Sporten: pushen en begrenzen

Hier op Proud2Bme schrijf ik regelmatig over sport, omdat ik vind dat bewegen belangrijk is. En hierbij het meest belangrijk: het plezier in bewegen. Want dat is voor mij een zoektocht geweest. Ook al ‘hamer’ ik er in de blogs en video’s vaak op dat sporten leuk moet zijn, in de praktijk is dit voor mij lang niet altijd zo. Ook al vind ik Crossfit heerlijk en kijk ik ook echt uit naar dat uurtje in de week, soms moet ik mezelf er echt heen slepen. Evenals het hardlopen. Ik vind het leuk, maar soms ook pas achteraf of halverwege. En is dat eigenlijk erg?

Terwijl ik, al puffend en zwetend, op de terugweg naar huis rende, knikte een man me enthousiast toe. “Goed bezig!”, riep hij. Ik bedankte lachend en beiden liepen we door. Terwijl ik de bocht om rende, echoden zijn woorden nog na in mijn hoofd. Goed bezig, je bent goed bezig. Ik sprak, zo goed en kwaad als dat ging, de woorden hardop uit. En terwijl ik dat deed, vroeg ik me af hoe goed ik eigenlijk bezig was. Nee, ik heb zeker geen eetstoornis meer, ik sport wanneer ik het leuk vind, toch? Maar heel eerlijk: ik vond het op het dat moment helemaal niet leuk. Ik was moe en gesloopt en daardoor rees de vraag of sporten, zonder eetstoornis, altijd leuk moet zijn. 


Fotograaf 1&4: Seth Profet

Moet sporten leuk zijn?

Ik kom van een verstoorde relatie met bewegen: het was obsessief. Vooral hardlopen deed ik intensief. En genieten? Dat deed ik niet meer. Tijdens mijn eetstoornisherstel wilde ik dit ook graag anders. Ik begon minder te sporten en uiteindelijk kwam ik op een punt dat ik helemaal niet meer bewoog. Ik kreeg een aversie tegen alles waarbij ik mijn lijf moest gebruiken. Ik wilde niet voelen, niet zweten, ik wilde die associatie die ik met het sporten had gemaakt het liefst uit de weg gaan.

Vorige maand gaf ik me op voor mijn eerste hardloopwedstrijd. Of nou ja, ik noem het graag ‘event’, want heel competitief ben ik niet. Het uitlopen van het parcours is vooral mijn doel (evenals een lekker biertje erna). Omdat het uitlopen het doel is, loop ik nu iets meer, iets intensiever. En dat is even wennen. Ik wil nét iets meer meters maken voordat ik daar aan de start ga staan, net iets meer aan mijn techniek werken en die gedrevenheid is – naar mijn idee – best gezond. Mijn vriend is fanatiek hardloper en hij helpt me hier heel fijn bij. Maar toen ik dus ineens alleen ging en die gedrevenheid écht uit mezelf moest halen, voelde het ineens ‘anders’. Het feit dat ik mezélf die push gaf voelde ineens verkeerd, terwijl het doel niet was veranderd. Is daarmee ook de intentie van het sporten veranderd?

Gedrevenheid is niet verkeerd

Nee, dat denk ik niet. Dat het (even) zo kan voelen, betekent niet dat het ook daadwerkelijk zo is. Waar het sporten zelf ooit een uitdaging was, zoek ik nu – op een voor mij haalbare manier – naar uitdagingen binnen het sporten zelf. En dat hoeft zeker niet elke keer, juist niet. Sporten is een fysiek maar vooral ook een mentaal spel en daar moet balans in zijn. Sporten is gas bijgeven, even op de rem trappen, jezelf een extra push geven of juist een halt toeroepen. Dit allemaal aanvoelen is niet altijd even makkelijk of duidelijk, die signalen moet je echt zelf leren herkennen. Vaak is sporten voor mij op het moment zelf leuk, maar het is ook wel eens achteraf leuk(er). Yes, dat heb ik toch maar mooi gedaan. Ik voel me dan beter, niet omdat ik een bepaald aantal kilometer in een specifieke tijd heb gelopen, nee. Maar omdat ik vaak na het sporten iets beter kan aarden in mijn lichaam en me energieker voel. 

