Al in de vroege pubertijd kreeg ik een eetstoornis. Het begon met boulimia en later monde het uit in anorexia. Op een dag, ergens, ging de knop om. Eten zou ik. Eten zoveel ik kon. Het was geen bewuste keuze. Maar het gebeurde zomaar. Ik at alles wat ik lekker vond.

Met periodes heel dwangmatig. Dan at ik alleen maar toetjes bijvoorbeeld. Of alleen maar rijstwafels. Maar altijd moest mijn maag vol zijn. Elk moment van de dag. Toch gebeurde het heel stiekem allemaal.

Mensen zagen me weer "gewoon" eten dus dachten dat mijn eetstoornis voorbij was. En ja, ikzelf was ook van die mening. De angst voor eten was omgeslagen in alleen maar heel veel willen eten. Lekker eten, calorierijk eten. 

Maar dat had natuurlijk ook gevolgen. Ik kwam aan. Raar genoeg veranderde mijn zelfbeeld niet altijd mee. Het idee dat ik nu dik was, nestelde zich maar heel traag in mijn hoofd. Dat was te merken aan dat ik te kleine kleren droeg. Kleren waar ik uit gegroeid was, bleef ik gewoon dragen. Het zag niet uit zie ik nu in. Maar dat geeft wel aan dat lichaamsbeeld en de realiteit niet altijd hand in hand gaan. Zowel als je te dun bent, als wanneer je te dik bent.

Zo ging ik maar verder met eten tot het moment dat ik lichamelijke klachten begon te krijgen vanwege mijn overgewicht. Vocht in mijn enkels, altijd buiten adem en geen trappen meer kunnen lopen. Bijna suikerziekte. Ik had morbide obesitas gekregen... hoeveel kan je schommelen van anorexia naar morbide obesitas...

Elke dag ging ik slapen met het idee dat ik morgen wel weer dun wakker zou worden. Want ik zag ondertussen wel in dat dit niet zo verder kon gaan. Ik dacht mijn oplossing gevonden te hebben, een gastric bypass operatie. Dan zou ik weer dun worden. In mijn ogen had ik geen eetstoornis meer. Ik was gewoon te dik. En dat moest veranderen. Koste wat kost.

Mijn huisarts stelde een brief op voor het ziekenhuis en mijn tocht om dun te worden zou beginnen. Eerst ging ik naar het UZ in Leuven en kreeg een hoop vooronderzoeken. Daaruit bleek dat ik inderdaad lichamelijk wel in aanmerking kwam voor de operatie. Maar psychische vonden ze me niet sterk genoeg. De operatie zou niet door gaan. Ik dacht echt dat mijn wereld instortte. Ik moest en zou die operatie krijgen. Ik moest en zou weer dun worden. Dat ik daarvoor een zeer zware operatie moest ondergaan was voor mij bijzaak.

Een tweede poging in een ander ziekenhuis. Weer allemaal vooronderzoeken. Deze keer was ik beter voorbereid op het psychologisch onderzoek. Ik had voor mezelf alles heel mooi op een rijtje. Ik wilde die operatie hebben! En deze keer kreeg ik mijn zin!! Ik zou geopereerd worden. Ik kreeg uitleg wat er precies allemaal zou gebeuren en wat dat allemaal voor gevolgen zou hebben. Ik vond alles best. Als ik maar weer dun werd. De operatie kwam er en ik had het ernstig onderschat. Ik had geluk dat alles zonder complicaties verliep. Na een week mocht ik weer naar huis.

Ik moest echt opnieuw leren eten. Eerste tijd vloeibaar, daarnaar gepureerd eten en dan langzaam weer vast voedsel. Steeds kleine porties, traag eten, geen prik drinken. Mijn leven stond op z`n kop.

Maar wonderbaarlijk genoeg was het kwijt raken van gewicht voor mij een enorme motivatie en hield ik vol tot ik op een gezond gewicht zat. Ik was er! Alle lichamelijke klachten waren verdwenen.

Ik was wel erg snel afgevallen en mijn lijf was niet meer mooi strak. Toch viel het mee met huidoverschotten en tja, die gevolgen moest ik er maar bij nemen. Tot zover was ik een enorm succesverhaal. Maar na een jaar of 2 begon ik weer aan te komen. Blijkbaar was het me niet gelukt om echt anders om te leren gaan met voedsel. Blijkbaar vond ik mijn troost altijd nog in eten. Was eten nog altijd iets wat erg belangrijk was in mijn leven.

Ik schommel nu tussen normaal en net te zwaar. Maar voor mijn gevoel ben ik weer dik. Het doet mijn zelfbeeld niet goed. Het is weer vechten om netjes te eten. Door steeds weer meer te gaan eten is mijn kleine maagje weer opgerekt. En nu is er geen operatie meer mogelijk. Nu zal ik op wilskracht en gezonde voeding moeten proberen mijn gewicht constant te houden. Het blijft moeilijk om niet door te slaan in uitersten.

Ik dacht dat een operatie mijn probleem op zou lossen. Maar nu heb ik geleerd dat dat niet zo is. Je moet het zelf doen. En zolang het in het koppie niet verandert, helpt niets je echt...

foto 1: flickr.com/photos/gareth1953
foto 2: flickr.com/photos/lululemonathletica

Margriet