Trichotillomanie en dwang
Trichotillomanie is een psychische aandoening waarbij degene die hier last van heeft, een extreme drang heeft zijn of haar haren uit te trekken. Dit kunnen hoofdharen zijn maar ook haren op andere plekken van het lichaam zoals de wimpers of wenkbrauwen. Als men veelvuldig de haren uit blijft trekken, kunnen er bijvoorbeeld op de het hoofd kale plekken ontstaan want kan zorgen voor schaamte bij degene die last heeft van trichotillomanie. Het is nog niet echt bekend wat de oorzaak van deze aandoening is.
Er wordt beweerd dat de oorzaak terug te vinden is in de hersenen en dat mensen die kampen met trichotillomanie een tekort aan serotonine of een gebrek aan zelfbeheersing hebben. Ook kan het te maken hebben met omgevingsfactoren zoals een verhuizing op jonge leeftijd, een echtscheiding of problemen op school. Trichotillomanie is goed te behandelen met medicatie en of cognitieve gedragstherapie.
Proud2Bme bezoekster Iris kampt al jaren met trichotillomanie. Daarnaast heeft zij te maken met dwanggedachten die haar leven op een nare manier in beslag nemen. Voor Proud2Bme deed zij haar verhaal.
Het begon allemaal toen ik net 7 jaar was geworden. Ik zat in groep 3 en mijn ouders gingen scheiden. Ik wist toen nog niet eens wat scheiden was en ik hield me er niet mee bezig. Ik maakte me er niet druk om. Ik had eigenlijk niet eens in de gaten wat er allemaal speelde. Ik was een heel vrolijk en onbezorgd kind. Een tikkeltje stil en verlegen, maar had genoeg vriendinnen en kon goed leren.
De scheiding van mijn ouders was iets wat gewoon aan me voorbij ging. Ik weet nog als de dag van gisteren dat mijn vader 's avonds thuis kwam van zijn werk. Mijn moeder zat op de bank en mijn vader riep mijn broertje en mij bij hem. Toen we bij hem stonden zei hij: 'Het is nu zeker, papa gaat in een ander huis wonen. En dan neemt hij ook wat spulletjes van thuis mee.' Het eerste wat mijn broertje daarop antwoordde was: 'toch niet de snoepjespot?!' Achteraf kan ik daar echt om lachen. Ik en mijn broertje, het enige waar we ons druk om maakten was de snoepjespot. Het halfjaar daarna heb ik mijn vader amper gezien. De eerste keer dat ik hem weer zag was toen ik 8 werd. Ik mocht mijn verjaardag bij hem thuis vieren.
Ik kan me niets herinneren van ruzies tussen mijn vader en moeder, maar het was mij wel duidelijk dat ze niet meer samen in één ruimte konden zijn. De enige ruzie die ik heb meegekregen was toen mijn vader mijn broertje en mij kwam halen, en hij wilde een bal meenemen. Mijn moeder wilde dit niet omdat ze altijd alle ballen vies terug kreeg. Toen begonnen ze te vechten. Echt lichamelijk vechten. Ze hadden elkaar in een soort van judo-houdgreep en hadden allebei krassen op hun polsen. Ik stond stil tegen de muur aan toe te kijken. Op een gegeven moment stonden mijn ouders beiden rechtop. Mijn vader keek mij aan, en zei: 'ga eens een bal voor papa halen!' Mijn moeder keek me hulpeloos aan en ik stond daar, heel stil tegen de muur aan. Ik moest kiezen tussen mijn ouders. Dat heb ik hem nooit vergeven. Ik ben blijven zitten, en toen trok mijn vader me mee de auto in, en reed weg met mij en mijn broertje. Hij heeft niks meegekregen van dit alles. Hij zat al in de auto.
Eigenlijk heb ik altijd gedacht nooit last te hebben gehad van de scheiding. Met mij was immers altijd alles goed. Ik was vrolijk, had veel vriendinnen, kon goed leren, en was volgens mijn moeder een 'voorbeeldkind'. Maar naarmate ik ouder werd ging ik me steeds meer druk maken. Ik wilde weten waarom mijn ouders uit elkaar waren gegaan. Ik wilde duidelijkheid. Mijn moeder vertelde me dat mijn vader vreemd was gegaan. Mijn vader zei dat hij dat wel zou zeggen als ik wat ouder was. Ik was toen 9 en inmiddels ben ik 14, maar nu durf ik het niet meer te vragen.
