Je bent al langere tijd aan het rommelen met eten en ergens weet je wel dat het zo niet langer kan. Dat het niet goed is wat je doet en dat er toch echt wel sprake is van een probleem. Of je voelt je al langere tijd heel slecht en je vindt eigenlijk dat je het alleen moet oplossen. Jij hebt geen therapie nodig, je mag geen hulp vragen, je hebt met jezelf afgesproken het helemaal alleen te doen. Veel mensen voor wie het eigenlijk heel goed zou zijn, maken de stap naar therapie niet. Dit wordt vaak (onbewust) veroorzaakt door angst. 

De angst problemen erger te maken, beerputten onnodig open te trekken. Bang om niet begrepen te worden, bang om je bloot te stellen en te praten over je problemen. Ook speelt het vaak een rol dat veel mensen zichzelf en hun eigen problemen niet serieus nemen. Ze denken dat ze er niet ernstig genoeg aan toe zijn voor therapie terwijl er echt niet zoveel eisen zijn waar je aan moet voldoen om eens met een psycholoog te praten.

Bron

Als jij niet lekker in je vel zit en hier graag met iemand over wil praten kun je vaak al bij een therapeut terecht. Veel mensen durven de stap naar hulp ook niet te zetten omdat het dan echt is, een echt probleem waar je wat aan moet doen. Je moet dingen doen die je eng vindt, dingen die je niet wil. Een veilige wereld loslaten. Daarnaast kan therapie eng lijken voor mensen die dit nog niet kennen. Het is nieuw, je weet dan nog niet precies wat je kunt verwachten en dit kan al heel eng zijn. Zo zijn er nog talloze andere redenen waarom die stap naar behandeling zo moeilijk kan lijken. Toch zijn er ook heel veel dingen die die stap de moeite waard maken. In deze blog een aantal redenen waarom je de stap naar therapie wel moet maken.

1. Problemen kunnen onnodig verergeren
Vaak geldt dat hoe sneller je er bij bent, hoe beter iets te behandelen is. Dit is bij veel psychische problemen ook het geval. Wanneer je vroeg hulp vraagt wanneer je sombere gevoelens hebt en vaardigheden wil ontwikkelen om hiermee om te gaan, heb je een kleinere kans dat het uiteindelijk uitloopt op een depressie dan wanneer je niet of veel later aan de bel trekt. Dit betekent echter niet dat er dan niks meer te doen is, maar hoe langer je er in blijft rondhangen, hoe moeilijker het kan worden en hoe erger de problemen kunnen worden. Dit is bij eetstoornissen ook vaak het geval. Zonde! Want het kost ontzettend veel tijd, pijn en moeilijkheden wanneer dit verergert en dit ook eigenlijk voorkomen had kunnen worden. Misschien is het op gegeven moment wel op het punt gekomen dat je niet meer kan werken of moet stoppen met je opleiding. Problemen verspreiden zich dan over meerdere gebieden en beïnvloeden je dagelijkse leven drastisch.

2. Het gevoel dat je er niet alleen voor staat
Wanneer je de beslissing neemt om in behandeling of therapie te gaan, maak je ook de beslissing om jouw problemen met iemand te delen. Misschien vind je het wel heel lastig om er over te praten en doe je dit ook eigenlijk niet of nauwelijks in je omgeving. Je kunt je dan heel eenzaam voelen en het gevoel hebben dat je er alleen voor staat. Ook wanneer je wel steun zoekt in je omgeving en praat over waar jij mee zit, kun je dit gevoel hebben. Dat is ook niet zo gek. Jouw omgeving weet misschien wel niet hoe het is om een eetstoornis te hebben of om te kampen met een depressie of een andere psychische ziekte. Ze kunnen er dan misschien wel voor je zijn door naar je te luisteren en je te steunen, maar soms merk je wel dat mensen daar geen ervaring mee hebben. Ik wil hier echter niet mee zeggen dat een psycholoog er wel altijd voor zorgt dat jij het gevoel hebt dat je er niet alleen voor staat, maar diegene heeft er in ieder geval voor geleerd. Daarnaast komt een therapeut wel naast jou staan om samen de problemen aan te pakken.

Bron

3. Hoop op verbetering
Wanneer je langer wacht met hulp zoeken en langer alleen met problemen rondloopt, kunnen ze enerzijds meer toenemen maar ook je hoop en geloof in verbetering kan afnemen. Dit is iets wat niet heel motiverend is en niet goed samen gaat. Je zit dan eigenlijk in een soort neerwaartse spiraal. Wanneer je hoop op verbetering vermindert, kun je ook minder gemotiveerd zijn voor therapie waardoor deze drempel alleen maar hoger wordt. Zonde, want therapie kan juist deze cirkel doorbreken en er voor zorgen dat je wel weer hoop hebt op een goede toekomst.

