Afscheidsbrief aan mijn eetstoornis

 

Ik weet niet echt goed hoe ik je moet aanspreken. ‘Lieve of liefste' daar heb ik dubbelzinnige gevoelens over. Je bent niet mijn liefste, maar ik ben je door de jaren heen wel zo gaan beschouwen. Na vijf jaar heb jij het voor mekaar gekregen om mijn hele leven te beheersen. Heel mijn leven is veelgezegd, maar je hebt er wel voor gezorgd dat ik op een levensgevaarlijk gewicht heb gezeten en psychisch helemaal gedesoriënteerd ben. Soms voel ik me zo wanhopig dat ik het even niet meer weet. Ik weet maar één ding: ik wil van je af, maar ik kan het niet. Althans zo lijkt het.

Het kan wel, hebben ze mij gezegd, maar het zal pijn doen en ik haat pijn, zoals je wel weet. Dat was ook de reden waarom je in mijn leven bent geslopen. Als bittere pil om de pijn, negativiteit en onzekerheid te doven. Emoties waar ik nooit eerder leerde mee om te gaan.

meisje

5 jaar geleden ben jij dus binnengedrongen in mij, zomaar? Of was er een reden? Ikzelf had het niet door dat jij de controle nam over wat en hoeveel ik mocht eten en wanneer ik moest compenseren. Jij was mijn vriend, een hele goeie vriend zelfs want u kon ik vertrouwen, jij was tenminste eerlijk tegen mij, jij zei wat ik mocht en niet mocht en jij stond ieder uur van de dag klaar voor mij, bij jou voelde ik mij veilig, ik kroop stilletjes aan dieper en dieper in mijn comfortzone door jou en sloot mij af van de buitenwereld. Ik had het gevoel dat ik niemand meer had en er niemand meer om mij gaf, alleen had ik jou dus nog, deed ik verder met jou.

Jij gaf mij precies terug zelfvertrouwen en wanneer de mensen zeiden rondom mij dat ik er beter uitzag dan wilde ik echt nog verder met jou gaan omdat de mensen mij bewonderden voor wat ik deed en hoeveel karakter ik had om dit te doen. Maar iedere dag begon ik meer en meer te beseffen dat jij eigenlijk geen echte vriend was voor mij maar iemand die mijn leven verschrikkelijk kapot en moeilijk heeft gemaakt waardoor het voor mij lijkt dat ik echt vast zit en hier nooit meer uit geraakt.

recovery

Jij bent zo hard voor mij dat ik u niet durf tegen te spreken omdat ik bang ben dat er iets gaat gebeuren; Jij hebt mijn vrienden van mij weggetrokken, mijn gezin uiteen gehaald en mijn leven een hel doen worden. Vaak wil ik verlost zijn van jou, vaak wil ik dat je weggaat uit mijn gedachten, maar vaak denk ik ook BLIJF toch bij mij, bij u voel ik mij veilig, ik weet dat jij mij nooit zal laten vallen maar ik weet ook dat jij mij nooit beter zal maken. U loslaten is voor mij op dit moment heel erg moeilijk omdat ik dan over niets meer controle heb maar diep vanbinnen besef ik ook wel dat ik andere dingen kan zoeken waar ik controle kan over hebben maar die moet ik jammer genoeg nog zoeken.

Met dagen ben jij heel sterk aanwezig bij mij en met dagen hoor ik jou niet veel. Ik heb toch wel even stilgestaan hoe mijn toekomst er zou uitzien als ik bij u zou blijven of wanneer ik echt definitief afscheid zal proberen te nemen van jou en te beginnen met een nieuw begin zonder u. Het is zo dubbel en dat maakt het mij dan ook zo moeilijk om te kiezen, leven met jou of zonder jou, want ik heb zowel redenen om te blijven leven met jou en redenen om niet meer te leven met jou.

Ik ben de moeite waard en niet jij!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Soukaina - Zondag 15 november 2015 19:07
Honey, I'm so proud of you! Heb je mooi geschreven.
Knap dat je dit deelt met de rest. Ik weet dat je het heel moeilijk hebt maar zie dit als een stap vooruit. Je komt er wel, daar geloof ik in. Het zal heel veel energie kosten en heel veel emoties met zich mee brengen. Het gevecht blijft zwaar maar naar verloop van tijd wordt het steeds dragelijker!
Love you girl!

Btw you didn't lost your friends cause I'm here and I'll always be here for you, mijn dutske 💖
Astrid - Zondag 15 november 2015 19:19
Ooh Dankje lieve souki , doet mij deugd ! Hetzelfde voor jou, jij geraakt er ook wel , je zet iedere dag stappen ook al zie je die zelf niet ! Jij bent een voorbeeld voor mij en voor vele anderen ! Sterker dan jou is niemand ! Zo blij dat ik je heb mogen leren kennen
Dikke knuffels en zoenen 💖
Merel - Zondag 15 november 2015 20:23
Lieve Astrid,

