Mensen spreken wel eens over de mooie onbezorgde kindertijd, dat was bij mij niet echt het geval. Ik heb natuurlijk wel veel mooie herinneringen, maar er hingen donkere wolken in de lucht, die deze periode overschaduwden. Ik was vaak angstig en overbezorgd over vanalles en nog wat. Als hoogsensitief kind, zonder broers of zussen om mee te praten, en ook genetisch gevoelig voor psychische aandoeningen, heb ik een zelfdestructief overlevingsmechanisme gecreëerd. Ik kon niet praten over wat mij zoveel verdriet bezorgde en zo leerde ik al heel jong om al mijn emoties binnen te houden. Net zoals ik nu vaak letterlijk lucht binnenhap als ik het moeilijk heb...

Mensen merkten wel dat er iets niet klopte, ik was te serieus voor mijn leeftijd en ook heel stil, verlegen en teruggetrokken. Ik deed alles om anderen te plezieren, mijn eigen mening en gevoelens waren niet belangrijk in mijn eigen ogen. Dit hoort ook bij het ‘overlevingsmachanisme’: jezelf zo in de put duwen dat een extra duwtje van de buitenwereld er écht niet meer bijkan! Nee, liever plooien dan ruzie. Liever jezelf tekort doen, dan dat iemand anders kwaad op je is, want met die afwijzing kan je niet leven. Op deze manier ben ik steeds blijven overleven. Ik was ‘het stilleke’, dat mensen amper durfde aan te kijken. Het is nu nog steeds een uitdaging voor mij om oogcontact te maken. Oogcontact is iets van jezelf blootgeven en dat vind ik beangstigend.

Mijn puberteit was een heel moeilijke levensfase. Ik sliep slecht, had darmklachten en veel last van acne in mijn gezicht. Ik voelde me slecht in mijn vel. Van kinds af aan dacht ik steeds dat ik dikke billen had, daarom droeg ik graag lange t-shirts. Ik was niet bepaald dun, maar had een normaal gewicht en een eerder sportieve bouw, wat ik als dik ervaarde.

Behalve mijn ouders zijn er niet veel mensen die beseften hoe moeilijk ik het had als puber. Ik droeg een masker, probeerde mee te lachen met vriendinnen op school, terwijl ik innerlijk huilde. Thuis had ik wel regelmatig serieuze huilbuien, wat ook te maken had met al dat slaaptekort. Zelfvertrouwen was mij onbekend en ik had van kinds af een negatieve kijk op het leven ontwikkeld.

Toen ik mijn vrouwelijke vormen begon te krijgen werd het extra moeilijk om mezelf te aanvaarden. Wat wilde ik graag wat dunner zijn, misschien zou ik me dan beter in mijn vel voelen. Rond mijn 16de kreeg ik een ernstige depressie, waardoor ik maanden niet naar school kon. Dit is een enorm donkere periode uit mijn leven. Ik had geen gevoelens meer, haatte mezelf, vroeg me constant af wie ik was, het leek alsof ik geen persoonlijkheid had. Zo wilde ik niet meer verder leven… ik deed een zelfmoordpoging en belandde op een PAAZ.

Ik had niet het gevoel daar geholpen te worden. Het werd een lange zoektocht naar de ‘goede’ medicatie en hulpverlening. Ik heb heel wat anti-depressiva in mijn lijf gekregen, maar het hielp niet echt. Tot een bepaald moment dat ik me beter begon te voelen. Dat ik eindelijk weer kon voelen, het kwam tot een hoogtepunt, een manie. Tijdens deze periode was ik volledig anders dan vroeger. Veel socialer, vrolijker, nonchalant, onbezorgd enz. Dit werd door mijn omgeving niet echt positief ervaren, omdat het wat té was, de omslag was te groot. Ik was wel heel gelukkig, dacht nu eindelijk mijn excentrieke zelf gevonden te hebben. Maar het  bleef niet duren…het liep uit op een psychose.

