Ziek zijn, dit was lang een onderdeel van mijn bestaan. Het definieerde mij, mijn kracht en was voor mij de enige manier om me goed te voelen in iets in mijn leven. Ik kon immers niets... was een slecht persoon en dit, dit kon ik wel. Niets was minder waar.... mijn eetstoornis nam totaal mijn leven over. IK bestond niet meer en alles in mijn leven werd langzaam maar zeker vernietigd. Mijn vrienden lieten mij zitten, ik werd ontslagen op mijn werk, mijn familie ging eraan onderdoor en ik was 'de mooiste jaren van mijn leven' helemaal kwijt.

En toch. ging ik door. Ik dacht dat dit de enige manier was om het recht te hebben te bestaan als mens. Totdat het mis ging en mijn omgeving het niet meer aankon. Hoe kon ik het mensen aandoen die zoveel om mij gaven, al hun energie in mij stopten? Ik kon me alleen interesseren in eten en vooral niet eten, liegen en compleet wegkwijnen in mijn eigen wereld...

Na lang twijfelen ben ik het programma bij Novarum ingerold. Na maandenlang therapie gehad te hebben ben ik er als nieuw mens uitgekomen. Met hulp van fijne therapeuten, maar vooral van mijn groepsgenoten heb ik het gevoel dat ik eindelijk aan mijn leven kan beginnen.

Is het makkelijk? Nee, en nog steeds heb ik moeilijke tijden. Iedere dag is een nieuw gevecht tegen die onzinnige stemmen in mijn hoofd. Een nieuw gevecht tegen die verschrikkelijke maatschappij en media die een schoonheidsideaal op dringen. Een gevecht tegen mezelf, maar zoveel meer waard dan wat dan ook. Ik hoor de vogels. Ik kan weer nadenken en meedoen in het leven. Het weer kunnen lachen uit mijn onderbuik, muziek horen (en voelen), een boek lezen en genieten van mijn fijne familie en vrienden.

Mijn eetstoornis heeft me alleen maar ellende gebracht, maar hierdoor kan ik nu misschien wel meer dan een ander genieten van de kleine dingen in het leven. Ik hoef niet meer "mooi" te zijn, ik wil niet meer geaccepteerd worden door de oppervlakkigheid van de maatschappij. Ik ambieer een goed leven, geen carrière waarvoor ik mezelf en mijn zijn op moet geven. Mijn voldoening haal ik uit die ene glimlach van iemand in de supermarkt en dat ene zonnestraaltje na een regenbui.

Het enige wat van waarde is in het leven is liefde. Liefde van je familie, je vrienden. De liefde voor jezelf. Dat is iets wat je nooit zou kunnen halen uit een eetstoornis, ookal denk je dat wel. Lief zijn voor jezelf en je lichaam.... Het mezelf gunnen ECHT te bestaan en een leven op te bouwen, met alle mankementen die ik heb en die heb leren te omarmen.

Want perfect zijn is een illusie, en stiekem erg saai.