Spontaan, vrolijk, aardig, zelfverzekerd. Zo zouden de meeste mensen mij vroeger hebben genoemd! Wat is er met mij gebeurd?! Ik heb nu meer dan 2 jaar geleden besloten om te gaan afvallen. Op zich niks ergs aan zou je denken, maar het bleef niet bij een beetje afvallen! Het werd een eetstoornis, Anorexia.

December 2006, het is net voor kerst. Ik vond mezelf toen echt te zwaar worden, ik woog toen rond xx kilo. Ik besloot om na kerst te gaan lijnen. Zo raar is dat niet want iedereen gaat toch lijnen na de feestdagen! Elke dag begon ik met 3 crackers, op school 4 crackers, thuis at ik veel fruit en 's avonds een gewone warme maaltijd.

Niks mis mee toch zou je denken. Er ging langzaam wat gewicht af. Maar op een gegeven moment stopte het afvallen! Wat moest ik toen doen?! Ik besloot minder te gaan eten! 's Ochtends en 's middags 2 crackers de rest bleef hetzelfde. Ik ging er ook groene thee bij drinken, liters per dag! Gemiddeld dronk ik tussen de 3 tot 4 liter groene thee op 1 dag.

En ik begon weer verder af te vallen, ik helemaal blij natuurlijk. Ik merkte dat ik steeds verder wilde gaan! Ik wilde steeds dunner en dunner en dunner! Ik wilde botten zien! Als eerste kon je mijn ribben zien, ik was daar zo trots op, dat ik mezelf beloonde; Ik mocht nog minder eten van mezelf want dat had ik verdiend! Toen begon je mijn heupbotten steeds meer te zien. Ik kon wel weer een gat in de lucht springen, zo blij was ik! Ik mocht weer minder van mezelf gaan eten!

Toen wilde ik mijn ruggengraat zien. Toen je dat ook zag wilde ik mijn ribben op mijn rug zien....en zo ging het verder en verder! En kwam geen einde aan, elke keer kon ik wel een nieuw doel verzinnen! Maar om elke keer mijn doelen te bereiken, ging ik ook steeds minder eten! Op een gegeven moment at ik nog alleen maar 's ochtends een handje balans muesli en 's avonds een beetje warm eten. Meer ook echt niet! Ja, af en toe een appel maar alleen dat ik dan nog een beetje vitamines binnen kreeg! Er waren zelfs dagen bij dat ik alleen maar avondeten at!

Toen ik voor de eerste keer op een dood punt kwam, ik viel niet meer af, kwam ik in aanraking met pro ana. Deze sites motiveerde mij erg om door te gaan. Vooral de thinspo zorgde ervoor dat ik door wilde gaan. Ik moest en zou zo dun worden!

Iedereen had ondertussen wel in de gaten dat er iets met mij aan de hand was, behalve ik, ik dacht juist dat ik goed bezig was en er steeds beter uit ging zien! Maar het tegengestelde was waar. Ik ging er juist steeds slechter uitzien! Op school zijn mensen naar mijn mentor toegegaan om te zeggen dat ik anorexia had. Ik moest toen komen praten maar ontkende alles hevig en lulde me er met allemaal smoesjes uit! Verschillende kennissen en familieleden hebben het gevraagd maar ik ontkende het altijd! Anorexia? Hoe komen ze erbij!

Augustus 2007, op vakantie in Turkije had ik het heel erg zwaar! Ik kon gewoon niet meer eten! Maar ik moest wel want ik kon moeilijk niet-eten met mijn ouders erbij, die wisten immers van niets (dacht ik)! Na iedere maaltijd ging ik naar de wc om alles eruit te gooien! Dat voedsel mocht echt niet in mijn lichaam blijven! Ik raakte op een dieptepunt! Ik kon het niet meer aan! Alles werd me te veel. Ik heb toen eindelijk toegegeven dat er wel degelijk wat met me aan de hand was. Vanaf dat moment is er van alles in werking gezet om mij weer beter te krijgen. Instantie na instantie, dokter bezoek na dokter bezoek. Ga zo maar door. Echt om gek van te worden! En toen eindelijk op 16 oktober had ik een intake gesprek bij Centrum Eetstoornissen Ursula. Eindelijk ging er wat gebeuren. Na nog een familie intake en een gesprek met therapeuten kon ik op 26 november starten in de ADO-groep. De eerste paar weken viel ik nog alleen maar af. Ik wilde eigelijk helemaal niet eten en al helemaal niet aankomen. Ik had altijd wel weer een smoesje om het te verklaren of om mezelf te verdedigen.

