Onzeker zijn zonder eetstoornis

 

Ook meisjes en vrouwen die geen eetstoornis hebben kunnen onzeker zijn over hun lichaam en uiterlijk. Kunnen de ene na de andere lijnpoging doen in de hoop wat gewicht te verliezen of er wat strakker uit te zien. Ook deze vrouwen staan weleens voor de spiegel en laten hun dag beïnvloeden door wat zij daar hebben gezien. Hiermee wil ik eigenlijk zeggen dat het niet abnormaal is om onzeker te zijn en te balen van jezelf en dat het ook helemaal niet betekent dat je pas kan genezen van een eetstoornis als je helemaal blij bent met hoe je eruit ziet.

Ik kan mij niet echt een moment in mijn leven herinneren dat ik allemaal vrouwen om mij heen had die tevreden waren over zichzelf. Er was er altijd wel eentje die constant in strijd was met haar gewicht, die onzeker was of zichzelf lelijk vond. Ik denk ook wel dat het ergens een beetje vrouw eigen is om niet helemaal tevreden te zijn met hun uiterlijk. Zelf ben ik ook niet altijd tevreden geweest met mijn lichaam en heb ik ook weleens gewenst om er anders uit te zien.

meisje
Bron

Ik vond mijzelf te dun
Waar de ene vrouw onzeker is omdat zij zichzelf te dik vindt, vond ik mijzelf te dun. Dat was in een periode waarin het niet zo goed met mij ging en dit had gewichtsverlies tot gevolg. Ik was altijd al smal gebouwd en dat had ik maar geaccepteerd, maar toen ik afviel hield ik bijna geen figuur meer over. Ik baalde hier ontzettend van en het maakte mij onzeker. Ondertussen hadden veel andere mensen het over het zoveelste dieet. Het enige wat ik probeerde was aankomen, maar het lukte niet. Ik kon eten wat ik wilde, maar ik kreeg mijn figuur niet terug. Ondertussen bleven mensen maar zeggen: "ja, zij heeft geluk want zij kan alles eten en komt geen grammetje aan". Best bijzonder dat dat wel gezegd kan worden terwijl het niet oke is als je zoiets zegt tegen 'dikke' mensen. Ik zag mijzelf niet als een geluksvogel. Ik wilde juist aankomen.

Ik kon ontzettend jaloers zijn op meiden en vrouwen die een mooi figuur hadden met rondingen zoals heupen en billen. Heupen heb ik nooit heel erg gehad en dat is dan maar zo, maar toen ik was afgevallen en onzeker werd over mijn lichaam omdat ik het te dun vond, bleven er ook bijna geen billen meer over. Ik heb vanalles gedaan om mijn oude figuur weer terug te krijgen. Ik heb mijn eetpatroon sterk uitgebreid alleen was dit heel lastig. Ik at niet per se te weinig en ik kon ook niet echt meer eten. Dit was heel frustrerend. Op gegeven moment heb ik mij er maar bij neergelegd dat het even niet anders was, maar dit maakte niet dat ik blij was met mijzelf. Ik besefte wel dat dit door de omstandigheden kwam en dat er wel weer een moment zou komen waarop het beter met mij zou gaan en waardoor het ook lukte om er weer gezonder uit te gaan zien. Ergens heeft dit mij ook wel rust gegeven. Ik wist ook wel dat het voor vrouwen niet snel goed genoeg is en dat ik daar geen uitzondering in was.

Zonder eetstoornis ook vergelijken
Wanneer je in het herstelproces van je eetstoornis zit, kun je het idee hebben dat alle onzekerheden en dingen als vergelijken met anderen abnormaal zijn. Dat is niet zo, maar tegelijkertijd zijn die dingen niet helpend en bevorderend voor je herstel. Onzekerheid kan er voor zorgen dat je het lastig vindt om stappen te zetten en dat je je veiliger voelt in het leventje dat je nu gewend bent. De eetstoorniswereld die meer kwaad dan goed doet, maar die soms wel veilig voelt. Dit betekent echter niet dat je niet onzeker mag zijn en dat je dan ook niet kunt herstellen van je eetstoornis. Iedereen heeft onzekerheden. Ook de mensen waar jij tegenop kijkt en waar jij je mee vergelijkt.

