Summer has arrived! We kunnen massaal weer zonder jas naar buiten en is het niet meer nodig om kleding met lange mouwen en lange pijpen te dragen. Net als vele anderen kan ik hier heel erg van genieten. Ik gooi die dikke truien en donkere winterkleding zo snel mogelijk in een bak om ergens bovenin mijn kledingkast te verstoppen en er pas over 5 maanden weer uit te halen. Kom maar op met die tank tops en luchtige shirtjes, ik heb d'r zin an! Maar niet iedereen denkt er zo over als ik...

Op het forum lees ik regelmatig onzekere berichten van jonge vrouwen die zichzelf hebben beschadigd en daarom tegen de zomer opzien. Zij willen wel graag een shirtje aan in de zomer, maar willen tegelijkertijd ook niet te koop lopen met hun littekens. 

Op de vraag of iemand altijd en overal met ontblote littekens moet kunnen lopen heb ikzelf geen eenduidig antwoord. Ik vind het lastig. Natuurlijk moet je jezelf kunnen zijn en hoef je jezelf niet te verbergen, maar tegelijkertijd is het ook goed om rekening te houden met je omgeving. Een tijd geleden kwam ik bij een open dag een meisje tegen. Ze had een vrolijk en spontaan gezicht. Een paar seconden later viel mijn oog ineens op haar arm welke volledig onder de verdikte littekens zat. Ik schrok er flink van. Niet omdat ik niets gewend ben, maar omdat ik plotseling werd geconfronteerd met een hele hoop pijn van dit meisje, nog voordat ik haar had kunnen leren kennen. Het zorgde voor een ongemakkelijk gevoel.

Een paar maanden later liep ik met mijn neefjes door een grote speeltuin. Het was lekker weer, niet te warm, niet te koud en we aten een ijsje. Langs ons liep een jonge vrouw van rond de 20. Ze droeg voor de tijd van het jaar erg zomerse kleding. Op haar armen en benen zag je rode, evenwijdige krassen en oude littekens. Je zag dat sommige kinderen er verbaasd naar keken. Wat moest ik zeggen als mijn neefjes vroegen wat er met dat meisjes was gebeurd? Ik kon moeilijk zeggen dat ze dit zelf had gedaan. Dan maar liegen en zeggen dat ze waarschijnlijk hard was gevallen in een prikkel struik?

Natuurlijk is er niets mis met het, als je veel littekens hebt, in korte broek en korte mouwen lopen. Zeker niet als je thuis bent of bij mensen die heel dichtbij je staan. In de aanwezigheid van kinderen is het misschien beter om bij jezelf te rade te gaan waarmee je wilt dat zij op deze jonge leeftijd al geconfronteerd worden? Het is misschien voor jou geen heftig gezicht meer, maar voor hen wellicht wel? Het blijft een ingewikkelde kwestie...

Ik zeg hiermee niet dat je buitenshuis in de zomer als je littekens hebt dan voortaan maar altijd met een lange broek en lange mouwen moet lopen. Nee, zeer zeker niet. Je moet sowieso altijd doen wat voor jou goed voelt. Wel denk ik dat het tegelijkertijd belangrijk is om er over na te denken, zodat je er een bewuste keuze in kunt maken.

Het direct zichtbaar maken van je littekens als je nieuwe mensen gaat ontmoeten is misschien niet altijd even handig. Je geeft dan de eerste minuut wel heel veel van jezelf letterlijk en figuurlijk bloot. Dit kan heel overweldigend zijn voor de ander, waardoor die een beetje af geschrokken wordt. Je kunt niet van andere mensen verwachten dat die meteen, zeker zonder ervaring hiermee, maar alles begrijpen en respecteren. Ook als je naar school gaat kan het niet bedekken van je littekens veel reacties oproepen. Die littekens zijn iets heel persoonlijks, staan extreem dichtbij jouw pijn en verdriet. Is dit iets wat je met de hele school wilt delen? Verdienen alle mensen op school het om jouw kwetsbaarheid toevertrouwd te krijgen op deze manier? En kun jij omgaan met de reacties die daar op komen, ook als die misschien niet zo aardig of begripvol zijn?

Er zijn heel veel middenwegen voor bovenstaande situaties. Je hoeft niet direct te baden in het zweet, je kunt ook een wijdvallend bloesje of broek aandoen die gemaakt is van een dun stofje. Ik heb jaren nooit met een korte broek gelopen, gewoonweg omdat ik me daar onprettig bij voelde. Ik had in mijn ogen lelijke witte benen en voelde me fijner in een lange broek, ook al was het 30 graden buiten.

De vraag is dan natuurlijk nog of je deze middenweg ook wilt bewandelen of dat er een andere reden is waarom jij liever die littekens niet bedekt. Misschien wíl je juist wel dat mensen jouw littekens en wonden zien omdat je wil dat ze zien dat het niet goed met je gaat. Je weet niet hoe dit anders te communiceren. Dit is heel verdrietig. Onthoud wel dat als je via die littekens of wonden om hulp vraagt, je in eerste instantie hulp zal krijgen voor die littekens en wonden en niet voor hetgeen wat erachter zit. Durf je niet te praten, schrijf het dan op. Het is heel belangrijk dat je op zoek gaat naar gezonde manieren om hulp te vragen in plaats van deze destructieve manier, waar je later waarschijnlijk veel spijt van zal hebben.

Toch blijft het een lastige kwestie. Want mag iemand die littekens heeft op zijn armen omdat die een brand heeft meegemaakt hiermee dan wél overal zichtbaar rondlopen? Natuurlijk! Maar iemand met littekens van automutilatie niet....? Ikzelf zou er persoonlijk voor kiezen om littekens als gevolg van automutilatie niet voor iedereen zichtbaar te maken. (dit betekent niet dat ik het verkeerd vind als anderden dit wel doen, zeer zeker niet!) Ikzelf zou dit niet voor iedereen zichtbaar maken, omdat het iets heel persoonlijks is. Iets waar ikzelf ook niet dag in dag uit aan herinnerd zou hoeven worden en waarvan ik niet zou willen dat Jan en alleman het van mij weet. Tegelijkertijd is iedereen anders en heb ik dus respect voor iedereen met een andere mening. Je moet altijd doen wat goed voelt voor jou.

Ik weet dat dit een lastig onderwerp is om over te praten, laat staan je ervaring of gedachtes over te delen zoals ik nu doe. Toch houdt het jou misschien bezig, als je zelf littekens hebt door automutilatie. Want hoe ga jij ermee om? Maak je bewust een keuze of doe je eigenlijk maar wat, omdat je het niet zo goed weet? Toon je het juist wel met een bepaalde reden of kies je ervoor om dat soms wel en soms niet te doen. Of deel je het misschien wel helemaal met niemand?

Liefs, Scarlet ♥