Maar op een gegeven moment werd de groep mijn smoesjes en mijn houding zo zat, dat ze erg boos op me zijn geworden. Daar ben ik ze nu nog dankbaar voor! Want vanaf dat moment ging het steeds beter, met af en toe wel een terugval maar dat hoort erbij. Ik had die periode zwaar ondergewicht. Mijn gewicht is sinds de voorjaarsvakantie in 2008 erg stabiel. Het schommelt tussen de XX en de XX kilo. Ik had dan wel een goed gewicht, maar daarmee ben je er nog niet! Mijn gedachten waren nog zo fout. Ik haatte mezelf, ik vond mezelf vies. Ik kon gewoon niet naar mezelf kijken. Echt alles aan mezelf verafschuwde ik. Ik vond mezelf echt veel te dik en ik stond echt op het punt om weer af te gaan vallen, want met zo'n lichaam wilde ik echt niet leven.

Maar langzaam begon de Psycho Motorische Therapie aan te slaan en begon ik mijn lichaam steeds meer te accepteren. Tijdens mijn examens ben ik 3 weken niet naar therapie geweest en in die 3 weken is er echt een knop om gegaan. Toen ik weer bij therapie kwam ging het hartstikke goed met me. Iedereen was verbaasd over de plotselinge verandering. Maar ik was gewoon blij met mezelf! Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik een mooi meisje dat er mag zijn en dat het recht heeft om te leven! Dit is denk ik wel mijn grootste overwinning. Ik heb nu eindelijk weer het idee dat ik vrij ben. Ik ben niet meer gevangen in mijn gedachten.

In de maand voor ik in therapie ging heb ik mijn vriend ontmoet. Ik ben vanaf het begin eerlijk tegen hem geweest over wat er met mij aan de hand was. We zijn nu al bijna ander half jaar samen. Hij heeft me gedurende de tijd dat ik in therapie zat altijd gesteund. En hij steunt me nu nog steeds als ik het moeilijk heb. Hij is echt de belangrijkste persoon in mijn leven en ik weet niet of ik het gered had zonder hem. Het is voor hem ook zeker niet makkelijk geweest en ik ben hem echt heel dankbaar voor alles wat hij voor me heeft gedaan.

Ik heb in totaal 8 maanden in therapie gezeten en ben nu sinds eind juli gestopt met therapie. Ik ben wel wat afgevallen, ik weeg nu ongeveer XX kilo. Elke dag is nog wel gevecht tegen mijn gedachtes om af te vallen, want dat wil ik nog steeds wel. Maar tot nu, met een paar kleine misstapjes heb ik elke keer gewonnen van ana! Dit geeft me ook wel een heel sterk gevoel! Ik weet dat het nooit meer helemaal over gaat en daar heb ik me dan ook maar bij neergelegd. Maar hoe dan ook, ik blijf er tegen vechten, zodat het nooit meer mijn leven overneemt.

Over het algemeen gaat het dus heel goed met me, maar op het moment dat er dingen gebeuren waar ik niet goed mee om kan gaan slaat het toch eigenlijk altijd op mijn eten. Dat is iets waar ik nog heel hard aan werk. En er is nog één dingetje waar ik last van heb en dat is dat ik moeite heb om met veel mensen in de buurt te eten. Ik kan over het algemeen alleen met mensen eten die ik goed ken en vertrouw. Dus als ik en mijn vriend bij zijn vrienden gaan eten, kan ik heel moeilijk eten.

Maar ik heb al zoveel overwonnen dat ik weet dat ik dat ook nog wel weg kan krijgen.