Het begon allemaal erg onschuldig. Afvallen? Ja leuk. Ik wil het wel eens proberen. Bladen, internet alles stond vol met afvaltips, workouts, gezonde voeding. Een abonnement op de sportschool hoorde daar ook bij. Gemotiveerd ging ik voor het eerst naar de sportschool.

In de sportschool kreeg ik sport vriendjes en vriendinnetjes. Ik merkte al snel dat ik de beste resultaten moest halen. De X aantal calorieën moest ik bereiken om met een goed gevoel naar huis te gaan. Op een gegeven moment sportte ik 5 a 6 dagen per week. Ik kreeg veel complimentjes van je bent goed bezig, ga zo door. De smaak kreeg ik te pakken, maar het was niet genoeg.

Ik ging op mijn voeding letten. Ik vond niks meer lekker en zelf was ik altijd het meisje die wel van lekker eten hield. Ik schrapte van alles uit mijn eetpatroon. Genoeg? Nee ik ging door. Ik moest door naar mijn X gewicht. Ik weet niet meer hoe het gebeurde. Het was een stem in mijn hoofd. Een vervelend spookje leek het wel. Hij stuurde me naar de badkamer. Hij vond dat het beter was dat ik mijn eten uitspuugde en ik ging akkoord. Misschien herken je het stemmetje wel in je hoofd?

Het spookje had elke dag een feestje, want ik ging met alles akkoord wat hij mij vertelde. Andere mensen zagen dat het erg snel ging.. mijn lijf veranderde. Na ongeveer een half jaar geheim houding, verplichtingen en mezelf straffen vond ik dat er een oplossing moest komen. Ik werd naar de dokter gestuurd en vanaf hier belandde ik in het ziekenhuis. Onderzoek na onderzoek. En stiekem wist ik allang wat er aan de hand was en was achteraf helemaal niet nodig geweest de 2 weken in het ziekenhuis.

Gelukkig werd het al snel duidelijk. Het spookje kreeg een vijand namelijk hulp. Hulp voor een eetstoornis NAO. Afspraak na afspraak ging ik, maar het spookje was duidelijk de baas. Ja hallo dacht hij als jij tegen gaat stribbelen moet ik harder werken. Het spookje deed er alles aan om mijn leven meer kapot te maken. Al snel kreeg ik eetbuien en veel eetbuien. Ik moest eten totdat ik zoveel buikpijn had, dat het er (vanzelf) uitkwam. Ik was misselijk, maar toch ging ik door, want ik wilde wel op mijn gewicht blijven. Mijn familie, vrienden zag ik op dat moment niet meer staan. Het spookje en ik werden 1.

Wel had het spookje gewonnen, want ik stopte met therapie. Soms waren er wel licht puntjes waar ik wel mijn lieve familie en vrienden binnen liet. Ik wist ook wel dat het niet langer kon. Het moest stoppen en snel ook. Eindelijk kreeg ik hulp waar ik en het spookje wat aan had. Ik, omdat ik graag van mijn eetstoornis af wilde en het spookje, omdat hij iemand heel ongelukkig maakte. Bij centrum voor eetstoornissen Accare kreeg mijn eetstoornis een nieuwe naam: Boulimia.

Na een half jaar hulp vond ik dat ik sterk genoeg was om voor mezelf te zorgen. De weg om voor mezelf te zorgen was zwaar. Daar lieg ik niet om. De weg ging met vallen en opstaan. Op de weg om voor mezelf te zorgen moest ik nog meer dingen loslaten. Op een gegeven moment lag ik 's avonds in bed en ik dacht ik heb vandaag niet overgegeven. Dat is een fantastisch gevoel geloof me het kan en hoe heb ik dat gedaan?

Het is een kwestie van doen en op jezelf vertrouwen. Dagen gingen voorbij dat ik me goed voelde en mijn leven weer positief zag. Helaas was het nog steeds niet helemaal top. Genezing is namelijk niet direct over. Geef het de tijd. Begin 2015 zag ik in dat het nu of nooit was. Ik wilde namelijk mijn laatste stap zetten naar genezing. Op school liep ik ver voor en was ik klaar voor mijn examen. Na mijn examen kreeg ik de kans om naar het buitenland te gaan. Ik zag dit als een kans naar het einde van mijn eetstoornis. Mijn ouders hadden niet alle vertrouwen en dachten dat dit niet goed zou komen, maar ik wist het zeker ik ga. In februari vertrok ik en het spookje richting Curaçao en ik had heus onzekerheden over mijn eetstoornis, maar ik liet het los.

Ik kan jullie vertellen dat het goed ging. Mijn eetbuien, pieker momenten, verdriet werd minder en het ging zelfs weg. Tijdens mijn reis ben ik erachter gekomen dat het fijn is om van jezelf te houden en dat je soms gewoon even weg moet uit je eigen omgeving. Ik kwam er achter dat eten lekker is en dat je eindeloos kan variëren.

Mijn reis heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Het spookje verliet langzaam mijn leven dit gebeurde met vallen en opstaan. Voor de mensen die nu knokken om deze ziekte te overwinnen wil ik meegeven dat het vooral belangrijk is om naar jezelf te luisteren en niet naar de stemmetjes in je hoofd. Dat je niet aankomt van ‘'lekker'' eten en dat je niet bang hoeft te zijn dat andere mensen op je letten.

Geniet van de kleine dingen in het leven en hou contact met je familie en vrienden. Om van jezelf te houden is ECHT mogelijk!

Liefs van Anouk