Het verschil zit wel in hoe je hier mee om gaat en in hoeverre je het je leven laat beïnvloeden. Ook mensen zonder eetstoornissen zijn weleens onzeker en kunnen zelfs onzekerder zijn dan mensen die wel een eetstoornis hebben. Ook zij vergelijken zich met anderen en voelen zich soms minder waard. Ik denk dat acceptatie dat je niet altijd zeker bent van en blij bent met jezelf kan helpen om dit wat minder ruimte te geven. Je hoeft en kan niet perfect zijn.

meisje aan het water
Bron

Toen ik zoals ik hierboven beschreef veel af was gevallen en totaal niet blij meer was met mijzelf en mijn figuur, was ik ook constant aan het kijken naar wat ik niet had in plaats van naar wat ik wel had. Mijn zus heeft een iets andere bouw dan ik heb en die was altijd al wat breder en daarnaast is zij ook wat ouder waardoor zij eerder vrouwelijke vormen kreeg. Ik vond het oneerlijk en voelde me slecht over het feit dat ik mijzelf te dun vond en dat ik om mij heen mensen zag die wel een figuur hadden zoals ik dat wilde. Wel merkte ik dat het mij niet hielp om op deze manier te vergelijken en dat ik mij er alleen maar slechter door ging voelen. Tegelijkertijd wist ik ook wel dat ook deze mensen niet perfect zijn, ook onzekerheden hebben en soms met zichzelf in de knoop zitten. Dit hielp wel met relativeren en minder vergelijken.

Nooit goed genoeg
De steeds terugkerende uitingen van ontevredenheid over het uiterlijk en het lichaam door veel mensen in mijn omgeving, zorgt ervoor dat ik mij afvraag of het ooit goed genoeg is. Ik moet zeggen dat ik tevreden ben met mijzelf en hoe ik eruit zie op dit moment. Het is bij mij heel anders geweest en ik weet ook hoe vreselijk dat voelt, maar nu gaat het eigenlijk al langere tijd goed. En ja, ik heb ook momenten dat ik van bepaalde dingen baal maar ik weet ook wel dat dit een beetje bij het leven hoort. Wij zijn nou eenmaal over het algemeen een stuk kritischer als het gaat om onszelf in vergelijking met anderen en het lijkt nooit goed genoeg te zijn.

Constante pogingen om af te vallen in plaats van het aanpakken van negatief zelfbeeld
Heel veel vrouwen (en ook mannen) die geen eetstoornis hebben, kampen met een negatief zelfbeeld. Ze zijn onzeker over bijvoorbeeld hun figuur en proberen talloze verschillende diëten om van dit rot gevoel af te komen. Ook wanner je een gezond BMI hebt, kun je onzeker zijn en balen van je lichaam maar dit betekent niet dat je dan ook moet afvallen. Ik denk dat mensen zich veel te snel richten op allerlei manieren om af te vallen in plaats van dat zij zich bezig houden met het aanpakken van de kern: het negatieve zelfbeeld. Want wanneer is het genoeg? Onzekerheid neemt niet altijd af nadat je wat kilo's kwijt bent. Sterker nog: vaak is het dan niet goed genoeg en is er iets anders om je zorgen over te maken. Het levert je veel meer op en het is ook veel duurzamer om de bron aan te pakken en je zelfbeeld te versterken.

