Terwijl ik aan deze blog begin, heb ik de vorige, over mijn weg naar herstel, nog maar net getypt. De tekeningen zijn nog in de maak. Het idee voor de dansende, vrije vrouw zit in mijn hoofd, maar de uitvoer moet nog komen. Dagen leek het qua eten makkelijker en makkelijker te gaan. Tijdens de moeilijke momenten hield ik me staande door te accepteren en keuzes te maken waarmee ik lief zou zijn voor mezelf. Deze week zei ik tegen mijn vriend; “Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog stapjes terug ga zetten. Het voelt zo bevrijdend en ik voel me zo … Normaal!” De dag ervoor zei ik, na een 7 á 8 uur durende therapie-dag vol emoties, tegen mijn moeder; “Die eetstoornis hè, die heb ik helemaal niet meer nodig. De onderliggende problemen durf ik nu aan zonder ES!” Zo voelde het ook écht. Ik voelde me vrij van de ES. De dagen erna voelde alles echter weer anders. Moes is weer zijn mandje uit gekropen. En waarom? Het voelde zo goed, zo vrij. Zo… Normaal!

Ik sta 1 keer in de week op de weegschaal en al weken ben ik stabiel op een gezond gewicht waar ik me oké bij begon te voelen. Steeds beter kon ik de hobbeltjes accepteren. Tot ineens deze week weer de heftige paniek tijdens het avond eten volledig aanwezig was. Het gevoel dat het eten eruit moest. In tijden was dat gevoel niet zo extreem geweest. Het interesseerde me bijna niet dat ik niet alleen thuis was. Ik wilde NU naar de wc en alles er uit gooien. Maar ik deed het niet. In plaats daarvan sprak ik met tranen, hikkend, hortend en stotend, snotterend en hyperventilerend, uit wat ik “wilde”. Wat mijn drang was.

Als mijn vriend mij een keuze gaf, vroeg wat ik wilde of hoe hij mij kon helpen, brak de paniek weer uit. En wéér deed ik mijn uiterste best om uit te drukken wat er dan in mijn lichaam om gaat. Welke drang ik voelde en wat er gebeurt als hij mij op dat moment een vraag stelt; Het is zó druk in mijn hoofd, ik kan geen keuze maken, ik kan niet zeggen wat ik nodig heb en ik kan niet zeggen hoe hij mij kan helpen. Ik kan niet helder denken. “Blur in mijn hoofd”, zeg ik dan. Chaos. Ergens op de achtergrond hoorde ik mijn vriend heel rustig en zachtjes zeggen; “Maar lief, ik vraag het jou, omdat ik nu óók niet weet wat ik moet doen, hè…”. Door mijn tranen heen zag ik dat hij naar mij toe gebogen zat en dat hij mij heel lief aan keek, met zo veel rust en geduld. Zoals altijd. Verstijfd zat ik tegenover hem. Als ik in paniek ben van mijn eigen emoties is dit altijd mijn reactie.

Ik mag dan niet bewegen van de boze stem. Als ik beweeg komen er nog meer emoties. Als ik beweeg ben ik me nog meer bewust van mijn bestaan. Ik wil gewoon verdwijnen. Met stijve lippen krijg ik er nog net uit “Jij moet nu beslissen wat ik moet doen”. Zijn antwoord was “Weet je nog wat je vorige week hielp? Weet je nog dat je je zo voelde en dat je ging tekenen, en dat je binnen 5 minuten moest lachen om je eigen tekening?” Natuurlijk antwoordde ik dat het nu anders was, dat dat nú niet-helpend zou zijn en dat ik nú veel heftiger in paniek ben… Maar hij zou beslissen wat ik ging doen… Ik zou luisteren… Dus ging ik tekenen. Ik genoot van het tekenen, de paniek verdween net als het volle gevoel.

De angstige gevoelens voor en door eten kwamen de dagen erna steeds weer terug. Plannetjes om iets aan de hobbeltjes te doen werden in mijn hoofd gesmeed. Soms at ik naar mijn (of Moes zijn) mening te veel. Soms smokkelde ik en probeerde ik minder te eten. Maar alles biechtte ik op en alles bleef binnen. Moes was druk aanwezig in mijn hoofd, maar ik ondernam geen actie. Even dacht ik dat de spanning en drukte in mijn koppie nooit meer op zou houden en alleen maar toe zou nemen. Maar vandaag voel ik mij weer rustig.

Steeds probeer ik te leren van de moeilijke momenten. Ik wil het ook niet meer zien als fout, maar echt als moeilijke momenten waar ik door heen ben gekomen. Wat kan ik leren van deze dagen? Hoe kijk ik nu terug kijk op deze angstige dagen met chaos in mijn lijf en koppie. En hoe heb ik deze dagen “overleefd”? Zoals ik vertelde in de vorige blog, mocht ik snuffelen aan vrijheid. At ik op gezellige avonden hapjes mee en at ik zelfs een pizza de dag erna. Zonder angst.