Er volgden een reeks opnames, een woelige periode waarvan ik me niet zoveel herinner en alles wat door elkaar loopt in mijn hoofd. De periode van depressie was zwaar, maar deze manische fase was ook heftig. Vooral voor de mensen rondom mij, die ik bijvoorbeeld een hele nacht wakker hield om hun uren lang gedetailleerd mijn levensverhaal te vertellen. Ze wisten niet wat er aan de hand was. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose bipolaire stoornis, hehe eindelijk had het beestje een naam. Maar dit wil zeggen dat na een manie weer een depressie komt!

Ik heb een bipolaire stoornis, die vooral naar de depressieve kant neigt. Ik heb zelfs nog elektroshocks gehad toen medicatie niet hielp (dit zou ik niemand aanraden, alleen in uiterste nood, het tast je geheugen aan). De ECT heeft mij toen wel geholpen, maar het was niet van lange duur. Uiteindelijk heb ik wel medicatie gevonden die mij wat stabieler maakt. Ik neem deze al jaren en tot mijn grote spijt zal ik er hoogstwaarschijnlijk levenslang aan vast zitten. Soms voel ik mij een verslaafde, maar ik weet dat geen medicatie nemen levensbedreigend voor mij kan zijn.

Wat is het al een strijd geweest! Gelukkig ben ik omringd door mensen die van mij houden en mij oprecht willen helpen, ook al kan een ander er in principe niets aan doen. Ze kunnen wel helpen de pijn te verzachten, mij steeds weer overtuigen dat ik me niet schuldig hoef te voelen, dat het een ziekte is. Maar mijn probleem is dat ik mijn ziekte na al die jaren zozeer ging aanvaarden, dat die depressies, vooral in de winter, iets werden wat ik gewoon als een deel van mezelf ging zien. Ik heb nooit psychotherapie gedaan, alles werd weggewuifd als een ‘chemische onbalans in de hersenen’ en ‘een tekort aan bepaalde stoffen’, een genetisch bepaalde ziekte enz. Wat ben ik soms boos dat ik dit altijd heb geslikt!

Dat ik door al die negativiteit in mijn leven steeds ben blijven plooien naar alles en iedereen. De laatste twee jaar ben ik daar op een zeer destructieve manier mee omgegaan, ik heb een eetstoornis ontwikkeld. Tijdens de winterdepressie at ik heel weinig, waardoor ik veel vermagerde. Ik stond mezelf niets toe op alle gebied.

Momenteel ben ik herstellende. Het heeft even geduurd alvorens ik zelf en mijn omgeving besefte dat ik een eetstoornis heb. Ik kon mij namelijk verschuilen achter mijn bipolaire stoornis. Wat kwam dit mijn eetstoornis goed van pas! Mensen die depressief zijn gaan ook vaak minder eten, maar meestal niet bewust. Niet met het gevoel te dik te zijn, niet met die obsessiviteit met de weegschaal, het cijfer steeds willen zien zakken…want dat geeft toch nog een goed gevoel.Een gevoel van controle, overwinning, eindelijk eens niet falen!

Wat het voor mij ook makkelijker maakte om gewicht te verliezen was dat ik niet meer thuis woonde, maar getrouwd ben. Dat betekent dat er geen toezicht meer was van bezorgde ouders. Dat probleem met eten is altijd wel al aanwezig geweest diep vanbinnen. Zo had ik toen ik nog thuis woonde af en toe eetbuien en compenseerde ik door veel te sporten. Wat was ik blij als ik eens een buikgriep had of jaren geleden zelfs een parasiet in mijn darmen, waardoor ik meer dan een week niets kon eten. Ik denk dat dat voor mij een soort trigger was. Zo van ‘amai, wat voel ik mij beter met ondergewicht, als ik mijn ribben zie, een platte buik…’

Het is zeker niet zo dat ik niet graag eet, ik houd van eten. Zeker alles wat chocolade is. Ik ben daarna wel weer bijgekomen, vooral door de motivatie die mijn ouders mij bijbrachten. Ik ben van toen wel nooit meer naar mijn hoogste gewicht gegaan, maar was toch niet tevreden met mijn lichaam. Voor mijn trouw deed ik mijn best toch nog wat te vermageren. Ik voelde me een tijdje redelijk goed in mijn vel, mijn huwelijk hielp daarbij. Een man die je vertelt hoe mooi je wel bent. Geleidelijk aan sloop een depressie samen met de eetgestoorde gedachten weer mijn leven in.

