Dank voor alle enorm lieve, bemoedigende en begripvolle reacties op mijn recente blog en video #Krachtvoer. Ik was er oprecht door geraakt. Naast alle lieve reacties, ontving ik ook een paar reacties waarin iemand zei dat ik triggerde of dat iemand op mij wilde lijken. Dat deed me verdriet en het bleef de afgelopen dagen door mijn hoofd spoken. Waarom zou iemand, op dit moment, op mij willen lijken? Waarom zou ik iemand triggeren? Ik deel toch juist in alle eerlijkheid dat het niet goed met mij gaat, dat ik niet gelukkig ben en dat ik heel veel verdriet heb door hoe het nu met mij gaat? Dat is toch niets om te ambiëren, om als voorbeeld te zien? Dat is toch geen reden om je eetstoornis hoogtij te laten vieren? 

Helaas weet ik maar al te goed hoe een eetstoornis alles aan kan grijpen om als excuus te dienen om niet tegen de eetstoornis in te hoeven gaan. Alles is voor een eetstoornis een legitieme reden om opnieuw te gaan hongeren, afvallen en minderen. Ik, momenteel als persoon met een ongezond gewicht, zal voor jouw eetstoornis dus ook zeker een goede reden zijn: "Als zij het mag, mag ik het ook!" las ik ergens. Een zotte gedachte eigenlijk hè, als het om een ziekte gaat...? Maar goed, van mij mág je alles, de vraag is alleen of je het moet willen...

Toch bleef ik dit alles een lastige kwestie vinden. Moest ik mezelf dan verstoppen totdat het weer goed met me zou gaan? Moest ik de schijn ophouden? Moest ik stoppen met video's maken voor Proud2Bme? Moest ik geen foto's meer van mezelf en mijn vriendin plaatsen op Instagram? Stoppen met mijn hobby om te vloggen voor mijn persoonlijke blog? Ik heb het er met een paar mensen in mijn omgeving over gehad en zij gaven aan dat het wellicht deels kon komen doordat mensen denken dat ik mét eetstoornis succesvol en gelukkig ben...

Mensen konden dit misschien denken omdat ik altijd vrij sterk en vrolijk overkwam in video's en vlogs. Dat vond ik wel een interessant gegeven, feedback waar ik iets mee kon. Blijkbaar bracht ik de keerzijde van de eetstoornis nog onvoldoende in beeld of vertelde ik hier te weinig over. Dat kan ik wel beamen, het is voor mij ook best heel moelijk om hier meer over te delen, omdat het zo naar, kwetsbaar en pijnlijk is. 

Hoe kan ik uitleggen dat je niet op mij wilt lijken? Als ik op dit moment in de spiegel kijk, wil ik niet eens op mijzelf lijken. Met deze blog en in een nieuwe video die binnenkort online komt wil ik hier echter een poging toe wagen. Voor mijzelf, voor iedereen die denkt dat ik met eetstoornis succesvol en gelukkig ben en voor iedereen die momenteel op mij wil lijken. Voor jou, als ik een trigger voor je ben...

♥ Kwijtraken wat ik heb opgebouwd
Alles wat ik de afgelopen 8 jaren heb bereikt op het gebied van Proud2Bme, mijn relatie, een eigen huis, een leuke hond en mijn persoonlijke blog, heb ik bereikt doordat ik gezond was en stevig in mijn schoenen stond. Ik had voldoende energie en eigenwaarde om meerdere dingen tegelijk te doen en mijn angsten aan te gaan. Alles wat ik tot dusver heb opgebouwd komt door mijn huidige situatie echter op losse schroeven te staan. Het werken voor Proud2Bme is, uiteraard, een stuk ingewikkelder nu het niet goed met mij gaat. Ik moest zo snel mogelijk herstellen om te zorgen dat ik mijn baan behoud en mijn inkomsten behoud zodat ik mijn huis kan betalen. Op dit moment is er niets wat ik verder kan opbouwen of uitbreiden in mijn leven, omdat al mijn energie gaat naar de enorme strijd, het herstellen van en het vasthouden van dat wat ik allemaal niet kwijt wil raken.

♥ Mijn hart verloren
Heel langzaam ben ik de afgelopen maanden een deel van mijn hart verloren. Dat klinkt misschien overdreven, maar het is werkelijk zo. Mijn hond is, naast mijn vriendin, mijn grote liefde, maar door het verliezen van gewicht, ben ik ook mijn gevoel voor hem verloren. Ik voel bijna niets meer bij hem, kan hem niet meer knuffelen vanuit een natuurlijke wens en heb geen behoefte meer om met hem te spelen. Het voelt kil, slecht en ik voel me hier heel schuldig over. Mijn leven is er leger, killer en eenzamer door geworden.