4. Iedereen verdient hulp
Sommige mensen, voornamelijk vrouwen, voelen zich zo minderwaardig dat zij het gevoel hebben dat ze geen hulp verdienen. Dat anderen wel om hulp mogen vragen en steun verdienen, is dan vanzelfsprekend en oke, maar zij vormen daarin een uitzondering. Iedereen verdient hulp en steun. Je helpt jezelf niet door te denken of te herhalen voor jezelf dat je het alleen moet doen. Dat jij geen hulp van anderen verdient, dat je zwak bent als je het niet alleen kunt, etc. Het zijn niet helpende gedachten waar je geen stap verder mee komt.

5. Het is zonde. Je hebt niet alle tijd van de wereld
Natuurlijk mag je je tijd nemen om die stap te zetten en hoef je niet direct hulp te zoeken. Je mag het doen op je eigen tempo. Het is alleen wel goed om voor jezelf te bedenken dat het niet helpt om het constant voor je uit te schuiven als je eigenlijk al ergens weet dat het wel is wat moet gaan gebeuren. De meeste mensen kunnen weer omgaan met problemen of ze zelfs uit hun leven bannen, omdat ze hulp hebben geaccepteerd, omdat ze vaardigheden aangeleerd hebben waarmee ze dit te lijf konden gaan en die ook bij latere problemen ingezet kunnen worden. Je kunt de tijd nemen, maar je moet ook beseffen dat de wereld om je heen en de tijd wel doorgaat. Voor je het weet ben je jaren verder en heb je spijt dat je niet eerder hulp hebt gezocht.

Misschien weet je dit allemaal wel of besef je het wanneer je dit leest, maar is er toch nog iets wat je tegenhoudt. Natuurlijk is met deze blog niet alles gezegd en is het niet direct de aanleiding om de telefoon te pakken en de huisarts te bellen om een afspraak te maken voor een verwijzing. Die drempel is er en het kan ook ontzettend eng zijn. Hieronder volgen nog wat tips die jou wellicht kunnen helpen het wat makkelijker te maken.

Bron

1. Onderzoek de weerstand
Probeer om te beginnen eens te bedenken waar je precies tegen op zit. Wat maakt dat je bang bent, dat je weerstand voelt om de stap naar behandeling niet te zetten? Heeft het te maken met een bepaalde afspraak die je met jezelf hebt gemaakt om dingen alleen op te lossen? Is dit iets wat je geleerd hebt van je ouders? Ben je bang voor het oordeel van anderen? Ben je bang om je eetstoornis los te moeten laten? Ben je bang teleurgesteld te worden of problemen te verergeren? Of is er een andere reden waarom je het tot op de dag van vandaag nog niet hebt gedaan? Onderzoeken wat jou tegenhoudt helpt om meer inzicht te krijgen in jouw problemen en de obstakels op jouw weg naar geluk. Inzicht zorgt er weer voor dat je daar wat mee kan doen.

2. Maak afspraken met iemand uit je omgeving
In dit geval kan het super handig zijn om een stok achter de deur te hebben. Spreek bijvoorbeeld af met een vriendin, familielid, collega of docent dat je naar de huisarts gaat voor een verwijzing of dat je gaat nadenken om hulp te zoeken. Maak concrete afspraken, zoals: "Over 3 weken ben ik bij de huisarts geweest voor een verwijzing". Vraag degene waar je een afspraak mee maakt om hier met regelmaat naar te vragen en bedenk jezelf welke tussenstappen je nodig hebt om dit uiteindelijk te gaan doen.

3. Praat met lotgenoten
Het kan helpen ervaringen van therapie van andere mensen te horen. Zoek hier bijvoorbeeld blogs over op op onze website of praat met lotgenoten op het forum of in de chat. Het kan helpen je te motiveren toch deze stap te zetten.

4. Geef het een kans
Ook als je er geen vertrouwen in hebt en denkt dat het toch niet zal helpen, kun je het op z'n minst een kans geven. Pas dan kan je echt zeggen of het wel of niet helpt of misschien een beetje.

5. Vraag om steun
Natuurlijk is het een moeilijke stap, maar die stap hoef je niet alleen te zetten. Vraag aan een familielid of vriendin om met je mee te gaan of om het er in ieder geval over te hebben. Misschien helpt dit je om die stap wel te durven nemen.

Wat is voor jou een reden om die stap naar hulp te zetten?