De laatste twee jaar zijn deze gedachten mijn leven nogal gaan beheersen of overheersen. Als ik er op terugkijk heb ik spijt van hoe ik mijn lichaam en geest heb tekort gedaan en hoe egoïstisch ik ben geweest. Door mij op te sluiten in de eenzaamheid der eetstoornis, had ik minder energie en interesse voor andere, belangrijkere dingen, zelfs voor de mensen van wie ik hou. Zij konden geen vat meer op me krijgen, ik sloot me emotioneel volledig af. Door ondervoeding en depressie kon ik ook niet meer voelen en helder denken.

Sinds enkele maanden ben ik intensief bezig met mijn herstel: wekelijks bij de therapeute, regelmatig naar de psychiater, bijeenkomsten van ANBN, dagelijks Proud2bme bekijken 😊 en ik heb al 1001 boeken over eetstoornissen verslonden. Het belangrijkste is het praten over je emoties, open kunnen zijn over je eetstoornis, vooral tegen de personen die het dichtst bij jou staan. Zo lang ik niet open kon zijn, kon ik nog niet aan mijn herstel beginnen. Hoe beangstigend het ook voor mij was, het was een belangrijke stap richting genezing. Ik merk dat mensen veel positiever reageren dan ik verwacht had. Dat ze begrip opbrengen en me helemaal niet gaan veroordelen.

Ik besef meer en meer dat het gewoon allemaal in mijn hoofd zit, al die angst en negativiteit, irreële gedachten. Het blijft een enorme strijd om daar niet aan toe te geven, aan die zelfkritiek en destructie. Om mezelf toe te staan echt te leven en te genieten, om mezelf niet de diepte weer in te duwen, mezelf te gaan appreciëren, mezelf weer te ontdekken en leren lief te hebben, grenzen stellen, uitkomen voor mijn mening..

Een eetstoornis gaat inderdaad over zoveel meer dan eten of niet eten! Ik ben nu gemotiveerd om te vechten, wat ook betekent dat ik mezelf kwetsbaar moet opstellen. Dat vind ik echt niet gemakkelijk, ik ben zo gewend om maskers te dragen. Maar ik voel dat ik op goede weg ben al kan het zijn dat ik morgen weer naar een depressieve stemming schommel en denk: ‘Hoe heb je zo positief kunnen zijn?!je maakt hezelf wat wijs.’ Het gaat hem vooral om evenwicht en stabiliteit vinden, op alle levens vlakken. Dat is met een bipolaire stoornis heel moeilijk. Zoals ik al zei zijn er gelukkig zovele lieve mensen in mijn leven, die oprecht van me houden en me willen helpen.

Dat is altijd al het geval geweest trouwens, maar ik durfde niet om hulp vragen, niet ‘zagen’ over mijn problemen. Uiteindelijk besef je niet meer dat je een groot probleem hebt, dat je heel ziek bent, je wuift het weg. Je kan en wil niet meer voelen, maar toch schreeuw je onbewust om hulp… je hongert, je vermagert… zie je ik ben ziek! Ik doe echt niet alsof, dat zien jullie nu toch ook… ik kan niet meer!! Dit speelt zich wel in het onderbewuste af, het is maar door therapie te volgen dat ik dit inzicht heb gekregen. En nu is het probleem zoals mensen met een eetstoornis wel herkennen: ik zie er niet meer ziek uit, mensen denken dat ik genezen ben! Help, het is niet zo hoor, vanbinnen lijdt ik nog evenveel of zelfs meer omdat ik nu maar weer kan verdriet voelen en omdat ik nu een lange vermoeiende strijd aanga!