♥ Niet meer genieten
Vorig jaar ging er geen week voorbij dat ik in de zomer niet gezellig ergens met mijn vriendin op een terras zat met een goed glas wijn en een flinke bak nacho's. Ik kon hiervan genieten zonder vervelende gedachtes in mijn hoofd. Nu is daar geen enkele sprake meer van. Bij alles wat ik spontaan wil doen wat te maken heeft met eten of 'gezellig' ergens wat drinken is er paniek, angst, strijd, irritatie. Het is bijna nooit meer ontspannen voor mij om op een terras te zitten. Gewoon genieten van lekker eten dat ik heb gekookt, een uitgebreide lunch die ik heb gemaakt is er nauwelijks bij. Ik probeer wel te genieten, maar er is altijd een soort tweede 'stem' die tegen dat positieve gevoel aanschopt. Dit heeft uiteraard niet alleen een negatieve invloed op mij, maar ook op mijn vriendin.

Samen met mijn vriendin zou ik dit jaar een rondreis maken door Thailand. Door mij hebben we dit moeten cancellen. Het was gewoon niet haalbaar. Ik heb me hier enorm schuldig over gevoeld en nog steeds voelt het regelmatig alsof ik haar tekort schiet. 

Ik vond het een jaar geleden heerlijk om gezellig met mijn hond te wandelen. Tegenwoordig is het niet meer 'gewoon wandelen' omdat overal een moeten, prestatie achter zit. Ik moet wel snel genoeg wandelen, ver genoeg wandelen, vaak genoeg wandelen. Alles is moeten, niets is meer mogen. Het gaat niet meer over plezier, maar over plicht.

♥ Relatie en familie
Hoe graag ik ook zou willen dat niemand last heeft van mijn problemen, dat heeft mijn omgeving wel. Mijn problemen hebben onder andere een negatieve invloed op mijn relatie. Een relatie waar ik nu bijna 10 jaar lang voor vecht, die me liet kennismaken met warmte en liefde. Die relatie breng ik nu deels in gevaar door er zo'n negatieve noot in te leggen. Want natuurlijk doe ik mijn vriendin verdriet door dit alles. Ze voelt zich vaak genoeg machteloos, gefrustreerd, boos en verdrietig door hoe alles nu gaat. Ze vindt het ook niet leuk dat we nagenoeg niet meer spontaan ergens wat kunnen eten, samen kunnen genieten van een bak Ben & Jerry's of zonder gedoe een dag lui kunnen zijn. Tenslotte is het vrij pijnlijk om te weten dat je partner je lichaam niet meer aantrekkelijk vindt.

Het laatste wat ik bovendien wil is mijn ouders verdriet doen. Ik wil, zoals ieder ander kind, dat mijn ouders trots op me zijn. Dat ze met trots over mij kunnen praten en zich geen zorgen hoeven te maken om mij. Dat is een flinke tijd zo geweest, tot nu. Nu is alles anders. Het contact is veranderd. Er zijn zorgen, er is niet begrijpen, frustratie, verdriet en machteloosheid. Alles van wat ik niet wil, maar ik ben wel de oorzaak.

♥ Verloren schoonheid
Een eetstoornis heeft weinig met schoonheid te maken, maar het kan schoonheid wel flink verpesten. Vorige week zag ik een foto van mijzelf van twee jaar geleden en echt even slikken: Wat zag ik er toen goed uit. Als ik vandaag de dag een foto van mijzelf maak, word ik verdrietig. Ik zie er slecht en ziek uit. Ik ben niet meer die stralende jonge vrouw van die foto van twee jaar geleden. Mijn gezicht is ingevallen, mijn haar is broos, mijn aderen en spieren zichtbaar en mijn ogen zijn leeg. Het vrij sportieve lichaam dat ik had heeft plaatsgemaakt voor het lichaam van een oud, breekbaar vrouwtje. Ik schaam me voor mijn uiterlijk en zie regelmatig dat ik nagekeken word op straat. Dat vind ik vervelend en geeft een heel eenzaam en minderwaardig gevoel.

♥ Pijn in mijn lijf
Van nature ben ik een prof in het relativeren van zaken. De gevolgen van ondergewicht zijn echter soms niet meer te relativeren, simpelweg omdat ze gewoon pijn doen. Iedere ochtend als ik wakker word, voel ik die pijn. Pijn in mijn knieën, pijn in mijn rug. Mijn lichaam laat merken dat het beter verzorgd wil worden, maar ik geef niet thuis. De avonden waarop ik snel slaap zijn schaars en de ochtend waarop ik al vroeg wakker ben in overvloed. De onrust in mijn lijf is enorm, waardoor lekker uitslapen en chillen op de bank bijna geen optie meer is.