Ik vind het net als Soukaina heel knap dat je dit deelt! Ik verschiet er eerlijk gezegd wel van dat je dit gedurfd hebt. Ik denk dat je hiermee aan jezelf ook voor een stukje bewijst dat je verder wil, dat je eigenlijk toch wel wil kiezen voor het andere pad, weg van de eetstoornis.
Ik ben er heel zeker van dat je die eetstoornis kan overwinnen, als je die laatste zin in je brief maar genoeg blijft herhalen ;)
Je hebt het op dit moment heel lastig, maar zoals je dinsdag ook wel merkte: als je erover kan praten met vriendinnen, dan lijkt alles ineens veel minder onoplosbaar dan je eerst dacht.
Doe je best en laat al die mensen die op dit moment niet in jou geloven en jou in de steek hebben gelaten eens zien hoe sterk ons Astridje is, want dat is ze!!! ;) Als je nu doorzet en je kan hen dat laten zien, zullen ze allemaal wel snel terug naar jou toe lopen ;)
Kom op!! (ik hoop trouwens dat je nu heel flink aan het eten bent ;) )

xxxx
Astrid - Zondag 15 november 2015 21:15
Merel,
De stap om het te schrijven was moeilijk maar om het te delen was nog moeilijker maar weet ook dat het voor mezelf houden niets helpt op lange termijn ! Praten helpt inderdaad voor mij , zelfs ook gewoon maar een knuffel is soms meer dan genoeg maar dan moet ik wel mensen hebben die dat willen doen voor mij en al een geluk heb ik u he! Ik hoop ook zo hard dat het met jou stap voor stap terug beter gaat want lieve Merel ons leven of laat me zeggen het leven bestaat uit zoveel meer dan eten ! Head up girl 💪
Liefs en knuffel Astrid xxx
Livia - Zondag 15 november 2015 21:59
Hoi Astrid,

Dat heb je heel mooi verwoord! En ik vind je een erg knappe meid. Ik wens je het allerbeste toe en vooral een mooi leven zonder eetstoornis.

Veel liefs!
Livia
Wendy - Zondag 15 november 2015 22:44
Dat heb je heel mooi geschreven, Astrid! Ik vind het prachtig hoe je zo vol hoop kan schrijven en ondertussen toch realistiscj blijft over waar je staat en wat de eetstoornis nog steeds me je doet. Ik wens je alle kracht van de wereld om voor eens en altijd te vechten tegen de donkerte. Jij verdient al het licht!

Liefs! xx
sarah - Zondag 15 november 2015 23:21
Wat een ontroerende brief!

Je bent een prachtmeid, hou die sterkte goed bij je!,
Je zal em vast nog nodig hebben!

Van licht gesproken, je straalt echt!

You go girl, want je kan het

Lieve groeten, Sarah

sarah - Zondag 15 november 2015 23:26
Wat een ontroerende brief!

Je bent een prachtmeid, hou die sterkte goed bij je!,
Je zal em vast nog nodig hebben!

Van licht gesproken, je straalt echt!

You go girl, want je kan het

Lieve groeten, Sarah

charly - Zondag 15 november 2015 23:59
Respect voor wat je hier neergetypt hebt!! Heel herkenbaar ook die tweestrijd!!
Maar ik geloof dat je er een leven vol geluk, vreugde, plezier, vriendschap, warmte en liefde te wachten staat als je dit gevecht verder aan gaat! Je bent hier al zo goed mee bezig! Ik bewonder je hiervoor!
en samen komen we hieruit!

charly - Zondag 15 november 2015 23:59
Respect voor wat je hier neergetypt hebt!! Heel herkenbaar ook die tweestrijd!!
Maar ik geloof dat je er een leven vol geluk, vreugde, plezier, vriendschap, warmte en liefde te wachten staat als je dit gevecht verder aan gaat! Je bent hier al zo goed mee bezig! Ik bewonder je hiervoor!
en samen komen we hieruit!

Rachel Vulsteke - Maandag 16 november 2015 07:12
Lieve Astrid,
Misschien herinner je mij wel nog... Zat samen met je in Antwerpen en vanaf dat ik jou leerde kennen wist ik hoe super je was. We zijn een groot jaar verder en we vechten er nog alletwee keihard tegen , maar we mogen niet opgeven. Ik voel vanuit het binnenste van mijn hart dat jij er vanaf wilt en geloof me , die dag komt. Ik hoop dat je jezelf ooit kan zien zoals ik je zie , je bent zo mooi en je bent het meer dan waard. Ben hier altijd voor je en weet dat ik je zo bewonder in alles wat je doorstaat en doet. veel liefs xxx
Merel - Maandag 16 november 2015 08:26
Vergeet nooit dat er altijd heel wat mensen zullen zijn die er voor je willen zijn om die babbel of knuffel te geven!
Maak je verder maar niet te veel zorgen om mij, want ik ben ook kei hard aan het vechten. En ook al is het heel lastig op dit moment, ik ga mij niet meer laten doen door die eetstoornis. We komen er samen uit en dan spreken we nog heel vaak af, buiten opname ;)

Blijf geloven in jezelf, want ik weet dat je het kan! ;)
IHP2010 - Maandag 16 november 2015 09:41
Wat super mooi geschreven!
Jij bent het zeker meer waard dan die ES!
Geloof in jezelf want jij kan het!
Wees trots op jezelf dat je dit hebt geschreven!

Be Proud
Liefs
anoniempje:) - Maandag 16 november 2015 17:43
Wat een mooie en emotionele brief!!
Heel veel respect voor zo te hebben geschreven!
Geloof in jezelf ik geloof ook in je! Je komt er!!
X
otiz.nerd - Maandag 16 november 2015 21:31
super mooi , je bent vele sterker en zonder die eetstoornis is er zoveel dat je zal terug winnen ♥️