Ik kreeg het antwoord nooit te horen, en door alle stress (ik denk tenminste dat het daardoor komt) ben ik mijn haren uit gaan trekken. Het begon heel onschuldig, 1 haar, en dan nog eentje. En dat was het. Maar de volgende dag trok ik nóg een haar, en nog één. Ik weet niet precies hoe het kwam dat ik mijn eerste haar uittrok. Het is er als het ware ingeslopen. Het gaf me een gevoel van rust. Ik was ergens rustig mee bezig, maar al snel werd het een gewoonte, en die gewoonte veranderde in een obsessie. Ik was nu ook onbewust midden in de nacht haren aan het uittrekken, zonder dat ik het merkte. Rond die tijd ontstonden ook mijn dwanggedachten. Ik was bang dat ik alles fout zou doen. Ik vond het eng om te fietsen, omdat ik bang was dat ik ineens het stuur los zou laten. Ook vond ik het eng om te slapen, omdat er een stopcontact naast mijn bed zat, en was ik bang dat ik (zonder dat ik dat zelf wilde) mijn vingers er in zou steken. Het was heel raar.
Door het haren trekken gingen deze gedachten ook weg, omdat ik me kon concentreren op iets anders. Zo gingen een aantal jaren voorbij. Ik had weinig last van dwanggedachten omdat ik ze door middel van haren trekken vergat. Ik droeg in het begin mijn staart precies op die manier dat je het kale plekje op mijn hoofd niet zag, maar al snel werkte dat niet meer en ging ik brede stoffen haarbanden en hoofddoekjes dragen. Maar toen moest ik naar de kapper... De kapper vroeg me wat ik daar had gedaan, maar ik gaf geen antwoord. Mijn moeder zag het toen ook, en ze wist dat ik het uittrok, maar niet dat het zo erg was. Ik heb toen tegen mijn moeder gezegd dat ik zou stoppen, en dat heb ik toen écht geprobeerd, ik wilde ook heel graag. Maar het lukte niet, juist omdat het onbewust was. Ik voelde me enorm schuldig omdat mijn moeder ervan uit ging dat ik was gestopt met haren trekken, maar ik ging onbewust door, dus dat heb ik haar verteld, en toen heeft ze me nog eens gevraagd om te stoppen.
Ik had strenge afspraken met mezelf gemaakt: De hele dag door hield ik controle over mijn handen, ik zou precies in de gaten houden waar mijn handen iedere seconde van de dag waren. Ik moest mijn handen in mijn macht houden. 's nachts hield ik mijn handen stevig vast, of ging bovenop mijn handen liggen. Om de optimale controle over mijn handen te krijgen. En het werkte. Na die dag heb ik voor zover ik weet (bijna) nooit meer een haar uitgetrokken. Maar doordat ik stopte met haren uittrekken kwamen mijn dwanggedachten weer terug. Ik voelde me enorm schuldig voor alles wat ik dacht, en ik durfde er niet over te praten. Het was zo erg dat ik iedere avond blij was om levend in mijn bed te liggen, omdat ik bang was dat ik een mes door mijn keel zou steken, van een klif af zou springen (tijdens mijn vakantie op Griekenland), expres onder een auto zou komen et cetera. Ik was bang dat ik me niet zou kunnen inhouden, hoewel ik écht NIET dood wilde. Ik wilde juist leven!
Ik voelde me zo schuldig voor mijn dwanggedachten dat ik, nadat ik er via een vriendin mee in aanraking was gekomen, mezelf ben gaan beschadigen. Het nam de schuldgevoelens weg. Ik hoefde me niet meer schuldig te voelen, als ik toch al gestraft was voor wat ik dacht, vond ik. Gelukkig heb ik toen snel hulp gezocht, omdat ik wist dat het niet helemaal normaal was wat ik mezelf aandeed. Ik heb het verteld aan mijn mentor op school. Een hele lieve vrouw! Ze heeft nooit iets zonder mijn toestemming ondernomen maar ze heeft er wel voor gezorgd dat ik het tegen de GGD heb gezegd. Zij hebben het (zonder het eerst tegen mij te vertellen) tegen mijn ouders verteld. Ik was hier best kwaad over. Niet omdat ze het hadden verteld, maar omdat ze mij niks hadden gezegd dat ze het tegen mijn ouders zouden zeggen. Ik heb toen geprobeerd om te stoppen. Dit is wel aardig gelukt. Ik beschadig mezelf nog zo af en toe een keer, maar dat is meestal niet dusdanig erg dat ik me er echt druk om zou moeten maken. Maar ik blijf me bewust van het feit dat ik hulp moet zoeken als het weer erger wordt.
Ik ben er ook achter gekomen dat het uittrekken van haren een naam had: trichotillomanie. Toen ben ik mijn toevlucht weer heel even in mijn haren gaan zoeken omdat ik bang was dat de dwanggedachten weer terug zouden komen. Ik heb dit ook weer tegen mijn mentor verteld, en voor de eerste keer in mijn leven vertelde ik iemand over mijn dwanggedachten. Ik heb nooit iemand verteld wat er allemaal precies in mij omgaat. Maar dat hoefde van haar ook niet. Ze vond het alleen belangrijk dat ik wist hoe het nu verder moest. Mijn moeder kwam er achter dat ik weer haren trok, en ik ben nu een aantal weken trekvrij! De dwanggedachten zijn wel aan het terugkomen, maar ik ben aan het proberen om mijn manier van omgaan daarmee te vinden.
Ik ben nog niet klaar voor verdere hulp. Omdat ik me schaam voor mijn gedachten. En omdat ik heel bang ben dat mijn moeder me niet serieus zal nemen. Op dit moment vind ik verdere hulp ook nog niet nodig. Het valt nu nog wel mee. Ik ben er van overtuigd dat ik hulp zal zoeken als het veel erger wordt. Daar vertrouw ik op. Ik houd mijn lieve mentor in ieder geval op de hoogte, en ze leeft erg met me mee! Ik ben haar heel dankbaar! Deze zomer vind ik het het allerbelangrijkste dat ik ga genieten!
Gerelateerde blogposts
Reacties
Vet raar, en genant ook wel, maar gelukkig heb ik geen last meer van deze dwang.
omg.
ik herken hier heel veel in. alleen dan met het haren trekken van wenkbrauwen en wimpers. bij mijn wenkbrauwen heb ik hele plekken omdat ik de kleinste haren die nog niet eens door zijn gekomen er gewoon uit moet trekken! en mijn wimpers groeien wel weer aan maar ik heb af en toe een paar weken dat ik hele gaten heb tussen mijn wimpers. (': weet niet of dit dan ook zo heet, maar wist niet dat dat bestond joh!
Er zijn veel mensen die aan trichotillomanie lijden, maar niet eens weten dat het een naam heeft, daarom heb ik dit blog ook geschreven. Herken je hier iets in en wil je dat het stopt? Praat er dan met iemand over... Praten is echt de beste oplossing!
Liefs!
Veel mensen weten niet waarom ze hun haren uittrekken. Omdat ze er even rustig van worden of ergens rustig mee bezig kunnen zijn... Maar dat is nog niet écht een rede. Want waarom zou je dan niet een tekening maken of iets anders waar je rustig van zou worden?
Ik heb dan in dit geval een oorzaak gevonden van waarom ik mijn haren uittrok. Maar zelfs nu ben ik nog niet helemaal zeker dat dit de juiste oplossing is. Het klinkt allemaal heel logisch, maar ik zal nooit weten of ik zonder trichotillomanie ook dwanggedachten gehad zou hebben. Mijn dwanggedachten komen juist terug omdat ik bang ben dat ze terugkomen. In die zin is trichotillomanie dus nooit een oplossing geweest.
Ik vind trichotillomanie wel vergelijkbaar met nagelbijten. Dat doe je ook om even ergens mee bezig te zijn. En veel mensen worden daar óók rustig van. Vaak pakken de gevolgen van nagelbijten iets minder heftig uit. Maar de meeste mensen hebben geen idee hoe vaak mensen maagklachten krijgen van het opeten van hun nagels.
