Ineens licht mijn telefoon op. Er verschijnt een berichtje met de vraag of ik een avondje zin in gezelligheid heb. Heel diep van binnen weet ik, dat ik dat helemaal niet trek. Ik voel me ongelukkig maar besluit toch maar wéér dat masker op te zetten en te gaan voor gezelligheid. En wanneer ik dan bij hen aan tafel zit, heb ik daadwerkelijk een lach en doe ik alsof de hele wereld helemaal geweldig is.

Makkelijk lijkt dat, een masker opzetten. Keer op keer ‘m weer tevoorschijn halen. Jarenlang leefde ik zo. Hield ik alles wat ik voelde en écht dacht, voor mijzelf. Wat moest iedereen met mijn gevoel, met mijn gedachten. Het haalde niet uit en echt iets deed ik er niet toe. Voor werkelijk alles had ik een masker op. En soms was het zelfs zo erg, dat ik niet eens meer doorhad dat ik een masker droeg.

Nadat ik een keer met een vriendinnetje koffie aan het drinken was, hield zij mij een spiegel voor. Zij gaf aan het heel moeilijk te vinden dat ik niet zoveel meer liet zien, van wie ik echt was. Wat ik echt voelde en dacht. Het maakte haar verdrietig, maar ergens snapte ze super goed dat dit zo gebeurde. Dat afzonderen van alles wat echt was. Die spiegel die zij mij voorhield, was iets wat ik snel weer wegduwde. Niet willen zien dat wat werkelijk zo was. Terug naar dat masker, waar alles veilig leek.

Keer op keer deed ik dat. Na iedere confrontatie, voor alles wat moeilijk was, wat ik niet zag zitten of waar ik dacht dat ik leuk gevonden moest worden. Ik gebruikte mijn masker en deed ‘m pas weer af, wanneer ik thuis in bed lag. Waarna ik alles wat ik opstapelde eruit moest laten gaan. Dan huilde ik, schreeuwde ik en was ik boos. Boos en teleurgesteld in mezelf dat ik dit niet anders kon. Dat ik oprecht niet meer wist hoe ik dit zou moeten volhouden.

Die jaren waren écht niet makkelijk. En nog steeds is het niet altijd even makkelijk en zou ik het liefst mijn masker weer op willen zetten. Maar ik moet wel eerlijk zeggen, dat ik steeds meer besef door de gesprekken die ik volg, dat het heel waardevol is om ‘m te laten zakken. Om de puurheid te laten zien van wat je voelt of denkt. Om te zijn wie je echt bent. En nu moet ik eerlijk zeggen, dat ik een onwijs lieve vriendengroep heb, waarin ik dat echt mag leren. Waarin ik mag leren mezelf te zijn. Waar ik kan huilen als ik me rot voel of waar ik mijn boosheid mag uiten wanneer ik dat nodig heb. En dat is meer dan waardevol om te merken.

Maar wat ik eigenlijk wil met dit schrijven, is laten zien dat het anders kan. Vooral dat het anders mag. Dat jij jezelf mag zijn. Met je boosheid, verdriet en pijn. Met je vechtlust en strijden. Wanneer jij je masker afzet is het zoveel makkelijker om stappen te maken naar je einddoel. En het is niet makkelijk, dat masker laten zakken. Maar durf het een kans te geven. Want daarmee kom je verder. Vraag desnoods hulp aan iemand die dichtbij staat, om je erop te wijzen. Of deel met diegene waar je therapie volgt. Jij kan dit, zonder twijfel. En het maakt je een stukje rijker.

Sprankel er maar op los, zoals jij bent! Je kan er alleen maar mooier door worden.

♥