Weer even terug naar de vraag die mijn hoofd insloop: moet sporten altijd leuk zijn? Mijn antwoord hierop is nog steeds ‘ja’. Ja, ik vind van wel. Maar de definitie van leuk kan hierbij verschillen. Een marathonloper zei ooit dat er verschillende soorten leuk bestaan. Je hebt leuk op dat moment en leuk achteraf. Leuk achteraf kan het nagenieten zijn: een week, een jaar, maar soms ook langer. Voor mij was een hardlooprondje met een eetstoornis nooit leuk. Ja, het gaf een kick. Kijk me gaan, kijk hoe ‘goed’ bezig ik ben. Maar leuk vond ik het nooit. Ook niet achteraf. Dat is gelukkig inmiddels veranderd. Als ik nu hardloop, geniet ik van de bomen, de beestjes in die bomen en het feit dat ik iets voor mezelf doe; even weg en mijn lichaam voelen. 

Wat ik je vooral wil zeggen, is dat bewegen – evenals andere aspecten van eetstoornisherstel – soms vaak en onduidelijk kunnen voelen. Wanneer moet je een uitdaging aangaan en wanneer is het beter om het even te laten? Die grenzen aanvoelen, je lichaam voelen, dáár ligt de winst. Je mag jezelf pushen, die gedrevenheid is een kracht, ga daar vooral ook instaan. Maar weet ook wanneer het goed is, wanneer je even pas op de plaats kan en mag doen. Sporten is heel fijn en dat mag – met vlagen – zeker ook oncomfortabel zijn, maar laat dat niet het enige gevoel zijn dat het in je losmaakt.

Vind jij het moeilijk om aan te voelen wanneer je jezelf kan pushen en wanneer je jezelf even mag ontzien? 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

6 reacties op “Sporten: pushen en begrenzen”

  1. Vind jij het moeilijk om aan te voelen wanneer je jezelf kan pushen en wanneer je jezelf even mag ontzien?

    JA!!! HEEL ERG!!

    Ik vind jouw blogs over bewegen zo fijn, omdat ik echt alles herken wat je schrijft over bewegen. Hoe dat tijdens jouw eetstoornis was (obsessief), bij herstel (een aversie tegen bewegen ontwikkelen) en de zoektocht naar plezier bij bewegen en wanneer je jezelf kunt pushen en wanneer niet.

    100% herkenbaar.

    En die vraag vind ik zo moeilijk, omdat ik niet weer helemaal in de eetstoornis wil vallen en het pushen een soort irritatie triggert ofzo. Ik probeer het te benaderen als; ‘ik ga het proberen en ik weet niet of het lukt.’ En met proberen bedoel ik niet; ‘ik heb het geprobeerd, maar ik heb het niet gedaan’, maar ‘ik heb het gedaan’. Gaan proberen zonder doel ofzo. Nou ja, het is een hele zoektocht en ik probeer ongemak nog een beetje te vermijden. Ik sport wel weer, maar ik probeer mezelf anders toe te spreken ofzo, waardoor het zacht blijft, ondanks eventueel lichamelijk ongemak. Ik heb als richtlijn dat pijn stoppen betekent, dat een aantal minuten ongemak een pauze betekent waarin ik iets comfortabels opzoek in beweging om het daarna alsnog opnieuw te proberen. Iets proberen werkt óók spierversterkend, net zoals je iets visualiseren – waardoor plezier voorop kan blijven staan.

    Maar ik vind het stuk ‘me uitgeput voelen’ moeilijk, omdat dat de eetstoornis triggert: "Dit moet ik elke dag, meerdere keren per dag hebben, want DAN PAS ben ik goed bezig" ofzo. Waardoor duursporten moeilijker zijn om aan te beginnen.

    Nou ja, nogmaals; een hele zoektocht dus en ik heb het gevoel dat ik nog niet toe ben aan zoiets als weer beginnen met hardlopen.