Hetzelfde geld voor dermatillomanie of skin picking. Dat is ook weer een vergelijkbare aandoening, maar daar ben ik in dit blog niet verder op ingegaan. Bij dermatillomanie zit je net zo lang aan je huid te pulken, krassen en knijpen tot je huid kapot gaat of het gaat bloeden. Ook dat heeft met hetzelfde te maken.
Alle drie zijn het stoornissen in de impulsbeheersing. Je krijgt een impuls van je hersenen dat je bijna niet kunt negeren. In het begin zal je het ook niet negeren, want wat maakt het nou uit dat je een haar uit je hoofd trekt? Maar op dat moment heb je nog niet in de gaten wat voor gevolgen dat zou kunnen hebben...
Die impulsen kún je negeren. Ik vond het zelfs niet zo moeilijk om ze te negeren, maar dat hangt er ook van af hoe lang je al aan een van deze stoornissen lijdt. Af en toe krijg je een soort van 'prikkel' om het weer te doen. Maar die moet je gewoon negeren. Als je een van deze dingen onbewust doet is het een heel ander verhaal. Dan is therapie misschien wel degelijk nuttig, omdat het een gewoonte is geworden waar je niet zomaar vanaf komt.
Ik denk eigenlijk dat medicijnen voor trichotillomanie zélf geen effect hebben. Misschien wel om bijkomende problemen (stress, negativiteit) te verminderen, en dat je dan geen behoefte hebt aan het uit trekken van haren of iets dergelijks.
Dit is mijn beeld van trichotillomanie en andere stoornissen in de impulsbeheersing. Er is heel weinig over bekend en bij iedereen zal het dan ook op zijn of haar eigen manier ervaren. Mét of zónder oorzaak... Trichotillomanie blijft trichotillomanie!
Liefs!
Wat goed van je dat je het met je therapeut gaat bespreken! Als je héél graag wilt stoppen kun je het! Daar ben ik van overtuigd!
Geen dank, en je kunt het hè!!
@N Haha, ja, het is heel vreemd als je er ineens achter komt dat wat jij doet een naam heeft, en dat er veel meer mensen zijn ;) Als je er last van hebt kun je er iets aan doen! En laat het niet zover komen dat het een obsessie of gewoonte wordt!
Liefs!
Maar het is inderdaad wat ik in jouw verhaal herken; het leid af van nare gedachtes die bij mij opkomen als ik in bed lig. En als ik kan peuteren aan wondjes dan ben ik daar helemaal op geconcentreerd.
Liefs!
Ik heb geen last van trichotillomanie maar ik heb wel een dwangstoornis gehad en ik herken ook je dwanggedachten. Ik snap dat het heel moeilijk is om met mensen over je dwanggedachten te praten, dat vond ik in het begin ook. Maar therapeuten zijn er juist voor om daar mee daarover te praten. Dus ik zou je echt aanraden om cognitieve gedragstherapie te volgen voor je dwanggedachten, dat helpt echt!
Xxx
Ik heb hier nu al 9 jaar last van, maar ik trek mijn wimpers en wenkbrauwen vooral uit.. en ik schaam me er echt kapot voor. In tijden van stress is het echt zo erg altijd, elke essay, presentatie of toets is letterlijk terug te zien op m'n gezicht! In de zomervakantie groeit alles dan weer supermooi aan en als het schooljaar weer begint, ja hoor, begint het 'plukken' ook weer.
Ik heb een tijdje geleden een site gevonden ** waarop je je kunt aanmelden voor een soort online hulp kunt krijgen. Je krijgt dan mailtjes met vragenlijsten en opdrachtjes die je voor jezelf moet invullen en je krijgt filmpjes waarin er iets wordt uitgelegd over je gedrag. Het heeft mij een tijdje echt geholpen (tot ik zelf weer een beetje passief werd, maar ik ga dus na mijn tentamens wel weer beginnen!) door actief bezig te zijn.
Verder heb ik een aantal maanden kunstnagels gehad, zodat ik niet bij mijn haartjes kon komen, dit is misschien ook wel een aanrader voor meiden die ook aan hun wimpers/wenkbrauwen zitten..
