We hebben net geluncht en zoals gewoonlijk zit iedereen er daarna wat ongemakkelijk en bewegelijk bij. We hebben zo PMT, Psychomotorische Therapie. Dit is lichaamsgerichte therapie waarbij de nadruk ligt op lichaamservaring en beweging. Elke week weer loop ik hier extra gespannen het lokaal binnen. Ik noem het een lokaal, want dat is het ook. Het heeft meer weg van een gymlokaal op de basisschool dan op een therapieruimte. Langs de wand staan de kussens waar je mee ‘landje-veroverde’, yogamatten en er hangen boksballen aan het plafond. De andere wand is één grote spiegel en verder liggen er comfortabele kussens waar wij ons altijd op laten vallen. Het is, samen met het kunstlokaal, de fijnste ruimte binnen het gebouw. Toch ben ik hier altijd extra gespannen. Hier word ik bewust geconfronteerd met mijn lichaam. En nog belangrijker; het beeld dat ik heb van mijn lichaam. 

De therapeute komt voor mij zitten en overhandigt mij drie touwtjes. Met de eerste moet ik de omtrek van mijn bovenbeen op de grond uitleggen, de omtrek hoe ik denk dat hij is. ‘Groot’ was mijn gevoel. Dus groot werd de cirkel op de grond. Het tweede touwtje was om de omtrek neer te leggen van hoe dun ik vond dat ik moest zijn. ‘Dun’ moest het worden. Dus klein werd het cirkeltje op de grond. Dat was mijn ideale omtrek. Met het derde touwtje moest ik daadwerkelijk de omtrek van mijn bovenbeen meten. Ik raakte in paniek en voorzag een totale vernedering. Ik weet toch immers zelf het beste hoe ik er écht uit zie!? Ik weet toch hoe groot de omtrek is!? Met klamme handjes maakte ik braaf de opdracht af. Ik trok het touwtje om mijn been en kon mijn eigen beenomtrek in de cirkel van mijn ideale omtrek leggen. Mijn eigen been was twee centimeter dunner dan mijn ideaalbeeld. 

Vanaf dit moment realiseerde ik mij dat ik mijn eigen beeld van mijn lichaam niet altijd kan vertrouwen. Ik was al dunner dan het plaatje dat ik mijn hoofd had. Wat ik altijd dacht te zien en voor waarheid aanhield was niet de realiteit. Het werd hier op deze middag ineens heel helder voor mij: het gaat niet om het zogenaamde doel behalen of om het perfecte plaatje nastreven. Als dat zo was geweest, was ik er namelijk al en had ik al tevreden moeten zijn. Dat was ik duidelijk niet. Het perfecte plaatje is nooit haalbaar geweest, want dat plaatje veranderde met mij mee. Het zou dus nooit goed genoeg zijn. Ik zou dus nooit goed genoeg zijn. Deze ene oefening in het gymlokaal is voor mij een begin geweest van bewustwording. Bewustwording van mijn ziekte en hoe het mij telkens een vertekend beeld probeerde voor te houden in mijn hoofd. Ik heb mij jarenlang heel erg dik gevoeld, zonder dat ik dik was. Ver voor mijn therapie al, maar ook zeker tijdens. PMT is voor mij de meest confronterende vorm van therapie geweest, maar waar ik wel de belangrijkste lessen uit heb gehaald. Lessen die mij tot op de dag van vandaag nog steeds helpen.

Door de jaren heen heb ik deze oefening nog vaak herhaald. Op momenten dat ik het nodig had om mijn ‘dikke gevoel’ onderuit te helpen of te ontkrachten. Hoe vaker ik mij bewust werd van het feit dat mijn gevoel over mijn lichaam niet klopte, hoe meer ik gemotiveerd werd om aan een positief lichaamsbeeld te werken dat wél dichtbij de werkelijkheid staat. Er zijn nog wel eens dagen dat ik mij dik voel. Het zijn er een stuk minder dan toen, maar ze zijn er soms nog wel. Dat blijft altijd rot. Alleen durf ik nu te geloven dat mijn dikke gevoel niet de realiteit is. Het is slechts mijn gevoel en niet de daadwerkelijke omtrek van mijn lichaam. Het is dan natuurlijk niet meteen weg, maar zodra je door hebt dat jouw gevoel over je lijf niet altijd de waarheid is, wordt het steeds makkelijker om er geen waarde meer aan te hechten en het los te laten.  

We zijn vaak geneigd kritischer naar onszelf te kijken dan naar anderen, zeker als het om ons uiterlijk gaat. Je negatieve blik op je lichaam heeft heel lang kunnen trainen en groeien om zo sterk te worden. Het kost dus net zo veel, en misschien wel meer, tijd en energie om die positieve blik net zo sterk en krachtig te laten worden. Gun jezelf die tijd om te trainen. Je bent het echt waard om milder en liefdevoller naar je lichaam te kijken, zodat je er liever mee om kunt gaan. Want je bent veel mooier dan je jezelf toelaat om te zien! 

Bron: Joe St.Pierre
                                                                      ❤︎