Ik ben een meisje van 15 en ik heb nu ongeveer 1,5 jaar Anorexia Nervosa. Ik was een meisje met een passie voor turnen, niemand mocht daar aankomen. Ik wilde geen lessen overslaan. Ik had ook als klein kind al last van dwang. Dingen moest ik altijd hetzelfde doen, anders dacht dat iets niet goed ging of iets verkeerd ging of dat er iets vreselijks gebeurde. Perfectionistisch dus.

Op een gegeven moment waren we bij mijn Tante thuis en mijn (tweeling) Broer en ik gingen ons kleine nichtje en neefje helpen met douchen. Op een gegeven moment ging mijn nichtje voor de grap op de weegschaal staan en zodoende ben ik er ook op gaan staan, xx KG. Ik dacht dat het veel te veel was, maar als ik nu achteraf denk was dat eigenlijk ook nog op het randje voor mijn leeftijd en lengte. Dus ik vroeg dat toen ook aan mijn moeder en aan mijn vader maar die zeiden dat het niet te zwaar was, integendeel zelfs.

Maar ik voelde me bij dat cijfertje niet prettig, ik voelde me er dik bij! Echt stommer dan stom! Ik ging dus minder snoepen en minder lekkere dingen eten, frieten waren uit ten bozen! En ik dacht minder snoepen en geen frieten, kan ik makkelijk laten en ik mis het niet eens en bovendien dacht ik dat het toch niet werkte, dus ging ik er nog verder in dat betekende minder boterhammen minder avondeten. Mijn moeder en vader kregen het toen in de gaten en we kregen steeds meer discussies en ruzies.

Totdat mijn moeder met me naar de huisarts is gegaan. (Thuis hadden we geen weegschaal, vandaar dat ik dacht dat ik niet was afgevallen). Maar het ging sneller dan ik dacht, want ik was immers al voordat ik er aan begon mager, dus dan ben je snel op een gevaarlijk gewicht. Toen we bij de huisarts vandaan kwamen hebben we een afspraak gemaakt bij een psycholoog, Ik wilde er vanaf ik kon er niet meer tegen! De ruzies, de strijd met jezelf ik werd er helemaal gek van! De dwang werd steeds erger, ik wilde hulp hebben.

Een aantal dagen nadat ik een gesprek met de psycholoog had gehad, kregen we een telefoontje dat ze een afspraak bij de kinderarts in het ziekenhuis had gemaakt, ze vond toch dat het nodig was eens een bezoekje te brengen aan een arts.

Ik dacht er echt niet bij na dat ik opgenomen kon worden in het ziekenhuis, want mijn gedachte hing er nog steeds bij dat ik rond de xx KG zat. In het ziekenhuis bleek dit echter niet het geval. Mijn gewicht was flink gedaald. Ik schrok heel erg, dit was niet mijn bedoeling! Het enige wat ik wilde is dat ik me prettiger voelde, maar hier schrok ik wel van. Vooral omdat ik toen moest opgenomen worden en daar zat ik niet op te wachten. Maar het was beter voor me werd me uitgelegd en mijn vader en moeder stelden me gerust en zeiden dat ze iedere dag langs zouden komen.

Na het weekend was het dan zover, ik werd opgenomen. Het was heel vreemd ik zat daar op een kamertje helemaal alleen en wist niet wat me te wachten stond. De regeltjes werden me uitgelegd, ik mocht 2 uur per dag bezoek van mijn gezin en ik mocht 2 uur in de week vriendinnen op bezoek, familiebezoek moest je verdienen. Ik mocht 2 keer per dag eventjes de kamer verlaten voor de rest moest ik op mijn kamer blijven.

De eerste week kreeg ik de kans om zelf te eten. Ik kreeg een lijst waar op stond wat ik per dag moest eten. Ik vond het in het begin hartstikke veel. Ik had ook vaak paniek als het eten er aan kwam, vooral het avondeten. De boterhammen vielen nog mee, want die kon ik zelf besmeren. De eerste week was voorbij, ik was er niet in geslaagd om zelf bij te komen.

Dus ze besloten me om in de nacht sondevoeding te geven door een neusslangetje. Ik had zoiets van, het moet maar, anders kon ik nooit naar huis. Maar des te moeilijker was het eten overdag! Omdat je wist dat je er bovenop ook nog eens sondevoeding kreeg.