Ik hoop echter dat er binnenkort een oplossing op mijn pad - ons pad, eigenlijk! - komt die zorgt voor blijvende verbetering!
Liefs, succes en sterkte
@m heel graag gedaan!
Liefs!
Nu is het weer helemaal terug. Ik probeer niet telkens op dezelfde plaats haar uit te trekken, omdat ik als de dood ben voor kale plekken. Heb nu weer twee kleine kale plekjes. Ik kan het ook steeds lastiger tegenhouden, dus ook op school trek ik haren uit.
Eigenlijk weet niemand dit van mij, dus ik ben wel blij met deze blog & de herkenning eronder!
Ook pluk ik alle gespleten haar punten uit mn haar of breek ze af..
En nagelbijten doe ik ook al sinds de kleuterklas.. maarde reden weet ik echt niet. Alleen dat ik mezelf er mee beschadig, voor altijd!
maar knap dat je je verhaal hier gedaan hebt
Jullie kunnen hier allemaal vanaf komen! Wat voor 'tic' je ook hebt, alles is mogelijk als je maar genoeg gemotiveerd bent!
Ik ben heel blij om te lezen dat veel van jullie er nu achter zijn gekomen dat je nier de enigste bent. En dat je nu duidelijkheid hebt over wat je doet. Ook voor mij is het heel fijn om te lezen dat er toch nog zoveel mensen zijn die kampen met trichotillomanie of dermatillomanie.
Ik hoop ook dat iedereen die zich herkent in het bevenstaande niet zomaa bij de pakken neerzet maar hulp zoekt!!!!
Heel erg graag gedaan en ik ben blij om te lezen dat iedereen zo blij is met dit blog!
Liefs!
Oke, maar dat is ook wel mooi. Als je ze kunt accepteren. Knap van je!
Dankje :D
Ik snap dat je het heel eng vindt om over dwanggedachten te praten. Dat is ook heel eng, zeker als je je schaamt voor alles wat je denkt (en dat is bij dwanggedachten bijna altijd het geval). Daarom vond ik het ook heel moeilijk om te vertellen. Misschien kun je wel vertellen dat je last hebt van dwanggedachten, maar niet precies vertellen wat je dan allemaal denkt. Voor mij is het nu geen probleem om te vertellen dat ik last heb van dwanggedachten, maar vertellen wat ik dan precies denk, heb ik nog nooit gedaan. Hoewel ik weet dat het dan misschien wel ophoud.
Ik denk niet dat je trichotillomanie soms kunt 'gebruiken'... Het is een verleiding die je niet kunt weerstaan.
Je hebt ook een vorm van trichotillomanie als zelfbeschadiging maar dan heet het geen trichotillomanie meer. Dan is het gewoon je haren uittrekken om jezelf te beschadigen, en dan heet het gewoon automutilatie. Dan trek je je haar uit om iets anders te voelen dan het schuldgevoel dat de dwanggedachte je bezorgt.
Ik denk eigenlijk dat dit bij jou het geval is, en dat je niet echt aan trichotillomanie leed. Maar eigenlijk maakt dit niets uit. Het gaat erom dat je er problemen mee hebt, dus het is zeker iets om te bespreken met iemand.
Wat betreft automutilatie: Je zult vast wel weten dat het niet verstandig is om je eigen huid te beschadigen. En ik denk dat je automutilatie pas stopt of kan stoppen als je een manier hebt gevonden om om te gaan met je dwanggedachten.
Bedenk je vooral dat de dwanggedachten niet iets zijn dat jij denkt. Maar het is iets dat je moet denken van een duiveltje in je hoofd. Het is niet van jezelf. Het is niet jouw gedachte...
Mij hielp het idee van reïncarnatie ook heel erg... Ik geloof niet echt in reïncarnatie, eigenlijk weet ik niet wat ik ervan moet denken. Maar stel.... stel nou dat reïncarnatie bestaat. Misschien zijn die gedachte dan wel van iemand uit een vorig leven? Misschien is het echt iets dat is blijven steken in het verkeerde lichaam.
Ik heb ook veel verhalen gelezen van mensen die met alternatieve geneeswijzen effectief zijn behandeld voor hun dwanggedachten. Dat kan ook een optie zijn. Misschien vindt je dat allemaal iets te zweverig maar het kan wel echt helpen. Je ouders moeten het hier natuurlijk ook wel eerst mee eens zijn, want het is toch een grote stap om zomaar op alternatieve geneeswijzen over te stappen.
Ik heb het nooit gedaan, en ik weet ook niet wat ik ervan moet denken, maar ik heb veel positieve verhalen gehoord daarover. Misschien valt het eens te proberen, maar het is natuurlijk helemaal je eigen keus!!!
Heel veel succes!!!
Liefs!
Ik heb van een vriendin een onozelle maar wel grappige tip gekregen. Zij heeft eigenlijk geen verstand van trichotillomanie, maar de tip werkt wel:
Koop een zak trekdrop bij de supermarkt, en telkens als je aan je haar wilt trekken pak je de trekdrop en ga je aan de drop trekken.
Juist omdat deze tip zo onozel is werkt ie wel. Want telkens als ik wil trekken denk ik aan die trekdrop, dus dan ga ik eerst maar eens wat trekdrop eten. En trekdrop eten is weer afleiding. En dan heb je daarna minder behoefte om te trekken. Daarbij zijn je handen met het trekken aan trekdrop wel ergens mee bezig, dus je zit wel ergens mee te friemelen. Dat kan vaak ook al helpen.
Succes!!!
Suc6! Liefs!
Ik vind het moeilijk... heel moeilijk omdat ik niet helemaal weet wat ik nu moet... De enige gedachte die op dit moment door mijn hoofd schiet is: ''maar wat valt er dan te zeggen?'' En ik heb contact met mijn mentor. Dat alleen voelt voor mij al heel goed.
Heel erg bedankt voor de reactie, het doet me goed dat iemand zich ook om mij bekommert. Ik zal er zeker over nadenken!
Bedankt!!!
Groetjes Anne
Ergens ben ik het wel met je eens want ik kan me voorstellen dat van trichotillomanie afkomen ook niet kan lukken. Natuurlijk is het belangrijk om iedereen te laten weten dat een behandeling ook niet kan lukken. Maar ik denk niet dat dat erg motiverend is voor de meeste meiden om hulp te zoeken. Echter is het wel waar wat je zegt. En dus mag het natuurlijk gezegd worden. Ik vind het ook fijn dat je wilt dat mensen ook weten dat behandelingen ook kunnen mislukken. Het is beide waar. Wat in de tekst staat is waar, behandelingen zijn in veel gevallen effectief, maar wat jij zegt is ook waar. Met behandelingen is het bij veel mensen nog lang niet over!
Bedankt voor je reactie!
Ik ben zelf al ruim 30 jaar bekend met ttm met ' genezing' en dan weer terugvallen.
Ik wilde alleen een tip, die ik sinds kort ontdekte hier doorgeven want mij helpt het (niet om er vanaf te komen helaas, maar wel om de frequentie te verminderen).
Het is meer bedoeld voor de plaatselijke trekkers (dus degenen die de neiging hebben steeds aan dezelfde plek te voelen, bijv bovenop het hoofd of meer achterop het hoofd e.d. en dan het stukje haar vanaf de hoofdhuid.
Mijn tip is: Maak dat gedeelte van het haar nat zodra je merkt dat je hand weer gaat voelen aan je haar (de start zeg maar). Dit kan het beste met een verstuifflacon (dat is echt het handigst, snelst en zonder morsen) En steeds als het haar wat opdroogt en je hebt nog steeds de neiging om te voelen, gewoon weer even natsprayen.
En natuurlijk is dat voornamelijk voor als je thuis zit (waar men overigens sneller de neiging krijgt om tijdens het ontspannen te voelen/trekken) maar dat is aan jezelf.
Het grote voordeel van het natmaken is dat de structuur van het haartje niet goed of niet voelbaar is en daar gaat het voornamelijk om bij de gemiddelde ttm-er.
Bij mij heeft het echt effect maar ik moet het water dan wel in de buurt hebben (dus flaconnetje naast mij op de bank e.d.) zodra ik weer aan mijn haar voel, pak ik het flaconnetje en spuit dat gedeelte van het haar weer nat.
Een andere tip is, maar dat is omslachtiger, het haar wassen. Het voelt schoon/fris en ook dan is de structuur van het haar niet voelbaar (en dempt dat de neiging om er aan te zitten). Toch werkt dit minder omdat het tijd en moeite kost, maar ook dat heeft wel enig effect.
C
De relatie met mijn moeder was helemaal niet goed..ik was altijd in de fout volgens haar.. Ik ben dan op jonge leeftijd me beginnen af te sluiten, totaal in mezelf gekeerd, enorme schuldgevoelens omdat ik het gevoel had dat ik niet deed wat mijn moeder verwachtte van mij. Plaats om blij en bedroefd te zijn was er niet. Als ik blij was werd het afgedaan als belachelijk, was ik bedroef dan zei ze dat ik krokodille tranen had. Ik wer constant geslingerd tussen schuldgevoelens. Dus op mijn 13de ben ik begonnen met mijn haar uit te trekken en op te eten..... Ben toen wel naar een kinderpsychiater en kinderpsycholoog geweest, dit heeft niks opgelost.
Waarschijnlijk heb ik dan op mijn 13de de eerste depressie gehad..Na een tijd kale plekken, begonnen met een sjaaltje te dragen tot ik zo goed als kaal was. Kreeg van mijn moeder altijd ruzie, als ik weer eens de zoveelste keer mijn haren had uitgetrokken. Ik heb dat sjaaltje gedragen tot mijn 18de...ben dan van huis weggelopen..mijn vader konstant in de psychiatrie, moeder hysterische vrouw...Dat moment dacht ik ofwel er onder doorgaan aan de situatie of weglopen van huis..Van toen af aan kon ik het wat onder controle houden en mijn haar in een staart doen. Wel periodes van veel haar uitrekken maar het lukte om mijn haar in die staart te blijven doen. Als ik 26 was begon het erger te worden, ik woonde toen in Amsterdam en de huisarts stelde voor om mijn medisch dossier op te vragen van de jeugdpsychiater...mijn moeder smeekte mij om dat niet te doen.....dus heb dat niet gedaan. Op mijn 37ste een heel zware depressie gekregen (scheiding). Ben toen naar een psychiater gegaan en verteld over mijn haar uit te trekken, toen hoorde ik pas dat het een naam had....trichofagie. Hij heeft toen van het eerste bezoek medicijnen voorgeschreven en ook dat ik een intense therapie zou volgen...dit heeft mij enorm geholpen na een jaar was ik volledig verlost van het haar uittrekken...nu ben ik 12 jaar volledig trekvrij...Een hele opluchting, het eerste wat ik toen gedaan heb is naar de kapper gegaan om een mooi kapsel te laten knippen...ik was echt trots..nu nog altijd ga ik elke 6 weken naar de kapper...een heerlijk gevoel dat iemand met je haren bezig is.....wat ik nooit wilde of durfde te laten doen......
Voor iedereen hier wil ik zeggen , er bestaat een oplossing voor dit probleem. Spreek ervoer met de psychiater en volg een intense therapie, ben er zeker van dat het lukt.....
Ik heb ook trichotilomania
Alvast bedankt
Ik ken mij zelf echt heel erg in jou.
Ik heb nu 1 jaar Trichotilomani en begin het zelf heel erg zat te worden, je doet het alleen onbewust. Ik ga binnen kort naar de kapper kijken of met mijn haar nog iets kan worden gedaan het zal een korte coup moeten worden waar ik dus totaal niet zin in heb maar op zo'n moment kan even niks anders... Het is namelijk aan mijn rechterkant heel mooi stijl lang, en aan mij linker kant kort met sommige lange plukken maar voor de rest in laagjes geplukt het groeit wel opnieuw maar niet zo snel...
Ik schaam me ook heel erg voor de plukken haar die ik op de grond dan bijv. zie liggen e zuig het op met de stofzuiger. Maar op zo'n moment denk je er niet bij na.
Ik begon haren te plukken wegens problemen uit mijn jeugd. Ik pluk nu nog steeds heel zelden maar hopelijk is het binnen kort helemaal gestopt.
Echt gewoon bezig zijn met het onbewuste krabben en haren uittrekken te minderen