Schuilen achter je eetstoornis

 

feetHet etiket eetstoornis, anorexia of boulimia plakken ze je met gemak op, maar het eraf halen gebeurt niet zo snel. Wanneer zou dat ook moeten gebeuren? Kan je wel genezen van een eetstoornis? Sommigen zeggen van niet. Ik ben er nog steeds niet uit. Ik zeg altijd dat het goed gaat maar het wel blijft meespelen. Ik durf mezelf ook niet helemaal genezen te verklaren. Maar waarom niet?

Ergens blijft het veilig. Mijn problemen, stemmings-wisselingen, angsten; alles kan ik makkelijk daarop afschuiven. ‘Ja ik vind dat moeilijk door wat ik heb meegemaakt' blijft iets wat ik regelmatig zeg of denk. Maar is dat echt zo? Of zijn het excuses? Excuses om niet alles te doen. Om niet volledig te leven. Een excuus voor als iets niet lukt. Stel dat ik (weer) faal...

Schuilen achter je eetstoornis. Volgens mij zijn er velen met mij die dit doen. En misschien is er soms een goede reden maar dan nog, waarom niet gewoon overal voor gaan? We hoeven niet van de één op andere dag onze eetstoornis los te laten om weer te gaan leven.

Vaak zat hoor je mensen die achteraf spijt hebben van alles wat ze hebben gelaten door hun eetstoornis. Bang dat mensen erachter komen, iets ze niet lukt, of omdat we simpelweg niet durven te genieten. Ik heb er van begin af veel aan gedacht. Ik weet nog dat ik mijn hele leven uitkeek naar het moment dat ik 16 werd. Dat leek mij zo geweldig.

En nu? Ik heb mijn 16 jaar absoluut niet genoten gezien mijn ondergewicht, depressie en opname. Ik wordt daar continu aan herinnerd en blijf dan boos worden op mezelf. Maar ergens weet ik wel, het heeft geen zin. Het is gebeurd. Ik blijf het gevoel hebben dat ik dingen moet inhalen. Dat is niet goed. Maar op dit moment leef ik wel, ik leef zoals ik had moeten doen toen ik eindelijk 16 werd maar het niet kon.

vrij van je eetstoornis

Sinds de zomer ben ik op kamers gaan wonen in Amsterdam, lid geworden bij een studentenvereniging, een paar kilo boven mijn streefgewicht uitgekomen, drukker dan ooit en toch denk ik iedere dag wel na over eten. Ik geniet volop van al die leuke etentjes, avondjes stappen, werken op gekke tijden maar ondertussen eet ik meer of ongezonder. En zodra ik te druk raak, ben ik er meer en meer mee bezig. Ik heb dan weer stressmomentjes zoals ik ze maar al te goed ken. Maar hé, ondertussen leef ik wel!

Mijn moeder zegt me regelmatig, het is een keuze. Je kan thuis komen wonen, niet lid zijn en minder afspreken; dan val je vanzelf weer een paar kilo af maar ben je dan gelukkiger? Is het niet veel beter om te genieten met dan maar die 2 kilo extra?

En natuurlijk heeft ze gelijk. Ik blijf er af en toe over piekeren, maar uiteindelijk komt het er altijd op neer, ik wil leven en me niet langer achter mijn eetstoornis verschuilen! Ik durf er achter vandaan te kruipen en mezelf te zijn!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

C - Donderdag 31 januari 2013 13:21
Mooie blog Loes!
angstig - Donderdag 31 januari 2013 13:48
=D
kim300808 - Donderdag 31 januari 2013 13:51
Wauw!
Anne - Donderdag 31 januari 2013 15:06
Precies op het goede moment, zit een beetje met hetzelfde. Goed artikel!
greenbutterfly - Donderdag 31 januari 2013 15:16
Wat ben jij sterk!
heidi - Donderdag 31 januari 2013 16:10
supermooi geschreven...inderdaad...wat ben je met een paar kilo minder als je niet leeft, niet geniet, niet gelukkig bent..
het leven gaat om er zoveel mogelijk uit te halen wat er in zit :)
L - Donderdag 31 januari 2013 17:24
Ik zit ook met hetzelfde. Echt super vervelende gedachten. En dacht dat ik de enige was met deze gedachten.

Ik heb dus ook dat ik het gewoon liever bij me wil houden, zo fijn om achter mijn es te schuilen. Zo veilig, zo handig .. (ja, schijn, uhu) Maar het is zo vertrouwd, het enige wat ik zo lang als vast heb ..
hoi - Donderdag 31 januari 2013 17:37
WAUW wat vind ik dit een goed en inspirerend stuk!
Je mag echt super-supertrots zijn op jezelf!
En je hebt een wijze moeder ;)..
lisan.33 - Donderdag 31 januari 2013 18:11
Wauw! Super om te lezen! :-)
Dewi - Donderdag 31 januari 2013 19:24
mooi om te lezen
het is net wat je moeder zegt geniet van elk moment en Leef !
En je leert elke dag iets bij dus zon blog op je 19e super! en nog veel geluk plezier en succes in Amsterdam x
Cylu - Vrijdag 1 februari 2013 05:47
Heel herkenbaar! Dankjewel :-)
Cylu - Vrijdag 1 februari 2013 05:47
Heel herkenbaar! Dankjewel :-)
Vera - Zondag 3 februari 2013 11:28
Heel goed, mooi stukje!

Ik heb nu zelf eindelijk het gevoel, sinds een paar maanden, dat ik een soort van 'verlost' ben van mijn eetstoornis. Ik voel me super goed, doe leuke dingen en durf weer te leven en open te staan voor mensen. En oh, wat voelt dat goed!
Ik verschuil me niet meer en schaam me ook nergens meer voor. Ik ben gewoon wie ik ben met al mijn goede kanten maar ook met mijn gebreken. Ik maak me niet langer meer druk om wat anderen misschien van me denken, want wat ze denken kan ik toch niet tegenhouden en het heeft ook gewoonweg geen zin. Live life!
Dear - Woensdag 1 mei 2013 12:46
Stel dat ik (weer) faal - Herkenbaar!
Lieke - Vrijdag 13 december 2013 16:02
Heel erg herkenbaar, ik ben ook meteen na mijn opname, alweer zo'n 12 jaar geleden (!) gaan studeren. Veel afspraken, veel vrienden, veel verenigingsleven, tussendoor studeren, etc. Op een gegeven moment heb ik m'n weegschaal de deur uit gegooid en ben ik door gaan genieten.
Maar op een gegeven moment was het vakantie. En de wereld om me heen was even op vakantie. De afleiding waarin ik zo ondergedompeld was, was weg. En ik realiseert me dat ik 5 kg boven m'n streef zat. Ik raakte in paniek, in een depressie en ben weer * kg afgevallen.
Ik ben trots op je zoals je dit zo schrijft, maar ken je grenzen! Sta af en toe stil...