De twee dagen erna bleef het eureka gevoel aanwezig en dacht ik genezen te zijn. Mijn reactie was dat ik dacht; zo nu ben ik vrij, dus kan ik eten wat ik wil. Ik had geen eetbuien, maar at wel beduidend meer dan mijn eetlijst. En dat was nou net wat ik nog niet aan kan. Misschien eten mensen zonder eetstoornis ook wel eens een hele week meer dan normaal, zonder dat ze het door hebben. Ik heb nog wel alles door. Ik ben mij nog heel bewust van wat ik eet. Dit was een stap te ver. Kleine stapjes. Kleine stapjes zijn zó belangrijk. Soms word ik overmoedig en wil ik springen. Als een koe die in de zomer weer voor het eerst de wei in mag. Ik was een té enthousiaste koe en ik verstuikte mijn voet. Wat kan ik de volgende keer anders doen?

De volgende keer, als ik een paar dagen van vrijheid heb mogen genieten en ik voel dat ik te snel wil gaan, moet ik even steng zijn voor mezelf en toch weer terug gaan naar mijn eetschema, om vervolgens een paar dagen later weer wat met vrijheid te experimenteren om te voelen hoe dat gaat. Gisteren hield ik mij met extreem veel moeite aan mijn eetschema, alles in mij wilde cheaten en compenseren voor de dagen ervoor. Maar ik gaf het aan bij mijn vriend. De drukte in mijn kop was onhoudbaar gisteren. Maar ik hield me aan mijn schema, zonder te compenseren. En vandaag? Vandaag voel ik mij weer rustig en veilig bij mijn schema. Voor nu is dat even goed. Kleine stapjes, er komen écht wel meer dagen met het echte vrije gevoel. Sinds kort heb ik daar echt vertrouwen in.

Hoe kwam ik die angst-dagen nou door? Eén van de wegen die ik heb gebouwd, de laatste maanden, is de weg met helpende gedachten. De weg wordt steeds breder en langer. Het is een hele lieve weg. Ik kan me zo voorstellen dat het een zachte weg is van gras met heel veel mooie bloemen. Deze weg heb ik vandaag gedoopt tot De Vrijheidslaan. Graag deel ik met jullie de helpende gedachten die ik in deze weg heb opgeslagen met daarbij wat extra uitleg.

♥ Morgen is een nieuwe dag. Deze zin spreek ik, aan het eind van een moeilijke dag, uit tegen mijn vriend. Morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen. Gisteren sprak ik hem ook uit; ik ga maar slapen, misschien is er morgen meer rust in mijn koppie. Morgen is een nieuwe dag.  
♥ Als ik hier van aan kom, is dit niet mijn setpoint. Mijn setpoint waarmee ik met warmte, liefde en energie kan leven.
♥ Dit is mijn lichaam. Of het nou klopt wat ik zie of niet. Dit lichaam bewaard mijn mooie eigenschappen en geeft mij mijn leven. Aangezien ik geen keuze heb, kan ik beter accepteren dat dit mijn lichaam is. Accepteren en er lief voor zorgen i.p.v. er tegen te vechten en het te straffen.
♥ Ben ik nu lief voor mezelf? Als ik deze gedachte uitvoer, ben ik dan lief voor mezelf? Wanneer ben ik nu dan wel lief voor mezelf? Welke handeling moet ik uitvoeren om nu lief voor mezelf te zijn?
♥ Denk aan de momenten waarop je mocht snuffelen aan vrijheid, daar wil je naartoe. Vrij zijn van de ES. Maak lieve keuzes en bouw verder aan je innerlijke Vrijheidslaan.

♥ Gevoelens kun je niet sturen, gedrag wél.
♥ Gevoelens en gedachten heb je niet altijd in de hand, gedrag wél.
♥ Gevoelens en gedachten heb je niet altijd in de hand, dus accepteer dat ze er zijn en handel lief.
♥ Ik ben niet mijn gedachten. Je bent niet je gedachten. Eerder snapte ik deze uitspraak niet. Tot voor kort. Hier wil ik in een andere blog nog wat meer over vertellen.
♥ Je mag voelen wat je voelt. Je mag zien wat je ziet. Jij voelt het, jij ziet het, dus voor jou is dat de waarheid. Of die waarheid nou klopt of niet, dat doet er niet toe. Laat het er zijn. Dan leer je dat jij er mag zijn.
♥ Laat je helpen door je omgeving.
♥ Geef je grenzen aan. Je omgeving wil dat jij beter wordt, net als jij zelf. Je kunt alleen beter worden, als jij duidelijk bent over je grenzen. Misschien voel je je raar, maar accepteer dat je nu (of misschien altijd) “anders” bent. Accepteer je grenzen en geef ze aan. Niemand vindt het erg als jij je grens aan geeft.
♥ Irene hoorde ik op Insta-live laatst iets zeggen als “Ik weeg nu meer dan dat ik ooit tijdens mijn ES zou hebben toegestaan; en ik voel me beter en prettiger in het leven dan ooit”. Irene, bedankt voor je helpende zin! Ook deze zit vast gegroeid tussen de bloemen (en Crotons ;)) op deze mooie weg.

Ben jij jouw Vrijheidslaan al aan het bouwen? Heb jij ook zinnen die jou helpen? Misschien kunnen jouw zinnen ook anderen helpen. Hoe meer helpende zinnen we samen hebben, hoe groter en kleurrijker onze Vrijheidslaan kan worden. Ik ben in ieder geval erg benieuwd naar jullie helpende en gedachten.

Wil je ze hieronder met mij delen?