Wat merk jij van onzekerheid in jouw omgeving?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Zaza - Vrijdag 30 december 2016 20:16
Ik kreeg wel eens rare opmerkingen in de richting van "Ik zou ook wel eens eventjes een eetstoornis willen om af te vallen." of "Ik zou graag wat van mijn extra kilo's aan jou geven, dan zijn we allebei geholpen." Ook - terwijl ze goed weten dat ik een eetstoornis heb - vragen om afvaltips.. Ik denk dat het nooit slechtbedoeld is, maar wel nogal ongelukkig en misschien wel vanuit een onzekerheid van de ander?
K - Vrijdag 30 december 2016 20:30
Kan ook als grapje zijn bedoelt
Lost girl - Vrijdag 30 december 2016 21:59
Hoe accepteer je een lichaam dat je zo lelijk vindt? Zolang ik zo dik ben kan ik mijn lichaam niet accepteren en word ik er ook door de maatschappij/mensen in mijn omgeving op gewezen dat ik mijn lichaam moet veranderen. Dus ik blijf maar bezig met veranderen. Als ik zou accepteren wat het nu is leef ik waarschijnlijk een stuk korter dan dat ik er nu alles aan doe om af te vallen. Ik kan gewoon niet zo dik blijven. Had jij ook je lichaam geaccepteerd als je ook nog ondergewicht had gehad. Kan me voorstellen dat je je vormloosheid nog wel kan accepteren als je daarbij op een gezond BMI zit. Dan moet je het er gewoon maar mee doen. Maar als je naast geen vrouwelijke vormen ook nog ondergewicht zou hebben, zou je moeten veranderen in plaats van accepteren. Snap je wat ik bedoel? Ik ben dus mijn hele leven bezig met veranderen omdat het me niet lukt om een gezond BMI te krijgen en vast te houden. Dat ik het daar naast ook niet mooi vind om dik te zijn is eigenlijk een nare bijkomstigheid.
@ Lost girl - Zaterdag 31 december 2016 01:01
Interessante reactie, Lost girl. Dat is iets waar ik ook mee worstel. Ik heb geen groot overgewicht, maar ik kan en wil mijn lichaam niet accepteren zoals het nu is (daar helpt geen enkele therapie voor). Ik heb wel het idee dat ik het weer kan gaan accepteren als mijn gewicht lager is dan nu.

Moet je dan - tegen beter in - de focus leggen op lichaamsacceptatie (= zinloze missie) of toch proberen om het gewicht lager te krijgen (en gedurende dat proces ook aan lichaamsacceptatie te werken)?
bellefleur - Dinsdag 3 januari 2017 09:49
@lost girl
Wat lijkt het me lastig om daar mee te zitten. Je reacties hier op proud zijn me eerder al opgevallen, nu een berichtje omdat ik dit zo een treffende reactie vind.

Ik had licht ondergewicht, zo lang dat ik daar last van kreeg. Tot die tijd had ik dat mooi gevonden ook vanwege complimenten uit mijn omgeving, maar toen ik beperkt raakte in mijn doen en laten begon ik het vervelend te vinden en lelijk. In plaats van met een zekere trots bekeek ik de magere delen van mijn lichaam met een negatieve blik. Waarschijnlijk ook omdat het bewees dat ik ondanks meer eten niet was aangekomen. Kortom het was niet gezond meer en ik begon het nu ook nog lelijk te vinden.
Ik heb het geaccepteerd, uiteindelijk.
Niet omdat het zo moest blijven, maar omdat ik eraan werkte en dat goed genoeg was. Het kon altijd beter en ik at ook niet elke dag goed genoeg maar meer dan je best kun je niet doen.
Dat accepteren is geleidelijk gegaan, eerst stoppen met kijken naar wat lelijk is, daarna in de spiegel naar contouren kijken die in de richting kwamen. De lijn was mooi maar er kon nog wel wat bij.

Acceptatie is een groot woord, aanvaarden is genoeg. Zeker als je er nog middenin zit en ook wanneer het nog geen gezond gewicht is. Het is nu zo, dat is goed want ik werk eraan om gezond te worden. Iets wat goed is, daar let je minder op. En als je minder let op je lichaam zelf heb je meer aandacht om er goed voor te zorgen omdat je dan niet wordt afgeleid door negatieve gedachten als dat ben je niet waard. Want dat hoeft dan niet meer, je hoeft goed eten dan niet meer te 'kopen' met er eerst goed uitzien. Dat komt later wel.

Heel veel succes en sterkte in het nieuwe jaar.
Lost girl - Dinsdag 3 januari 2017 15:17
Hey bellefleur, wat lief dat je op mijn berichtje reageert. Ik moest je verhaal eerst een paar keer lezen voordat ik helemaal voelde wat erin stond en of ik me dit kon voorstellen.
Het klopt helemaal dat dat wat je aandacht geeft, groeit. En de aandacht die ik stop in het niet tevreden zijn met mijn lichaam en me ervoor schamen en zorgen erover maken kan ik niet inzetten in het positief veranderen van mijn ongezonde lichaam naar een gezond leven. Accepteren is in mijn hoofd nog heel ver weg. Misschien is aanvaarden idd een realistisch doel. Ik aanvaard zoals mijn lichaam er nu uit ziet en weet dat ik ermee bezig ben om het te veranderen. Klinkt eng maar niet onmogelijk hihi.
Dankjewel voor dit inzicht. Jij ook een stralend gezond 2017.