Ik ben Donna. Een meisje die 5786 dagen geleden geboren werd. Als ik baby foto's terug kijk, zie ik een klein meisje met een grote lach. Ik zie een energiek en vrolijk meisje, die later groot en sterk gaat worden. Twee jaar geleden kreeg ik een eetstoornis. Hier heb ik hard tegen gevochten en dat doe ik nog steeds. Ondanks mijn eetstoornis blijf ik, in mijn hart, altijd dat kleine meisje met een grote lach.

Ik vond laatst een brief, van 2 jaar geleden, aan mijn moeder. Hierin stond dat ik bezig was met gezonder eten en wat was afgevallen, maar niks om zich zorgen over te maken. Het stelde niks voor... Een half jaar later lag ik in het ziekenhuis met ernstig ondergewicht, een gevaarlijk lage hartslag en geen emotie. Ik kan me van deze periode niet veel meer herinneren. Daarna volgde een tijd waarin ik mijn leven langzaam weer opbouwde. Dit ging met kleine stapjes en veel tegenslagen. Maar ik bleef volhouden en doorzetten. Alles om weer de gezonde en vrolijke ik te worden, die ik altijd ben geweest.

Afgelopen zomer was ik officieel klaar met het hele proces. Ik voelde me goed en was er 100% zeker van dat dit mij nooit meer zou overkomen. Nu, een half jaar later gaat het helemaal niet goed. Na de kerstvakantie ging ik gewoon weer naar school. Ik had les op de bovenste verdieping. Acht trappen omhoog. Ik kwam buiten adem boven. Dat was het moment dat ik me realiseerde dat het zo niet langer kon. Ik was mentaal én fysiek uitgeput. Mijn lichaam was op, ik had geen moment rust en in mijn hoofd was het een zooitje. Een terugval... het voelt zo onwerkelijk.

Wat ik heel lastig vind aan een eetstoornis, is dat ik altijd een tweestrijd heb. Mijn eetstoornis-stemmetje en mijn vrolijke-ik stemmetje hebben continu een gevecht in mijn hoofd. Als de één tevreden is, is de ander teleurgesteld. En andersom. Wat ik ook doe, het is altijd fout. Meestal gaat het zo: in het gevecht gaan de stemmetjes kop aan kop. Totdat het vrolijke ik-stemmetje de laatste klap uitdeelt en het gevecht heeft gewonnen. Hierna is ze wel helemaal uitgeput van de felle strijd... Na zo'n strijd in mijn hoofd heb ik vaak een dubbelgevoel. Maar heel diep binnen in mijn hart, is dat energieke en vrolijke meisje een feestje aan het vieren.

Soms vraag ik me af: Waarom ik? Waarom moet mij dit overkomen? Helaas heb ik hier geen antwoord op en dat zal ik waarschijnlijk nooit krijgen. Het is nou eenmaal zo. En ja, dat is kut...

'But keep your head up princess, otherwhise your crown falls!' ♡

Als het even helemaal niet goed gaat en je voelt je niet fijn, dan toch is er altijd wel iets wat leuk is. Al is het maar iets heel kleins! Dat moet je altijd onthouden. Mijn gezin is heel belangrijk voor mij. Ze geven mij veel warmte en liefde. Samen maken we veel moeilijke momenten mee, waarin we elkaar steunen. Maar gelukkig doen we samen ook heel veel leuke dingen. Hier word ik altijd heel blij van.

Mensen om je heen zijn zo belangrijk! Ze kunnen je helpen en steunen, maar ze zijn er ook juist om leuke dingen mee te doen en even niet te denken aan de strijd die je levert. Ze geven je liefde, plezier en energie.
Ook motivatie is heel belangrijk. Als je voor jezelf een mooi doel bedenkt, kan je hiervoor gaan. Niks is onmogelijk en je bent sterker dan je denkt! Ik heb tegen mezelf gezegd:

"Ik wil dit niet. Ik wil weer een leuk leven waarin ik niet continu hoef na te denken over dingen. Ik wil een terrasje kunnen pakken en gewoon lekker thee mét een taartje kunnen bestellen. Ik wil weer gelukkig zijn. Dit is mijn doel en hier ga ik voor vechten!"

Op dit moment ben ik thuis hard bezig met een goed plan. Ik vind het heel moeilijk, maar ik doe mijn best en zet door!

'I am better than I was yesterday.
But not as good as I will be tomorrow!' ♡

Liefs, Donna