Het is niet wat het lijkt, het zit vanbinnen, dus nu moet ik door te praten mensen duidelijk maken dat ik het moeilijk heb. Alleen als ik erover praat kan ik steun en liefde krijgen. Ik ben nu op zoek naar bevestiging denk ik. Bevestiging dat ik er mag zijn, dat ik de moeite waard ben, ongeacht welk gewicht ik heb. Dat mijn leed dat zovele jaren onzichtbaar was nu erkend wordt door mezelf en door anderen. Ik ben de tot nu toe weinige mensen, mijn man, ouders, beste vriendinnen, therapeute en collega's die van mijn eetstoornis afweten heel dankbaar voor hun luisterend oor en begrip! Bovenal ben ik ook God dankbaar dat Hij mij nooit verlaten heeft ook al ervaarde ik het soms niet zo. Zijn steun is achteraf gezien heel duidelijk.

Mijn man vergelijkt mij met een klaproos, het is onze lievelingsbloem. Ze heeft een vrolijke, levendige kleur, maar is heel fragiel. Ze laat haar kopje soms hangen, maar toch is ze heel sterk. Sterk genoeg om te overleven op dorre  plaatsen. Hij maakte deze mooie tekening in mijn poëzie.

Ondertussen is het hier een hele brief geworden! Voor wie nog niet in slaap gevallen is, nog een soort gedicht dat mijn strijd omschrijft, hoewel woorden daarvoor tekort schieten…

Jij domme, stomme eetstoornis
Die me elk greintje zelfrespect dat ik nog had ontneemt
Je hebt mij nog steeds in je greep
Ook al denk ik soms van niet
Soms voel ik me zo blij en energiek, zo…normaal
En dan lijkt het alsof jij helemaal niet bestaat
Was het maar waar!
Steeds weer beneem je mij de adem, grijp je me naar de keel
Dwing je me tot zelfhaat
Ik wil je zo verschrikkelijk graag kwijt!
Ja, ik ben aan het genezen, maar ben er nog niet…
De verleiding is groot om jou weer te plezieren
Om mezelf vol te proppen of uit te hongeren
Maar ik ben het beu!
Ik wil gewoon kunnen leven zonder jouw hijgende adem in mijn nek
Gewoon mijzelf kunnen zijn
Niet gereduceerd worden tot een getal op de weegschaal, een gewicht
Een gewicht…dat ben jij!
Jij weegt me te zwaar, jij bent een last
Waarom mag ik niet gewoon van mezelf houden met fouten en gebreken?
Met rondingen en oneffenheden
Ik ben zo kwaad omdat ik steeds weer in je netten verstrikt geraak
Hoe geraak ik jou eindelijk eens voor goed kwijt?
Waarom gun jij mij nooit eens iets, waarom altijd die straf?
Waarom heb je mij zo bang, zo doodsbang gemaakt om mijzelf te zijn!
Je maakt me bang om te eten, te leven…te zijn
Ik weet niet welke kant ik op moet
Je maakt me gek, slingert me heen en weer tussen depressie en manie
Tussen eten en niet eten, tussen liefde en haat
Je zuigt het leven uit mij
Beroofd me van vreugde, zelfs van verdriet…van alle emotie
Ik zeg je vaarwel
Vaarwel zeg ik je…met een lach en een traan

Ik wens iedereen, of je nu een eetstoornis hebt of niet, heel veel moed in de strijd tegen je persoonlijke uitdagingen!

 Liesbeth ♥

Ps: Onthoud: ‘je kan meer dan je denkt’ ( een simpele spreuk, die mijn oma me al van voor ik dat kleine meisje op de foto was heeft blijven inprenten)