Het bijkomen ging ietsje beter, maar nog niet snel genoeg, daarom kreeg ik van de verpleging ook nog eens voordat ik ging slapen pudding met slagroom, maar gelukkig werd de sonde afgebouwd naar 0. Uiteindelijk heb ik mijn ontslaggewicht van xx KG bereikt. Ik heb ongeveer 8 weken in het ziekenhuis gelegen. Ik wist dat ik nog niet mijn gezonde gewicht had bereikt, maar voor mijn gevoel was dit al verre van genoeg.

Toen ik thuis was moest ik wel elke week op gesprek bij een psychotherapeut. Ik vond het verschrikkelijk maar het moest, maar voordat ik het wist was ik weer terug bij af.

Ze hadden alweer een afspraak bij de kinderarts gemaakt, maar ik wilde echt niet, ik was zo bang want ik wist dat ik dan opgenomen moest worden. Ik wilde echt niet! Maar het moest, ik kon zo niet verder! Ik kon helemaal niks, niet sporten, school werd te vermoeiend en fietsen naar school deed ik ook al niet meer! Dit kon zo niet. Ik moest wel gaan en ja hoor, ik kon weer in het ziekenhuis blijven het gewicht was nu nog lager dan de eerste keer.

Na het weekend werd ik weer opgenomen, ik wist wel wat me te wachten stond. Ik kreeg weer een eetlijst, weer dezelfde. Ik mocht weer een week zelf proberen, maar dit lukte me niet integendeel ik was nog verder naar beneden gezakt in gewicht. Ik kreeg weer sondevoeding. Ik vond het eten nu veel en veel moeilijker dan de eerste opname. Ik weet niet hoe dat kwam, maar ik vond het heel moeilijk om mijn oude patroon los te laten.

De sonde werd nog meer naar boven gevoerd. Ik wilde dit allemaal niet ik wilde gewoon beter zijn en naar huis gaan, ik heb uiteindelijk 3,5 maand in het ziekenhuis doorgebracht. En had weer het ontslag gewicht van de vorige keer behaald. En ze hebben me meerdere malen geadviseerd om toch contact op te nemen met een kliniek. Ik wilde dit echt niet, als me zoiets overkomt dat ik naar een kliniek moet, dan wilde ik niet meer stelde ik vast,... en nu nog steeds. Maar ik heb toch zelf naar een klniek gebeld en een afspraak gemaakt voor een gesprek en ik moet zeggen het luchtte wel op!

En nu ben ik gelukkig thuis na een lange tijd in het ziekenhuis, ik heb nog steeds de gedachte dat ik echt nog niet naar een kliniek wil! Maar ik hoop gewoon dat ik op zijn minst mijn ontslaggewicht al eens vasthoud en dat is ook de afspraak met het ziekenhuis en de behandeling van de psycholoog. Want ik wil heel graag weer gaan turnen, maar ik weet ook dat dat misschien met dit gewicht nog niet kan, maar dat moet ik afwachten. Ik hoop dat het me dit keer wel gaat lukken!

Maar ik heb af en toe wel zoiets van ik ben niet ziek, ik heb een heel ander zelfbeeld van mezelf, als ik in de spiegel kijk. Ik zie een heel ander persoon dan dat ik in werkelijk ben, ik zie mezelf veel dikker. Ik weet dit wel maar ik geloof wat ik zie, terwijl ik weet dat dit niet altijd klopt. Ik voel me ook heel erg schuldig tegenover mijn familie en vrienden. Ik had veel liever gehad dat iedereen gewoon zijn of haar leven verder leeft en dat ik degene ben die alleen dit probleem meemaakt. Niet dat anderen er ook last van hebben, maar ik weet ook dat als je dochter zoiets heeft, je niet zomaar verder kunt gaan met je eigen leven. Maar was het maar zo dan had iedereen minder ellende alleen door mijn eetgedrag. Ik voel me er vaker schuldig over. Ik beloof vaker van nu ga ik dit en dat doen, soms gaat het gewoon niet dan houd me iets tegen en ik weet, hiervoor moet je vechten, maar het is ook verdomt moeilijk!

Ik hoop dat iedereen die deze ziekte ook heeft, ervan geneest en hulp zoekt waar je, je in kan vinden! Want hulp zoeken waar je niet achter staat heeft geen zin, maar zoek wel hulp! En blijf doorvechten, je hebt goede en slechte dagen, maar zet door! En goed luisteren, naar wat je vertelt en gezegd wordt door je hulpverleners! Doorzetten, je kunt het!

Door Gina