♥ Toekomst onzeker
Zonder deze problemen was mijn toekomst uiteraard niet zeker, maar een stuk zekerder dan nu! Deze problemen zorgen voor zoveel onzekerheid. Hoe moet het nu verder? Wanneer ben ik weer hersteld? De wens van mijn vriendin en mij is om samen een gezinnetje te worden mét een kindje, maar is dit nog wel haalbaar? Op welke termijn ben ik psychisch én fysiek weer hiertoe in staat? Een aantal jaar geleden hebben we reeds geprobeerd zwanger te worden, wat tot onze grote teleurstelling niet is gelukt. Mijn lichaam is nu sowieso niet in staat tot een zwangerschap, maar de angst dat het dit, gezien mijn leeftijd, ook nooit meer gaat worden is enorm. Wat als ik door deze rotziekte onze wens niet kan laten uitkomen?

Hoe moet het verder met werk. Ik doe nu mijn uiterste best om alle ballen hoog te houden en gewoon fulltime te blijven werken, maar dat is heel pittig. Het is niet meer zo leuk en makkelijk als vroeger. Hoe moet dat verder? Wanneer wordt het weer beter en wat wordt er van mij verwacht als 'gezicht van de website'?  Ook wilde ik een jaar geleden ongeveer een studie naast mijn werk starten. Ik ben er reeds voor toegelaten en het is een kleine droom om dit te gaan doen, maar hoe moet dat nu het zo slecht gaat? Kan ik die studie die ik graag wilde gaan doen nog wel doen?

♥ Hulp vragen en afhankelijk zijn
Ik ben een sukkel als het gaat om hulp vragen en heb vrij vervelende ervaringen met de hulpverlening. Het laatste wat ik, bij wijze van spreke, wilde in mijn leven was opnieuw hulp vragen. Naast dat dit veel nare gevoelens opwekte, was het nog eens extra lastig vanuit mijn positie. Tenslotte kan ik op dit gebied echt een beetje een kritisch kreng ;) zijn, wat het nog ingewikkelder maakt. Toen ik 10 jaar geleden alle hulpverlening achter me liet, gaf mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld dit een enorme boost. Je kan je daarom misschien voorstellen wat opnieuw hulp vragen op mij voor effect heeft...

♥ Teleurstelling en zelfbeeld
Iedereen weet denk ik wel hoe je jezelf keer op keer bij herstel van een eetstoornis kunt voornomen dat vandaag de eerste dag is van een nieuw begin. Een beetje een verslaafde die iedere dag opnieuw besluit te stoppen, maar aan het einde van de dag tóch weer naar het middel grijpt. Herstellen van een eetstoornis is zo zwaar en vereist zoveel kracht en durf, dat je geheid vaker op je bek zal gaan op dit pad. Je wilt niet weten hoe vaak ik al heb gedacht: dit is een nieuw begin, vanaf NU wordt alles anders. Je wilt niet weten hoe vaak ik mezelf én mijn omgeving hierin al heb teleurgesteld. Natuurlijk wilde ik wel anders, natuurlijk wil ik van dit alles af, maar de emoties die erbij komen kijken zijn zo verdomde zwaar en heftig. Natuurlijk doen die teleurstellingen dit ook iets met je zelfbeeld, want waarom lukt het nou verdorie niet?! Je kunt toch gewoon meer eten en minder bewegen?!

♥ Paniek, angst, onrust en verdriet
Ja, ik doe mijn uiterste best het leven zo positief mogelijk te zien, te kijken naar wat ik allemaal wel heb en zoveel mogelijk te lachen. Dat betekent helaas niet dat ik niet dagelijks kamp met paniek, angst, onrust en verdriet. Er gaat geen dag voorbij waarop ik niet moet huilen. Er gaat geen dag voorbij waarop er geen nare strijd in mijn hoofd gaande is, onrust in mijn hele lijf voelbaar is of paniek en irritatie doordat ik een angst aanga of iets anders loopt dan ik in mijn hoofd had. Ik kan me nauwelijks meer voorstellen hoeveel rust en vrijheid er voor dit alles in mijn hoofd en lichaam was en zou er heel veel voor over hebben om dit weer terug te krijgen....

Ik ben voor heel veel dankbaar in mijn leven, maar op dit moment wordt alles in mijn leven negatief beïnvloed. Ik kan enkel weer verder bouwen en mijn leven positief en goed houden door te herstellen. Er is niets van hoe het nu met mij gaat om na te streven, ik hoop dat mijn verhaal dit duidelijk mag maken en dat je net als ik vecht voor herstel.

Deel jouw herstelverhaal, overwinningen, kracht foto's en angsten op social media met de hashtag #KRACHTVOER. Ik volg je graag en kom graag met je in contact. Take care, geef de hoop niet op!

Let's win this battle!