken naar het dal! Ik probeer mij vast te houden, want ik begin te geloven dat ieder mens uniek is zoals hij of zij is. En dat je pas gelukkig kunt zijn met jezelf als je van jezelf kunt houden. En alleen dan kun ook echt van andere mensen gaan houden!

Foto: Taco Elburg