    Dank voor deze blogs, Lonneke.

  2. Ik vind het een lastige. Vooral omdat ik absoluut niet van sport en bewegen zonder doel houd. Het enige waarvoor ik het doe zijn de kcals en met dat doel push ik mezelf steeds weer naar de sportschool, naar mijn handbike of naar buiten. Het voelt niet fijn van tevoren en ook niet tijdens of achteraf. Alleen het feit dat ik na het sporten weet dat even niet weer hoef is een korte verademing. Ik kan dan echt jaloers zijn op jouw sportdrive en hoeveel positiefs je daar uit haalt. Vraag me af of je zoiets kan aanleren zonder dat er een dwangmatigheid achter zit. Ik heb verschillende beweeg vormen uitgeprobeerd. Alleen teamsporten nog niet, want ik word heel zenuwachtig van een wedstrijdelement.
    Het blijft een verstandskwestie. Ik weet dat het goed is om te bewegen. Dat het nodig is voor je gezondheid. Maar het blijft een struggle. Moet ik blijven pushen?

  3. In een gezonde situatie vind ik het geen probleem om mijzelf te pushen. Iets over mijn grenzen gaan is ook niet echt een probleem tenzij je erna niet meer goed herstelt. 9 van 10 keer krijg ik een soort euforie-rush als ik mijzelf gepusht heb, dus heb positieve associaties met pushen en afzien:)

  4. Pfoe, dit is een moeilijk onderwerp en ik vind het mooi hoe je het van meerdere kanten belicht. Tijdens Corona waren er geen wedstrijden, dat vond ik best fijn, want dan hoefde je ook niet persé trainingen te doen om goed te zijn in de wedstrijden. Gewoon wat relaxter voor jezelf sporten, zonder druk, héérlijk. Dacht ook serieus om te stoppen met wedstrijdsport. Nu zijn er -met maatregelen- wel beperkt wedstrijden. Heb er 2 meegedaan en de passie bloeide weer op. Toch moet ik er heel goed over nadenken, want de intervals enzo zijn echt niet altijd leuk. De duurloopjes eromheen weer wel, afgewisseld met bv. Zumba. Dus is het ‘t waard om ongeveer 2x per week wat meer af te zien voor die wedstrijden ?

  5. Ik denk dat er een soort taboe is
    Je moet van sporten houden en om jezelf te pushen en af te zien anders ben je niet "GOED BEZIG" En zit je moreel gezien ook fout. (NIET WAAR!)
    Ik denk dat sommige mensen er wel van houden om zichzelf te pushen en om resultaten te boeken, te" winnen"
    Maar andere mensen niet en die zijn dan weer sterk op andere manieren… het is altijd zo geweest. Mensen zijn verschillend.
    De overdreven druk uit de maatschappij op het gezond bezig zijn is zo betuttelend, vind ik.
    Er zijn zo veel dingen in deze wereld die niet goed voor ons zijn.Waarom worden over sommige dingen zo gezeurd en over andere dingen hoor je niets.Al het kopen is bijvoorbeeld ook heel slecht voor je, maar als zij daarop zouden hameren ging de economie achteruit en daar gaat alles om en om de zorgkosten…

    Maar ik word van het pushen van BUITENAF zo kriegelig. Ik heb vaak het gevoel dat wij worden geleefd. Alles wordt voorgeschreven, voorgekauwsd, en opgedrongen. Alsof een mens niet zelf weet wat het beste is voor hem/haar.
    Ik zie bewegen gewoon als een onderdeel van mijn leven. Op dit moment in mijn leven doe ik wat voor mij mogelijk is en ik pieker daar ook niet meer over. Bewegen is gewoon, je zou er niet over moeten nadenken, net zo min als over eten en drinken. Soms heb je meer honger, soms minder, some heb je meer behoefte om te bewegen en soms minder..
    Al die voorgeschreven hoeveelheden, en voorgeschreven minuten en afstanden. (Het is eigenlijk iets waar mannen zich goed bij voelen, maar vrouwen niet.)

    Voor wie moet jij jezelf pushen?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *